rav44wdtransparantkl2met de 4WD door Costa Rica

verslag van de vakantie van 10 juli t/m 30 juli 2015

door: Henk de Lange

  • dag 01 - 10 juli: Van Groningen naar Costa Rica (vliegreis van ca. 24 uur)

  • dag 02 - 11 juli: Dos Palmas Country Inn - La Garita en Arenal Observatory Lodge - La Fortuna

  • dag 03 - 12 juli: Arenal Observatory Lodge - La Fortuna

  • dag 04 - 13 juli: Arenal Observatory Lodge - La Fortuna en Tipi Jungla ecolodge - Savegre

  • dag 05 - 14 juli: Tipi Jungla ecolodge - Savegre

  • dag 06 - 15 juli: Tipi Jungla ecolodge - Savegre

  • dag 07 - 16 juli: Tipi Jungla ecolodge - Savegre en Cerro Lodge - Puntarenas

  • dag 08 - 17 juli: Cerro Lodge - Puntarenas

  • dag 09 - 18 juli: Cerro Lodge - Puntarenas

  • dag 10 - 19 juli: Cerro Lodge - Puntarenas en Quetzal Valley Cabins - San Gerardo de Dota

  • dag 11 - 20 juli: Quetzal Valley Cabins - San Gerardo de Dota

  • dag 12 - 21 juli: Quetzal Valley Cabins - San Gerardo de Dota en Alby Lodge - Cahuita

  • dag 13 - 22 juli: Alby Lodge - Cahuita

  • dag 14 - 23 juli: Alby Lodge - Cahuita en Heliconia Island - Sarapiquí

  • dag 15 - 24 juli: Heliconia Island - Sarapiquí

  • dag 16 - 25 juli: Heliconia Island - Sarapiquí en Dos Palmas Country Inn - La Garita

  • dag 17 - 26 juli: Dos Palmas Country Inn - La Garita en Casa Marbella, Tortuguero

  • dag 18 - 27 juli: Casa Marbella, Tortuguero

  • dag 19 - 28 juli: Casa Marbella, Tortuguero en Dos Palmas Country Inn - La Garita

  • dag 20 - 29 juli: Dos Palmas Country Inn - La Garita naar Nederland

  • dag 21 - 30 juli: naar huis

Inleiding

toekankl2Ik heb een uitgebreid reisverslag gemaakt van onze fantastische vakantie in Costa Rica in de zomer van 2015. Ik hoop dat het bij jullie een indruk geeft wat je kunt verwachten als je daar ook heen gaat op vakantie, of dat het enigszins overeenkomt met je eigen beleving als je er al geweest bent. Wellicht geeft het inspiratie voor een volgend reisdoel?

Het verslag is per dag ingedeeld en je kunt onderaan de pagina doorklikken naar de volgende dag. aan het eind van iedere dag heb ik in de meeste dagen een klein video momentje van de beelden van die dag als die gemaakt zijn. Eindigend met de conclusie en de reacties, fotogalerij en video's.

Hieronder volgt eerst wat eraan vooraf ging voordat we vertrokken, al vast enkele opmerkingen van hoe we sommige dingen ondervonden hebben en een paar kleine tips waar je rekening mee kunt houden.

Mede namens Karin, Finn, en Morris wensen we jullie veel leesplezier en we zouden het leuk vinden als jullie een reactie achter laten van wat je er van vond?

Henk 

Tip! Kijk ook vooral bij de fotogalerij in Google voor mooie grotere foto's: https://goo.gl/photos/nH5Q94CauuZmbtXk9

Waar gaan we naar toe dit jaar?

In de wintermaanden denk je na over wat de komende zomer te gaan doen. Dit was eigenlijk weer een jaar om een busje te huren, iets wat we om het jaar zouden doen. Daarnaast kreeg ik op mijn verjaardag van Karin een boekje van een camperreis naar de Noordkaap. Ik zou het wel eens willen doen, maar de jongens liepen er niet bepaald warm voor. Die dachten bij het woord Noordkaap steevast aan sneeuw en kou in de zomer en dat kreeg je maar moeilijk uit hun hoofd.

In begin van het jaar is er altijd een vakantiebeurs in Groningen. Daar was ik nog nooit heen geweest en het is eerlijk gezegd ook niet mijn ding. Ik had in de advertentie gezien dat er ook een paar reisorganisaties zouden staan die naar Afrika gingen. Nou, dat leek me ook wel eens wat.

In eerste instantie gingen we dus kijken naar safari reizen. Er zaten wel een paar mooie reizen tussen, maar je moet dan ook nog rekening houden met datum van vertrek en de duur van zo’n reis. Persoonlijk vind ik dat je zo’n verre reis dan ook 3 weken moet ondernemen, want er is zo veel te zien en dan is twee weken te kort. Het lukte echter niet om dit geregeld te krijgen binnen de drie weken die we samen hadden.

Costa Rica – voorbereidingen

Bij SNP reizen had ik eerder al eens verslagen gelezen van reizen naar Costa Rica en daar was iedereen wel enthousiast over. Het zag er ook mooi uit op de foto’s die ik daarvan zag. Veel natuur, dieren, vogels en avontuurlijke belevingen dat leek ons ook wel wat.

Daarna heb ik me erin verdiept en bij meerdere organisaties gekeken wat die te bieden hadden. Ik heb toen in eerste instantie in februari een aanvraag gedaan bij SNP omdat die het meest voldeed aan de wensen, maar helaas kwamen we hier ook niet goed uit de data van vertrek en terugkomst, in combinatie met de duur van de reis. Ik heb zelf eind februari via de ANWB en Airtrade de vliegtickets geboekt die ons het beste uit kwamen; de prijzen kunnen nogal variëren. Het is zeker aan te raden daar goed naar te kijken, want met dit soort reizen lopen de verschillen al snel op tot honderden euro’s per ticket.

Ondertussen had ik flink veel doorgelezen over Costa Rica en met name het forum van wereldwijzer goed uitgespit: http://www.wereldwijzer.nl/forumdisplay.php?f=137. Hier staat eigenlijk alle informatie die nodig is om de reis goed te plannen.

Daar kwam ik ook de site van “Holland Hotels Costa Rica” tegen: http://www.hollandhotelscr.com. Zij bieden veel mogelijkheden van rondreizen langs onderkomens met Nederlandse eigenaren. Je kunt het, als je dat wilt, naar believen indelen en het is bovendien makkelijk dat alles voor je geregeld wordt.

Ik stuurde hun een mail en deed een aanvraag via de site, echter ik hoorde op beide aanvragen helaas niets. Ondertussen ben ik verder gaan zoeken en ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik zelf ook wel een reis kon samenstellen naar de plekken die we wilden. Dat deed ik dan ook en ik maakte een plannetje waar we ongeveer langs wilden gaan en zocht daar accommodaties bij. Het was vroeg in het jaar, maar zelfs toen al waren sommige plekken niet meer te reserveren. Dat leverde wel een route op waarbij we soms wat heen en weer moesten rijden, maar uiteindelijk was het goed te doen.

Tussendoor was ik in contact gekomen met de beheerder Kees van “Holland Hotels CR” en daar bleek een vergissing in het spel. Op precies hetzelfde moment had hij contact met een andere “Lange” en hij dacht dat hij met dezelfde te maken had. Dus bood hij zijn welgemeende excuses aan, en bood uit goede wil aan om mij verder van informatie te voorzien mocht ik nog iets willen weten. Deze opstelling heb ik erg gewaardeerd. Ik had ondertussen al meer dan de helft van de data besproken en boekte de resterende data ook allemaal rond. Eind maart had ik alles besproken.

Locaties uitwerken

Nadat alles gereserveerd was, werd het tijd om per plek iets beter uit te zoeken wat je er kunt doen. Dat kun je beter hier thuis goed voorbereiden, zodat je er daar geen tijd en energie aan hoeft te verliezen, en dat is goed uitgekomen zo. Af en toe heb je wat keuzes waarbij je dan ter plekke kiest wat je wil, dat beviel uitstekend. Door het lezen van verhalen van alle andere mensen werd het wel duidelijk dat je de beste tijd tot 2 uur in de middag hebt en dat daarna de kans op regenbuien toeneemt. Tenslotte is de periode van onze zomervakantie daar 'het groene seizoen' zoals ze dat zeggen. Een aardiger woord voor regenseizoen zeg maar.

Het weer - vooraf

Hier moet ik toch even wat extra over zeggen. Het groene (regen)seizoen is dit jaar heel anders dan de vele jaren hiervoor. Ik volgde de laatste tijd al een paar sites over Costa Rica en op één daarvan kwamen af en toe wat berichten te staan over het weer.

Zo staat er eind maart een bericht op TheCostaricanews.com over een mogelijke dubbele El Niño voor de zomermaanden: http://thecostaricanews.com/weather/costa-rica-weather-warning-of-a-double-el-nino-for-2015

En dit bericht eind mei over zware regenval in het Caribische gedeelte en het centrale gedeelte terwijl extra droogte wordt voorzien in Guanacaste: http://thecostaricanews.com/weather/costa-rica-weather-delivering-heavy-rains-in-caribbean-and-central-valley

150707Floods1 1000x667kl

 Overstroming in Lemon op 6 juli 2015

Nog 10 dagen voor vertrek verschijnt er op 29 juni een verontrustend bericht over de heftige regenval in het Caribische deel van het land. Het blijkt dus dat het bericht van eind mei helaas werkelijkheid is geworden. In dat deel wordt de noodtoestand afgekondigd vanwege de zware regenval en de overstromingen. Weg 32, de belangrijkste weg van Costa Rica die de havenstad Lemon verbindt met het achterland en de Hoofdstad San Jose, ligt er zelfs een paar dagen uit door aardverschuivingen. Ook de weg van San Jose naar Arenal is afgesloten.

http://qcostarica.com/the-rain-will-not-let-up-in-limon

Zelfs nu ik dit schrijf (november 2015) hebben ze er nog aardig last van gehad allemaal. Op de site hebben ze er zelf een apart item van gemaakt: http://www.ticotimes.net/categories/rain-rain-go-away

Op 7 juli, twee dagen voor ons vertrek, zijn de berichten beter en staat er dat het toerisme langs de Caribische kust weer langzaam op gang komt en dat het zich herstelt van de zware regenval van de laatste weken.

Over deze berichten had ik een bericht gezet op het forum van Costa Rica gedurende die tijd voor vertrek: http://www.wereldwijzer.nl/showthread.php?t=188150

We hebben toch in het achterhoofd dat we mogelijk nog de route moeten aanpassen, mocht het moeilijk zijn de Caribische kust te bereiken. Daarvoor hebben we wel een hele reisdag uitgetrokken in principe. Maar dan moeten er geen uren oponthoud zijn, want in dat geval slaan we de Caribische kust over.

Het weer – ter plekke

Na alle voorgaande berichten hielden we rekening met de nodige neerslag. Het is op zich geen probleem voor ons als het bij wat buien blijft, want tussendoor kun je genoeg doen.

Nu moet ik zeggen dat we waar wij waren over het algemeen goed weer hebben gehad en dat we er weinig last van ondervonden hebben. Slechts tweemaal hebben we er last van gehad.

De eerste keer was bij de nachtexcursie bij de Tipi Jungla. Die moesten we halverwege afbreken omdat het echt met bakken uit de lucht kwam en het nog hevig onweerde ook. En dat terwijl we net in het pikkedonker middenin een gevaarlijk deel van de jungle liepen; dat was wel even heel erg spannend allemaal.

De tweede keer was in Cahuita. Daar hebben we de ochtendwandeling in het nationaal park geheel door de regen gelopen. Dus achteraf viel het ons in ieder geval wel mee, gelukkig.

Waar je ook nat van wordt is de vochtige warmte; de temperaturen schommelen al snel rond de 30 graden en het is altijd redelijk vochtig. Al vroeg in de ochtend heb je het T-shirt nat van het vocht en het zweet, daar hoef je weinig voor te doen. Dus neem voldoende lichte shirtjes mee die snel drogen, want je kleren drogen bij die vochtige warmte voor geen meter. Katoen blijft lang nat en is ook zwaarder. Beter zijn die luchtige shirtjes met kleine gaatjes b.v. Warm zat in de meeste gevallen.

Veiligheid

Wat betreft de veiligheid in Costa Rica kunnen we zeggen dat we ons nergens onveilig hebben gevoeld. Zoals op het forum ook wel gezegd wordt: als je normaal doet en je je niet opvallend gedraagt en de aandacht trekt heb je niets te vrezen. Gewoon wel dingen in acht nemen: niet in het donker op de verkeerde plekken rondhangen en niet te opzichtig alles breed laten hangen wat je allemaal hebt aan apparatuur. En je spullen niet onbeheerd ergens achterlaten, hetzij op het strand of in de auto. Maar goed, dat moet je in Nederland evenmin doen.

restaurant miriam

Soda: Miriam's Quetzal restaurant

Eten

Het ontbijt is altijd met veel fruit, het is lekker en gezond om daarmee te beginnen. Dus we kregen iedere ochtend een enorme fruit-boost, daarbij soms pannenkoekjes of rijst met bonen. Het is al snel wennen en prima.

Lunchen hebben we weinig gedaan. Meestal ben je dan op pad, of ergens anders en vaak zijn het wat tussendoortjes, totdat je kunt avondeten. Restaurants genoeg. Je hebt twee soorten. De zogenaamde soda’s: dit zijn de lokale restaurantjes waar de bevolking ook vaak eet, die zijn goedkoop en simpel. Hier heb je soms een keuzebuffet en soms eten dat er op dat moment gemaakt wordt. Het is er over het algemeen wel altijd gezellig. Daarnaast de “gewone” restaurants, die liggen qua prijs wat hoger en daar kun je ook goed eten.

Vaccinatie – muskietennet

Wij hebben ons niet laten vaccineren. Na veel dingen hierover gelezen te hebben leek het ons niet echt nodig, zolang je zelf maar een beetje uitkijkt met wat je doet en waar je komt. Vaccinaties zijn niet verplicht, maar wel aanbevolen door het ministerie van Volksgezondheid. Maar ja, dat staat er ook over de ziekte van Lyme in Europa, en daar laat ook niemand zich voor inenten. Het is dus puur je eigen afweging. Zolang je niet in de binnenlanden bij de indianen op bezoek gaat, of zelf dwars door de jungle gaat hiken, is het voor de meeste reizigers die van lodge naar logde gaan naar mijn idee niet nodig.

Evenzo het gebruik van muskietennetten: óf ze zijn wel ergens aanwezig óf alles is redelijk dicht met hor-gaas waardoor er weinig muggen binnenkomen. Je moet niet denken dat je geen muggenbulten oploopt, want dat gebeurt wel net als hier, maar neem gewoon Date mee, dan voorkom je te veel aan bultjes. Komt nog bij dat het lastig vast te maken valt als je een net meeneemt. Als ik terugkijk zou ik het niet meenemen; wij hadden ook niets meegenomen en hebben het ook niet gemist.

Verkeer

Over het verkeer doen ook de wildste verhalen rond. Ik had filmpjes gezien waar bestuurders in auto’s van Costa Rica als slechtste ter wereld werden afgeschilderd. Nou, dat valt wel mee hoor. Ik heb in Rusland gereden in 2013 en kan zeggen dat die veel slechter rijden en ook gevaarlijker; dat soort gekke dingen heb ik hier niet meegemaakt. Wat je wel hebt zijn die vele zware Amerikaanse trucks die over de wegen denderen; daar moet je wel respect voor tonen en goed op letten. Vooral in het donker zou ik niet te veel rijden als het niet nodig is, maar voor de rest gewoon, net als hier, goed op het verkeer letten en anticiperen; dan is er weinig aan de hand. De gemiddelde snelheid is wel iets om rekening mee te houden, want die ligt een stuk lager vergeleken met wat we hier in Europa gewend zijn. Plan dus niet te veel dag-verplaatsingen van vele honderden kilometers. Vooral door de bergen word je nogal eens opgehouden door die zelfde trucks die niet harder gaan dan 30 km/uur, berg op of af, dat maakt voor die trucks weinig uit. Vaak rijdt daarachter een enorme slinger auto’s die er op die bochtige bergweggetjes maar lastig voorbij kunnen komen.

Je mag op de meeste wegen trouwens ook niet hard rijden: vaak niet harder dan 80 km/uur, ook op kaarsrechte wegen. Het is aan jezelf of je eroverheen gaat en het risico neemt van een bekeuring. Die zijn hier overigens niet mals, een paar honderd dollars ben je zo kwijt. Maar ik zal eerlijk zijn: ik heb me er niet altijd netjes aan gehouden en heb soms, om toch even wat afstand te overbruggen, het gaspedaal wat verder ingetrapt. Met kans op een bekeuring, maar heb gelukkig niets gekregen. Op zich heb ik ook niet veel politie gezien. Ik las wel dat er extra controles waren, en dat is dan vaak om de grote steden heen, maar ook daarvan heb ik weinig gemerkt.

De bewegwijzering is ook niet wat wij hier gewend zijn. Een grote plaats wordt nog wel eens aangegeven, maar als je door een stad komt zie je al snel geen borden meer staan waar je op kunt rijden. Een navigatiesysteem is dan geen overbodige luxe, of met een goede kaart en een beetje richtingsgevoel kom je ook een heel eind. Wij hadden geen systeem; ik had “waze” op mijn telefoon gezet, maar kreeg dat op de eerste dag meteen al niet goed aan het werk en daar is het bij gebleven. Maar goed, we zijn overal gekomen waar we heen wilden gaan.

Over het wegdek werd ook veelal geschreven dat het heel slecht was, met veel gaten in de weg. Ik kan zeggen dat dit reuze meeviel. Veel stukken weg waren vernieuwd en de grote doorgaande routes waren zeer goed te berijden. Het enige slechte stuk was de laatste 20 a 30 kilometer voor Lemon. Dat was het slechtste stuk met veel gaten, allemaal kapotgereden door die enorme aantallen trucks daar. Het is ook het meest lelijke en onveilige stuk weg dat we gereden hebben, vind ik. Ook lokale wegen vertonen wel eens een gat, daar moet je even opletten. Maar ook hiervoor geldt dat ik in Rusland echt wegen heb gereden waarover ik slalommend de gaten moest ontwijken en dat soms 10-tallen kilometers lang, dus dit was een eitje :-).

Geld

Je kunt in Costa Rica vaak betalen met dollars en colones, afwisselend kun je ze ook pinnen bij bankautomaten. Vaak konden we maar één soort pinnen. Bij ons was het zo dat we bij een aantal automaten niet konden pinnen (Rabobank en Triodos) en moesten we verder op zoek naar andere automaten die niet in de buurt waren. Zorg er dus voor dat je niet snel zonder komt te zitten en dat je een marge van 2 dagen hebt qua geld. Bij de Nationale bank van Costa lukte het altijd wel om te pinnen, bij de andere vaak niet. Ik betaalde eigenlijk zoveel mogelijk met mijn Credit Card, dan hoef je niet telkens weer op zoek naar een automaat. Trouwens in de bussen kun je alleen met colones betalen, even op letten als je met het openbaar vervoer gaat.

Onze Route

De Route die wij gereden hebben is in de volgorde zoals hieronder aangegeven, we hebben dus wel iets heen en weer gereden als je het kaartje bekijkt. Het kon helaas niet anders omdat de accommodaties op de logisch aansluitende dagen soms al bezet waren.

De Route in Google Maps: https://goo.gl/maps/jqwfTLSnSn22 

  • 1 Dos Palmas Country Inn (vertrekpunt route)

  • 2 Arenal Observatory Lodge (El Castillo op de kaart)

  • 3 Tipi Jungla Ecolodge

  • 4 Cerro Lodge

  • 5 Quetzal Valley Cabins

  • 6 Alby Lodge (bij Cahuita)

  • 7 Heliconia Island

  • 8 Casa Marbella (via boot La Padova naar Tortuguero)

plattegrondcostaricaroute

Dag 1: vrijdag 10 juli

Schiphol

Donderdag 9 juli alle laatste spullen ingepakt in de koffers en alles klaargezet voor vertrek midden in de nacht. We proberen nog een paar uur te slapen maar dat valt niet mee als het moet en als je weet dat de wekker alweer om 2:30 in de nacht afgaat.

Na slechts een paar uur met de ogen dicht te hebben gelegen eruit gestapt na het afgaan van de wekker. Omdat je weet dat je aan een paar leuke weken gaat beginnen helpt de adrenaline ook om je door al die reisuren te leiden.

Om 3 uur in de nacht stappen we in de auto met de koffers en papieren, op weg naar Schiphol. Het schiet lekker op, want om dit uur van de nacht is er geen hond op de weg, en al na 1,5 uur zijn we op de parkeerplaats P3 (lang parkeren) van Schiphol aangekomen.

Met een shuttlebusje worden we afgezet bij de ingang van de terminal en daar checken we vervolgens in. Volgens de dame die ons helpt hoeven we de bagage er echt pas in San Jose in Costa Rica uit te halen en wordt overal automatisch de bagage doorgestuurd. We vragen toch even voor de zekerheid of dat echt wel zo is, omdat ik had gelezen dat je bij Miami zelf de bagage moet ophalen en weer opnieuw afgeven. Maar goed, misschien is dat veranderd? Ze weet het pertinent zeker!

dag01 01

Vertrek vanaf schiphol, en vanuit het vliegtuig nog even een laatste blik op Nederland

Redelijk op tijd vertrekken we met onze vlucht van 07:15 uur naar Heathrow in Londen. Daar hebben we dan zo’n 2:15 uur de tijd om over te stappen. Dat moet toch lukken denk ik.

Heathrow – Londen

1 uur en 15 minuten later landen we op Heathrow en stappen we uit het vliegtuig. We moeten ons daarna verplaatsen naar een andere terminal die te bereiken is met bussen waarbij we deels onder het vliegveld door rijden. Vergeleken met Schiphol doet het hier allemaal wat oubollig aan en is het niet echt aangepast aan de huidige eisen zo te zien. Dat doen ze bij Schiphol toch een stuk beter en moderner. Met de koffers hoeven we niets te doen, alleen de handbagage wordt telkens gecontroleerd.

dag01 02

Aankomst op Heathrow, in de pendelbus tussen de terminals en eten in het vliegtuig op weg naar Miami

Om 09:45 (10:45 onze tijd) vertrekken we zonder veel vertraging naar Miami, onze volgende overstap naar Costa Rica. Deze vlucht duurt zo’n 10 uur. Wat ik vervelend vind, is dat het zo koud is in die vliegtuigen. Ik verbaas mij erover dat sommige mensen mutsen op hebben bij het instappen, overdreven vind ik dat. Later begrijp ik dat: er gaat continu een koude luchtstroom over de hoofden heen, waar je niets aan kunt doen. Voor iemand zoals ik met een kale kop, is dat niet prettig, urenlang achterelkaar. Daarnaast mis ik mijn fleecetrui, ik moet het maar doen met een dekentje dat klaarligt op de stoel. Op de terugweg zorg ik voor een petje en een dik vest dat weet ik zeker! Rond een uur of 12 (Amerikaanse tijd) hebben we nog een maaltijd aan boord van het vliegtuig. We kiezen pasta en ik moet zeggen: het valt nog mee ook, best te eten.

Miami Airport

Zo rond 14:15 Amerikaanse tijd landen we op Miami airport. Hier hebben we 3 uur en 20 minuten de tijd om over te stappen, dus ruim voldoende.

dag01 04

ESTA aanvraag valideren, nog even tijd om in de winkels te kijken en weer op weg naar ons laatste vliegtuig naar Costa Rica

Over het algemeen ben je wel een hoop tijd kwijt met al die controles, maar goed, dat is voor de veiligheid. De ESTA-formulieren die ik thuis had aangevraagd, moet je hier bevestigen bij een apparaat, waarbij ook een gezichtsscan, foto en vingerafdrukken genomen worden.

De bagage moeten we overigens toch eerst van de band halen en elders weer inchecken. Dus de dame op Schiphol had toch geen gelijk. Gelukkig vertellen ze hier direct dat je dat moet doen.

dag01 03

De toegangsbewijzen om Amerika in te komen zijn uit de printer gerold

Op de luchthaven proberen we alvast de nodige dollars te pinnen voor de eerste dagen. Dat valt echter nog niet mee; slechts bij één bankautomaat lukt het ons om er dollars uit te halen. Daarvoor moeten we dan wel een trucje uithalen. Daar kom ik toevallig achter, omdat ik een keer mijn pas er vroegtijdig uitneem. Dan vraagt ie er weer om, waardoor ik vervolgens wel het pinnen kan afmaken. Bij de andere automaten gebeurt er gewoon niets.

Iets na 17:30 gaat onze laatste vlucht vandaag naar San Jose in Costa Rica. Het is hier nog licht en zo kunnen we mooi de skyline van Miami goed zien, met Miami Beach.

dag01 05

Vanuit het vliegtuig zien we Miami airport, de skyline van Miami en vliegen we al snel boven de wolken

ESTA aanvraag

Nog even over de ESTA-formaliteit, als je die niet hebt ingevuld kom je Amerika niet in, of kom je niet verder dan het vliegveld. Thuis ging het bij de aanvraag bijna fout. Wij waren nog nooit naar Amerika gevlogen; het was de eerste keer buiten Europa trouwens. Maar goed, ik wist natuurlijk lang van te voren dat ik de aanvraag moest doen.

Ik heb het echter niet goed gelezen. Je moet de ESTA 72 uur (3 dagen) van te voren aanvragen, maar op de een of andere manier heb ik altijd gedacht dat ik pas in de laatste 72 uur de aanvraag moest doen. Dus woensdagavond dacht ik: nu kan ik het aanvragen, mooi op tijd (binnen die 72 uur). Maar toen ik naar de site ging waar dat moest schrok ik me rot, was echt even bang dat het allemaal niet ging lukken! Snel even googelen en toen las ik dat het wel moet kunnen. Ik had geen idee hoe lang zo’n goedkeuring zou duren en dat werd me ook nergens duidelijk bij het lezen op internet.

Ik kreeg echter geen mailtjes die sommige anderen wel na de aanvraag ontvingen, maar ik had wel een mailtje met inloggegevens gekregen. Na het inlogen kon ik de aanvragen zien en ze als pdf downloaden en uitprinten. Dat waren wel even 2 spannende onzekere uurtjes, zo vlak voor vertrek. Het zou toch niet zo zijn dat na maanden van voorbereiding het 1,5 dag van te voren niet door kon gaan door zo’n stommiteit omdat ik niet goed gelezen heb!

Costa Rica – San Jose

dag01 06

Nog even bijkomen van de lange reis bij ons Hotel

 Onderweg vliegen we over Cuba heen, en zo’n 3 uur later landen we op het vliegveld van San Jose in Costa Rica. Als we aankomen is het al donker en regent het. Dat is wel apart, het donker worden tijdens het vliegen, bijna van het ene op het andere moment. Als we boven San Jose vliegen zien we nog geen regen en vliegen we nog boven de buien (wolken); aan de grond zie je pas dat het regent.

Rond 18:30 Costa Ricaanse tijd (2 uur vroeger dan Amerika) stappen we uit het vliegtuig. We halen onze koffers op en spoeden ons naar de uitgang. Daar staan allemaal mensen van reisorganisaties met bordjes in de handen om de toeristen op te halen en naar hun overnachtingsplekken te brengen. Voor ons staat er ook iemand klaar die ons welkom heet en met wie we naar Dos Palmas Country Inn rijden. Door het donker en de nattigheid zie je weinig van waar je eigenlijk heengaat. De wegen zijn niet allemaal even best, dat merk je al wel. Zeker als je van de hoofdweg af gaat en de lokale wegen berijdt; daar zit toch hier en daar wel een gat waar je beter niet met je wiel in kunt komen.

Na een half uur komen we bij Dos Palmas aan en worden we door Peter en zijn vrouw en twee stagiaires ontvangen. Ze laten de kamer zien en we krijgen de sleutel. We leggen onze koffers en andere bagage in de kamer en gaan daarna in het restaurantgedeelte zitten.

Hier maken we een praatje met Peter en de stagiaires en spreken we ook gasten van wie de vakantie er alweer op zit en die morgen weer weggaan. Gauw wisselen we nog even wat tips uit.

We krijgen een lekkere warme maaltijd geserveerd waar we door al dat gereis (meer dan 24 uur onderweg), wel erg veel zin in hebben. Het smaakt prima! Na het eten genieten we nog even na met ons eerste biertje uit Costa Rica en gaan daarna lekker naar bed. Want ook daar hebben we behoefte aan, en ook om morgen met frisse energie echt aan de vakantie te beginnen.

Dag 2: zaterdag 11 juli

Dos Palmas Country Inn

We worden vroeg wakker doordat de ramen open staan en veel vogels al uit volle borst zitten te zingen. Terwijl ik nog op bed lig, hoor ik al een grote groep papegaaiachtigen overvliegen en hoor ik allerlei andere geluiden die ik niet ken.

Tussen half 6 en 6 uur wordt het licht en ik heb de slaap al wel uit, kortom ik ben er klaar voor om het avontuur aan te gaan de komende weken!

Morris ligt ook al vóór het ontbijt van 7 uur in het zwembad terwijl de tuinman de boel nog even aan het aanvegen is. De temperatuur ligt al boven de 20 graden dus een duik in het water is een frisse start van de dag.

dag02 01

Zwembad en restaurant bij Dos Palmas Country Inn

Als we aan het ontbijt zitten geven de beide stagiaires ons informatie over het land. Peter, de eigenaar, mengt zich ook in het gesprek en vertelt vol passie over zijn liefhebberij, het kweken van pepers van over de hele wereld. Finn vraagt hem er van alles over en dat vindt Peter ook wel leuk. Ook komt het gesprek nog over de dieren die we kunnen gaan zien. Met name de slangen fascineren de jongens wel; Morris wil van alles weten over gifslangen. Peter vertelt er wat spannende anekdotes over. Zelf hoop ik maar niet dat de “enge” dingen bij Morris blijven hangen en dat hij er bang voor wordt. Ik probeer het telkens maar een beetje een positieve draai te geven: als je maar de goede regels in acht neemt als je wandelt in het regenwoud.

Dit was trouwens meteen een ontbijt met rijst en bonen, typisch voor Costa Rica. Samen met fruit beginnen de meesten zo de dag en ik moet eerlijk zeggen: ik vind het best wel lekker. En dat terwijl ik thuis nooit ontbijt. Maar goed, hier doe ik het wel, omdat we elke dag op pad gaan en dat is met een lege maag niet echt handig lijkt me dan.

Na het ontbijt gaan we even vóór in zijn tuin kijken welke soorten pepers hij zoal heeft en wat de pittige exemplaren zijn. Hij heeft er bordjes bij geplaatst waarop dat staat aangegeven. De pittigste van alles heeft hij ook, al hoewel daar momenteel geen pepertje meer aanhangt. Finn doet nog even de “pepper challenge” en moet toegeven dat een puntje van die peper al de nodige dorst opwekt en hem de tranen in de ogen schieten.

dag02 02

Grote Kiskadie (Great Kiskadee), Roodnekwinterkoning (Rufous-naped Wren), grote gevlekte boomeekhoorn (Variegated Squirrel), Geelnekamazones (Yellow-naped Parrot)

De tuin inlopend zie ik onbekende vogeltjes: een specht, Kolibries, een soort Boomkruiper en een soort Winterkoning (Wren) waarvan ze hier heel veel soorten hebben, hier is het een Roodnekwinterkoning (Rufous-naped Wren). De enige overeenkomst met onze enige Winterkoning is dat ze allemaal ontzettend veel geluid produceren. Ook een fraaie grote gevlekte boomeekhoorn hangt ondersteboven in de boom om van de vruchten te snoepen. Enkele groene ara’s: Geelnekamazones (Yellow-naped Parrot) zijn ook in de boompjes komen zitten en deze krijsen wat af zeg! Ara’s en papegaaien zijn vaak mooie en kleurrijke vogels, maar het geluid wat ze maken is vaak een lelijk krijsend geluid vind ik. Dan zingen de verschillende Winterkoningen hier wel 10 keer zo mooi! Een geelbruin vogeltje: een Grote Kiskadie (Great Kiskadee) met een streep over zijn ogen, blijk je later in het hele land te zien.

dag02 03

Papaja vruchten, peperplanten en onze 1e huurauto

Om half 10 wordt de auto gebracht, voor de zekerheid breiden we toch de verzekering uit naar de volledige dekking. Dat voelt toch iets beter zodat we ons geen zorgen hoeven te maken voor het geval er iets gebeurt met de auto dat buiten onze schuld valt.

Ondertussen zie ik in de lucht al een tijdje gieren rondcirkelen. Op het hoogtepunt zijn het er tientallen, die op de thermiek omhoog proberen te schroeven. Als ik het zo zie zijn het voornamelijk Zwarte Gieren (Black Vultures).

Arenal 

 dag02 04 1

 Weggeslagen weg vlak voor La Foruna

We pakken de koffers in de auto en gaan op weg richting de vulkaan Arenal. Daar verblijven we 2 nachten in de “Arenal Observatory Lodge”, die onderaan de voet van de vulkaan ligt; een prachtige plek lijkt ons. Het is even wennen in een automaat, ik moet er goed aan denken mijn linkerbeen niet te gebruiken en te parkeren, maar na een uurtje went dat ook wel. Het is zo’n 125 km rijden en dat gaat ongeveer 3 uurtjes duren. Direct aan het begin doen we bij een supermarktje even wat kleine inkopen: wat drinken en een paar lekkere taartjes, soort grote tompoezen. De weg is prima en het rijdt lekker door tot een paar kilometer voor La Fortuna, daar kunnen we niet verder. Ik stap uit en zie dat er verderop in de bocht de weg volledig is weggeslagen door de heftige regenval van de afgelopen tijd daar. Dat duurt nog wel even voordat ze daar weer langs kunnen zo te zien. Aan omleidingsroutes doen ze hier niet, net zo min het vroeg van te voren aangeven dat de weg verderop geblokkeerd is. Maar goed, ik vraag een “local” wat de handigste route is en die zegt dat we 1 km terug moeten, dan een gravelweg inslaan en die alsmaar links aanhouden, dan komen we vanzelf weer in La Fortuna uit.

 Bisschopstangare (Blue gray Tanager)

 Bisschopstangare (Blue gray Tanager) 

Onderweg pikken we nog even een leuk blauwig vogeltje mee, een Bisschopstangare (Blue gray Tanager) en dan komen we inderdaad in La Fortuna uit. We rijden door het dorp heen, langs een aantal thermale baden die langs deze weg liggen en komen dan bij de ingang van de lodge uit. Bij het hek staat een bewaker die even checkt of we erin mogen en jawel, we staan op zijn lijst. We worden afgevinkt en mogen doorrijden.

Bij de receptie halen we de sleutel op van ons verblijf dat een 500 meter van het hoofdgebouw vandaan ligt. Wij hebben zicht op het meer van Arenal, een stuwmeer, maar ontzettend groot. Voor de ochtendwandeling hoeven we ons niet op te geven. Als we er maar om half negen staan kunnen we meelopen. Dit is overigens de enige gratis wandeling in deze vakantie.

 dag02 05

Uitzicht op het stuwmeer van Arenal ons huisje en rechts een Oostelijke Langstaartheremietkolibrie (Long-billed Hermit)

Bij het huisje eten we onze taartjes lekker op met het uitzicht op het meer. Het is wat donker geworden en het miezert inmiddels een beetje. Desondanks laten de kolibries het er niet bij zitten en gaan ze ook in de regen vrolijk door bij de planten. Daarnaast zie ik nog allerlei gekleurde vogeltjes, o.a. een zwart-rode: Roodrugtangare (Passerini’s Tanager), een zwart-gele: Zwartborsttroepiaal (Black-crowed Oriole) en een vogeltje met lange staartveren dat telkens achter de bosjes omhoog komt en weer fraai daalt; dit blijkt de Langstaarttiran (Long-tailed Tyrant) te zijn.

dag02 06

Langstaarttiran (Long-tailed Tyrant) en Zwartborsttroepiaal (Black-crowed Oriole)

We praten nog even met onze buren, een Duits echtpaar dat vanuit Monteverde komt en daar slecht weer heeft gehad de laatste dagen, en dat is hemelsbreed maar zo’n 50 km verder. Ze denken dan ook dat de kans om de vulkaan morgen te zien eigenlijk nihil is en dat die wel in de mist zal staan. We gaan op tijd naar bed en zien uit naar de eerste wandeling morgenochtend met een gids.

Dag 3: zondag 12 juli

Arenal Observatory Lodge & Spa

Ik ben al geruime tijd wakker op het moment dat het echt licht begint te worden en dat is rond half zes. Een half uur later sta ik al buiten terwijl de rest nog even blijft liggen. Ik ben al lichtelijk opgewonden omdat het vandaag “echt” gaat beginnen, wat zal het worden?

Je wordt ook vroeg wakker doordat je alle geluiden hoort van buiten omdat je eigenlijk met de ramen open slaapt. Ze hebben in Costa Rica allemaal van die ramen die eruitzien als luxaflex, met aan de buitenkant allemaal horgaas om de insecten buiten te houden; daardoor waait het wel een beetje lekker door. De temperaturen zijn daar ook in de nacht vaak 20 graden of hoger, dus dat is wel fijn.

dag03 01

Uitzicht vanaf ons onderkomen op het meer van Arenal, restaurant met de vulkaan op de achtergrond

Gisteravond en vannacht heeft het nog wel wat geregend en het is nu nog redelijk bewolkt. Ik loop wat rond om het vertrek waar we zitten en zie al wat kolibries actief op de bloemen. Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat het mooi-weer-vogeltjes waren, maar het tegendeel is waar, dat is me in deze vakantie wel duidelijk geworden. Ook in de regen heb ik ze vaak bij de bloempjes zien hangen en in de schemer zie je ze ook nog steeds.

Om zeven uur worden ook de anderen wakker en dan gaan we naar het restaurant toe waar we ontbijten. Vlak voordat we weggaan trekt er nog een buitje over ons heen en daarna klaart het gelukkig op. Als we aankomen lopen ligt de vulkaan nog grotendeels in de wolken. We zijn benieuwd of we hem wel te zien krijgen.

Het ontbijt is een lopend buffet en er is voor een ieder wel wat bij dat hij lust en lekker vindt. Het is hier goed geregeld, je kunt de tijd nemen en er is genoeg.

dag03 02

Ontbijt in restaurant, vulkaan laat zich maar even helemaal zien

Het is hier een prachtige plek met uitzicht op de vulkaan en het meer, en terwijl wij daar zitten te ontbijten wordt langzaam de vulkaan volledig zichtbaar. Prachtig gezicht! Echter, het is maar van korte duur, na een paar minuten staat die weer in de wolken. Het is voor ons al een meevaller omdat we er eigenlijk niet meer op gerekend hadden.

dag03 03

Panoramafoto van het meer en de Arenal vulkaan

Ik loop constant van mijn ontbijt naar buiten om foto’s te maken van de vulkaan en van de vele prachtige vogels die er te zien zijn zoals de Montezuma oropendola, deze grote zangvogels met zijn gele staarveren zien er prachtig uit. Daarnaast nog allerlei kleinere felgekleurde vogeltjes, die allemaal afkomen op het voer dat ze daar dagelijks ophangen. Zo zijn er onder andere een paar Blauwe Suikervogels (Red-legged Honeycreeper) te zien.

dag03 04

Morris bij de Witsnuitneusberen (Nasua narica)

Voor de Montezuma’s hebben alle andere vogels veel respect, want als die er komen druipt de rest even af. Er valt ook wel veel van het fruit naar beneden en daar komen dan vervolgens weer de witsnuitneusberen en hoenders op af. Het is al prachtig om hier te zitten. De neusberen zijn hier redelijk tam geworden en Morris kan ze tot heel dichtbij benaderen.

dag03 05

Juveniele Montezumaoropendola (Montezuma Oropendola)

Om half negen gaat de “gratis” wandeling voor de gasten vanuit de lodge van start. Je hoeft daarvoor alleen maar om die tijd bij de entree te staan om mee te kunnen. Ik zet hier bewust bij dat die gratis is met een gids want vrijwel overal in het land betaal je tussen de 40 en 80 Dollar voor een wandeling met gids tussen de 1,5 en 2 uur. Bij een paal zie ik een Winterkoning (Wren) met voer in zijn bek zenuwachtig doen; die zal daar nog wel een nestje hebben.

dag03 06

Montezumaoropendola (Montezuma Oropendola) en Blauwe Suikervogel (Red-legged Honeycreeper), let op! het groene vrouwtje in de midden

Onze verwachtingen zijn hooggespannen, nu gaat het eigenlijk beginnen voor mijn gevoel! Iets waar we al het hele jaar naar hebben uitgekeken, het tropische regenwoud beleven!

dag03 07

Start van de oerwoud wandeling o.a. over hangbruggen

We gaan op pad met een man of 20 die echt overal vandaan komen, o.a. uit Columbia, Oostenrijk, Duitsland, America en Spanje. Na nog geen 100 meter gelopen te hebben roept hij al “toekan”, maar die was alweer verdwenen zonder dat de meesten hem zagen. De gids legt even wat uit over het verschil van het “Rain forest” en de “Cloud forest”, hier lopen we in het regenwoud, met veel oude kolossale bomen en gigantische varens, er ontbreken alleen nog dinosaurussen volgens de gids en hij heet ons welkom met de woorden “Welcome to Jurassic Park”.

dag03 08

Uitleg van de gids en rechts een gigantische varen van wel een meter of 10 hoog

Weer toekans, 2 in de boom. Ik denk Swainsons toekan (Chestnut-mandibled Toucan) te zien, maar nu thuis zie ik pas op de foto’s dat we daar dus een andere soort hebben gezien: de Zwavelborsttoekan (Keel-billed Toucan), dit is wel de mooiste toekan die hier rondvliegt in Costa Rica. Ze zitten wel hoog helaas, maar het is niet minder spectaculair.

dag03 09

Mantelbrulaap (Howler Monkey), Swainsons Toekan (Chestnut-mandibled Toucan) en Zwarthandslingeraap (Spider Monkey)

Het voelt ook vochtig aan en is vrij warm en dat met alle geluiden die je hoort is het ook precies zoals je je dat hebt voorgesteld van het regenwoud. Na een stukje gelopen te hebben zien we tegelijk twee apensoorten: Zwarthandslingerapen (Spider Monkeys) en Mantelbrulapen (Howler Monkeys), prachtig om waar te nemen. Ik heb o.a. prachtige foto’s kunnen maken van de Brulapen met op de achtergrond de vulkaan, alleen is er hier thuis iets misgegaan waardoor ik van deze dag zo’n 230 foto’s kwijt ben, waaronder deze, en daar baal ik al een paar dagen van sinds we thuis zijn. Maar goed, gelukkig hebben we nog wel wat foto’s van andere apparaten zoals onze mobiels die dan maar gedeeltelijk als alternatief moeten doorgaan. We blijven wel drie kwartier staan bij de apen en op een gegeven moment heb je het dan ook wel gezien en wil je meer ontdekken. We lopen verder en zien daar weer een prachtige toekan zitten aan de bosrand, ook hier moeten we het doen met een foto van de mobiel genomen door de telescoop. Het is de Swainsons Toekan (Chestnut-mandibled Toucan), ook hier had ik prachtige foto’s van, maar ja! Gelukkig heb ik er nog wel een filmpje van waarbij je de roep van de vogel ook goed hoort. Prachtig!

dag03 10

Zwarthandslingerapen (Spider Monkey)

We komen vervolgens bij een biologisch centrum van de lodge uit van waaruit ze allemaal onderzoek doen binnen het gebied van de vulkaan. De gids vertelt hier heel erg uitgebreid uit over de geschiedenis van de vulkaan en wat er de laatste 100 jaar allemaal is gebeurd. Wel interessant, maar voor mij iets te gedetailleerd gezien de omgeving waar je staat en waar van alles is te zien. Ik kan maar moeilijk de aandacht vasthouden en als hij dan ook nog roept: kijk daar een “Agoeti”, dan ben ik zijn verhaal gedeeltelijk kwijt. Een Agoeti is een middelgroot knaagdier, ook wel Goudhaas genoemd. Ook hiervan zijn mooie foto’s verloren gegaan.

dag03 11

Witsnuitneusbeer (Nasua narica) en Zwavelborsttoekans (Keel-billed Toucan)

Na zo’n 15 minuten lopen we verder door een dicht stuk oerwoud waarna we uitkomen op een pad bij een open vlakte. Daar staat voor ons al een rijtuig klaar met een tractor, die ons naar een beheersboerderij brengt in het dal. Daar vliegen enkele Zwarte gieren rond en ligt er ook een dode slang op het pad. Onderweg stapt nog een stel uit dat de 5 uur durende wandelroute door het oerwoud gaat doen. Bij de boerderij houden de jongens een nest in handen die van een Montezuma komt, dit zijn grote hangnesten die hoog in de bomen hangen. We lopen door open land terug richting het oerwoud en langs een rivier. Ik zie hier o.a. een soort van Kruisbekken zitten.

Weer aangekomen in het oerwoud lopen we nog over een paar mooie hangbruggen. We komen uit bij de waterval, daar is het nog zo’n 100 meter afdalen op een slecht nat en glad pad. Morris is al moe en glijdt uit, 10 meter voordat we bij de waterval zijn. Hij wil echter niet meer doorlopen en besluit om bovenaan het pad waar de gids ook staat te wachten. De waterval is mooi en als we er even staan zien we daar de prachtige blauwe vlinders rondvliegen een stuk of 6, wat een schoonheid! Ze zijn alleen moeilijk op de foto vast te leggen en we moeten ook al meteen weer verder helaas. Ik ben totaal onder de indruk van deze vlinder. Het is de “Common Morpho”.

Aangekomen bij andere gastenverblijven zien we dat er een groep tuinmannen aan het grasmaaien is, allemaal met zo’n handgrasmaaier. Men heeft in het hele complex overal bij de onderkomens tuinen aangelegd, waar o.a. weer ontzettend veel kolibries te zien zijn.

dag03 12

Hangbrug, rijtuig met tractor, Morris houdt een nest van een Montezumaoropendola in de hand en de waterval

Op een gegeven moment worden we geroepen en wat blijkt, ze hebben een slang gevonden tijdens bij het maaien en deze leggen ze op de weg zodat wij hem kunnen zien. Het is een giftige slang en de gids verteld dat het een Jumping Pit Viper betreft. Deze is echter niet dodelijk zoals de “Fer de Lance”. Over deze slang heeft iedereen het altijd als je het over slangen hebt in Costa Rica. Deze slang is een van de dodelijkste slangen van de wereld en laat zeker in Costa Rica een grote indruk achter, omdat hij ook in grote delen van het land voorkomt en iedereen er eigenlijk wel een sterk verhaal over heeft te vertellen hoe een ontmoeting met deze slang is afgelopen. Het is net of iedereen het ziet als een soort overwinning om deze slang te ontmoeten en te overleven. Dat geeft wel aan dat men voor deze slang een groot respect heeft. Het zijn de angst voor en nieuwsgierigheid naar deze slang die telkens met elkaar wedijveren.

Als je daar in het bos (oerwoud) loopt moet je altijd goed oppassen waar je loopt en goed voor je op de grond kijken. Tegelijkertijd word je aangetrokken om naar de vogels te kijken die je overal om je heen ziet, dat maakt het niet altijd even makkelijk om de aandacht ook op het pad te houden. Bij wandelpaden waar de paden redelijk schoon zijn valt dat wel mee hoor, maar bij echte oerwoudpaadjes met bladeren en takken moet je wel beter uitkijken.

Als we weglopen van de tuinmannen zie ik dat ze de slang in een lege colafles proberen te laten kruipen om hem zo naar een betere plek te brengen om hem weer zijn vrijheid terug te geven.

dag03 13

Jumping Pit Viper, mooie plant, Bruine Hokko (Great Curassow), man is zwart en het zwembad bij de Observatory Lodge 

We komen onderweg nog een familie witsnuitneusberen tegen met een aantal jongen die rustig langs de bosrand rondscharrelen. Om mensen maken ze zich al helemaal niet druk.

Als we na zo’n 2,5 uur weer bij de receptie uitkomen waar we gestart zijn bedanken wij de gids en we geven hem een fooi voor deze prachtige trip. Ik moet zeggen dat ik er helemaal door overdonderd ben, zoveel natuurpracht! En het was nog maar de start van de vakantie, het kan nu al niet meer stuk. Wat kan dit nog overtreffen denk ik dan? Alleen jammer nu van de foto’s die ik kwijt ben, maar de herinnering blijft er niet minder om!

Voor de middag hadden we eigenlijk gepland om naar de waterval in La Fortuna te gaan en op de terugweg even in de warm-water-rivier te gaan zitten, vlak bij de Thermale baden. Daar kun je ook “gratis” gebruik van maken had ik gelezen, daar waarheen ook de lokale bevolking gaat en dat is vlak bij “Tabacon Hot Springs”. Ik herken de hekken van de foto’s die ik ervan gezien heb op internet als we langs de plek rijden waar je naar beneden kunt lopen.

Maar we besluiten om toch maar bij Arenal te blijven. De jongens kunnen even lekker zwemmen in het zwembadje dat er bij zit en wij kunnen in een Jacuzzi liggen, en een waterval hebben we vanochtend ook al gezien. Dus even lekker bijkomen, ook nog van de vliegreis natuurlijk, daarna gaan we er wel weer vol tegenaan.

Bij het zwembad trekken ook apen voorbij en zien we de hoenders ook in de bomen zitten. Je hebt hier twee soorten hoenders: de Kuifsjakohoen (Crested Guan) en de Bruine hokko (Great Curassow); soms zijn deze ook wel rondom de voederplek bij het restaurant te zien.

De jongens zwemmen samen met een jongetje uit Amerika en ze vermaken zich goed door de gekste sprongen te maken in het zwembad, zo kunnen ze ook hun Engels alvast een beetje oefenen. Zelf loop ik nog even naar de waterval in de hoop daar nog een mooie foto van die blauwe vlinders te kunnen maken, maar helaas, ze laten zich amper meer zien.

Na het zwemmen gaan we avondeten en we wandelen in het donker naar het restaurant. We eten lekker en goed en lopen daarna terug onder het geluid van de kikkertjes en de krekels. We gaan daarna maar op tijd naar bed na deze indrukwekkende en enerverende dag. Vergeet niet dat het om 6 uur al donker begint te worden en dat de duisternis vrijwel direct invalt. Dit gegeven is nog wel even wennen, omdat wij in de zomer bij het donker worden denken dat het dan een stuk later is. Dat is even een mindset waar ik maar moeilijk aan heb kunnen wennen in deze vakantie.

 Dagvideo

 Arenal Observatory Lodge  met o.a.: Mantelbrulaap (Howler Monkey), Zwarthandslingeraap (Spider Monkey), Swainsons Toekan (Chestnut-mandibled Toucan) en Witsnuitneusberen (Nasua Narica)

Dag 4: maandag 13 juli

Arenal Observatory Lodge & Spa

dag04 01

Panoramafoto van het meer van Arenal

Het ritme van vroeg naar bed en vroeg weer opstaan begint al snel te wennen. Ik sta doorgaans 2 uurtjes eerder op dan de rest, maar voor allemaal geldt dat we altijd op tijd aan het ontbijt zitten. De mensen zelf houden er ook dit ritme op na, zo maak je optimaal gebruik van het aantal lichturen overdag, globaal tussen 6 uur in de ochtend en 6 uur in de avond.

Half zes, het is droog maar wel iets bewolkt, de nevel trekt langzaam op uit de bomen. Ik ga zelf nog een gedeelte lopen van de route die we gisteren ook hebben afgelegd. Nu zie ik een boom waar die nesten in hangen van de Montezuma’s. Ze hangen heel hoog en er zitten enkele vogels bij. Het doet mij denken aan de nesten van de Buidelmezen die bij ons al zeldzaam zijn geworden, maar dan veel groter. Door de wind waaien die nesten ook flink heen en weer. Ik doe nogmaals een poging bij de waterval, maar na een half uurtje waarbij nog steeds geen vlinder te bekennen is, besluit ik maar verder te lopen richting de boerderij in het dal. Ik maak nog even een foto van zo’n typische boom met heel fijnmazige bladeren, de Guanacaste tree, het is de nationale boom van Costa Rica, en ik geniet van alle vogels die ik zie en hoor onderweg. In het dal vliegen ook kleine en middelgrote papegaaien; ze trekken de aandacht door het schelle geschreeuw dat ze maken. Ze zijn wel allemaal groen.

dag04 02

Nesten van de Montezumaoropendola's (Montezuma Oropendola), Roodstaartamazilia (Rufous-tailed Hummingbird) en man brengt paarden naar de Observatory Lodge

De mensen zelf zie je ook actief worden, een Tico (bijnaam voor een Costaricaan) brengt zijn paarden naar de lodge, die je daar kunt huren voor een rondrit door het regenwoud. Ook de neusberen kom ik weer tegen, het blijven aandoenlijke beestjes. Het zicht op de vulkaan wordt voor het bovenste gedeelte onttrokken door de wolken, we hebben dan toch mazzel gehad gisteren!

dag04 03

Paarden bij de Observatory Lodge en het terras voor ons huisje

Als ik terug ben is iedereen wakker en kunnen we gaan ontbijten. Wanneer we omhoog lopen zien we de paarden staan in de stalling; deze paarden brachten ze daarstraks naar boven. Een buitje trekt nog even over, maar de vulkaan geeft zijn schoonheid vandaag niet meer prijs helaas.

dag04 04

Blauwe Suikervogels (Red-legged Honeycreeper) en een Roodrugtangare (Passerini’s Tanager)

dag04 05

Blauwe Suikervogel (Red-legged Honeycreeper) Palmtangare (Palm Tanager) grijze vogel, Groene Suikervogel (Green Honeycreeper) en Roodrugtangare (Passerini’s Tanager) rechtsboven 

Tijdens en na het ontbijt schiet ik nog wel een behoorlijk aantal foto’s van de vogelpracht die zich op en rond de voederplek laat zien. Wat een kleuren allemaal! Zo zijn er o.a. Blauwe Suikervogel (Red-legged Honeycreeper), Roodrugtangare (Passerini’s Tanager), Palmtangare (Palm Tanager), Groene Suikervogel (Green Honeycreeper), Montezumaoropendola's (Montezuma Oropendola), Bruine Hokko (Great Curassow) en Roodstaartamazilia (Rufous-tailed Hummingbird) te zien.

Haast met tegenzin pakken we de koffers in om naar onze volgende bestemming te rijden. Achteraf had ik hier wel 1 of twee nachten langer willen blijven, zo mooi is het hier. Maar ja, je weet ook niet hoe mooi het op de volgende plek is.

dag04 06

Groene Suikervogel (Green Honeycreeper) en Roodstaartamazilia (Rufous-tailed Hummingbird)

dag04 07

Montezumaoropendola's (Montezuma Oropendola) en Bruine Hokko (Great Curassow) vrouwtje

Als we alles in de auto hebben gedaan en willen starten hebben we een probleem: de auto doet niets meer. Dat is balen, wat nu? Ik neem de papieren maar mee en loop naar de receptie waar ze voor mij met het autoverhuurbedrijf Thrifty bellen. Die vragen ons eerst om maar eens met startkabels te proberen de auto te starten. Ik ben al bang een aantal uren te verspelen als het niet lukt, want op deze plek zijn ze zo maar niet. Een van de medewerkers van de lodge rijdt met zijn auto en startkabels mee naar onze auto en even later hebben wij de “onze” ook weer aan de praat. Daarna gaan we maar snel op pad richting onze volgend verblijf. Het blijft wel vreemd want ik had niets aan staan (lichten of zo) dat de accu leeg zou kunnen trekken en ik heb er geen goed gevoel bij of het hierbij blijft.

Als we het pad afrijden lopen er nog een paartje Kuifsjakohoenders met jongen langs het pad van de lodge.

dag04 08

Kuifsjakohoenders (Crested Guan) met jongen

We besluiten niet dezelfde weg terug te rijden, maar óm het meer van Arenal heen. Onderweg moet ik nog een neusbeer ontwijken die midden op de weg staat. Op grote gedeelten van de oevers staan gigantische bamboebossen met doorsnedes van wel tussen de 10 en 20 cm. Ik stap even uit om een foto te nemen en dan hoor ik het pas: een nasaal geluid veroorzaakt door de mega aantallen cicaden die erin zitten. Je moet het je ongeveer voorstellen als het geluid horen van 10 cirkelzagen tegelijk. Zeer indringend in ieder geval, een heel aparte ervaring.

dag04 09

Bamboebossen en Zwarte Gier (Black Vulture)

Een stuk verder zie ik langs de weg een paar Zwarte gieren laag in een boom zitten. Ik denk mooi, daar schiet ik even een plaatje van. Ik sta op een recht gedeelte van de weg, dus kan er wel even stil staan met de knipperlichten aan. Als ik uitstap en ernaartoe loop zie ik dat er vanaf de grond nog veel meer beesten omhoog komen, er zitten er wel tientallen. Wanneer ik naar de rand loop en over de bermbosjes heen kijk zie ik wat er aan de hand is: er ligt een dood hert en daar hebben ze een lekkere maaltijd aan. Als ik even blijf staan komen ze één voor één terug en negeren ze mij en eten weer vrolijk verder van hun feestmaal.

dag04 10

Zwarte Gieren (Black Vulture) eten een hert op, kustlijn van de Grote Oceaan of Pacifische Oceaan

Het meer is toch groter dan ik dacht; voordat je er eens omheen bent ben je al een uur verder. Maar dat geeft niets, want de omgeving is mooi om te zien. De grond is aan de rode kant, goed te zien op de eilandjes op het laatste stuk van het meer, waar de golfslag grond wegslaat aan de randen van de eilanden. We rijden via weg 142 en weg 1 richting de kust en onderweg eten we even een broodje bij een subway. Bij Puntarenas nemen we een stukje weg 23 wat weer overgaat in weg 27 en vervolgens weg 34, die uiteindelijk langs onze eindbestemming “Tipi Jungla” loopt.

dag04 11

Pacifische kust met op de achtergrond de bergen van het schiereiland Nicoya Peninsula

Als we langs de kust rijden zie ik in eens Fregatvogels boven me vliegen. Die heb ik nog nooit gezien en ik stop dan ook onmiddellijk langs de kant van de weg, onder gemor van de anderen die liever doorreden. Toevallig sta ik ook langs het strand en ik zeg tegen hen dat ze even daarheen kunnen lopen, dat geeft mij wat tijd om van de Amerikaanse Fregatvogels te genieten. Wat een sierlijke vogels zijn dat. Het is alleen wel lastig fotograferen omdat de zon redelijk recht boven mij staat en het goed warm is hier. Vanaf de andere kant van de weg zie ik ook nog een Grote zilverreiger (Great Egret) en een Bruine Pelikaan (Brown Pelican) opstijgen en over mij heenvliegen richting de zee.

dag04 12

Grote Zilverreiger (Great Egret) en Amerikaanse Fregatvogel (Magnificent Frigatebird)

De anderen zijn inmiddels aan het pootje baden met op de achtergrond “Nicoya Peninsula”, een soort schiereiland, waar je vanuit Puntarenas ook met de boot ook naartoe kunt, of je moet verder omrijden om er te komen. Dit gedeelte is het meest bekend om zijn vele stranden omdat het hier veel minder regent en doorgaans altijd mooi weer is. Wij hebben dit gedeelte echter niet opgenomen in onze route, je moet toch keuzes maken nietwaar? Voor het mooie witte strand hebben wij gekozen voor Manuel Antonio.

Wat overigens wel interessant is op dit schiereiland is dat er bij een zogeheten “Arribada” tienduizenden dwergschilpadden (Warana’s, ca. 70cm groot) tegelijk het strand opkomen om eieren te leggen, maar dit gebeurt alleen bij driekwart tot volle maan. In de maanden mei tot september zijn de grootste aantallen te zien. De beste plek daarvoor is de plaats Ostional. Daar is ook een organisatie die erop toeziet dat het proces niet te veel verstoord wordt tijdens deze dagen. Maar goed, wij waren er niet op de juiste tijd en slaan dit dus over.

Dit is een dag met een lange reistijd in onze route; we moeten dan ook wel doorrijden om voor het donker op de volgende plek aan te komen. We rijden ook langs “cerro lodge” dat is onze volgende bestemming. Tijdens het reserveren kon ik dit helaas niet in de goede volgorde vastleggen sommige data waren al bezet, dus dan maar een keer heen en weer rijden. We rijden ook over de “Krokodillenbrug” die over de rivier Tarcoles gaat. Hier staan veel mensen naar beneden te kijken waar de krokodillen op zandplaten liggen te rusten. Wij rijden door omdat we er over een paar dagen toch al in de buurt gaan verblijvenl; cerro lodge is er maar een paar kilometer vandaan.

Voorbij Jaco rijden we weer even langs de kust en hier kun je mooi zien hoe onstuimig de kustlijn aan de Pacifische kant is. Je kunt hier niet zo maar overal zwemmen vanwege de sterkte stromingen en harde golfslag. Een Bruine Pelikaan zie ik telkens uit het water omhoogkomen om vervolgens later met een duik weer neer te komen op zoek naar eten.

dag04 13Bruine Pelikaan (Brown Pelican)

De laatste tientallen kilometers rijd je door palmplantages. Wel enigszins saai, maar dat geldt ook als je door grote bossen rijdt waar allemaal dezelfde bomen staan. Tussen de plantages heb je allemaal kleine dorpjes, met vaak een voetbalveld in het midden. Bij het rijden op deze wegen ga je ook al snel harder rijden dan de 80 km die je doorgaans mag, dat doet iedereen trouwens. Als jij je aan de snelheid houdt ben je zo’n beetje de enige, de rest rijdt allemaal harder waar het kan, en al gauw pas ik me aan bij de rest van het verkeer. Dit geldt ook voor het inhalen bij een doorgetrokken streep, daar houdt zich hier ook niemand aan, en heel vaak vraag ik het me af waarom er daar een doorgetrokken streep staat. Ik ben me natuurlijk bewust van de zeer hoge boetes die er op staan al snel 300 euro of meer, maar gok het er maar op. Politie zie je ook niet veel of je ziet ze al van mijlenver staan voor een grote controle. Dus waar het veilig kan overtreed ik dan wel af en toe de regels op eigen risico, om wat grotere afstanden af te leggen.

Tipi Jungla ecolodge

dag04 14We komen ook niets te vroeg aan bij de Tipi Jungla. Rond half zes gaan we van de hoofdweg af en slaan het pad in naar de Tipi’s. Het is ook niets te veel gezegd dat je hiervoor een 4WD moet hebben: aan kuilen en diepe gaten geen gebrek. Iets meer dan een kilometer is het rijden over het pad en aan het eind staat al een welkomstbord voor ons klaar. Hoe persoonlijk wil je ontvangen worden in deze wildernis. Top!

Mario hoort ons al aankomen, want bij het laatste bultje kom ik er niet direct over en moet ik behoorlijk gas geven. Dat hoort hij en hij komt ons dus ophalen. We nemen meteen de koffers mee voordat de duisternis in valt, want als die hier invalt dan is het ook echt donker; dan kun je niet eens je eigen hand meer zien als je die voor je neus houdt.

Na de koffers te hebben neergezet krijgen we een korte uitleg over de tipi. We lopen nog even mee naar boven, begroeten zijn vrouw Manon en hun zoontje en krijgen we iets te drinken. Het wordt al snel donkerder en op de een of andere manier roept het wel een spanning op, met de geluiden van de nacht zo middenin de jungle te zitten, gaaf.

Het zijn erg vriendelijke en relaxte mensen, Mario vertelt wat er allemaal in de buurt te doen is en wat de mogelijkheden zijn. Zelf hadden we al besloten dat we een dezer dagen naar het Nationaal park “Manuel Antonio” willen en besluiten dat dan morgen te gaan doen. Na deze lange reisdag besluiten we maar vroeg naar bed te gaan. In de Tipi zelf is ook niet zoveel licht; er is alleen een ledlampje op zonne-energie, dat geeft net genoeg licht om te zien wat je doet in de tipi. Dit is een bewuste keuze, om zo dicht bij de natuur te staan en geen lichtvervuiling binnen de omgeving te creëren die het dierenleven ontregelt. Het past hier helemaal in het plaatje en ik kan daar wel achter staan: lekker basic.

Na de jongens binnen hun klamboe te hebben gebracht zijn we zelf aan zet. Op onze klamboe zit een levensgrote kakkerlak van wel 10 cm. Ik heb überhaupt nog nooit zo’n beest levend gezien maar dit insect is echt wel groot. Van Karin moet het ding van de klamboe af en met een eerder gekregen frisbee werp ik het beest buiten de tipi. Nu maar hopen dat die niet zo weer naarbinnen wandelt, want de tipi is van voor en achter gewoon open. Nadat er goed gecontroleerd is dat de klamboe’s vrij zijn van beestjes doe ik het lampje uit en wordt het aardedonker. Dat is misschien maar goed ook. Dan hebben we er ook geen weet van wat er zich gedurende zo’n nacht in en rond de tipi of op de klamboe afspeelt en wat er rondscharrelt.

Dagvideo

 Onderweg van  Arenal Observatory Lodge naar de Tipi Jungla met o.a.: Zwarte Gieren (Black Vulture), Amerikaanse Fregatvogel (Magnificent Frigatebird) en Bruine Pelikaan (Brown Pelican)

Dag 5: dinsdag 14 juli

Tipi Jungla ecolodge

dag05 01

 Panoramafoto van binnenkant van onze tipi tent

dag05 02Vannacht heeft het nog wat geregend, maar het is nu weer droog. Ik lig al een tijdje van de geluiden te genieten, die hier weer iets anders zijn dan bij de Arenal vulkaan. Als ik me buiten de tipi begeef zie ik langs het pad al snel zwart-groene kikkertjes wegspringen, de gouden gifkikker (Green and Black Poison Dart Frog). Dit zijn giftige kikkertjes die zich vooral na regen laten zien, daar zijn ze dol op. Deze kikkers eten de prikmieren die je voelt als je eventjes op een verkeerde plek op het pad blijft staan, dan prikken ze meteen in je tenen.

Als ik in onze “woonkamer” ben aangekomen geniet ik van het mooie weidse uitzicht dat je hebt over het regenwoud. Verschillende soorten toekans hoor je roepen. Je hoort hier op deze plek eigenlijk door de hele dag wel roepende toekans, zien doe je ze iets minder, maar ook wél, gelukkig.

Gouden gifkikker (Green and Black Poison Dart Frog)

dag05 03

Tipi tent ingang en de “woonkamer” met regenwoud uitzicht

Aan de buitenkant van de achterkant van de “woonkamer” zitten een aantal mooie spinnenwebben met wielwebspinnen wachtend om een prooi te bespringen. Ik kijk eens even in de boeken en geplastificeerde kaarten die Mario er heeft neergelegd. Veel leuke soorten heeft hij ook vanaf het platform waargenomen; Mario noemt er zo een aantal op die ik makkelijk zou moeten kunnen zien. Maar ja, je moet er dan wel regelmatig verblijven en laat dat nou net het probleem zijn als je ook uitstapjes gepland hebt. Ik hoop maar op het beste van beide!

dag05 04

Een gouden wielwebspin (Golden Orb-Weaver) rond de "woonkamer" en Grijskopwouw (Gray-headed Kite)

Vlak voordat we ons ontbijt krijgen aangeboden komt er een roofvogel aanvliegen en gaat hij in de kale boom zitten die op zichtafstand mooi is geplaatst. Deze boom blijkt een aantrekkelijke boom te zijn, hij geeft mooi uitzicht over de vallei als de vogels er in gaan zitten. Mario zegt dat hij deze vogel hier niet vaak heeft gezien en dat ik geluk heb. We pakken het boek erbij en het blijkt een Grijskopwouw (Gray-headed kite) te zijn.

Tijdens het ontbijt, dat goed verzorgd wordt door Manon, krijgen we nog even wat laatste tips van Mario. Hoe we bijvoorbeeld zonder om te hoeven rijden een binnendoor-weg kunnen nemen naar Manuel Antonio en hij vertelt over de “verkeersregelaars”.  

National park Manuel Antonio

dag05 05

Entreebord National park Manuel Antonio

We gaan naar het National park Manuel Antonio, een van de bekendste en drukste parken van het land. Het is vooral populair bij Amerikanen, omdat je er  zonder veel moeite “wilde” dieren kunt spotten en omdat de stranden mooi wit zijn en het veilig is om te zwemmen. Het park is trouwens op maandag gesloten, om even rekening mee te houden.

De auto start gelukkig wel, al voelt het alsof die hem pas op zijn laatste beetje stroom pakt; ik ben er niet helemaal gerust op. Maar goed, we kunnen op pad.

Het is tussen de 40 en 60 minuten rijden vanaf de Tipi Jungla. Je rijdt door het plaatsje Quepos en volgt de doorgaande weg die naar het park gaat. Het barst hier van de eetgelegenheden en de hotelletjes. Je moet deze weg helemaal doorrijden totdat je echt niet meer verder kunt, daar is dan een “gratis” parkeerplaats van het park waar ruimte genoeg is. Ik had al gelezen en gehoord dat je je vooral niet door mannen met gele hesjes aan naar een parkeerplek moet laten dirigeren, want dat wordt betalen. Ze doen net of ze verkeersregelaar zijn. Je moet wel doorrijden want ze bespringen bijkans je auto. Ik rij strak achter een ander aan maar nog proberen ze er tussen te komen en zwaaien met bordjes om je te laten stoppen. Ik rij stug door en als dank slaat de laatste uit frustratie nog even op het dak van de auto, maar goed, we zijn er en parkeren de auto.

De volgende hobbel die je moet nemen, is het afschudden van een gids. Ik heb de deur nog niet dicht of de eerste dient zich al aan. Ik heb al besloten om hier in dit park geen gids mee te nemen. Van degenen die dat wel deden heb ik gelezen dat dat helemaal niet nodig is en het geld niet waard is. In ieder geval staat het bedrag dat je ervoor betaalt hier niet in verhouding met wat je er voor krijgt aangeboden. Er lopen zo veel groepen rond en overal staan wel mensen ergens naar te kijken, dus dieren kijken is hier simpel. Ze lopen doorgaans ook slechts een stukje van het park tot de eerste strandopgang en dan heb je de meeste dieren die de mensen willen zien al wel gezien. De meesten zijn al tevreden met wat apen, luiaards, leguanen en een wasbeer. Je bent er hier in ieder geval zeker van dat je wat ziet en dat binnen 1 a 2 kilometer lopen. Ik zie het als een soort “winkelstraat” voor dieren, gegarandeerd succes. Daarna kun je nog even lekker zwemmen in de zee.

Bij een loket, waarnaar we nog wel even moeten zoeken, kopen we toegangskaartjes. Dan nog even door een controle waarbij ook de tassen geïnspecteerd worden om te controleren of je b.v. geen voer meeneemt voor de apen, en dan zijn we binnen de hekken van het park. Nu ben je ook van alle gidsen af die zich telkens met allerlei smoesjes proberen op te dringen. Zonder gids kun je rustig je eigen gang gaan. Ze stellen je een aantal vragen of doen net of ze een kleine enquête afnemen om zich vervolgens aan te bieden als gids.

dag05 06

Drievingerige luiaard (Three-toed Sloth), geel doodshoofdaapje (Central American Squirrel Monkey) en witschouderkapucijnaap (White-faced Capuchin)

Al snel zien we de eerste luiaard hangen, wel erg hoog in de boom en nog niet zo makkelijk te zien met het blote oog. Gelukkig heb ik wel een goede kijker bij me. De gidsen hebben wel een telescoop, dus dat is dan wel weer een voordeel van een gids. Even verder zien we de eerste aap in een boom. Het blijkt een geel doodshoofdaapje met in zijn kielzog witschouderkapucijnapen waarvan je er veel meer ziet. Heel mooi zien we er eentje hangen aan een tros met rode vruchten die hij plukt en op eet. Een eind verder klimt er eentje met een jong op de rug over palmbladeren.

dag05 07

Rode landkrab (Halloween Crab), drievingerige luiaard (Three-toed Sloth) en Koningsspecht (Pale-billed Woodpecker)

Als we over een soort van vlonderpad lopen zien we langs de kanten allemaal gaatjes in de grond. Dit blijken de holletjes te zijn van krabbetjes met rood-oranje pootjes: Rode landkrab ook wel Halloween Crab genoemd. In een licht stromend riviertje zien we kreeftjes, gekleurde garnalen, een schorpioen en een zoetwaterschildpad, als je wat langer blijft kijken zie je gewoon steeds meer diertjes.

dag05 08

Central American Whiptail, schildpad en drievingerige luiaard (Three-toed Sloth)

Waar het pad weer aansluit bij het hoofdpad is meteen het einde van de route die de gidsen lopen. Juist daar hangt een fors uit de kluiten gewassen drievingerige luiaard, hij verplaatst zich onder het toeziend oog van de toeristen die er allemaal met verbazing naar kijken. Een luiaard in beweging overdag blijkt een uitzondering te zijn, dus dat geluk valt ons ook ten deel.

Wat opvalt is dat dit exemplaar een soort van tijgerprintje op zijn rug heeft staan, heel erg apart hoor! Bij andere luiaards heb ik dat niet waargenomen.

We hebben een plattegrondje en besluiten onder wat gemopper van de jongens door te lopen naar punt 3 om aan dat strand te gaan kijken. Onderweg zie ik nog een mooie specht, een Koningsspecht (Pale-billed Woodpecker) en enkele hagedissen langs het pad wegschieten.

dag05 10

Zwarte leguaan (Black Ctenosaur)

De anderen loop ik al weer tegemoet en ik krijg een veeg uit de pan. “Zie je wel dat we bij het eerste strand naar zee moesten!” Hier is alleen maar een uitkijkpunt, het loopt dood. Een ladder naar het strand beneden is afgesloten en ziet er niet echt betrouwbaar meer uit. Je staat een 10-tal meter boven de zee, wel een mooi uitzicht maar ja, geen toegang tot het strand helaas. Ik loop ook maar weer terug en zie nu twee verschillende mooie zwarte leguanen op de takken liggen. Het zijn prehistorische beesten zoals ze eruit zien, prachtig.

Bij het strand in de buurt aangekomen zien we meerdere witschouderkapucijnapen langs het pad in de boompjes lopen, achtervolgd door menig toerist die er foto’s van wil maken, dus ik doe vrolijk mee. Het zijn gemakkelijke objecten om te fotograferen, zo op ooghoogte.

dag05 12

Witschouderkapucijnaap (White-faced Capuchin)

Deze apen zijn echter brutaal, net als de wasberen die hier ook rondlopen. Ze hebben het regelmatig voorzien op de tassen van de mensen. Daarin zijn ze dan vooral op zoek naar eetbare zaken zoals fruit dat de Costa Ricanen veel meenemen voor de picknick. Zelfs leguanen zijn niet schuw en lopen gewoon over het strand, of gaan lekker zonnen op je badlaken!

Het ene aapje heeft een onschuldige blik terwijl een ander toch iets minder vriendelijk kijkt, lijkt wel of die meer stress heeft, het zijn net mensen.

dag05 13

Panoramafoto strand van Manuel Antonio 

Bij de eerste strandopgang gaan we zwemmen. Het is er wel redelijk druk, dus goed op je spullen passen en niet allemaal tegelijk de zee in. Daar wordt ook voor gewaarschuwd. Het water is lekker warm en de golven zijn niet te hoog. Je hoeft er niet eens doorheen zoals dat bij ons in Nederland is.

dag05 14

dag05 15

Strandplezier op strand van Manuel Antonio

Ik loop nog even wat rond want ik wil wel een wasbeer op de foto hebben en die zijn te vinden langs het pad wat op de rand van het bos en strand loopt. Zie wel weer de kapucijnapen en leguanen maar wasberen nog niet helaas.

Ik hoor wel een geluid van golfslag als ik iets verder loop zie ik waar het vandaan komt. Er staat een soort uitkijktoren waar je in kunt klimmen, maar de bomen zijn de laatste jaren hoger gegroeid en beperken het zicht behoorlijk. Op die plek kun je doorsteken naar de andere kant van een versmalling waar je op een ander strand uit komt, hier is het veel rustiger en veel mooier, de golfen zijn ook veel hoger, dus ik loop snel terug om de anderen op te halen en te overtuigen dat het andere strand veel cooler is, en dat vinden de jongens ook gelukkig, zij zijn niet uit de golven te slaan.

dag05 16

Zwarte leguaan (Black Ctenosaur) en wasbeer (Common Raccoon)

Na een tijdje komt er een wasbeer aanlopen die telkens probeert om bij de tassen van de toeristen te komen, die moeten het beest steeds weer wegjagen. Ze zien er met zo’n maskertje op hun gezicht ook wel een beetje als boefjes uit natuurlijk. Onverrichterzake verdwijnt hij na een tijdje weer het bos in.

Als we terug naar de auto lopen, zie ik nog af en toe een gids lopen met daarachter een clubje mensen. Ze lopen nu wel iets sneller, want hoe later je komt, des te minder er te zien is. Van alle apen die we op de heenweg zien is er geen een meer te bekennen. Langs het strand loopt nog in straf tempo een gids met telescoop op de schouders. Daarachter een vrouw met twee kinderen en weer 10 meter daarachter een man met een rood aanlopend hoofd. Hij loopt te zwoegen door het mulle zand op het strand met een buggy met kind erin. De gids kijkt niet op of om maar loopt gewoon door, lekker relaxt zeg!

Mario heeft ons nog een tip gegeven voor als we ergens nog iets willen drinken, een restaurant met een vliegtuig voor de deur. Op de heenweg heb ik dat niet gezien. Wel eentje met een treinwagon, maar we vinden hem gemakkelijk nu we er naar kijken. Het restaurant “El Avion” heeft inderdaad een schitterend uitzicht over de zee, en als je over de reling kijkt zie je ook gewoon apen onder je  in de bomen springen. We eten er ook gelijk maar wat, zodat we het later in de Tipi met een zakje chips af kunnen voordat we gaan slapen. Het enige waar we op moeten letten is dat we wel voor het donker bij de tipi moeten zijn.

dag05 17

Vliegtuigrestautant “El Avion” en rechts grote spin op onze klamboe

Als we weer door Quepos terugrijden zie ik ineens een kantoortje van “Thrifty Car Rental” waar we onze auto hebben gehuurd. Het hek staat open, maar het ziet er donker uit. Ik rij toch maar even het terreintje op en binnen zitten twee mannen. Ik geef het probleem aan dat ik heb met de auto en dat ik de accu totaal niet meer vertrouw en vraag of ze me een nieuwe accu kunnen geven.

Een van de mannen belt vervolgens met het hoofdkantoor. Een accu is wat moeilijk, maar ze kunnen me wel een andere auto brengen. Nou ik vind het best; met deze willen we zo niet nog twee en halve week rondrijden.

Ze stellen eerst voor om morgen om 12:00 uur de auto af te leveren bij de Tipi Jungla, maar dat vindt ik een vervelende tijd, want dan kun je bijna niet weg. Uiteindelijk komen we er uit en spreken om 15:00 uur af, zodat we voor die tijd nog ergens heen kunnen, als de auto tenminste start.

Ondertussen is Karin met de jongens naar de bank gelopen om geld te pinnen. Wij zijn erachter gekomen dat we alleen maar bij de Nationale bank van Costa Rica kunnen pinnen en dan alleen maar in Colonnes. Wel even iets om op te letten.

Voordat we al op tijd weer onder onze klamboes gaan liggen moet ik deze keer nog wel even een grote spin (zeker 10 cm) van onze klamboe af halen. Daarna kan er rustig geslapen worden, onder het geluid van de vele “Dink” kikkertjes.

Dagvideo 

 Manuel Antonio National Park met o.a.: Witschouderkapucijnapen (White-faced Capuchin), Drievingerige luiaard (Three-toed Sloth), Rivierschildpad en Zwarte leguaan (Black Ctenosaur)

Dag 6: woensdag 15 juli

Tipi Jungla ecolodge

Met Mario heb ik gisteravond nog afgesproken dat we, als het droog is, samen wel een wandeling naar de weg kunnen gaan maken.

Om 6 uur begeef ik me naar boven en kom Mario al tegen bij de “woonkamer”. Daar zien we in de bekende kale boom al mooi een Swainsons Toekan (Chestnut-mandibled Toucan) roepen.

We lopen rustig naar beneden en zien nog wat groen-zwarte gifkikkertjes springen. Mario vindt het vrij rustig wat aantal vogels betreft, het is wel eens drukker zegt hij. Bij zijn eerste buurman (paar honderd meter terug) die er even een paar dagen niet is, laat hij me even de plek zien waar regelmatig een Boa Constrictor (wurgslang) hangt, echter hij zit er nu helaas niet. Hij attendeert me op het geluid van de Trogons die hier ook zitten, maar ik krijg ze niet voor de lens.

dag06 01

Witnekbaardkoekoek(White-necked Puffbird),Swainsons Toekan(Chestnut-mandibled Toucan),Jacana(Northern Jacana),Groefsnavelani(Groove-billed Ani)

Als we zo’n beetje aan het eind van het pad komen wordt het weer drukker met het vogelleven. Op het pad lopen een paar Northern Jacana’s (lijkt wat op onze rallen) en in de palmboom zie ik een Amerikaans Purperhoen en een eendje, een Zwartbuikfluiteend (Black-bellied whistling Duck). Op de stroomdraden komen een paar vogels zitten. Mario zegt dat deze soort de laatste jaren steeds schaarser wordt. Het gaat hier om Groefsnavelani’s (Groove-billed Ani). Mario telt jaarlijks dit pad tot aan de hoofdweg en weet goed wat er zoal zit. Deze gegevens worden hier ook landelijk verzameld.

In een grote palmboom zitten nog veel Zilverreigers, Koereigers en enkele Witte Ibissen. Onderaan zitten nog een Groene Reiger (Green Herron) en een Schuitbekreiger (Boat-billed Heron) met zijn brede, afgeplatte snavel. In de plas die eronder ligt en die je vanaf het pad niet kunt zien, liggen een 10-tal kaaimannen volgens Mario; die had hij al eens geteld en kwam toen tot over de 40 exemplaren. Ik vraag hem hoe die beesten hier dan zo komen in zo’n losstaand plasje dat niet eens echt groot is. Ze komen bij hoogwater van andere rivieren en belanden dan in zo’n plas. Als ze dan te groot worden en er te veel in de plas liggen gaan de grotere exemplaren bij veel regenval en hoog water naar de mangrovebossen die aan de zee liggen. Dan willen er nog wel eens kaaimannen overreden worden op de weg. Wel apart dat dat de kaaimannen voor elkaar zo systematisch een beetje opschuiven en plaats maken. Als ze al in dit plasje zitten zullen ze vast wel in veel meer van dit soort plasjes aanwezig zijn. Je ziet wel meer grote groepen reigerachtigen in palmbomen bij natte gebieden zitten.

dag06 03

Zwartbuikfluiteend (Black-bellied whistling Duck) links en midden, Schuitbekreiger (Boat-billed Heron)

Als we teruglopen ziet Mario een Drievingerige luiaard (Three-toed sloth) in de boom zitten. Als we er even staan komt hij in beweging en gaat hij nog iets hogerop zitten. Mario vertelt dat ze afgelopen jaar nog een luiaard hebben grootgebracht die door zijn moeder werd achtergelaten toen die werd aangevallen door apen of opossums. Ze hebben hem weer in de natuur losgelaten. Af en toe komt die nog wel even langs zegt hij, maar dit is niet die luiaard, dit is een ander exemplaar.

dag06 02

Drievingerige luiaard (Three-toed Sloth)

Terug bij de “woonkamer” denk ik dat ik twee IJsvogels in de kale boom zie zitten, zo lijkt het tenminste qua silhouet. Manon zegt dat het geen IJsvogels zijn maar Witnekbaardkoekoeken (White-necked Puffbird), die zien ze ook niet vaak zegt ze. Op de foto (zie 1e foto) kan ik het nu beter zien.

We genieten weer lekker van ons ontbijt met vers fruit en geklutste eieren op geroosterde broodjes op deze perfecte locatie in het oerwoud.

dag06 04

in onze tipi tent, het ontbijt

Een uurtje later zit er alweer een prachtige toekan in een kale boom die iets dichter bij staat, een Vuursnavelarassari (Fiery-billed Aracari). Het blijft moeilijk fotograferen omdat die bomen net iets te ver weg staan. Soms zitten ze wel dichterbij maar kan ik geen goede foto maken omdat het afdak waar we onder zitten afgedekt wordt door palmbladeren. Dat is wel mooi natuurlijk, maar om scherp te stellen moet ik er steeds onder weg en dan hebben de vogels je al gezien en zitten ze weer net een stukje verderop. Langs het pad naar de tipi zit nog een mooie uilvlinder. Sommige exemplaren blijken blauw te zijn op de bovenkant van de vleugels, heb ik later op een andere plek (Cahuita) gezien.

dag06 05

Vuursnavelarassari (Fiery-billed Aracari) en uilvlinder (Owl Butterfly)

We spreken ook een ander stel, Arne en Merel, dat gisteren aan het eind van de middag is aangekomen en in een andere tipi zitten. Zij zijn al langer onderweg en hebben al heel erg veel gezien. Morris blijft maar doorvragen en zet al zijn kennis in die hij van alle afleveringen van “Freek in het wild” heeft gezien en van wat hij daarnaast nog op internet heeft gelezen en heeft verzameld aan plaatjes bij de laatste AH actie. Ze zijn onder de indruk van deze vele vragen die hij heeft, en vinden het reuze leuk.

Met Mario spreken we af vanavond een nachttour te gaan maken in de echte jungle. Arne en Merel gaan dan ook mee, die vinden alle andere nachttoeren ook het mooiste wat ze gedaan hebben overal.

Nauyaca Waterfalls

Wij gaan naar een mooie waterval die hier niet ver vandaan ligt: Nauyaca Waterfalls. Arne en Merel gaan naar een andere kleinere waterval die Mario weet te liggen en waar vrijwel geen enkele toerist komt, met een maagdelijk klein poeltje voor jezelf, zegt hij. De waterval waarheen wij gaan is een stuk groter en daar gaan veel mensen met een paard naar toe. Wij kiezen er voor om er op eigen tempo heen te lopen, het is ongeveer 1 uur en 15 minuten lopen.

We slaan vanaf het pad met de Tipi Jungla linksaf de verharde weg op (weg 34) richting Dominical. Vlak daarvoor sla je linksaf weg 243 in en rij je zo richting de waterval. Een km of 20 en een kwartiertje rijden dus dat lijkt een makkie. Langs de weg kopen we kaartjes bij een loketje voor de toegang en dan moeten we er ergens af. We rijden echter het pad voorbij en er staat nergens aangegeven waar je er nu eigenlijk in moet. Na 1 km verder te zijn gereden draai ik de auto. Dan maar van deze kant kijken waar de ingang is, maar ook van deze kant uit staat er geen bordje of zoiets met toegang naar de waterval. Terug bij de kaartjesverkoper vragen we het nog maar even en blijkt het direct het eerste zandpad te zijn dat stijl naar beneden loopt. Dat pad moet je nog een eind afrijden totdat je bij een parkeerplaatsje uitkomt. Van hieruit kun je de wandeling starten naar de waterval.

dag06 06

Brug naar de waterval, grote bamboe, doorkijkje regenwoud en wandelpad waterval

Net iets over de brug zien we al een hele lijn bladsnijmieren parallel met het pad lopen. Mooi gezicht hoor, maar je moet er wel op letten dat je ze niet plet omdat de ca. 10 cm brede mierensnelweg wel een beetje over het pad slingert.

dag06 07

Bladsnijmieren aan de wandel

Grote bamboe staat hier ook langs het pad. Deze bamboe wordt ook veel gebruikt bij hekwerken in de natuur, zoals bij de waterval als leuningen langs het pad.

Het is echter tropisch warm en na zo’n 2 kilometer zijn we allen al helemaal drijfnat van het zweet. Morris geeft aan het niet vol te kunnen houden en wij praten hem constant moed in dat hij het wel kan. De totale afstand is zo’n 4 a 5 kilometer, dus op zich niet zo ver, maar met die warmte is het niet echt prettig om te lopen. Op karakter moeten we ze er doorheen praten.

dag06 08

Guyanatrogon (Violaceous Trogon), riviertje oversteken en Amazonetangare (Gray-headed Tanager)

Onderweg zie ik nog wel een paar mooie vogels zoals een Guyanatrogon (Violaceous Trogon) en een gele vogel met een zwarte kop een Amazonetangare (Gray-headed Tanager). Als we bij het bord komen is het nog slechts een paar honderd meter lopen naar de waterval; we drinken wat water en we kunnen even op het bankje zitten. Dan lopen we verder en naarmate we dichter bij de waterval komen begint Morris harder te lopen en het laatste stuk is hij spoorslags van zijn vermoeidheid af en is hij als eerste bij de waterval en ligt ook als eerste in het water. We lopen nog langs een paardenparkeerplaats van de andere gasten die er al zijn. Het is een grote groep.

dag06 09

De ingang naar de waterval, de paardenparkeerplaats bij de waterval

De kleren plakken van het zweet aan je lichaam. Ze zijn zo nat dat je ze kunt uitwringen van het zweet; ik heb persoonlijk nog nooit zo erg gezweet als vandaag. Het zwemmen bij de waterval is dan ook echt heel erg lekker en frist de boel even lekker op. Hier te zwemmen is toch een paradijselijke ervaring, dat is die 1,5 uur lopen zeker meer dan waard. Dat vinden de jongens ook. Ze zijn de wandeling alweer vergeten, gelukkig maar!

dag06 10

dag06 11

sfeerplaatjes van de waterval

De grote groep wordt begeleid door gidsen die touwen bij zich hebben. Een aantal jongens klimt omhoog om vervolgens van hogerop naar beneden te duiken onder gejoel en aanmoedigingen van de anderen. Als laatste van de groep klimt er eentje nog een keer zo hoog en deze held zweeft als een ware tarzan naar beneden. Hij krijgt het grootste applaus van iedereen. Dit is een van de Costa Ricaanse gidsen die dat natuurlijk wekelijks doen bij een groepje. Hij zal daarmee wel de nodige indruk willen maken op de vrouwen van de groep.

dag06 12

nog een paar sfeerplaatjes van de waterval

We genieten in ieder geval enorm veel van deze plek, maar na 1,5 uur moeten we toch maar eens weer die vieze zweterige kleren proberen aan te trekken. We lopen terug en ik geef Morris nog even een high-five dat hij het toch maar weer geflikt heeft.

dag06 13

de terugweg loopt een stuk soepeler

Een stukje terug zie ik een aantal gieren zitten in de bomen. Het zijn Kalkoengieren (Turkey Vulture), met die rode kale kop kunnen ze makkelijk in een kadaver pulken. Ik dacht zelf eerst even aan Koningsgieren, maar dat was wishful thinking. Er ligt dan ook een of ander dood dier waar ze zich te goed aan doen.

dag06 14

Kalkoengier (Turkey Vulture)

De anderen lopen door naar het 2 km punt, hier kun je wat drinken. Als ik daar aankom zie ik op het pad een paar rode harige vruchten liggen en als ik opkijk zie ik twee Geelvleugelara’s (Scarlet Macaws) langs het pad in de boom zitten. Ze leven natuurlijk wel in Costa Rica, maar of deze nou helemaal wild zijn, ik heb zo mijn twijfels. Maar het blijven prachtige vogels natuurlijk.

dag06 15

Geelvleugelara (Scarlet Macaw)

Het is al behoorlijk laat en we moeten nog naar de auto lopen en terugrijden om voor 15:00 uur bij de tipi te zijn. We zetten er nog even flink de pas in, maar komen uiteindelijk toch een kwartiertje later aan. Er staat al iemand te wachten met een nieuwe auto, we handelen de administratie af en lopen de auto even langs op beschadigingen die dan op papier gezet worden zodat ze niet voor onze rekening komen later. We hebben nu een witte auto gekregen.

dag06 16

even opfrissen en bijkomen in de tipi tent 

We nemen allemaal even lekker een koude douche bij onze tipi(warm water is er overigens niet) en eten een chipje en ik drink er een lekker biertje bij. Daarna doen we weer allemaal schone droge kleren aan, want alles is echt doorweekt van het zweet. Het enige nadeel is hier dat het hier, ondanks de warmte boven de dertig graden, voor geen meter droogt, door de hoge luchtvochtigheid. Na 2 dagen is het eigenlijk amper opgedroogd.

Als we in de “woonkamer” komen spreken we ook Arne en Merel weer die naar de andere waterval waren gegaan. Hij was er een paar keer uitgegleden en had lelijke schaafwonden. Hij zegt al dat het maar goed was dat we de andere waterval kozen, want deze was glad op sommige plekken.

Mario komt er ook nog even bij zitten en vertelt wat over wat we vanavond mogelijk kunnen verwachten; het lijkt wel spannend te gaan worden. De verhalen over slangen spreken ook tot de verbeelding, vooral het verhaal van een jongetje dat tijdens deze tocht toevallig bovenop de kop van een giftige slang stond en dat dit zijn geluk was. Morris blijft er niet over uitgepraat en hij vindt het toch wel heel eng en twijfelt of hij het wel leuk vindt. Gelukkig weten we hem ervan te overtuigen dat alles heel veilig is. Er gaat zelfs speciaal een man mee die voorop loopt en alleen maar naar slangen kijkt. Hij vertrouwt daar dan maar op.

Rond een uur of 5 gaan we weg, we krijgen allemaal rubberlaarzen uitgereikt. Dit is omdat slangen daar niet doorheen kunnen bijten in het geval van een aanval. We rijden het pad af en stoppen eerst nog even bij de luiaard, die zit nog steeds in dezelfde boom als vanochtend.

Daarna stoppen we nog even bij de plas waar nog veel meer Zilverreigers, Koereigers en Witte Ibissen zich opmaken voor de nacht. We lopen een paar meter het kniehoge gras in richting het water. Wel spannend dat je weet dat daar een 10 tal kaaimannen ergens ligt, maar dat je ze niet kunt zien, zo’n 20 meter verder. We blijven op voldoende  afstand, anders jagen we de vogels ook nog op.

We rijden de verharde weg op en pikken de slangenman op die een paar huizen verder woont. Een kilometer verder slaan we linksaf net over een brug richting een stuk ongerept regenwoud waar, volgens Mario, nooit een mens komt.

We stoppen even als we er bijna zijn en dan attendeert Mario ons op de grootste hoenderachtige van het land: de Great Curassow; we zien hem nog net wegschieten in de bomen. Op dat moment zit er nog een andere vogel, dat is een Blauwkruinmotmot (Blue-crowned Motmot), volgens Mario. Het wordt al wat donkerder, dus je ziet eigenlijk alleen nog een silhouet. Ik maak er nog wel even snel een foto van, dan kan ik thuis kijken wat het is. 100 meter verder draaien we alvast onze auto’s nu het nog niet helemaal donker is en stappen uit. In de lichten van de lampen zie ik de laatste meters trouwens nog wel een Nachtzwaluw voor de auto langsvliegen, te herkennen aan het silhouet en de manier van vliegen.

dag06 17

Blauwkruinmotmot (Blue-crowned Motmot) en grote sprinkhaan

Als we ons prepareren voor de tocht door de laarzen aan te trekken en een stok in ontvangst te nemen voor tijdens de wandeling, zit er achter de auto een sprinkhaan van wel zeker 15 cm lengte op de grond. Zo’n grote heb ik nog nooit gezien.

We krijgen nog wat laatste instructies dat we precies moeten lopen in de voetsporen van de voorgaande loper. Dat is het veiligst, het is dus zaak om niet te ver uit elkaar te geraken. De wandeling is ingedeeld in speciale zones, waarbij de rode zone natuurlijk het gevaarlijkst is omdat daar de meeste gifslangen voorkomen.

dag06 18

Roodoogkikker, Jezus Christushagedis of helmbasilisk en een Commom Rain Frog

Meteen in het begin hebben ze al een roodoogkikker opgespoord. Dat doen ze door ze te roepen, en daar reageren die dan direct op. Het is echt een prachtige kikker. Met mijn camera lukt het me helaas niet om er een scherpe foto van te maken, met het mobiel maakt Karin er nog wel een redelijk plaatje van. Niks teveel gezegd dat dit een prachtkikker is!

We lopen met de zaklampen achter elkaar door een kleine rivier een beetje omhoog. Het is best wel spannend omdat je naast de lichtbundel weinig ziet. Er zitten blauwe garnalen in het water en even later heeft Morris een jonge Jezus Christushagedis of Helmbasilisk op zijn hand. We zien nog een kikkertje (Commom Rain frog) op een blad zitten  en een prachtige grote spin in een hol langs de wand. Je merkt wel dat er in de nacht allerlei andere kleine diertjes actief worden; het lijkt wel of er meer leven in de rivier zit dan overdag.

Het volgende mooie kikkertje dient zich al aan, het is de Blue-jeans Frog, vernoemd om zijn “spijkerbroekje” dat hij aan heeft. Het is ook een giftige kikker, dus niet aanraken.

dag06 19

Aardbeikikker (Blue-jeans Frog of Strawberry poison-dart Frog) foto links en midden en rechts de Glass Frog

Het begint een beetje te spetteren. Toen we wegreden van de tipi’s was het al ietsje donkerder richting de bergen en nu begint het toch echt te druppen. Als laatste kikkertje zien we de Glass Frog. Als je er de lamp op zet is die aardig doorschijnend op het blad. Inmiddels zijn de druppels vervangen door regenstralen en het ziet er naar uit dat het niet beter wordt.

Mijn camera kan ik kwijt in de tas van Mario die hem onder zijn poncho verbergt. Wij hebben allemaal geen regenkleding meegenomen, en als de hemelpoorten helemaal opengaan is er geen houden meer aan. Het valt met bakken uit de lucht en om het nog wat spannender te maken hebben we recht boven ons de onweersbui hangen die met harde klappen het effect nog even wat aandikt. Het is wel wat angstaanjagender geworden deze wandeling. We besluiten om terug te gaan; we zijn allemaal toch al doorweekt en het koelt ook af door de regen en nattigheid. We glibberen dezelfde weg zo’n beetje terug en kijken nergens meer naar, terwijl de donker ons op de hielen zit. Ik moet zeggen: het valt mij nog mee dat Morris niet banger wordt, hij houdt zich flink en als we weer bij de auto aankomen is het pad waar onze auto’s staan veranderd in een klein riviertje; het water stroomt ons tegemoet.

Er komen nog een paar motoren langs gescheurd. Dat je met dit weer op een motor gaat zitten, daar kan ik al helemaal niet bij, dan wacht je toch even. We stappen allemaal zeiknat in de auto en spreken af eerst maar naar de tipi’s te gaan en droge kleren aan te trekken. Als we bij de afslag komen blijft de andere auto daar wachten. Zij waren nog enigszins droog omdat zij wel een poncho of droge kleren bij zich hadden. Wij rijden terug naar onze tipi. Het pad is nu ook veel modderiger geworden en er staan grote plassen, dus de 4wd kan zijn werk af en toe even doen. Mario zei dat het hooguit een kwartiertje zou duren en we ons niet hoefden te haasten, maar dat blijkt een uur te worden. De bui is toch iets heftiger. Net als de regen echt minder wordt lopen we snel naar de auto. Op dat moment komt de andere auto toch ook maar even kijken waar we blijven, omdat ik had gezegd dat ze maar even moesten komen kijken als het langer dan een uur zou duren.

We rijden naar een soda die Mario wel kent om daar te gaan eten. Die mensen waren net vanmiddag even bij Mario op bezoek geweest en vroegen waarom hij minder kwam eten de laatste tijd, dus ik snap wel dat we daar vanavond terecht komen. Voor ons maakt het weinig uit want de andere soda’s kennen we toch ook niet, maar Mario had eigenlijk twee andere soda’s in gedachten vanmorgen die hij toen noemde.

dag06 20

eten bij een soda, bidsprinkhaan en een dink kikkertje bij de Tipi Jungla 

Bij het buffet kunnen we uit meerdere gerechten kiezen. Het smaakt prima. Met een biertje erbij komen we weer bij van het avontuur dat we zojuist beleefd hebben. Het enige jammere is dat we de wandeling halverwege moesten staken. En het is voor ons de tweede keer deze dag dat we een volledige set kleren nat hebben. Zo raak je snel door de droge kleren heen natuurlijk. De voeten soppen echt in de laarzen zoveel water staat erin.

Als afsluiter loopt er nog een bidsprinkhaan over de tafel heen, die is ook gevlucht voor de regen. Na het eten gaan we terug naar onze tipi’s en maken ons klaar voor de nacht. En zoals bij de vorige twee avonden moet ik nu een schorpioen van de klamboe van de jongens af halen. Na die uit de tent verwijderd te hebben vallen we voldaan in slaap en dromen verder van onze beleefde avonturen. Door de regen is het iets koeler dan anders dat is dan wel weer aangenaam om te gaan slapen.

Dagvideo

Nauyaca Waterfalls met o.a.: Drievingerige luiaard (Three-toed Sloth), Geelvleugelara's (Scarlet Macaws), Bladsnijmieren (Leaf Cutter Ants) en bij de Tipi Jungla in het donker een dink kikkertje (Dink Frog of Tink Frog), die je overal om je heen hoort elke avond 

Dag 7: donderdag 16 juli

Tipi Jungla ecolodge

dag07 03

De "huiskamer" zoals we die noemen

Het is alweer onze laatste nacht in de Tipi Jungla. De tijd is hier omgevlogen. We willen nog niet weg! Maar ja, er komen weer nieuwe gasten voor "onze" tipi en wij hebben ergens anders een onderkomen gereserveerd en willen nog meer van het land zien. We doen het rustig aan, want we hoeven niet zo ver te rijden deze keer: zo'n 130 km en 2 uurtjes, dan zijn we er al. 3 dagen geleden waren we er langs gereden, Cerro Lodge, vlak bij de bekende "Krokodillenbrug".

dag07 01

Kleren drogen in de tipi en gouden gifkikkers langs het looppad

Al het natte spul hangt door de hele tipi tent te drogen, wat met die vochtige warmte niet lukt natuurlijk. De groen-zwarte kikkertjes zie je weer op meerdere plaatsen langs het pad en bij de tipi springen. Blijft mooi, die beestjes.

dag07 02

Mario legt Morris iets uit over de natuur, schoenen drogen en de tipi tentnaam "Tamandua"

Mario legt Morris uit hoe de natuur in elkaar steekt in Costa Rica aan de hand van zelf geschilderde stenen, Morris volgt het aandachtig! Bij het ontbijt komt de avond van gisteren nog even ter sprake en dat het jammer was dat we het moesten afbreken, maar desondanks hebben we het wel leuk en spannend gevonden. We genieten nog even van het uitzicht met een extra kop koffie van Manon. Even nog alles op ons laten inwerken en opnemen voordat we weggaan. Ik zie ook hier zo'n hele grote sprinkhaan zitten die we gisteren achter de auto hadden zitten. Die zag ik al wegvliegen vanuit de top van een boom toen er een witschouderkapucijnaap op de boomkroon sprong. Zij eten deze insecten ook. Terwijl ik met Mario aan de praat ben vliegt er een blauwig vogeltje wat verderop in de boom. Ik maak er snel een foto van en zie nu thuis achteraf dat het om een Purpermaskertangare (Golden-hooded Tanager) gaat. Prachtig vogeltje ook weer. Een fraaie vlinder leg ik ook nog even vast op de foto, geen idee welke dit is.

dag07 06

Purpermaskertangare (Golden-hooded Tanager), grote sprinkhaan en vlinder (onbekend?)

dag07 04

 Onze luiaards

Op de leuning zit een leuke gekko. Dit beestje zie en hoor je eigenlijk overal binnen en buiten; je bent er al zo gewend dat je ze haast over het hoofd ziet. De vreemdste plek waar ik een gekko tegenkwam was gisteren bij het douchen. Daar kwam er eentje uit de knop van de kraan toen ik die opendraaide en keek een beetje zo van "wie durft mij hier te storen!"

Terug bij de tipi moeten we maar eens serieus alles weer in de koffers zien te krijgen. De jongens zijn liever lui dan moe en passen zich aan bij de dieren die hier wonen. Gewillig laten ze zich door Arne in de luiaard-stand hangen, zie foto, terwijl bij ons het zweet al weer langs de rug loopt.

Terwijl we aan het inpakken zijn zien we voor het eerst apen rondom de tent: witschouderkapucijnapen, ze kijken verbaasd naar binnen, net zoals wij dat doen naar buiten. Zo te zien een familie die langs trekt. Soms zie je ze met jongen op de rug. Dat is toch wel leuk zo bij de tipi. Overigens had ik gelezen op internet dat je hier elke morgen wakker werd geschreeuwd door brulapen, die hebben wij hier niet gezien of gehoord en ik vraag me af of die hier wel veel zitten.

dag07 05

Witschouderkapucijnapen rondom onze tipi tent

Met weemoed nemen we afscheid van Mario en Manon en de plek. Het is hier echt fantastisch om te zijn, puur genieten! Zoals ze dat zeggen in Costa Rica: "pura vida". Het is de uitdrukking die veel wordt gebruik. Ze hebben er veel werk van gemaakt om het zo puur mogelijk te houden, maar toch overnachting met enige luxe te kunnen bieden en daarin zijn ze uitstekend geslaagd! Het enige waar je aan moet wennen is dat je een beetje tegen beestjes moet kunnen. Die horen er nou eenmaal bij in de jungle en als je ze niets doet heb je er weinig last van. En onder de klamboe lig je in de nacht toch beschermd.

dag07 07

De gekko op de leuning bij "de huiskamer"

Als we wegrijden stop ik nog even bij het huisje van de buurman om te kijken of de boa constrictor al weer thuis is, maar helaas, hij hangt er niet. Ook de luiaard zit vandaag niet meer in het boompje; hij is vertrokken.

dag07 08

dag07 09

We rijden weer langs die kilometers lange palmplantages met daartussenin af en toe de voetbalveldjes met huisjes eromheen, dat is typisch voor deze streek

Zo af en toe zie je ook tractors met karren vol vruchten uit de palmbomen, die ze dan weer naar de fabrieken toe brengen. Uit de palmvruchten halen ze o.a. olie. Bergen pulp blijven er over bij de fabriek. Overigens zie je in al die bomen langs de weg helemaal geen vruchten zitten. Ik heb geen idee of die er al afgehaald zijn en of ze jaarlijks vruchten dragen.

dag07 10

Palmboomvruchten fabriek met aanvoer

dag07 11

Man met lange grijze baard en typisch kerkhof van Costa Rica

Onderweg hebben we regelmatig begraafplaatsen gezien, die zien er ook wel apart uit. Op de graven staan allemaal betegelde blokken (huisjes), en je vraagt je af of de mensen onder de grond begraven worden zoals bij ons, of dat ze in zo'n "blok" liggen.

Krokodillenbrug bij Tarcoles

We rijden verder en komen bij de "Krokodillenbrug". Deze keer stoppen we wel om te gaan kijken naar wat daaronder de brug moet liggen. We parkeren aan de kant vanaf Jaco voor de brug. Hier staat ook altijd de politie te controleren, dus dat lijkt ons veilig om tegenover de politie te parkeren. Er wordt ook voor gewaarschuwd: nooit je auto vol met bagage ergens onbeheerd neer te zetten. Finn blijft echter in de auto zitten en die zegt dat hij morgen wel gaat kijken. Dat doen wij ook, maar we willen toch nu ook wel even kijken natuurlijk.

dag07 12

10-tallen krokodillen onder de "krokodillenbrug"

Je moet over een smal stoepje langs de reling lopen, terwijl het verkeer, ook die grote zware trucks, langs je heen denderen. Als je kinderen meeneemt houdt die dan goed vast, want als je struikelt lig je zo op de rijbaan, zo smal is het er. Na een 10-tal meters zie je ze liggen. Zo zeg, wat een joekels! De grootsten zijn zeker een meter of 6. Het zijn spitssnuitkrokodillen (American Crocodiles). Er zit niet zoveel beweging in die dieren en dat is voor hen ook niet echt nodig. Als ze een goede maaltijd gehad hebben kunnen ze weken zonder voedsel, heb ik gehoord.

dag07 13

De "krokodillenbrug" wegnummer 24 en een Grote Zilvereiger met krokodillen op de loer

Een Grote Zilverreiger laat zich door die grote beesten echter niet intimideren en hij is niet van plan zich van een visje af te laten houden. Terwijl een aantal krokodillen op de loer liggen weet hij toch een vis te bemachtigen. Voor hetzelfde geld eindigt hij zelf als maaltijd, als ie niet alert genoeg is.

Een andere kijker attendeert ons op de Geelvleugelara's die aan de randen van de rivier in de bosjes zitten. We zijn zo gebiologeerd door de krokodillen dat we ze nog niet eens hebben opgemerkt.

dag07 14

dag07 15

langs de oevers van de rivier zitten Geelvleugelara's (Scarlet Macaw)

Wat een prachtige vogels ook! Ik had er niet aan gedacht ze hier zo te zien. Ik heb wel gehoord van de eigenaar van de Cerro lodge waar we heen gaan, dat de kans groot is dat je ze 's avonds ziet overvliegen bij de brug, als het donker wordt. In tegenstelling tot de 2 Ara's die we tegenkwamen bij de waterval een paar dagen geleden, zijn deze in ieder geval wel echt wild. Er zitten er wel een stuk of 10 en ze krijsen en vliegen wat rond in en over de rivier. Ook dit is echt indrukwekkend om te zien.

Cerro lodge

We lopen weer terug naar de auto en rijden de brug over om 2 km verder linksaf te slaan richting Cerro lodge. De oprit vanaf de weg ligt in een bocht en is aardig stijl, dus die moet je in een keer goed nemen. Aan dit verharde zandpad staan wel wat mooie verblijven zo te zien.

Kleine soort tortelduifjes vliegen op als je erlangs rijdt. Bij de lodge aangekomen halen we onze sleutel op bij de receptie. Het huisje ziet er leuk uit. De douche en het toilet blijken aan de buitenkant van het huisje te zitten in een open gedeelte, wel alleen van binnenuit bereikbaar, maar afgeschermd door een hoog scherm. Het huisje is voorzien van een airco, dat is ook wel even lekker bij de warmte hier. Buiten bij de douche is genoeg ruimte om een waslijntje dat ik mee had genomen op te hangen. Nu kunnen we al onze natte kleren van de tipi te drogen hangen.

Zelf ga ik even lekker zwemmen in het zwembadje met de jongens, terwijl Karin rustig een boekje leest. Gedurende de tijd dat we er zijn zie ik ook overal weer kolibries op de bloemen. Hier vliegen later op de middag ook de beloofde Geelvleugelara's over, maar eveneens 2 soorten groene kleinere exemplaren, zie ik. Een mooie eekhoorn laat zich ook nog even zien.

dag07 17

Zwembad en restaurant Cerro lodge 

Als het donker is nemen we een diner dat we vanmiddag hebben moeten reserveren. Daarbij konden we kiezen wat we wilden eten. Het smaakt prima en we hebben ook wel trek eerlijk gezegd. Terug in het huisje gaan we maar op tijd weer naar bed. De airco doen we uit, maar twee plafondventilators laten we langzaam rond draaien. Het is wel lekker koel zo.

Dagvideo

 Rondwandeling bij de Tipi Jungla met Gouden gifkikker (Green and Black Poison Dart Frog), en bij de krokodillenbrug bij Tarcoles o.a.: Spitssnuitkrokodillen (American Crocodiles), Grote Zilverreiger (Great Egret) en Geelvleugelara's (Scarlet Macaws

Dag 8: vrijdag 17 juli

Cerro lodge

Na goed geslapen te hebben in een, vergeleken bij andere kamers waar we geslapen hebben, redelijk koele kamer, ga ik eerst maar even buiten kijken, als het licht geworden is, voordat we straks aanschuiven aan het ontbijt.

Er zijn nog niet veel mensen wakker. Twee mensen van de lodge zijn alvast bezig met de voorbereidingen van ons ontbijt straks. Op het voederplekje bij het restaurant hebben ze nog geen fruit gelegd voor de vogels.

Ik besluit daarom maar links langs een pad naar beneden te lopen. Daar hebben ze een tuin aangelegd met allerlei zitjes en plekjes, alleen heb ik wel het idee dat daar de laatste tijd niet veel onderhoud meer aan wordt gedaan. Dat is jammer, want het lijkt me een mooi terrein, zo op het eerste gezicht.

dag08 01

Wenkbrauwmotmot (Turquoise-browed Motmot)

Als ik het eerste bochtje inloop bij de achterkant van het zwembad, vliegen er twee vogels voor mijn neus langs en die gaan even verderop zitten. Tot mijn grote vreugde zie ik dat het Motmots zijn, die heb ik hoog op mijn lijstje staan en ik hoopte die te kunnen zien. Mijn hart gaat van deze prachtige vogels sneller kloppen. Wat een mooi vrouwtje kan ik bewonderen, het is een Wenkbrauwmotmot (Turquoise-browed Motmot)! Ik loop voorzichtig dichterbij om telkens een foto te maken, totdat ze een boom verder naar achteren vliegt. Op hetzelfde moment komt ook een ander exemplaar, het mannetje, naast haar zitten. Wat een geluk, die is nog mooier met zijn fraaie lange staart!

dag08 02

Mantelbrulaap (Howler Monkey), Toviparkiet (Orange-chinned Parakeet)

Na een paar minuten vliegen ze beide echter weg en zie ik ze niet meer terug. Ik loop verder naar beneden en zie in zo’n guanacaste boom twee brulapen zitten; deze twee maken niet zo veel lawaai. Vanmorgen, toen ik wakker werd, hoorde ik ze wel vanuit het huisje, maar dan klinken ze nog ver weg. Ik loop nog iets naar beneden, totdat het pad wat wilder wordt en het gras hoger. Uit voorzichtigheid en omdat ik hier helemaal alleen loop, ga ik maar terug. Stel je voor dat ik op een slang trap! Dan is er niemand die je hier kan helpen, je zit te ver van iedereen af.

dag08 03

Kaneelkleurige Amazilia (Cinnamon Hummingbird)

Terug bij het zwembad zie ik in een boompje 2 kleine papegaaiachtigen zitten het zijn Toviparkieten (Orange-chinned Parakeet). Ze maken veel lawaai en vallen zodoende snel op. Bij de vlinderstruiken zijn een aantal kolibries actief en daar probeer ik wat foto’s van te maken. Dat valt natuurlijk helemaal niet mee bij die bewegelijke vogeltjes. Het is vooral veel foto’s maken en dan maar hopen dat daar wat goeds tussen zit. Het is een o.a. een Kaneelkleurige Amazilia (Cinnamon Hummingbird).

dag08 04

Geelvleugelara's (Scarlet Macaw) en Geelwangamazones (Red-lored Parrot) overvliegend

Ook Geelvleugelara’s en Geelwangamazones (Red-lored Parrot) vliegen hier nog over bij het zwembad. Even verderop zie ik zo’n leuke gevlekte boomeekhoorn zitten op een tak. Hij geeft zichzelf een lange poetsbeurt zo vroeg in de ochtend. Ik kan het mooi filmen.

Bij de voederplank is inmiddels nieuw fruit neergelegd en een juveniele Hoffman’s Specht (Hoffmann’s Woodpecker) eet van de banaan.

dag08 05 2

Grote gevlekte Boomeekhoorn (Variegated Squirrel), Rode Lepelaar (Roseate Spoonbill), Hoffman’s Specht (Hoffmann’s Woodpecker)

Terwijl ik bij het restaurant op de anderen sta te wachten voor het ontbijt, vliegt er ook nog een Rode Lepelaar (Roseate Spoonbill) over. Bij een palmboom is een Roodnekwinterkoning (Rufous-naped Wren) druk bezig nestmateriaal te verzamelen. Zou deze vogel nog een nestje maken?

We gaan lekker ontbijten en ook hier is het goed verzorgd; je kunt van alles pakken wat je wilt. Ondertussen genieten we van het uitzicht en de voederplank. Die staat naar mijn idee net iets te dicht bij het restaurant, waardoor de vogels wat op afstand blijven, of even snel iets pakken en dan weer weg zijn.

dag08 07

Roodnekwinterkoning (Rufous-naped Wren)

We nemen de opties door wat we zullen gaan doen deze dag. We besluiten om te gaan kijken of we een boottocht kunnen gaan maken die bij de krokodillen langs gaat en om door een stukje mangrove te varen.

Als we klaar zijn om weg te gaan, zitten er naast het restaurant zelfs twee Geelvleugelara’s in een boom, maar op een paar meter afstand. Wat zijn dat toch prachtige vogels ook met die koppen met eigen karaktertrekjes! Het lijken me slimme vogels toe.

dag08 09

Geelvleugelara (Scarlet Macaw)

We rijden over de brug van de Tarcoles en ook nu staan er weer veel mensen te kijken naar de krokodillen. We rijden door naar het dorp Tarcoles. Vanaf daar kun je boottochten maken over de rivier. Er zijn meerder aanbieders van tochten aan de rivier. Bij de eerste die we vragen moeten we 1,5 uur wachten op de volgende tocht. We hebben echter ook nog een ander probleem: we hebben helemaal niet zoveel contant geld meer. Bij elkaar kom ik tot 70 dollar, en ja, dat is te weinig. Ze vragen er 110 voor met ons vieren. Van een lagere prijs wil hij niets weten helaas.

dag08 11

Tarcoles rivier met rondvaartbootjes

Bij de andere grote aanbieder met een hele grote winkel en restaurant erbij vragen we aan een jongen die daar werkt of we mee kunnen. Ik leg hem ons probleem uit. Of we voor de 70 dollar ook mee mogen. Hij moet even de baas vragen of dat kan. Ik zie de vrouw knikken dat het wel goed is. Dus hij vertelt dat het mag, op één voorwaarde: dat we er niet met de anderen over praten wat wij betaald hebben. Natuurlijk doen we dat niet.

dag08 12

Rode vruchten aan een palmboom, op weg met de boot

We stappen een half uurtje later in als iedereen er is. De groep blijkt een grote groep Nederlanders te zijn die met een bus aankomt en waarbij we mee kunnen varen. Over de korting reppen we met geen woord. We zitten toch maar mooi voor in de boot, perfect voor foto’s maken en filmen.

dag08 13

Kaalkopooievaar (Wood Stork)

We zien als eerst de Kaalkopooievaar (Wood Stork), deze staat zich te wassen en te poetsen aan de rivier. De gids begint aan zijn verhaal en vraagt allereerst of het goed is dat hij iedereen amigos (vrienden) noemt en iedereen stemt in.

dag08 14

Groene leguaan (Green Iguana) en Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk)

Langs de rivieroever ziet hij een eerste groene leguaan. Het is niet zo’n grote. Ze kunnen wel tot 2 meter lang worden en zien er dan imposant uit met zo’n prehistorische kop.

Niet veel verder ziet hij al een Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk). De mannetjes hebben een grote kam op hun kop en over hun rug. Deze hagedissen heten zo omdat ze stukjes over het water kunnen rennen. Ze hebben een soort vliezen tussen hun tenen, vandaar dat ze bij genoeg snelheid meters over water kunnen rennen als ze dat moeten.

dag08 16

Spitssnuitkrokodil (American Crocodile)

Ook een Grote Zilverreiger en een jonge Kleine Blauwe Reiger (Little Blue Heron) wandelen gezamenlijk langs de rivieroever op jacht naar visjes. Dan zien we onze eerste Spitssnuitkrokodil (American Crocodile) liggen tussen de zandrillen van de rivieroever en even verderop nog eentje die beter te zien is. Het zijn beslist geen kleine jongens die daar liggen.

Aan Kaalkopooievaars geen gebrek; ze staan op meerdere plekken langs de rivier te badderen. Een andere krokodil ligt onopvallend op een klein bultje. Van een afstand valt die helemaal niet op.

dag08 17

Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron) en Grote Zilverreiger (Great Egret)

Aan de overkant loopt weer een nieuwe reigersoort, ditmaal gaat het om een Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron). Inderdaad, de strepen zijn prachtig te zien met die dikke nek, heel wat ander dan die smalle van de Grote Zilverreiger vlakbij.

dag08 19

Spitssnuitkrokodil (American Crocodile)

In een rare bocht in de rivier ligt half op de kant een van de oudste krokodillen van deze rivier, hij probeert uit te leggen waar die ligt, maar ik zie hem maar niet. We kunnen er niet dicht bij in de buurt komen vanwege de ondiepte daar. Als we iets doorvaren zie ik hem uiteindelijk en inderdaad het is een joekel, zo’n brede kop zit daarop.

dag08 18

Geelkruinkwak (Yellow-crowned Night Heron)

Waar een kleiner stroompje zich bij de rivier aansluit staat een Geelkruinkwak (Yellow-crowned Night Heron) op de stenen langs het water.

Verder doorvarend zien we hier en daar nog wel een paar krokodillen liggen en lopen er Kaalkopooievaars. Opnieuw zien we op een tak heel mooi een mannetje Jezus Christus hagedis zitten, waarbij de kammen goed te zien zijn.

Een stukje verderop zit er in het riet een Groene Reiger (Green Heron), die later op de grond springt en door de modder wegloopt. Een Grote Zilverreiger zit zich mooi te maken met die prachtige veren.

dag08 20

Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk) en Groene Reiger (Green Heron)

dag08 21

Grote Zilverreiger (Great Egret) en Amerikaanse Grijze Wouw (White-tailed Kite)

We komen ogen te kort bij deze tocht zoveel is er te zien, en opnieuw zien we een nieuwe vogel. In een paar kale takken zit heel mooi een Amerikaanse Grijze Wouw (White-tailed Kite), hij blijft rustig zitten als we er langs varen. De gids roept overigens eerst dat het een Visarend is en heeft het zelfs over een IJsvogel.

dag08 22

Langs de rivieroever en Witte Ibis (White Ibis)

We zien nog een gestreepte Tijgerroerdomp en een Willet, een vrij wit-grijzige strandloper. Langs de oever ligt een bootje en zien we ook mensen lopen.

We varen de rivier terug en gaan richting de mangrove, daar zouden we ook een stukje in gaan varen, weer een andere biotoop dan de rivier. Er zitten langs de oever een aantal Aalscholvers.

dag08 23

Zeemonding in de verte en een relaxte Spitssnuitkrokodil (American Crocodile)

Een krokodil ligt er hier wel heel erg relaxt bij, met zijn achterpoot over zijn staart, van wie doet me wat, nou wij niet in ieder geval! Twee kleine krokodilletjes zien we ook, nou de gids dan als eerste; ons was die kleinste nooit opgevallen. Een kleintje van een paar maand oud zit in het begin van de mangrove. Je kunt aan de veer zien hoe klein die is. En iets verderop zijn grotere broer die al 1 jaar is, maar ook nog in het niet valt bij de volwassen exemplaren. Daar moeten ze ook nog wel even uit de buurt blijven, want ze eindigen net zo makkelijk als snack voor die grote jongens, zegt de gids.

dag08 24

Een Spitssnuitkrokodil (American Crocodile)van 20 cm ca. 1 maand oud en eentje van 1 meter en tussen de 1 en 2 jaar oud volgens de gids

We varen even een ingangetje in van een vertakking waar een boom over het water ligt, hierop zie je allemaal krabbetjes lopen. Deze zie je ook in de gaten van de oevers zitten en tussen de lange wortels van de bomen die in het water lopen. Een paar Koereigers zitten er in de bomen te niksen. Hier zien we een paar Witte Ibissen foerageren op het slik. Een Groene Reiger sluipt nog achter de takkenbossen langs.

dag08 25

Boom over zijstroom waar allemaal Mangrovekrabben (Mangrove Crabs) op zitten

We zijn al bijna weer aan het eind van deze tocht en gaan terug uit de mangroves. Als we langs de uitmonding van de rivier varen zien we mooie vergezichten. De zee is echter nog wel een stukje varen, zo te zien. Een grote zandvlakte ligt er nog tussen waardoorheen de rivier zich kronkelt.

dag08 26

Witte Ibis (White Ibis) en Groene Reiger (Green Heron)

Rondom onze boot en langs de rivier zie je overigens ook veel Oeverzwaluwen (Bank Swallow) vliegen, die de insecten uit de lucht plukken. Op de terugweg varen we ook nog weer langs de Amerikaanse Grijze Wouw die er nog steeds zit.

dag08 27

Sfeerfoto rivier en Amerikaanse Grijze Wouw (White-tailed Kite)

Als we weer aangelegd hebben en zijn uitgestapt kijken we nog even in het winkeltje. De jongens kopen nog een paar kleine souvenirs. Karin viste nog ergens 10 dollar uit een verborgen vakje van haar tas. Ik laat haar maar betalen, anders komt dat misschien zo raar over, omdat ik zo straks zei dat ik niet meer had, maar volgens mij zijn zij dat allang weer vergeten. De boot was toch al besproken door de grote groep en wij konden zo voor een mooi prijsje meevaren, terwijl er anders niemand zat.

Het was een fantastische tocht waarbij we heel veel gezien hebben, en waarbij de gids heel erg veel heeft verteld over de rivier en de dieren. We weten nu alles van de krokodillen, inclusief het verhaal van de dronken mannen die gingen zwemmen bij de brug en waarvan er eentje opgegeten werd. Later hebben we dit verhaal meerdere keren gehoord. Of het waar is of een broodje aap verhaal weet ik niet. Maar het respect voor die grote beesten is er niet minder om. De hele tocht is zo’n 2 uur varen en zeker de moeite waard. Wij hadden de goede operator. Er is er ook eentje waarbij ze de krokodillen voeren met dode kippen. Die moet je niet hebben, dat is natuurlijk heel erg fout!

Na de tocht rijden we eerst naar Jaco toe, een 10 tal km verder om geld te halen. Onderweg zien we onze eerste miereneter langs de weg liggen. Helaas, het is een dode. We zien ze liever levend. Langs de doorgaande weg staat een groot reclamebord van “Bank of Scotland” bij een soort van winkelcentrum langs deze we. Er is ook een Subway, dus daar zullen we wel dollars kunnen pinnen. Echter, de bank is verdwenen en de borden zijn blijven staan. Bij de Subway eten we dan wel even een lekker broodje voor de lunch.

We moeten nu verder de plaats inrijden en bij een volgende bank kunnen we ook niet pinnen. Midden in het centrum vinden we weer een Nationale bank van CR en hier kunnen we gelukkig wel pinnen, echter weer geen dollars maar alleen colonnes. Nou, we kunnen weer even vooruit in ieder geval. Geld halen is wel wat lastig. Nu heb ik ook wel een creditcard, maar tot nu toe gebruikte ik die bijna nooit. Ik heb die een paar jaar geleden aangeschaft omdat je zonder zo’n kaart geen auto kunt huren. Voor de zekerheid heb ik vlak voor de vakantie de limiet behoorlijk opgehoogd en daar heb ik geen spijt van. Waar ik nu kan betaal ik dan maar met de creditcard, dan hoef je niet telkens achter geld aan.

dag08 28

Typische straat in Jaco zoals overal in grotere plaatsen te zien en aan het strand bij Jaco

We kijken ook nog even aan het strand. Hier wordt veel gesurft op de golven. Een paar kilometer verder dan Jaco heb je het Playa Hermosa, dat is het walhalla van de surfsport in Costa Rica, waar ook veel internationale wedstrijden worden gehouden op de beste golfen.

Op de terugweg stoppen we nog een keer bij de brug om de krokodillen te zien. Het blijft toch wel telkens spectaculair hoor, die reusachtige beesten. Er ligt er zelfs eentje met een touw om zijn bek. Wat trouwens heel vervelend is als je daar staat te kijken, is dat er “grapjassen” zijn die dan even lekker hard claxonneren, waardoor je de eerste keer behoorlijk schrikt. Bij kinderen kan dit wel tot ongelukken leiden misschien, als ze van de rand afstappen door de schrik. Je vraagt je af waarom dat nou zo moet.

dag08 29

Op de "krokodillenbrug" met uitzicht op de Spitssnuitkrokodillen (American Crocodile)

Als ik terugloop naar de auto zie ik langs de kant een vogel wegschieten. Hij kwam me niet bekend voor in ieder geval, maar terwijl ik hem zoek stuit ik wel op de mooie Wenbrauwmotmot. De andere vind ik niet weer.

dag08 30

Spitssnuitkrokodil (American Crocodile) met touw om de bek en Wenkbrauwmotmot (Turquoise-browed Motmot)

Als we terug zijn bij het huisje gaan de jongens zwemmen en Karin pakt een boek. Ik besluit om nog even buiten de poort te kijken en een eindje verder het pad af te rijden en te kijken of ik daar ergens bij de rivier kan komen. Volgens google maps is dat bijna mogelijk. Nog geen 200 meter verder, iets om een bocht, heb je al een geweldig uitzicht over de rivier die door het landschap kronkelt met op de achtergrond de bergen.

dag08 31

Uitzicht rivierloop en Stieren met Koereigers (Western Cattle Egret)

De stieren worden vergezeld van Koereigers en er vliegen een paar Zwartbuikfluiteenden over me heen. Ik rij de weg (het pad) zo ver uit als ik kan totdat het dood loopt. Daar stap ik uit, maar hier kun je niet bij de rivier komen. Ik rij een stukje terug en daar zie ik een hek van een stuk land open staan en zie een soort van poortje aan de andere kant van het weiland. Ik rij daar in en ik blijk hier tot aan de rivier te kunnen rijden. Het poortje is een aanlegsteiger voor boten.

dag08 32

Noordelijke Kuifcaracara (Crested Caracara), bootje dat langs komt op rivier

Mooie plek hier. Boven mij vliegen een paar vogels rondjes, met een hoop kabaal. Het lijken me grielachtige vogels toe, de soort weet ik zo niet. Ook een paar Geelvleugelara’s vliegen over. Aan de overkant zie ik met mijn verrekijker twee Caracara’s zitten, het zijn Noordelijke Kuifcaracara's (Crested Caracara); jammer dat ze zo ver weg zitten. Af en toe vaart er nog eens een bootje voorbij, maar veel toeristen zitten daar om dit uur van de dag niet meer op. In een boom vlak naast me komen nog even twee Geelnekamazones (Yellow-naped Parrot) zitten, die een schel geluid maken. Ook een krokodil komt nog voorbij en laat zich lekker met de stroom meevoeren.

dag08 33

Zwartbuikfluiteenden (Black-bellied Whistling-Duck), soort Griel?, Geelvleugelara's (Scarlet Macaw) en Geelnekamazone (Yellow-naped Parrot)

Na zo’n 1,5 uur ga ik maar terug naar het huisje. De jongens komen net uit het zwembad. Ze hadden ook nog een paar ara’s zien overvliegen. Naast het restaurant zit er op een palmblad nog mooi zo'n Grote gevlekte Boomeekhoorn te kijken. Gezamenlijk lopen we terug naar ons huisje waar zij even een douche nemen. We hadden heel laat nog een broodje bij de Subway gegeten en besluiten het te houden op een zakje chips met wat drinken deze avond. Ik zet alvast weer wat foto’s voor de veiligheid op de tablet die ik heb meegenomen en bekijk de eerste dagen even met de anderen samen. Daar zitten toch mooie foto’s tussen. Daarna gaan we maar lekker slapen. Benieuwd wat de dag ons morgen zal brengen.

dag08 34

Grote gevlekte Boomeekhoorn (Variegated Squirrel), foto's bekijken op de tablet

Dagvideo

Bij Cerro lodge een Grote gevlekte Boomeekhoorn (Variegated Squirrel) en bij de boottour over de Tarcoles rivier o.a.: Spitssnuitkrokodillen (American Crocodiles), Kaalkopooievaar (Wood Stork), Groene leguaan (Green Iguana), Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk), Amerikaanse Kleine Zilverreiger (Snowy Egret), Grote Zilverreiger (Great Egret), Kleine Blauwe Reiger (Little Blue Heron), Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron), Geelkopcaracara (Yellow-headed caracara), Groene Reiger (Green Heron), Amerikaanse Grijze Wouw (White-tailed Kite), Amerikaanse Fregatvogels (Magnificent Frigatebird), Schuitbekreiger (Boat-billed Heron), Witte Ibis (White Ibis), Amerikaanse Blauwe Reiger (Great Blue Heron) en Geelvleugelara's (Scarlet Macaw) 

Dag 9: zaterdag 18 juli

Cerro lodge

Voor 6 uur sta ik alweer buiten het huisje, trek de deur achter me dicht en loop richting het restaurant. Ik vraag een jonge man die er werkt of de Briluil (Spectacled Owl) die ze er op een foto aan een boom hebben hangen ook ergens in de buurt zit en of ik hem kan zien. Hij weet wel waar ze zitten en loopt er speciaal even voor me naartoe om te kijken of ze er zijn. 10 minuten later komt hij terug en zegt dat ze er helaas nu niet zitten. Dit geldt ook voor de Zwart-witte Bosuil, die zit ook niet op zijn stek. Hij belooft morgen weer te kijken.

Ondertussen is er ook een echtpaar uit New York met 2 zonen van ongeveer 13 en 15 jaar bij de receptie gekomen. De man en vrouw hebben ook een verrekijker en een fototoestel bij zich. De beide jongens hebben allebei een kleine tablet waarop ze vooral spelletjes doen. Ze lopen achter hun ouders aan.

dag09 01

Uitzicht over de Tarcoles rivier vanaf het pad dat achter onze lodge langs loopt

De zware deur van het hek wordt voor ons opengedaan en ik ga samen met de anderen het pad op, richting rivier. Het is de vrouw die het fanatiekst is met vogelen, de anderen volgen gedwee. Na een paar honderd meter kijken we over de rivier en zien hoe het oerwoud rustig ontwaakt.

dag09 02

Geelvleugelara (Scarlet Macaw), Geelnekamazone (Yellow-naped Parrot) en nog meer Geelvleugelara's

Ze waren gisteren aan het eind van de dag aangekomen en moeten vanmiddag al weer weg met het vliegtuig naar huis, dus ze hebben wel enigszins haast. Ze willen wel heel erg graag “Scarlet Macaws” (Geelvleugelara’s) zien. Nou ze hebben geluk dit is DE plek voor deze soort had ik gisteren al wel ontdekt en al snel worden ze op hun wenken bediend. De Ooo’s en Aaa’s zijn niet van de lucht. ”amazing birds” en ik kijk natuurlijk ook mijn ogen uit bij deze prachtvogels. De jongens nemen ook even de tijd om van hun schermpjes op te kijken.

Ook Geelnekamazones (Yellow-naped Parrot) zitten ertussen, maar de Geelvleugelara’s zijn dik in de meerderheid. Uit het bos komen de geluiden van de brulapen die iets verder weg zitten.

dag09 03

Juveniele Kortstaartbuizerd (Short-tailed Hawk), Breedvleugelbuizerd (Broad-winged Hawk) midden en rechts

Zo langs het pad wandelend naar beneden zien we ook een paar verschillende roofvogels: de Kortstaartbuizerd (Short-tailed Hawk) en de Breedvleugelbuizerd (Broad-winged Hawk). Ik loop iets verder dan de Amerikanen en zie als ik achterom kijk zelfs een groep van ca. 20 Geelvleugelara’s overtrekken met een hoop lawaai.

dag09 04

Geelvleugelara's (Scarlet Macaws)

Ik loop maar niet helemaal door naar de rivier dat is net wat te ver. Bij het punt waar ik omkeer zitten ook weer mooie ara’s in de boom. Ze zijn ook wel wat nieuwsgierig en blijven rustig zitten als ik eronderdoor loop. Samen met de Amerikanen wandel ik rustig terug. Wat een fantastische ochtend hebben we al weer gehad! Dit had ik thuis niet verwacht dat ik ze zo mooi en van dichtbij zou kunnen zien. En ook nog zulke aantallen, 10-tallen deze ochtend.

dag09 05

Geelvleugelara's (Scarlet Macaws)

De medelopers wens ik een mooie dag toe. Ze gaan nog even naar Carara National Park; daar willen wij vandaag ook gaan kijken, maar wij hebben minder haast.

Als Karin en de jongens ook wakker zijn gaan we lekker ontbijten, want ik heb na deze 2 uur wandelen ook wel trek gekregen. Op de voederplankjes zit een hoop insecten op de bananen en verschillende vogels zijn er te zien zoals de Hoffman’s Specht en Bisschopstangares (Blue gray Tanager). Daarna gaan we ook naar het Carara National park.

dag09 06

Hoffman’s Specht en Bisschopstangares (Blue gray Tanager)

Carara National Park

Als wij bij de parkeerplaats aankomen bij Carara National Park, staan daar niet veel auto’s en is het er niet druk zo te zien. Er loopt een gids, een oudere man die al direct op ons af komt en of wij een gids nodig hebben. Na wat onderhandelen komen we tot een goede prijs voor 2 uurtjes gidsen, en hij zal ons zo veel mogelijk laten zien wat wij graag willen.

dag09 07

Plattegrond: Carara National Park, vrucht aan boom

Bij het loket kopen we kaartjes voor de entree van het park en vervolgens gaan we een van de wandelpaden op, die hier overigens goed onderhouden zijn. Je kunt hier in principe ook makkelijk zelf rondlopen, alleen, dan mis je waarschijnlijk wat verborgen beestjes. Apen, als die er zijn, zie je zelf ook wel als je een beetje op let.

Bij het opgaan van het pad wijst hij ons op een plantje. Het ziet eruit als een soort varentje, en als je die aanraakt krimpt ie in elkaar. Kijk dat soort kleine dingen zie je zelf niet, omdat je dat domweg niet weet.

Ook hier zien we van die groen-zwarte gifkikkertjes die we ook veel bij de Tipi jungla zagen. Langs de rivier zit een Jezus Christus hagedis, die niet echt opvalt vanwege zijn camouflage-kleuren.

dag09 08

Gouden gifkikker (Green and Black Poison Dart Frog) en Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk)

Er staan hier gigantisch grote woudreuzen van bomen, en in sommige daarvan hangen vleermuizen te slapen tussen de diepe inkepingen. Volgens de gids zitten er in dit park over de honderd verschillende soorten vleermuizen. We zien hier een paar zwarte exemplaren hangen.

dag09 09

Zwarte vleermuizen, aparte vruchtjes aan tak

Op omgevallen dode bomen zitten ook allemaal beestjes. Een soort van rups klimt hier over een boom en op een andere boom zien we prachtige paddenstoelen, een soort kelkjes. Bladsnijmieren zie je ook op verschillende plekken in lange slierten langs het pad lopen.

dag09 11

Duizendpoot of rups? en oranje achtige paddenstoeltjes

We zien en horen ook wel verschillende vogels, o.a. verschillende soorten Winterkoningen en Boomkruipers, daar hebben ze er hier in Costa Rica veel van. Ook hoort hij Trogons, deze vogels zitten vaak hoog in de bomen helaas, het zijn vaak mooie vogels met veel kleur. Degene die hij nu hoort is een Geelbroekmanakin (Red-capped Manakin). De vogel die de moonwalk doet van Michael Jackson

Moonwalk Manakin Bird van Youtube als voorbeeld

De gids lokt ze met geluid en ze laten zich maar even zien, zowel de man en de vrouw, maar het blijft heel erg moeilijk. De gids wil wel van alles voor mij doen zodat ik die vogel kan zien, maar ja, ik ben hier niet alleen en we lopen dwars door het bos heen waar ook allerlei giftige slangen rondkruipen. Na 10 minuten zeg ik maar dat het goed is zo. Ik heb ze even gezien en daar moet ik het maar mee doen, de moonwalk doen ze nu toch niet meer.

dag09 10

Woudreus, wandelpad door park en regenwoud wildernis 

Verder langs het pad ligt een hagedis zich lekker in het zonnetje op te warmen. Vlak daarna zien we ook een grondvogel een Grote Tinamoe (Great Tinamou) onder de bomen rondscharrelen. Op het pad komen we de vrouw uit New York weer tegen met wie ik vanmorgen een eindje opliep. Ze was de rest van het gezin kwijtgeraakt en zit wel wat in de stress omdat ze het vliegtuig straks moeten halen. Ze heeft duidelijk haast.

dag09 12

Central American Whiptail en Grote Tinamoe (Great Tinamou)

Terwijl de gids vertelt dat hij hier al meer dan 25 jaar rondloopt en hier al meer dan 500 soorten vogels heeft gezien wijst hij ons op de onderkant van een palmboom. Daaronder hangen een paar witte vleermuizen; Spookvleermuizen, groter dan die zwarte die we eerder zagen. Hij zegt dat het echte witte vleermuizen zijn, dus geen afwijkingen als albino of zo. Kijk, ook dit soort beesten hadden we zelf nooit ontdekt.

dag09 13

Spookvleermuis (Northern ghost bat)(Diclidurus albus), Jezus Christus hagedis (Striped Basilisk)

Als we weer bij de rivier aankomen zit daar nog een Jezus Christus hagedis met zijn fraaie kammen op een paar takken. Aan de overkant van de rivier slingeren een paar witschouderkapucijnapen door de bomen en ze trekken de aandacht. De gids zoekt bij een bankje waar hij tot gisteren nog een slang had gezien; hij weet zeker dat die hier in de buurt zit, maar kan hem niet vinden helaas. Als hij op het laatst nog een plankje omhoog wipt blijkt daar een vogelspin of tarantula onder te zitten. Wat een mooie spin zeg! De spin is me toch iets te groot om even in de hand te houden, dat durf ik dan weer even niet, maar het beestje blijft rustig zitten.

dag09 14

Witschouderkapucijnapen (White-faced Capuchin) en Vogelspin (Tarantula)

Vanaf een brug kun je mooi over de rivier kijken en daar zit een Muskuseend (Muscovy Duck). Die leeft hier in dit land; bij ons zijn het ontsnapte exemplaren uit kinderboerderijen en parkjes. Hier bij de brug komen we ook de andere 3 leden van de familie uit New York tegen, dus ik zeg dat zijn vrouw waarschijnlijk al in het vliegtuig zit! Ze lachen erom en lopen rustig verder zonder zich druk te maken. Een juveniele Roodnekwinterkoning laat zich nog even mooi bekijken.

dag09 15

Brug over een rivier, kijken naar de Muskuseend (Muscovy Duck), juveniele Roodnekwinterkoning (juvenile Rufous-naped Wren)

We komen terug bij het begin van de route en danken en betalen de gids voor zijn diensten. Van hem kunnen we rustig nog een rondje lopen als we willen, maar hij loopt verder terug naar de parkeerplaats om te kijken of hij opnieuw kan gidsen. Deze gids was zijn geld meer dan waard. Hij heeft veel verteld en kent de geheimen van het oerwoud groot en klein.

Als we bij de parkeerplaats wegrijden is er net een bus vol toeristen uitgestapt voor een wandeling, dus de gids kan weer aan het werk. Langs de weg richting Cerro Lodge zie ik weer enkele Fregatvogels boven me vliegen. Ik stop even om nog wat foto’s te maken van deze mooie vogels met hun lange smalle vleugels en lange staart.

dag09 16

Amerikaanse Fregatvogels (Magnificent Frigatebird)

We stoppen deze keer niet bij de krokodillenbrug, maar rijden direct door naar ons huisje. Als we naar ons huisje toelopen roept Moris in een keer: hè kijk daar een Motmot! En verrek, hij heeft gelijk! Er zit een Wenbrauwmotmot in een boom vlak bij ons huisje. Hij komt steeds dichterbij en ik kan er mooie foto’s van maken. Wat een kleuren!

dag09 17

Wenkbrauwmotmot (Turquoise-browed Motmot)

Als we voor ons huisje zitten beginnen de bosjes ineens te bewegen. Er zit een prachtige zwarte leguaan van de blaadjes te eten. Je kan bijna niet even rustig zitten zonder dat er iets te zien is. Het is halverwege de middag. De jongens willen gewoon nog even lekker in het zwembad met de actioncam spelen en Karin wil lekker in een boek wegduiken. Ik ga dan nog even natuur beleven en rij het pad af, richting de rivier. Het is veel rustiger qua vogels dan vanochtend.

dag09 18

Zwarte leguaan (Black Ctenosaur)

De Caracara’s zitten nu niet in hun boom, maar wel zitten er twee Caribische Grielen (Double-striped Thick-knee) in het gras. Dat zijn de twee vogels die gisteren de hele tijd rondjes vlogen, maar nu kan ik ze dus goed zien. Op een paaltje zit een Groefsnavelani (Groove-billed Ani). Verder geen Geelvleugelara’s deze keer, wel nog een paar Koereigers tussen de stieren.

dag09 19

Caribische Grielen (Double-striped Thick-knee) en Groefsnavelani (Groove-billed Ani)

Vanmorgen vroeg ik nog aan de gids waar ik de grootste kans had om toekans te zien, hij vertelde me dat ik eind van de middag het pad naar een waterval moest afrijden en dat ik daar wel toekans zou tegenkomen. Dus ik ga over de Krokodillenbrug, rij ook langs de parkeerplaats van Carara National Park en sla de eerste weg (pad) linksaf waar je ook naar een waterval kunt, een Botanische tuin en een paar lodges.

Het pad loopt gestaag omhoog en aan beide kanten heb je een fraai uitzicht over het oerwoud of de rivier en zie je de zee in de verte.

Toekans zie ik ook, het zijn Swainsons Toekans, ik zie er twee. Eigenlijk had ik ook gehoopt kleine toekans te zien zoals een Halsbandarassari (Collared Aracari), maar helaas die is niet te zien. Helemaal bovenop is het pad haast net zo breed als de richel waar je over rijdt. Aan beide kanten gaat het steil naar beneden toe. Vanuit het oerwoud waar je over kijkt hoor je wel meerdere toekans roepen; het geluid draagt ver.

dag09 20

Swainsons Toekan (Chestnut-mandibled Toucan)

Vlak bij de botanische tuin zie ik een neusbeer lopen en in de bosjes en het gras zie een blauwig vogeltje op en neer schieten. Dit is een Indigogors (Indigo Bunting). De vogel is nog niet helemaal op kleur zo te zien, want ze kunnen helemaal blauw worden.

dag09 22

Indigogors (Indigo Bunting) en vulkaanberg in de verte

In de verte zie ik een berg die wel erg lijkt op een vulkaan en daar waren er meer dan honderd van in Costa Rica, zei de eerste gids bij de Arenal vulkaan.

Wat je ook regelmatig ziet is van die grote termietennesten die in de bomen hangen. De nesten die ik zie lijken altijd verlaten te zijn. Misschien vliegen die ook wel uit, net zoals bij ons de mieren op een bepaalde avond met warm weer allemaal uitvliegen.

dag09 23

Termietennest en nog onbekende vogel (mogelijk soort vliegenvanger?)

Als ik terug ben bij ons huisje is iedereen wel aan eten toe. Het is inmiddels donker geworden en we besluiten om richting Tarcoles te rijden. Daar langs de weg kun je ook ergens pizza’s eten.

Op het terras bestellen we eerst wat drinken en daarna allemaal een medium pizza. De vrouw van de bediening vraagt wel twee keer of we het zeker weten dat we medium willen hebben, ook voor de jongens, en geen normale. Maar we blijven bij ons besluit, thuis hebben we ook meestal medium.

Na een 3 kwartier komen ze de pizza’s brengen. Jeetje wat een joekels! De vrouw zie je denken: die krijgen ze nooit op. En inderdaad aan twee pizza’s hadden we ook wel genoeg gehad. Nou ja, dat weten we dan ook weer voor de volgende keer, ze waren wel lekker daar niet van.

dag09 24

Lekker biertje met giga pizza's in restaurant langs de weg

Ook 's avonds denderen de grote trucks gewoon door over de weg. Wij moeten een aantal kilometers rijden in het donker en dan wordt het mij wel duidelijk: grote afstanden rijden in het donker is hier niet aan te raden.

Als we weer in de lodge zijn stuur ik nog even een paar mailtjes naar onze besproken onderkomens in Cahuita en Tortuguero, dat moest ter bevestiging dat we wel komen. Het voelt wel iets vreemd, omdat dit het enige is wat we moesten doen een paar dagen van te voren, een mailtje sturen. We vertrouwen er maar op dat het goed komt!

Over het weer heb ik het nog niet zoveel gehad: dat is eigenlijk goed geweest gedurende de reis tot nu toe. Maar voor deze tijd was het in bepaalde gedeelten van Costa Rica echt wel even slecht. We hebben nog wel getwijfeld om naar de Caribische kust te gaan naar Cahuita en Tortuguero, omdat naar beide plekken wegen waren geblokkeerd. Maar we gokken erop dat het nu wel weer beter is geworden en dat de wegen weer open zijn. We voeren ons oorspronkelijke dagprogramma gewoon uit.

Dagvideo

Bij Cerro lodge beneden bij de rivier o.a.: Koereigers (Cattle Egret), Spitssnuitkrokodillen (American Crocodiles) en Geelvleugelara's (Scarlet Macaws) en in Carara National Park Bladsnijmieren (Leaf Cutter Ants) 

Dag 10: zondag 19 juli

Cerro lodge

Het is de laatste nacht hier en voordat we weggaan ga ik het ook deze morgen nog een keer proberen bij de rivier, kijken of de Caracara ’s er zitten. Als ik erheen rij zie ik alweer snel de eerste Ara’s zitten, vier vlak bij elkaar, prachtig in een boom. Op de weg zie ik nog zo’n klein duifje, een Dwergduif (Plain-breasted Ground-Dove) die hier wel meer op het pad zit en opvliegt als je erlangs rijdt.

dag10 01

Geelvleugelara's (Scarlet Macaws) en Dwergduif (Plain-breasted Ground-Dove)

Als ik vlak bij het hek kom waar ik het weiland in kan rijden, zit daar mooi een Mangrovereiger (Green-backed Heron) op een tak en een Groefsnavelani in de boom. Van beide maak ik maar even weer een foto.

dag10 02

Mangrovereiger (Green-backed Heron) en Groefsnavelani (Groove-billed Ani)

Door het weiland naar de rivier gereden en, ja hoor, aan de overkant zitten de 2 Noordelijke Kuifcaracara's rustig in de boom. Dit zal hun slaapboom wel zijn, denk ik zelf. Nu is het zaak goed in de gaten te houden wanneer ze wegvliegen en maar te hopen dat ze dan dichterbij komen.

dag10 03

Noordelijke Kuifcaracara (Crested Caracara)

Terwijl ik zit te wachten zie ik vlak bij me een Treecreeper op de boom en komt er een Geelnekamazone aangevlogen. Deze strijkt weer in een andere boom vlak naast me neer.

dag10 04

Tree Creeper en Geelnekamazone (Yellow-naped Parrot)

Op dit moment zitten de beide Caracara’s nog steeds op hun post. Ondertussen komen de Geelvleugelara’s ook los. Aan alle kanten zie ik ze aankomen en sommigen gaan ook weer vlak bij me zitten. Bij elkaar gaat het hier om 10-tallen die van hun slaapplaats vertrekken naar elders, gebieden iets verderop en bij de rivier.

dag10 05

Geelvleugelara's (Scarlet Macaws) overal om je heen

Door de massale vlucht van deze prachtige beesten gebeurt natuurlijk precies waar ik al bang voor was: de Caracara’s zitten niet meer in hun boom. Dat is even balen dan, maar ja, wat wil je ook, de aandacht is makkelijk afgeleid door de overvloed aan Ara’s om je heen.

dag10 06

Langzame zonsopkomst, de rechter grote boom aan de overkant is de Caracara boom

De zon komt langzaam achter de bergen vandaan en het belooft mooi weer te worden; veel blauwe lucht vandaag. Bij de steiger zie ik een kleine Jezus Christus Hagedis over het water lopen van de wal naar een steigerpaal. Ik probeer hem nog een keer terug te laten lopen, maar hij trapt er niet in en draait om de paal waar ik sta heen, dus helaas niet op de film.

dag10 07

Geelvleugelara's (Scarlet Macaws)

Nadat de meeste Ara’s op een gegeven moment zijn doorgevlogen besluit ik om terug te gaan, en net als ik me omdraai zie ik aan de andere kant van het weiland, daar waar het hek zit waar ik ben binnengekomen, langs het pad een roofvogel vliegen en ik denk meteen aan een Caracara.

Ik loop er rustig heen en verhip, inderdaad, daar zitten er twee onder in een boom. Ze lopen daarna over de grond door het hogere gras. Ik sluip telkens een stapje dichterbij voor een betere foto, maar het valt niet mee om onzichtbaar te blijven in het open veld. Op een gegeven moment kom ik te dichtbij, hoewel dat voor mijn gevoel best nog wel een eind is, maar ja, dan vliegen ze op. Een van de twee vliegt naar een palmboom langs de rivier, daar waar mijn auto staat. Ik moet toch terug naar de auto en ik kan hem nu veel beter benaderen omdat hij zelf hoger zit en zich zo veiliger voelt vergeleken met net. Wat een prachtige mooie snavel heeft die vogel! Het doet me denken aan de Steller Zeearend, net zo’n soort kleur. Gelukkig is het toch gelukt om deze van dichtbij mooi te kunnen bekijken, daar word ik dan weer blij van!

dag10 08

Noordelijke Kuifcaracara's (Crested Caracara)

Met een goed humeur en enigszins opgetogen dat het gelukt is, rij ik terug naar de logde. Daar is inmiddels ook iedereen uit de veren en we gaan samen ontbijten. Bij het ontbijt kom ik die jongen van gisteren tegen en ook nu gaat hij nog even kijken of de uilen op hun stek zitten. Maar, helaas, ook vandaag niet, je kunt ook niet met alles geluk hebben natuurlijk.

Na het ontbijt gaan we de koffers weer inpakken en rekenen we af bij de lodge. We bedanken de mensen voor het goede verblijf daar. Het is ook weer een perfecte plek waarvandaan je allerlei leuke dingen kunt zien en ondernemen.

Onderweg naar San Gerardo de Dota

Vandaag rijden we naar San Gerardo de Dota, naar de Quetzal Vallei. Dit is een van de twee plekken waar de kans het grootst is om een Quetzal te zien. De andere plek is bij Monteverde in het regenwoud. Wij kiezen voor deze plek omdat die iets minder toeristisch is. De rit is zo’n 220 km en zo’n 4 uur rijden. De route die we volgen is weer terug richting de Tipi Jungla weg 34 en dan vlak voor weg 243 langs de waterval waar we geweest zijn. Bij “San Isidro de El General” nemen we weg 2 die over de bergen gaat richting San Jose en bij de afslag van San Gerardo de Dota rijden we die vallei binnen.

Langs de kust stoppen we onderweg af en toe om het water af te speuren of we misschien ook walvissen of dolfijnen zien. Daar is de kans aan deze kant van Costa Rica het grootst. Het is zondag en net als in Nederland zie je hier ook heel veel vooral mannen op een racefiets zitten en over de openbare wegen racen. Soms in groepjes, soms alleen.

dag10 09

Wielrennende mannen op zondag ook hier populair, de kust afspeuren naar walvissen of dolfijnen

We gaan nog even langs de Tipi Jungla. Mario heeft me gemaild dat ik een adapter van een telefoon had laten liggen in de tipi. Ik ben de mijne inderdaad kwijt. We rijden het pad op en het is meteen al te zien dat ze de laatste dagen meer regen hebben gehad, meer water en er zijn grotere gaten op het pad. Nu is het zonder 4wd een hele uitdaging om dit pad af te rijden zonder vast te komen zitten. Manon hoort ons al aankomen en loopt ons tegemoet bij haar huis om de adapter te overhandigen. Ze geeft ons nog even een tip waar we onderweg kunnen eten in een mooi restaurant met uitzicht over een vallei.

dag10 10

Ruige kustlijn aan de Pacifische kust, en nog meer wielrenners in groepsverband

Een kilometer of 20 voor “San Isidro de El General” komen we bij dat restaurant “Restaurante Mirador Y Cabinas Valle Encantado” en hier nemen we meteen maar allemaal een warme maaltijd, zodat we die voor vandaag ook hebben genoten.

dag10 11

Lunchen bij restaurant “Restaurante Mirador Y Cabinas Valle Encantado”

Het uitzicht is zondermeer mooi. Je ziet de rivier in het dal en in de verte een grotere stad “San Isidro". Tussendoor trekt ereen dikke bui over en stortregent het even kortstondig.

dag10 12

Uitzicht vanaf restaurant “Restaurante Mirador Y Cabinas Valle Encantado” over de vallei

Na het eten rijden we weer verder en sluiten we aan bij een hele lange rij met auto’s met een snelheid van 20 km per uur, dat schiet dus niet echt op. Boosdoeners zijn de grote trucks die bergop net zo sloom gaan als naar beneden. Inhalen met al die bochten is niet makkelijk en ook gevaarlijk. Bij ieder recht stukje vliegen de auto's om de truck heen, soms wel met risico’s vlak voor een bocht. We rijden dwars door de stad heen op zoek naar weg nummer 2. Eén keer rijden we verkeerd en dan hebben we de juiste weg te pakken. Een eindje buiten de stad, maar nog in het dal, zie ik in mijn ooghoeken een Zwaluwstaartwouw (Swallow-tailed Kite). Eerder had ik gehoopt deze ergens te kunnen zien en nu lukt het! Ik parkeer snel de auto dwars voor een afslag en stap uit om even snel een foto te maken. Het blijkt er niet 1 te zijn maar het zijn er een stuk of 8. Ze draaien rondjes en vliegen van mij weg, ik ren er een stukje achteraan langs de weg en kan nog fraai wat foto’s en een filmpje maken. Wat een mooie wouw met die zwaluwstaart, net superzwaluwen!

dag10 13

Zwaluwstaartwouw (Swallow-tailed Kite)

Teruglopend naar de auto roept Karin al dat ik op moet schieten omdat ik dwars voor de afslag sta en dat er al een paar auto’s omheen moesten rijden. Ik loop nog langs een auto met twee jongens erin die allebei een duim opsteken, waarbij de wietlucht uit de raampjes walmt; ze liggen er relaxed bij. Ook hier komen je nog groepjes wielrenners tegemoet.

dag10 14

Op de afrit geparkeerd om de Zwaluwstaartwouwen te zien en onze Quetzal Valley Cabin

San Gerardo de Dota

We komen op een gegeven moment hoog in het gebied, op het hoogste punt op zo’n 3400 meter hoogte. Je ziet borden staan met waarschuwingen voor overstekende tapirs; die leven hier op deze hoogte in de bergen. Bij km paal 80 (op 3025 meter hoogte) is de afslag naar San Gerardo De Dota. Een 9 km lang smal en vrij steil weggetje dat naar beneden gaat tot op zo’n 2000 meter en uitkomt op het eind van de weg bij de rivier de Savegre die door het dal stroomt. San Gerardo ligt op zo’n 2600 meter hoogte, ongeveer halverwege het weggetje. We komen wel een aantal busjes tegen met toeristen die de dag er op hebben zitten in het dal en waarschijnlijk weer richting hoofdstad rijden.

Wij hebben een huisje geboekt bij Quetzal Valley Cabins en we melden ons bij het restaurant van Miriam. Daar spreken we de dochter Liliane die Engels spreekt. Van haar krijgen we de informatie en de sleutels. Onze cabin nr. 4 ligt een paar honderd meter verwijderd van het restaurant. De 1e keer rijden we echter te ver. We keren en draaien in een bocht een pad op naar het huisje dat een 10-tal meters verder staat. Het ligt aan de andere kant van de weg van Dantica lodge, die gerund wordt door een Nederlander. Ook een mooie locatie, maar wat duurder dan waar wij zitten.

Het pad naar het huisje is zo steil dat ik niet achteruit kan rijden omdat ik niets door de achteruit kan zien, behalve lucht. Als ik 200 meter verder rij bij cabin 2 kan ik daar draaien om terug te rijden. Het dal is verdwenen in de mist en het miezert een beetje. We dragen voordat de duisternis invalt de koffers naar het huisje en richten het binnen een beetje in.

Ik heb Liliana gevraagd of het mogelijk is een gids te krijgen om de quetzals te zien, maar hun gids Peter is al bezet de volgende ochtend. Wel krijgen we te horen waar we een grote kans maken de vogels te zien zonder gids, dus dat moeten we morgen dan maar proberen. Lukt dat niet, dan hebben we altijd nog de volgende ochtend om het alsnog met gids te proberen.

Vlak voordat het donker wordt hoor je nog geluiden vanuit het dal wat me doet denken aan zwaluwen, maar ik zie echter niets. Het lijkt of er grote groepen voorbijtrekken, zo beleef ik dat. Ik zie alleen in het dal een paar vogels zitten maar kan niet zien wat het zijn door het slechtere weer.

We eten wat koekjes en chips en doen wat spelletjes. Buiten is het pikkedonker en op de ramen verzamelen zich een hoop motten die op het licht afkomen. Op een gegeven moment tikt er hard iets op de ramen. Er zit daar een mot van tussen de 15 a 20 cm, wat een joekel! Net als die sprinkhaan is alles in het oerwoud net een slag groter. Als ik het fototoestel snel pak is die alweer verdwenen, helaas.

We maken ons op voor de nacht. Ik had al gelezen dat het hier vrij koud kan worden en dat vertelde Liliana ook; ze had extra dekens neergelegd. We hadden de kachel al aangedaan toen we in de cabin aankwamen om de kou eruit te houden. De jongens slapen boven; daar staan ook meer bedden. Ondanks dat we veel dekens hebben word ik toch 's nachts wakker van de kou. Ik trek de dekens nog even verder omhoog en ga weer verder slapen.

Dagvideo

Bij Cerro lodge beneden bij de rivier o.a.: Geelvleugelara's (Scarlet Macaws), Noordelijke Kuifcaracara's (Crested Caracara) en Caribische Grielen (Double-striped Thick-knee) en onderweg naar San Gerardo de Dota Zwaluwstaartwouwen (Swallow-tailed Kite)

Dag 11: maandag 20 juli

San Gerardo de Dota - Quetzal vallei

Ik ben best wel een beetje opgewonden, want het zou mooi zijn als het vandaag ook een hoogtepunt wordt als het even kan. We willen de Quetzal zien, dat is voor bijna iedereen die hier komt de hoofdreden om de vallei te bezoeken. We staan op tijd op om nog voor het ontbijt op pad te gaan; er is verteld dat je vroeg moet gaan kijken. Het is licht bewolkt maar nog wel aan de frisse kant. De Quetzal is overigens de nationale vogel van Guatemala, maar hij wordt hier meer gezien.

dag11 01

Onze cabin in de Quetzal vallei

Ik ben wel een beetje bezorgd of het zal gaan lukken. De maanden van te voren is me wel duidelijk gemaakt dat het zonder gids moeilijk zal worden om de vogel te zien, dus we hopen er met de tips van Liliane maar het beste van. We moeten zijn tegenover een soort van steengroeve, daar zijn ze de laatste dagen in ieder geval gezien.

We rijden de weg af naar beneden, zo’n 1,5 kilometer. Onderweg komen we al een grote groep mensen tegen die langs de weg lopen, ook op zoek naar de vogels. Net voorbij de afslag naar Trogon logde zie je aan je rechterhand een steengroeve. Daar zetten wij de auto neer om er tegenover in de bomen te gaan zoeken.

Ik loop de linker kant op en Karin en de jongens lopen naar rechts. We speuren de bomen af, maar vinden niets. Na zo’n 10 minuten komt Morris er aan gerend. We hebben een Quetzal gezien! Ja, zeg ik, dat zal wel! Je maakt toch geen grap hè? Nee echt! Ik moet meekomen, en ja hoor, wie heeft de eerste gevonden? Dat is Karin. Ik, vogelaar, liep gewoon de verkeerde kant op! Nou ja, het is prachtig natuurlijk dat we ze zien, maar ik moet Karin de eer gunnen van de eerste Quetzal. We zien eerst een vrouwtje en vervolgens een mooi mannetje met van die hele lange veren. Het zijn echt prachtvogels om te zien. Ze zijn op zich vrij rustig en zitten soms lang op een tak. Af en toe vliegt er eentje naar een vrucht van de wilde avocado, daar zijn ze dol op. In totaal zien we op deze plek 5 exemplaren.

dag11 02

Quetzal (Resplendent Quetzal), links vrouw rechts man, verschil zit hem vooral in de lange staart

Terwijl wij er wat heen en weer lopen, komt er een auto voorbij racen met twee jongens erin. Voor de auto rennen 2 pitbull-achtige honden, dus zo laat je hier de hond uit.

Na zo’n 3 kwartier rijden we terug; de vogels zijn weggevlogen. Halverwege komen we de groep mensen weer tegen. Ze staan allemaal midden op de weg en kijken naar boven. We zetten de auto hier ook langs de kant en we worden direct gewezen op een Quetzal-man die met de rug naar ons toe zit, maar waarvan je mooi de lange staartveren kunt zien. Aan de andere kant van de weg zit ook nog een vrouwtje in een boom.

dag11 03

Quetzal (Resplendent Quetzal), foto1 en 2: man foto 3: vrouw

Even later vliegt het mannetje naar een andere boom en is die ook van voren veel mooier te bekijken. Een man met Aziatisch uiterlijk vertelt me dat ze net twee van die kleine groene toekans, de Smaragdarassari (Emerald Toucanet) hebben gezien. Aan die soort heb ik helemaal niet meer gedacht, eerlijk gezegd, en nu ik de Quetzal al mooi gezien heb, zou ik die soort toekan toch ook wel heel erg graag willen zien. Ik ben jaloers op ze. Ik praat nog even met de gidsen die bij de groep horen, en het eerste wat ze altijd vragen is waar je overnacht, dat valt me wel op. Zij zeggen dat ze af en toe wel eens zo’n groene toekan zien, maar dat er overal wel andere toekans te horen zijn en rondvliegen. Ik hoop dan maar dat het me nog lukt.

Na een half uurtje gaan we naar het restaurant van Miriam om te ontbijten. Miriam is de eigenaresse en is heel erg vriendelijk. Ze spreekt echter alleen Spaans, maar we komen er wel uit allemaal. Het ontbijt wordt prima verzorgd. We ontbijten met uitzicht op de voederplanken waar steeds allemaal kleinere vogeltjes zitten.

O.a. een paar Roodkraaggorzen (Rufous-collared Sparrow) eten van het fruit; daarnaast zit er een paartje Bloedtangare (Flame-colored Tanager) in de bomen. De man is oranje-rood-achtig en het vrouwtje geel-achtig, ze zijn wel iets schuwer dan de andere vogels, maar mooie kleuren hoor!.

dag11 04

Roodkraaggors (Rufous-collared Sparrow) en Bloedtangare (Flame-colored Tanager)

Finn en Karin lopen terug naar het huisje en Morris en ik brengen de auto daarnaartoe. Bij het huisje zien we nog een Eikelspecht (Acorn Woodpecker) op een klein boompje voor ons.

dag11 05

Eikelspecht (Acorn Woodpecker), Savegre rivier

Na een uurtje besluit ik nog maar even naar beneden te rijden tot onderaan de Savegre rivier. Bij de steengroeve stop ik nog even en daar zie ik dan nog weer twee Quetzals. Ze zitten er dus om 10:30 nog steeds of alweer. Een Duits echtpaar deelt het kijkplezier met mij. Zij zijn hier al voor de tweede keer. Een paar jaar geleden waren ze hier ook en zagen toen ook die Smaragdarassari die ik ook nog zo graag wil zien.

dag11 06

Weggetje door de vallei, Quetzal (Resplendent Quetzal)

Onder de boom waar de Quetzal zit zie ik ook een leuk klein geel vogeltje. Het lijkt me zo op het eerste gezicht een meesachtig beestje. Het is een Halsbandzanger (Collared Redstart), mooi beestje. Ook zie ik nog een soort vliegenvanger, een Zwartkapfeetiran (Black-capped Flycatcher) is het.

dag11 07

Halsbandzanger (Collared Redstart) en Zwartkapfeetiran (Black-capped Flycatcher)

Ik rij nog even door totdat je niet verder kunt. Daar kun je een wandeling maken naar een waterval. Ik loop er een klein stukje in tot het eerste bruggetje over de rivier. Hier is ook nog een forellenkwekerij, die zijn stromend water van de rivier gebruikt om te verversen.

Als ik terug rij stop ik nu nog even in de bocht waar we gisteren Quetzals keken met die groep mensen. Ook hier zie ik weer een fraai mannetje rustig zitten. Als je dus wat later komt kun je rustig alleen kijken en is er niemand meer te zien. Die zijn waarschijnlijk andere excursies die de lodges organiseren aan het ondernemen. Vandaag waren er ook vrij weinig busjes te zien. Alleen een paar van de lodges, maar heel wat minder dan de stroom dagjesmensen die er gisteren mee vervoerd werden vanuit de stad.

dag11 08

Quetzal (Resplendent Quetzal)

Rondom het huisje zie ik telkens 2 soorten kolibries aan de bloesems van de struiken hangen. Het zijn de Vulkaankolibrie (Volcano Hummingbird) en de Groenkruinbriljantkolibrie (Green-crowned Briljant). Die kleine vogeltjes zijn supersnel, maar het lukt me om een paar aardige foto’s te maken. Naast het huisje scharrelt ook een soort van Merel in mijn ogen, maar hier heet hij de Roetlijster (Sooty Robin); ook een mooie naam voor een zwarte vogel.

dag11 09

Vulkaankolibrie (Volcano Hummingbird) en Roetlijster (Sooty Robin)

dag11 13

Groenkruinbriljantkolibrie (Green-crowned Briljant) en Grootpootstruikgorzen (Large-footed Finch)

We doen wat spelletjes en ik zet wat foto’s als backup op de tablet. Het begint dan langzaam dicht te trekken zoals dat hier altijd schijnt te gebeuren halverwege de middag. Af en toe is het vrij mistig en dan zie je niet veel meer. Het regent zo af en toe.

dag11 11

Slaapvertrek van de jongens en onze huiskamer

Op een struik voor het huisje zie ik een paar grote zwarte vogels. Wat opvalt is de blauwe snavel, het lijken wel superduiven. Het is echter een hoenderachtige, een Zwarte Goean (Black Guan). Ook in de regen vliegen de kolibries af en aan.

dag11 10

Regenwoud (cloud forrest) doorkijkje en een Zwarte Goean (Black Guan)

Als het droger wordt loop ik het pad af richting Cabin 2 en daar zie ik nog een paar verschillende vogeltjes. Op het draad zitten een paar Blauw-witte Zwaluwen (Blue-and-white Swalow), op de grond een paar Grootpootstruikgorzen (Large-footed Finch) en in de bosjes zit een Geeldijstruikgors (Yellow Thighed Finch).

dag11 14

Blauw-witte Zwaluwen (Blue-and-white Swalow) en Geeldijstruikgors (Yellow Thighed Finch)

Ik wil de anderen nog even de rivier laten zien. Het was daar droog en het zat niet in de mist toen ik daar zo straks wegging. Op dit moment zitten we hier toch redelijk in de wolken en is er af en toe wat neerslag. Als we bij de rivier aankomen is het redelijk weer. Maar we zijn amper 200 meter van de auto en lopen net langs de rivier als het eerst zachtjes en daarna hard begint te regenen. Nat vluchten we tenslotte maar allemaal de auto in en rijden we maar weer naar ons huisje toe. Lekker in de schommelstoel en bij de kachel warmen we ons even op. Toch wel een rare gewaarwording dat je weet dat het hemelsbreed een 10tal km tegen de 30 graden is.

dag11 12

Regenwoud (cloud forrest) en Vulkaankolibrie (Volcano Hummingbird)

Vlak voordat het donker wordt hoor ik weer een apart geluid dat ik gisteren ook al hoorde. Gisteren dacht ik dat het een soort zwaluwen waren maar ik kon niets vinden. Nu zie ik na enig zoeken hoog in de lucht grotere groepjes vogels vliegen en daar komt ook het geluid vandaan: het zijn duiven zo te zien.

Als het donker is geworden gaan we iets na 18:00 uur naar Mirjams restaurant om er van een lekkere warme maaltijd te genieten. We kunnen kiezen uit kip, varken of forel. Ik kies voor kip, net als Morris, maar als het eten opgediend wordt heb ik toch per ongeluk forel besteld. Ik vind forel eigenlijk niet lekker, maar ik ben verrast. Wat is deze vis heerlijk! Of hij is lekker klaargemaakt door Mirjam, dat kan natuurlijk ook.

Tegenover het restaurant staat nog een klein hokje dat dienst doet als mini-super. Vanmiddag was die wel open, maar nu is die eerst dicht. Later gaat hij alsnog even open en nemen we een paar blikjes bier mee naar het huisje voor vanavond.

dag11 15

De mini-super, eten bij Mirjams Quetzal restaurant

Wat een dag was dit weer! Ik had persoonlijk heel erg gehoopt een glimp van een Quetzal op te kunnen vangen, maar dat we ze zo mooi gezien hebben heeft mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen. Met een lekker biertje in de hand drinken we er eentje op.

Voor de nacht nog een paar extra dekens van boven gehaald en op ons bed gegooid. Zoals vannacht wil ik liever niet weer wakker worden van de kou. En onder de warme dekens liggen we alweer redelijk op tijd te tevreden te slapen.

Dagvideo

San Gerardo de Dota - Quetzal Vallei o.a.: Quetzals (Resplendent Quetzal), Vulkaankolibrie (Volcano Hummingbird), Zwarte Goean (Black Guan) en Groenkruinbriljantkolibrie (Green-crowned Briljant)

Dag 12: dinsdag 21 juli

San Gerardo de Dota - Quetzal vallei

Vandaag gaan we weer verder. We rijden straks naar de Caribische kust, naar Cahuita, dat is weer een hele andere wereld met een hoog reggae-gehalte. Dit wordt ook weer een langere reisdag zo’n 250 km in ca 5,5 uur.

Ik ga eerst als het licht wordt nog even alleen op pad. Ik heb mijn zinnen gezet op die kleine Groene Toekan, de Smaragdarassari, en natuurlijk wil ik de Quetzal ook nog wel zien vandaag. Als ik naar beneden rij ga ik eerst naar de steengroeve. Hier zie ik vandaag slechts één vrouwtje Quetzal. Als ik daar sta komen er om de bocht opeens een stuk of 6 paarden aangehold, met vlak daarachter een vrachtautootje dat de paarden aan het lopen houdt. Je zal daar maar net die bocht omgaan, dan heb je dus zo een paard op de motorkap. Later zie ik de paarden een stuk verderop staan in een weilandje. Ondertussen heb ik geen Quetzals meer gezien en ook nog geen Smaragdarassari.

dag12 01

Vrachtauto die de paarden naar de wei brengt en een grote groep vogelaars kijkend naar de Qetzals

Ik rij een stukje terug naar de andere plek waar op dit moment ook een grote groep staat te kijken. Deze keer zitten daar zowel een man als vrouw Quetzal, maar wel hoog in de bomen. Ik vraag aan de gidsen of zij nog zo’n kleine Groene Toekan gezien hebben, maar ook zij hebben er vandaag geen gezien. Als ik vraag over dat fenomeen 's avonds vlak voordat het donker wordt, de grote groepen vogels die wegtrekken uit de bossen, kan hij bevestigen dat het om duiven gaat. Welke dat zijn weet hij echter ook niet.

Ik zal even uitleggen waar de beide plekken zijn: plek 1 is tegenover de steengroeve.

Je rijdt vanaf Dantica Cloud Forest Lodge richting Trogon Lodge naar beneden; bij de T-splitsing en het bord “la cumbre” ga je rechtdoor en zo’n 50 tot 100 meter zie je rechts een kleine steengroeve; hier kun je de auto neerzetten. De bomen aan de overkant van de weg (rivierkant) geven de meeste kans op de Quetzal. De eerste 50 meter naar rechts(beneden) daar moet je goed kijken!

dag12 02

De T-splitsing links en de borden rechts, waarbij je nog een klein stukje door moet rijden naar de Steengroeve

De andere plek is een eindje terug, zo halverwege Dantica Cloud Forest Lodge en de T-splising naar de Trogon Lodge. Hier kun je de auto parkeren in de hoek waar de borden staan “Cafe KAHAWA” en “Trogon Lodge 1 km”. Vanuit die bocht loop je zo’n 50 meter omhoog en hier kun je de Quetzals zowel links als rechts van het pad vinden.

dag12 03

Linker foto van de Steengroeve en rechts de borden bij de andere plek waar je de auto moet neerzetten

Naast een paar Quetzals die ik minder goed zag dan gisteren helaas weinig andere vogels. Ik moet het ook doen zonder een Smaragdarassari, jammer. Als ik terugkom bij het huisje zit Karin al lekker in het ochtendzonnetje een boek te lezen. Als iedereen zich heeft aangekleed en gewassen gaan we naar ons ontbijtadres toe, 500 meter omhoog bij Miriam.

dag12 04

Ons huisje met uitzicht over het nevelwoud

Bij het restaurantje zit ook een Koreaan die daar gisteravond net is aangekomen. Hij heeft geen vervoer. Hij is met de bus gekomen, bovenaan de afslag uitgestapt en zo’n 7 kilometer naar beneden gelopen. Lijkt me wel lastig hier zonder auto. Een stuk naar beneden lopen gaat nog wel, maar het moet ook weer omhoog en het weggetje is best steil op veel plekken. Maar morgen komt een vriend van hem en die heeft wel een auto.

Bij de voederplek in de tuin is het een drukte van belang, ik kan haast niet rustig ontbijten zo veel is er te zien. De kolibries vliegen af en aan en af en toe lukt het me er eentje op de foto te krijgen.

dag12 05

Roodbuikjuweelkolibrie (White-throated Mountain-gem) op de feeder met suikerwater of zoiets erin

De Koreaan maakt ook veel foto’s met zijn dikke professionele Nikon Camera. De camera ratelt telkens in de burst-stand. Hij raakt ook aan de praat met een andere man die daar zit, een gids uit Costa Rica; die is hier nu zelf voor een paar daagjes ontspanning. Ze maken samen een afspraak om naar beneden te rijden en bij de rivier te gaan zoeken naar de Quetzals, richting de waterval lopend.

dag12 06

Eikelspecht (Acorn Woodpecker), Geeldijstruikgors (Yellow-thighed Finch) en Roodkraaggors (Rufous-collared Sparrow)

Ondertussen zien we allerlei soorten vogels. Ik ben er al wel achter dat je hier meer soorten ziet dan als je langs de weg loopt, zoals vanmorgen. Maar goed, hier zie je de Quetzal natuurlijk weer niet. De Eikelspecht, Witbrauwtangare, Geeldijstruikgors en Roodkraaggors eten allemaal van de rijst die op de voederplek ligt.

dag12 07

 Witbrauwtangare (Sooty-capped Bush-Tanager) en Roodkraaggors (Rufous-collared Sparrow) rechts: Bloedtangare (Flame-colored Tanager)

Even daarna komen ook nog de Bloedtangare (Flame-colored Tanager), het vrouwtje dat geel van kleur is, een Witbrauwtangare (Sooty-capped Bush-Tanager) en Grootpootstruikgors (Large-footed Finch) een rijstkorreltje meepikken.

dag12 09

 Geeldijstruikgors (Yellow-thighed Finch) en Grootpootstruikgors (Large-footed Finch)

dag12 11

Bloedtangare (Flame-colored Tanager) vrouwtje en Groenkruinbriljantkolibrie (Green-crowned Brilliant)

Vlak bij de auto zie ik op een roodkleurige plant nog een saai vogeltje zitten, beetje grijs-bruin. Dit blijkt een Leigrijze Berghoningkruiper (Slaty Flowerpiercer) te zijn, die alleen in het hooggebergte voorkomt van Costa Rica en Panama.

dag12 10

Leigrijze Berghoningkruiper (Slaty Flowerpiercer) en Groenkruinbriljantkolibrie (Green-crowned Brilliant)

Na het ontbijt en de mooie vogels die we gezien hebben hier, nemen we afscheid van Miriam en bedanken we haar voor de gastvrijheid. We laden de koffers in bij het huisje, leveren de sleutel in bij het restaurant en gaan op weg naar de kust.

dag12 12

Miriam's Quetzal restaurant

Het eerste stuk gaat nog door het regenwoud, daarna verliezen we hoogte en worden de landbouwgronden zichtbaar. We rijden eerst richting de hoofdstad San Jose over wegnummer 2 die ook door de vroegere hoofdstad Cartago loopt. Daar is het nog wat zoeken en heen en weer rijden, voordat we de juiste weg nummer 10 vinden die naar Siquirres loopt. Daar pakken we dan weg 32 naar Limon, de havenstad van het land. Het Rotterdam van Costa Rica zeg maar. Door de bergen schiet het niet echt op omdat de vrachtauto’s niet vooruit te branden zijn en door de vele bochten die het snel inhalen verhinderen.

In Cartago zien we de basiliek: Basílica de Nuestra Señora de los Ángeles (Our Lady of the Angels Basilica) van de rooms-katholieke kerk, waarvan de oudste bouw uit 1639 stamt.

dag12 13

Cartago: Basílica de Nuestra Señora de los Ángeles (Our Lady of the Angels Basilica) kerkhof vlak voor Limon

Hoe dichter we Limon naderen, zeker op weg 32 na Siquirres, des te drukker wordt het, met erg veel van die zware vrachtwagens. Hier is het opletten geblazen. Af en toe zie je wel een ongeluk, auto over de kop of een aanrijding. We hebben van alles gezien op en naast deze weg, waar overigens veel politie aanwezig is. Wat opvalt is dat die altijd met de zwaailichten aan rijden. De laatste 10-tal kilometer voor Limon is ook meteen het slechtste en lelijkste stuk weg van Costa Rica. Hier zijn veel grote gaten in de weg en het aantal containerterminals langs de weg neemt sterk toe naarmate je Limon nadert. Zo zie je hier ook de terminals waar onze bananen vandaan komen, van Chiquita en Del Monte.

Als we Limon binnenrijden zien we nog weer van die typische kerkhoven met al die betegelde graven. We moeten vrij ver doorrijden tot aan de haven zo’n beetje, en dan naar rechts weg nummer 36 inslaan richting Cahuita (ongeveer 40 kilometer verder). Op die weg zie je tussen de huisjes door de zee al. We rijden langs het vliegveld en dan zie je al duidelijk dat de zee aardig ruig is hier.

Cahuita

Halverwege wil ik toch even de kust van dichtbij bekijken en steken we even zo’n doorsteekje in. Wat opvalt is dat er vooral veel hout, bomen en kokosnoten aanspoelen op het strand en dat het er zo rommelig uitziet. Af en toe kom je over een rivier en zie je links en rechts van de weg wel mooie mangrovebossen liggen.

dag12 14

Strand aan de Caribische kust en ons huisje bij Alby lodge in Cahuita

Voor het donker komen we nog op tijd bij Alby Lodge waar we ons huisje hebben gereserveerd. Van de vrouw van het echtpaar dat eigenaar is ontvangen we de sleutel en krijgen we wat eerste informatie over ons verblijf. Het is wederom een leuk huisje, niets mis mee. Het enige nadeel van deze plek is dat ze geen ontbijt serveren. Daar moeten we zelf voor zorgen. De plek is ideaal: 200 meter van het strand en de ingang van het Nationaal Park, dus alles op loopafstand. Met de vrouw spreek ik nog even af dat we morgen willen snorkelen. Zij gaat informeren of het gaat lukken. Morgenochtend krijgen we bericht of het weer en het zicht goed zijn. Door de heftige regenval was, door het spoelsel dat uit de rivieren komt en in de zee uitkomt, het zicht onder water slecht geworden. Maar waarschijnlijk is het koraal en de zee daarboven weer zodanig hersteld dat je er weer kan snorkelen.

dag12 15

Huisje bij Alby lodge en strand van Cahuita

We lopen voordat het helemaal donker wordt naar het hoekje bij het strand waar een mooi terras ligt en bestellen daar een lekker drankje. Karin heeft geluk, de cocktails zijn in de aanbieding “Happy Hour”, dus 2 mojitos voor de prijs van 1. Die gaan er op deze relaxte plek wel in!

dag12 16

Op terras in Cahuita wat drinken bij het strand 

De jongens lopen nog een tijdje langs de waterlijn en als het donker is geworden bestellen we een lekkere pizza op het terras. Als we daar nog even zitten na te genieten van de sfeer met lazy Caribische klanken, komt er een oud mannetje aangelopen met een slang in zijn handen. Het blijkt een boa constrictor te zijn, geen volwassen exemplaar, maar toch een prachtbeestje. Hij had de slang bij hem in de tuin gevonden en brengt hem nu terug naar het Nationaal Park, dat om 16:00 uur sluit. Maar ja, als je langs het strand loopt, loop je eigenlijk ook in het park, en het wandelpad loopt langs de randen van het bos, met veel doorsteekjes naar de zee. Met een goed gevoel gaan we naar het huisje. We gaan op tijd slapen en hopen dat de dag van morgen mooi weer brengt.

dag12 17

Strand voor terras en daarna nog een lekkere pizza eten

Dagvideo

San Gerardo de Dota bij Miriam's Quetzals restaurant, Leigrijze Berghoningkruiper (Slaty Flowerpiercer) ziet concurrent in de autospiegel

Dag 13: woensdag 22 juli

Cahuita

Alweer vroeg uit de veren. Om 5 uur hoorde je al van diverse kanten de brulapen roepen; zo dichtbij hebben we ze nog niet gehad en ze roepen best hard. Iets na 6 uur loop ik al buiten. Het is vrij bewolkt en als je verder over zee kijkt wordt het donkerder. Hopelijk blijft het droog vandaag. We hebben 1 volledige dag hier, want we gaan morgen alweer door.

Als ik vanaf het huisje de poort uit loop zie ik een grote groep Zwarte Gieren boven de entree zitten. Het is hun slaapplaats, neem ik aan. Brulapen hoor ik tegen elkaar op brullen. Een groep vanuit het park achter ons huisje en een groep tegenover ons huisje die telkens antwoord geeft. Ze zullen wel telkens het territorium moeten aangeven door middel van gebrul.

dag13 01

Zwarte Gieren (Black Vulture) boven de entree, en een agoeti die net weg schiet

Een vroege buurvrouw die naar de gezamenlijke keuken loopt roept mij. "Kijk," zegt ze "daar loopt wat!" en nog net zie ik een agoeti wegrennen en onder de bosjes wegschieten. Ik maak er nog net een foto van, helaas niet zo scherp, maar mijn goede foto’s van een agoeti die ik op dag 3 in Arenal had gemaakt zijn helaas verloren gegaan.

dag13 02

Palmwaaier en Zwarte Gieren (Black Vulture) aan de ochtendschoonmaak in Cahuita

Het dorp inlopend zie ik ook een soort palmbladeren in een boog. Het ziet er wel mooi uit, zo’n waaier. Midden in het dorp zelf zie je allemaal Zwarte Gieren lopen die de rotzooi opruimen. Mensen zijn nog amper te zien.

Als ik een doodlopend pad in loop zie ik daar een soort roofvogel. Ik denk eerst aan een soort Caracara, maar later hoor ik van een gids dat het een Zwarte Buizerd (Common Black Hawk) is. Hij laat me het zien in zijn vogelboek.

dag13 03

Nog meer Zwarte Gieren (Black Vultures) in het dorp en een Zwarte Buizerd (Common Black Hawk)

Ik loop een lang pad af waar je ook met de auto langs kunt rijden. Dit pad komt uit bij de weg 36, de hoofdweg die verder loopt naar Puerto Viejo, een van de toeristische trekpleisters voor backpackers. Van de andere kant van de weg (dit is geen nationaal park) komen uit meerdere richtingen geluiden van roepende brulapen; die zitten hier dus wel veel. Het stel wat we bij de Tipi jungla troffen zei al tegen ons dat de diertjes-dichtheid hier erg hoog ligt vergeleken met andere plekken in Costa Rica.

Langs het pad zie ik nog wat kleinere soorten vogeltjes. O.a. zie en hoor ik meerdere kleine papegaaitjes vliegen. Als ik weer terug loop begint het zachtjes te regenen; de donkere lucht is toch richting land getrokken. Een Gevlekte Muisspecht (Spotted Woodcreeper) scharrelt rustig omhoog op zoek naar insecten.

dag13 04

Kleine papegaaitjes en een Gevlekte Muisspecht (Spotted Woodcreeper)

Weer in de tuin aangekomen zie ik kleine hagedisjes met een bruin kopje op de boom voor het huisje, dit blijken Witkeeldaggekko's (Yellow-headed gecko) te zijn. Ze verstoppen zich in de nissen van de bomen; er zitten er meerdere. In de boom recht achter ons huisje zit een Zwarte Gier zijn vleugels op te warmen, net of die zeggen wil: ik waak over jullie!

In een klein vijvertje waar de jongen gisteravond nog een dikke reuzenpad zagen, bloeit een mooie waterlelie. De kikker is nergens te bekennen helaas.

dag13 05

Witkeeldaggekko (Yellow-headed gecko) en een Zwarte Gier (Black Vulture) waakt over ons

dag13 06

Links onze auto met het huisje, rechts mooi bloeiende waterlelie in vijvertje op het terrein

Verschillende krabbetjes komen met de nattigheid uit de vele holletjes die je overal rond de bosjes ziet. Het stikt er van: mooie blauwe en soms paarse exemplaren. Ze zijn wel schuw, want als je iets te dichtbij komt schieten ze meteen hun hol in onder de grond.

dag13 07

Blue Land Crab en Mangrovekrab (Mangrove Crabs)

Achter in de tuin staat het huis van de eigenaren. Ik loop ernaartoe en vraag de vrouw of ze al wat gehoord heeft van degene met wie we mogelijk gaan snorkelen. Ze moet er nog een keer achteraan bellen en ja, het snorkelen kan doorgaan. We moeten ons om negen uur aan de andere kant van het dorp melden, vlak bij de politiepost, en aan de bootsman een bonnetje afgeven dat we van de vrouw krijgen.

dag13 08

Grote Kiskadie (Great Kiskadee) en witschouderkapucijnaap (White-faced Capuchin)

Hier vlak voor het huisje gaan een paar vogels flink te keer. De vrouw zegt dat er nu ergens een slang in die boom zit die ze aanvallen en dat ze daarom zo’n lawaai maken. Ik kan echter geen slang ontdekken. Het is ook niet makkelijk in die bomen waarvan ook de stam en takken vaak weer bedekt zijn met begroeiing. Ik hoor ook een toekan roepen en als ik nog verder achter in de tuin loop achter het huis van de eigenaren, zie ik er inderdaad eentje heel hoog in de boom zitten. Een Zwavelborsttoekan (Keel-billed Toucan), dat is de mooiste van de toekans.

dag13 09

Lekker relaxen bij ons huisje

Om negen uur melden we ons bij de bootjes. Het is een aardige jongen waarmee we gaan snorkelen. Samen met het Duitse stel dat ook naast ons in een huisje zit bij Alby Lodge stappen we in het bootje. Wij hebben materialen gekregen: bril, snorkel en zwemvliezen. De Duitsers hebben hun eigen spul meegenomen.

Wij zijn erg benieuwd, want snorkelen hebben wij nog nooit gedaan. We varen met behoorlijke snelheid een stuk de zee op en dan parallel met de kust mee. Onderweg smeren we ons goed in met zonnebrand, want het weer is goed. De zon schijnt lekker. Op een gegeven moment heeft hij een, volgens hem, goede plek gevonden en krijgen we de laatste gebruiksaanwijzingen. We gaan allemaal overboord en zwemmen vlak boven het koraal. Soms kom je er per ongeluk tegenaan als het water erboven laag is en je niet genoeg voorwaartse snelheid hebt. Het koraal is zwaar beschermd dus je zwemt snel weer naar een dieper stuk.

dag13 10

Instappen en insmeren voor de snorkeltocht

Het valt nog niet mee in het begin. Af en toe adem je per ongeluk een keer door je neus waardoor het vacuüm wegvalt in de mond en je makkelijk wat zout water binnen krijgt. Na een tijdje lukt het gelukkig beter. Morris heeft minder geluk, zijn snorkel is te groot. Hij zwemt na een tijdje alleen met bril rond en neemt telkens een grote hap lucht en kan daarmee een tijdje onder water kijken. We zien prachtige vissen. In allerlei kleuren en van groot tot klein zwemmen ze rond het koraal. Soms ook hele grote scholen en dat is prachtig, want je zwemt er gewoon dwars doorheen. De vissen maakt het blijkbaar niet uit want ze zwemmen met een boogje om je heen. Net zoals je wel eens bij zo’n natuurfilm ziet, dat de school zich daarna weer sluit.

Na een minuut of 20 hoor ik de Duitse man schreeuwen, “ein Hai, ein Shark!" Ik zwem enthousiast naar hen toe en ga ook mee onder water. We zwemmen vlak boven het koraal, en daar waar het koraal stopt en het een paar meter dieper wordt, ligt een gigantische haai in het zand. Je zwemt zo ineens twee meter boven een haai, ik schrik me werkelijk waar rot en wil zo snel mogelijk achteruit zwemmen, maar dat valt niet mee met zwemvliezen aan. Met mijn handen druk ik water naar voren, maar ik ben ook weer bang dat ik dit te wild doe en de haai frustreer of iets dergelijks, waardoor die in actie komt. Op dat moment dringt wel het besef door dat je eigenlijk kansloos bent als die zou uithalen. Wat moet je doen? Als ik weer boven water kom en boven het koraal zwem voel ik me weer veilig. Ik vraag de Duitser of het ook gevaarlijk is. Hij zegt van wel een beetje. De jongens komen er ook aangezwommen, maar ik zeg toch maar dat ze er beter niet heen kunnen gaan.

dag13 11

Snorkelen boven een koraalrif met prachtige vissen

Ik zwem even naar de rand van de boot en praat met de jongen op de boot. Hij zegt dat het een rif- of grondhaai is, dat die ongevaarlijk is, vooral inktvis eet en nu alleen maar ligt te slapen. Na bijgekomen te zijn van de spanning zwem ik weer naar het koraal toe en zwem langs de rand. De nieuwsgierigheid wint het toch van de angst en ik zwem de kant op waar we de haai zagen. Stilletjes wil ik hem nog een keer bekijken, met in het achterhoofd wat de jongen van de boot zei. Ineens zwem ik er nu van de zijkant op af en zie hem nog op dezelfde plek liggen. Ik bekijk hem nu iets rustiger, hij is snel twee meter lang zo te zien met zijn brede kop van misschien wel 20 a 30 cm ziet dat beest er imposant uit. Na een minuut maak ik me toch maar weer uit de voeten, want ik merk dat mijn hartslag gestaag omhoog gaat. Geweldig die haai, een zeer spannende waarneming moet ik zeggen.

Na een half uurtje klimmen we allemaal weer in het bootje en varen we naar een ander stukje koraal toe. Daar liggen nog twee andere bootjes met snorkelaars. Ook hier weer de prachtigste vissen, met deze keer als hoogtepunt een rog die recht onder me zwemt. Ook een geweldige vis om te zien. Karin ziet nog een kleinere haai voorbijzwemmen en anderen schrikken van voorbijracende barracuda’s, deze roofvissen kunnen er met die scherpe tanden ook best eng uitzien. Ik heb trouwens de hele tijd een actioncam op mijn hoofd gehad om alles op te nemen, maar helaas vind ik de beelden niet scherp genoeg en was het water voor opnames toch niet helder genoeg. Komt nog bij dat ik hem niet goed genoeg onder water heb gehouden. Veel van de beelden zijn half onder en half boven water, volgende keer beter op letten dus.

Op het eind, als ik bij de boot in de buurt kom, zie ik de bootjongen ook in het water. Hij heeft een kreeft gevangen en duwt die vlak voor mijn neus met die grote klappende scharen, waar ik best wel even van schrik. Hij heeft er twee gevangen en neemt ze mee. Het zal wel een lekkernij zijn of het brengt wat geld op. Dat kan iedereen hier ook wel gebruiken.

dag13 12

Na afloop varen we naar de Amerikaanse Fregatvogels (Magnificent Frigatebird)

We varen nog even naar de kust toe waar allemaal palen in het water staan. Op de palen zitten overal Fregatvogels te rusten. Sommige exemplaren hebben van die rode keelzakken. Je kunt ze nu van dichtbij mooi bekijken zonder dat ze wegvliegen. Tot nu toe had ik ze alleen maar in de lucht gezien.

dag13 13

Amerikaanse Fregatvogels (Magnificent Frigatebird)

We stuiteren terug over de golven van dit prachtige avontuur. Snorkelen gaan we zeker vaker doen. Dat we dit nooit eerder gedaan hebben! Als we uitstappen helpen de jongens nog even om het bootje op de kant te rollen met behulp van een touw en draaihaspel.

dag13 14

dag13 15

Terug van het snorkelen en de boot op het droge helpen takelen

Een tijgerkrab maakt zich uit de voeten als we vlak langs hem lopen. In een boom zit een Spotted Woodcreepe​r die een blauw vlindertje te pakken heeft.

dag13 16

Tijgerkrab en Spotted Woodcreepe​r met vlinder

Teruggekomen bij het huisje zit er een familie brulaap tegenover ons in de bomen. Ik loop er even heen om een paar foto’s te maken. Ze liggen er relaxt bij. Het mannetje laat zich af en toe even horen, en uit het park achter ons komt dan weer een antwoord van een collega brulaap.

dag13 17

Mantelbrulapen (Howler Monkeys) hangen wat rond in de bomen voor ons huisje 

We lopen het dorp in om een hapje te gaan eten. We zoeken een soda uit en bestellen wat eten. Toevallig zit er nog een Nederlandse jongen die een kleine toelichting geeft wat het eten is, want Engels zijn ze hier niet machtig. Het smaakt allemaal best goed. Het is toch vaak wel kip wat ze overal hebben. Er staat wel meer op de kaart, maar meer dan de helft is er niet. Bij dit soort gelegenheden moet je maar eten wat er op dat moment is, ongeacht de menukaart.

Voor de soda staan een paar Rastafari's, een man met hoog opgestoken haar, zo’n typische Rasta coup. Ik leg mijn hand alleen nog maar op het fototoestel en dan begint die andere tegen mij uit te vallen dat ik foto’s wil maken en dat ze dat niet willen. Nou ja, ik moet eerlijk zeggen ik had wel de gedachte, maar had het toestel nog niet eens in mijn hand, dat vind ik dan wel iets voorbarig van hem. Ik ga er maar niet verder op in en ga maar gewoon eten. Daarna gaan ze toch weg gelukkig.

dag13 18

Lunch in Cahuita en strandje van Puerto Viejo

Puerto Viejo

Het weer is nog steeds prachtig zonnig. De Duitsers naast ons gaan een wandeling in het nationaal park maken. Wij hebben al afgesproken dat we dat de volgende dag zouden gaan doen. Vanmiddag willen we naar het opvangcentrum bij Puerto Viejo. Daar waren Arne en Merel (van de Tipi jungla) ook geweest en die hadden daarover goede verhalen verteld; Morris hing aan hun lippen. We kunnen het niet maken om daar niet heen te gaan.

Als we bij het strandje staan, bij de ingang van het nationaal park, probeert een gids ons uit alle macht mee te krijgen om op dat moment het park in te gaan. Maar wij houden voet bij stuk en zeggen dat we morgenochtend gaan. Hij laat me nog wel even in zijn boek zien dat ik de Zwarte Buizerd heb gezien vanmorgen, als ik hem daarover vertel.

Als we in Puerto Viejo aankomen zien we een idyllisch dorpje met rustig strand, gekleurde bootjes en allerlei winkeltjes en eettentjes. We kopen een lekker ijsje en hangen even rond op het strand.

dag13 20

dag13 19

Straatje in Puerto Viejo langs de kust met de bootjes en lekkere ijsjes

Daarna rijden we een paar kilometer verder naar het dierenopvangcentrum “Parada Jaguar Rescue Center”. Helaas staan we voor een dichte deur. Je kunt er alleen terecht op twee tijdstippen; op die momenten wordt er dan een rondleiding gegeven. Op de rand van een hek zit nog een Halsbandarassari (Collared Araçari) die daar behandeld wordt. We moeten dus morgen maar terugkomen en dan op tijd.

dag13 21

Halsbandarassari (Collared Araçari) op hek bij “Parada Jaguar Rescue Center” en Zwarte Buizerd (Common Black Hawk) in Cahuita aan het strand

We rijden maar weer terug naar Cahuita, naar ons huisje. De Duitsers komen net aangelopen en ze hebben veel leuke dingen gezien in het park. Ik denk even: hadden we nu toch maar moeten gaan? Hoog in de bomen zie ik een trogon zitten, maar hij zit te ver weg om de juiste soort vast te stellen.

dag13 22

Palmwaaier en witschouderkapucijnapen (White-faced Capuchin)

Als we naar het strandje lopen zit daar ook nog een Zwarte Buizerd (Common Black Hawk) en een paar witschouderkapucijnapen verplaatsen zich door de palmbomen. De jongens gaan even het water in. Het mag wel, maar niet ver. Er wappert altijd een rode vlag op dit punt, tenminste, ik heb niet anders gezien. Verderop is het wel vaak groen, maar ja, dan moet je een heel stuk het park inlopen. Als je niet te ver gaat fluiten ze je niet terug, anders wel.

dag13 23

In de zee en op het strand bij Cahuita

Terug bij het huisje zitten nu vlak naast ons huisje een paar brulapen te kijken. De jongens doen droge kleren aan en aan het eind van de middag gaan we richting restaurant.

dag13 24

Grote kiskadie (Great Kiskadee) en  Mantelbrulaap (Howler Monkey) 

Net als we ons eten krijgen begint het te regenen en verplaatsen we ons naar binnen. Op deze avond zit er ook een hele grote groep Nederlanders met kinderen van een reisorganisatie die een georganiseerde trip doen door het land. Finn gaat nog even voetbal kijken, een wedstrijd om de America cup of zoiets, Mexico tegen Panama. Ze vragen hem nog voor wie hij is, maar diplomatiek als Finn is, kiest hij geen partij. De mensen daar zijn voor Panama en moeten van Mexico niets hebben. Als de wedstrijd is afgelopen gaan we in het donker terug naar ons huisje.

dag13 25

Het terras en restaurant in Cahuita aan het strand en de zee, perfecte plek, Finn kijkt even voetbal

Dagvideo

Cahuita - Alby lodge en snorkelen bij Cahuita National Park met o.a.: Zwarte Buizerd (Common Black Hawk), Witschouderkapucijnapen (White-faced Capuchin), Snorkelen boven het rif bij Cahuita National Park, Mantelbrulapen (Howler Monkeys) en het strand en zwemmen bij Cahuita

Dag 14: donderdag 23 juli

Cahuita National Park

Als het deze ochtend licht wordt, regent het behoorlijk. Ik blijf deze keer maar lekker liggen; ik heb geen zin om me nu al nat te laten regenen. Als we later allemaal opstaan regent het nog steeds en het ziet er ook niet echt naar uit dat het snel droog wordt. We hebben voor vanochtend de wandeling door het nationaal park van Cahuita. Dan maar in de regen lopen; we moeten tenslotte straks weer verder naar de volgende plek van onze vakantie. Het is ook de eerste keer dat we echt slecht weer hebben, en we zijn al 14 dagen onderweg, dus dat valt ons alleszins mee. Van tevoren hadden we meer slecht weer verwacht en ons daar op ingesteld.

Allemaal voorzien van regenkleding komen we bij de entree van het park aan. We zijn op tijd, want we willen na de parkwandeling ook nog naar het opvangcentrum waar we gisteren voor een dichte deur stonden.

Er staat een gids in de regen te wachten op klanten en wij zijn de enigen. Komt mooi uit, want we kunnen zo mooi voor een acceptabel bedrag met hem mee. We schrijven onze naam in het gastenboek. Het park vraagt geen entree en is daarmee een van de weinige die dat zo doen. Wel stellen ze een gift op prijs. De gemiddelde gift is 5 dollar pp en we geven dan ook 20 dollar.

We lopen eerst even terug naar het hotelletje “Kelly Creek” dat naast de entree ligt. Daar achter in de tuin laat hij ons een alligator zien. De gids doet net of dit een wild exemplaar is, maar ik weet zelf dat dit de “huis-alligator" is die er al jaren zit. Het beest hebben ze ook een naam gegeven. Roberto heet ie. Bij dit hotel had ik eerst geboekt, maar de eigenaar heeft het tussentijds verkocht en toen heb ik opnieuw gekeken en bij Alby Lodge geboekt. Daar heb ik geen spijt van: een veel leukere plek, een aanrader!

dag14 01

Mangrovekrab (Mangrove Crabs) en de “huis-alligator" Roberto

Een Schuitbekreiger (Boat-billed Heron) loopt in het rivier-uitloopje. Als we het park in zijn gelopen laat hij ons een groene Jezus Christus hagedis zien, een Kroonbasilisk (Green Basilisk) die achter de entree zit.

dag14 02

Schuitbekreiger (Boat-billed Heron) en een Kroonbasilisk (Green Basilisk)

Een Geelkruinkwak (Yellow-crowned Night-Heron) zit daar op een tak in de regen. Als we op het wandelpad lopen krijgen we al snel een gele slang te zien. Het zijn giftige slangen, maar ik vind ze niet eens zo erg groot. Ze schijnen nu te slapen, dus we maken ze maar niet wakker. Het is een Schlegels groefkopadder ook wel wimpergroefkopadder genoemd (Eyelash Viper). De gemiddelde lengte is zo'n 60 cm en ze hebben een vrij dun lichaam. Jaarlijks zorgt dit slangetje wereldwijd voor 10-tallen doden. 

dag14 03

Geelkruinkwak (Yellow-crowned Night-Heron) en een Schlegels groefkopadder (Eyelash Viper)

Verder lopend horen we geluid van vogels, het zijn 2 Halsbandarassari’s (Collared Araçari) die er zitten vruchten te eten. Ze zien er wel wat doorweekt uit, maar ja eten moet doorgaan voor de dieren. Prachtige toekans zijn dit ook. Laag bij de grond zitten weer van die grote krekels van zeker een cm of 10, ze maken geen geluid.

dag14 04

Halsbandarassari (Collared Araçari) en een paar grote krekels

Finn vindt een soort vrucht die lijkt op dat van een kastanje in de vorm van een hart, de gids zegt dat ze die een “monkey heart” noemen en dat die geluk brengt. Hij bewaart hem goed. Hoog in een grote boom zit ook nog weer zo’n klein geel slangetje; Schlegels groefkopadder (Eyelash Viper), je moet ze ook maar net zien.

dag14 05

Schlegels groefkopadder (Eyelash Viper), het eindpunt van de wandeling loopt dood bij de rivier

Als we op het eind komen staan we voor een rivier, die kun je doorwaden en dan verder lopen. Dan kom je bij die palen uit waar we gisteren met dat bootje waren en waar die Fregatvogels op zitten. Aan de overkant van de rivier zit een hele grote Groene leguaan (Green Iguana) in een boom, hij valt niet echt op door zijn kleuren die ook in de bomen zitten.

We lopen langzaam terug en dan kunnen we mooi een Zwavelborsttoekan (Keel-billed toucan) bekijken, met die kleuren, elke keer weer geweldig om te zien.

dag14 06

Groene leguaan (Green Iguana) en een Zwavelborsttoekan (Keel-billed toucan)

Op een tak verder langs het pad zien we een Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk) zitten. Een klein vogeltje zit in de regen zijn eieren nog uit te broeden. Ik kan hem eerst maar moeilijk vinden en zie door de schutkleuren niet veel. Op de foto kan ik het pas goed zien dat er een vogeltje op een nest zit.

dag14 07

Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Basilisk) en vogel op het nestje

De gids loopt al de hele tijd met een stok in de handen en heeft al heel veel bladeren omgedraaid. Slangen zoeken die plek op om eronder te gaan liggen. De kans dat je dus zo maar op een slang trapt is dus eigenlijk best wel aanwezig. Op bepaalde plekken weet hij dat er een slang zit. Volgens de gids verplaatsen ze zich helemaal niet zo veel en hangen vaak dagen op dezelfde plek rond. Bij een bepaalde plek krijg ik zelf in één keer de geur in de neus die ik ook rook in nationaal park Carara. Het is de geur van een boa constrictor. Ik zeg de gids dat ik die geur opvang, en hij kijkt me verbaasd aan en zegt dat het klopt. Er zit hier dus ergens zo’n slang in de buurt. Toch apart dat je dat zo voor de tweede keer ruikt en meteen herkent.

Als we nog een stuk zijn teruggelopen wijst de gids ons een Drievingerige luiaard aan. Verzopen door de regen hangt hij erbij, ziet er een beetje sneu uit voor dat beest. Een fraaie libel wacht ook op betere tijden.

dag14 09

Drievingerige luiaard en een libel 

Ook een ander vogeltje, een Westelijke Gevlekte Mierklauwier (Western Slaty-Antshrike) ziet er nattig uit. Ook hier nog weer van die mooie grote krekels langs het pad op de bladeren laag bij de grond. Het is wel voedzaam voedsel en ik heb gehoord dat sommige apensoorten er dol op zijn.

dag14 08

Westelijke Gevlekte Mierklauwier (Western Slaty-Antshrike) en een grote krekel

Uiteindelijk komen we pas bij de uitgang een paar andere mensen tegen; verder liep er dus niemand in het park. Als we langs het restaurant lopen houdt het op met regenen en daar staat ook de gids die ons gisteren probeerde over te halen. Hij zegt nog dat we gisteren met hem mee hadden moeten gaan, toen was het goed weer en droog. Maar dat het vandaag zo zou regenen konden we gisteren ook niet weten. We lopen terug naar het huisje, pakken onze koffers in en zetten alles in de auto. Het is nog mooi op tijd, 10.00 uur. We bedanken de eigenaren, leveren de sleutels weer in en nemen afscheid. Ook onze Nachbarn wensen we nog een prettige vakantie toe.

dag14 10

Uitzicht vanuit park naar terras/restaurant waar we vaak zitten en onderweg naar ons huisje na de natte wandeling

Puerto Viejo - Jaguar Rescue Center

We rijden weer naar Puerto Viejo, maar eten eerst een broodje bij een soort van bakkerij waar je luxe broodjes kunt eten. Om 11:30 uur moeten we bij het Jaguar Rescue Center zijn om met de laatste ronde van de dag mee te kunnen lopen. We worden toch wat zenuwachtig, want het duurt aardig lang voordat we die broodjes eindelijk krijgen. Misschien was het niet zo handig van ons om op zo’n moment hier te gaan zitten eten. Met nog maar 5 minuten tijd om te eten loop ik toch naar even naar de balie toe waar de broodjes blijven en gelukkig zijn ze net klaar. We werken ze snel naar binnen en Finn moet zijn halve broodje maar in de auto opeten. Op de minuut af komen we net op tijd bij het centrum aan en kunnen we nog net met de laatste groep mee lopen. Onze Duitse buren zien we ook, zij lopen met de groep vóór ons mee.

Met een man of 20 lopen we achter onze gids aan. Hij vertelt heel erg veel over het centrum, wat het doel is en wat ze allemaal opvangen. En dan nog een uitgebreide toelichting bij alle dieren waar wij langs lopen. Bij de ingang zitten een paar toekans buiten op de hokken van andere dieren. In een vijvertje liggen een paar Brilkaaimannen (Spectacled Caiman).

dag14 11

Zwavelborsttoekan (Keel-billed toucan) en Brilkaaimannen (Spectacled Caiman)

We lopen eerst binnendoor. Daar zijn terraria met verschillende soorten slangen die allemaal in dit land voorkomen, en twee hokjes met baby-luiaards, die op warme kruiken en dekens liggen te slapen.

dag14 12

dag14 13

dag14 14

Allemaal soorten slangen die in Costa Rica voorkomen

Ze vangen hier ook verschillende katachtigen op. Ze hebben niet voor niets de naam Jaguar genomen natuurlijk, een aansprekende soort. Op dit moment hebben ze die hier niet zitten; wel een puma en een margay. De puma zit verscholen in zijn hok en is amper te zien; de margay is wel mooi te bekijken.

dag14 15

Margay

Tijdens de uitleg heeft de gids een baby brulaapje op zijn schouder; ziet er schattig uit. Maar de aanleiding is vaak minder mooi natuurlijk. Deze weesjes worden met de hand opgevoed en daarna worden ze op zo'n manier grootgebracht dat ze zich niet aan mensen gaan hechten, zodat ze weer in het wild losgelaten kunnen worden. Ze hebben ook een noordelijke boommiereneter. Deze is ooit aangereden en heeft een hersenbeschadiging opgelopen, hij zal nooit meer in het wild kunnen overleven. Hij is zijn natuurlijke angst voor mensen geheel verloren.

dag14 16

Noordelijke boommiereneter (Northern tamandua)

Een vrijwilligster komt aangelopen met een baby luiaard op de arm. Schattig beestje zo te zien. Ze kijken met van die hulpeloze oogjes naar je, maar je mag het beestje niet aanraken.

dag14 17

Baby luiaards

De Halsbandarassari (Collared Araçari) die ik gisteren al zag zitten op het hek laat zich nu ook zien en vliegt wat rond bij de miereneter in de buurt. De gids laat ons een boom zien waarop allemaal punten zitten op de stam. Wel apart hoor, zal wel ergens een functie voor hebben.

dag14 18

Halsbandarassari (Collared Araçari) en een boom met allemaal scherpe punten; Silk Floss Tree (Ceiba Speciosa)

We lopen rondom een grotere vijver waar ze allemaal kikkertjes hebben en waar kleine kaaimannen in liggen. Sommige boomkikkers zijn aardig gecamoufleerd en vallen bijna niet op. De roodoogkikker is wel de meest gefotografeerde kikker van het land, want die is heel fotogeniek.

dag14 19

Roodoogkikker

Daarna komen we langs de uilen. Hier hebben ze een paar soorten waarvan ik de Briluil (Spectacled Owl) wel de meest aansprekende vind. Die wil ik ook graag in het wild nog wel zien. Bij Cerro Lodge was het niet gelukt.

Dan komen we bij een paar gele bakken uit. Als we nog op afstand staan zien we alleen de voorkant. Daarachter staan een paar herten achter een hek te kijken. De gids begint een heel verhaal over in beslag genomen en dat ze gisteren zijn binnengekomen en zo. Op dat moment denken we dat hij een verhaal af steekt over die herten. Ik vind het al vreemd dat die beesten daar gewoon blijven staan als ze nog maar net één dag binnen zijn. Ik zou eerder denken dat die beesten dan hartstikke schuw zouden zijn en vluchtgedrag zouden vertonen.

Op een gegeven moment mogen we verder lopen en dan valt alles op zijn plaats. In die gele bakken zitten Soepschildpadden (Green sea turtle) die in beslag zijn genomen. Daar ging het hele verhaal dus over. Wat een grote beesten zeg, al snel 1,5 meter lang! Zo groot had ik ze niet verwacht. En toch jammer dat mensen deze beesten in het wild vangen en dan doodmaken of verhandelen, zonde.

dag14 20

dag14 21

De herten en de Soepschildpadden (Green sea turtle)

Een varen staat er mooi opgekruld bij, klaar om zijn zaadjes weg te schieten als die open springt. Bij de uitgang staat de Bruine Pelikaan van het huis, daar kom je zo maar niet langs zonder dat die een keertje uithaalt, hij doet net of hij hier de baas is.

dag14 22

Opgerolde varen en de Bruine Pelikaan (Brown Pelican)

Even daarvoor heb je enkele bosjes staan waar een paar luiaards in hangen. Het zijn gewilde objecten voor foto’s. Meestal hangen ze hoog in de bomen, maar nu op ooghoogte. Ze hebben altijd zo’n vriendelijke grijns op hun mond. Er worden hier flink selfie's gemaakt. Op dezelfde struiken zitten nog een paar kleine Toviparkieten (Orange-chinned parakeet).

dag14 23

dag14 24

Tweevingerige luiaards en Toviparkiet (Orange-chinned parakeet)

Als iedereen zo’n beetje weg is kun je nog even rustig rondlopen en dan maak ik nog een paar close-ups van de toekan die daar zit met zijn beschadigde snavel. Trouwens, af en toe zie je ook hoog in de bomen toekans die aan komen vliegen en weer uit het park verdwijnen. Die zijn hier wellicht ooit behandeld en komen nog eens kijken of er eten te halen valt; lekker makkelijk.

dag14 25

Zwavelborsttoekan (Keel-billed toucan) van dichtbij

Heliconia Island - Sarapiquí

Als we weggaan moeten we nog even langs een winkeltje in Puerto Viejo, vanwege een armbandje van Morris dat hij daar gisteren had gekocht en dat alweer stuk was. Gelukkig krijgt hij een nieuw exemplaar. Daarna rijden we richting Siquirres op weg naar Heliconia Island, onze volgende plek. Het is zo’n 3 uurtjes en een kleine 170 km rijden. Langs veruit het grootste gedeelte reden we eergisteren ook al, waaronder het drukste, gevaarlijkste en lelijkste gedeelte dat we gereden hebben in Costa Rica, tussen Lemon en Siquirres.

We komen uiteindelijk nog vrij laat in de middag aan en worden welkom geheten door Henk en Carolien die hier hun eigen paradijsje hebben opgebouwd. Via een boogbruggetje komen we op hun eilandje uit. Ze laten ons het vertrek zien en het ziet er allemaal erg goed uit. Omdat het al laat is, bestelt Henk voor ons patat, die ze ons komen brengen. Wat een service! Henk schijnt nog wat rond naar de bomen en de voederplekken in de hoop een opossum of buidelrat te zien. Die komen in de avond vaak op de voederplekken af om het fruit dat er nog over is op te eten. We hebben geluk: er zit er eentje bij een voederplek. Hij pakt wat weg, rent terug over een lange boomtak en gaat daar het fruit oppeuzelen. En inderdaad, het lijkt net een grote rat met een dikke kale staart. Hij is lichtbruin van kleur, het gaat hier om de zuidelijke soort. Na deze bonus gaan we daarna lekker slapen en kijken wat de dag ons morgen gaat brengen.

Dag 15: vrijdag 24 juli

Heliconia Island - Sarapiquí

dag15 01

De tuin met ons verblijf op de achtergrond

We worden rustig wakker, af en toe spettert het nog een beetje. Ik ben er vandaag maar eens niet extra vroeg uitgegaan; we doen het rustig aan vandaag. Bij het ontbijt is het druk vanochtend, alle tafeltjes zijn bezet met gasten uit Nederland. Op de voederplek is een mooie Kroonbasilisk (Green Basilisk) te zien die zich te goed doet aan schijfjes banaan.

dag15 02

Kroonbasilisk (Green Basilisk)

Henk en Carolien vragen iedereen wat ze vandaag gaan doen, zodat ze zo nodig zaken kunnen regelen door te bellen met mensen die bepaalde activiteiten aanbieden in de buurt.

Ondertussen doen zich nog van allerlei soorten vogels te goed aan de lekkernijen die op de voederplanken zijn gelegd. Zoals de Roodrugtangare (Passerini’s Tanager) de mannetjes zijn zwart-rood. Daarvan vliegen er een paar rond hier.

dag15 03

Roodrugtangare (Passerini’s Tanager) mannetjes

Welke vogels ook mooi van kleur zijn en waar zowel het mannetje als het vrouwtje zich goed laten zien zijn de Groene Suikervogels (Green Honeycreeper). Henk regelt voor een ander stel met kinderen dat ze gaan kanovaren op de rivier. Weer anderen gaan ergens wandelen bij een landgoed. Wij zijn van plan om naar de vulkaan Poas te gaan.

dag15 04

Groene Suikervogels (Green Honeycreeper) vrouwtje links en mannetje rechts

Nog een paar Bisschopstangares (Blue gray Tanager) zijn te zien op de voederplank alsmede een vrouwtje van de Roodrugtangare (Passerini’s Tanager), deze is weer heel anders van kleur dan de mannetjes, het lijkt wel een heel andere vogel.

dag15 05

Bisschopstangares (Blue gray Tanager) en Roodrugtangare (Passerini’s Tanager) vrouwtje

Een Roetmaskertangare verschijnt op de voederplank en op een tak van een boom vlakbij zitten een paar kleine tortelduifjes, Steenduifjes (Ruddy Ground-Dove).

dag15 06

Roetmaskertangare en een paar Steenduifjes (Ruddy Ground-Dove)

Nog weer een nieuwe soort een Bontkeelsaltator (Buff-throated Saltator)komt zich op de voederpalnk melden. Ik loop na het ontbijt nog even naar achter de tuin in, daar zie ik nog wel een mooie vlinder, maat weet niet welke het is?

dag15 07

Bontkeelsaltator (Buff-throated Saltator) en een mooie vlinder: Mesosemia grandis

Tussen de bladeren scharrelt een Trogon?? volgens mij, ik krijg hem niet goed op de foto helaas, maar nu achteraf kan ik zien op de foto dat het een Zwartborsttroepiaal (Black-cowled Oriole) is.

dag15 08

Een Zwartborsttroepiaal (Black-cowled Oriole), de mooie tuin van Heliconia Island 

In de tuin zijn hier en daar wel mooie bloeiende planten te zien, de tuin is aan het herstellen. De bodem is nog wel voor een groot deel bedekt met een laagje modder dat is achtergebleven bij een zware overstroming een paar weken geleden. Hier en daar komt het gras er al wel weer doorheen, gelukkig. Nu komt dit jaarlijks wel een keer voor, maar dit jaar was het een stuk erger. Binnen no time steeg de rivier bijna 8 meter. Het water reikte tot aan de bovenste treden van de verblijven. Ze waren er in ieder geval niet blij mee, natuurlijk.

dag15 09

Enkele bloeiende bloemen in de tuin

De jongens hebben na het ontbijt een opblaasband gekregen van Carolien waar ze een klein stukje mee de rivier afdrijven tot de hoek. Daar moeten ze aan de kant, want anders gaan ze met de rivier de bocht om en daar is het gevaarlijk vanwege de stroomversnellingen die daar aanwezig zijn. Ze moeten er goed op letten dat ze de banden niet kwijtraken in ieder geval. Een paar keer lopen ze heen en weer tussen het opstapplekje voor het huis en de bocht.

Dikke pech!

Ik loop naar achteren met de fotocamera om even een paar foto’s te maken van het spektakel. Er ligt nog veel modder hier achterin. Ook op de rand van de rivierbedding ligt modder en is het overal glad. Als ik nog een beter plekje langs de rivier probeer te vinden gebeurt het: ik glij uit, heb mijn fotocamera voor me en half in de hand en ook mijn verrekijker had ik om. Ik maak echter zo’n rare zwieper dat de camera me uit de hand schiet en achter op mijn rug terechtkomt. Ik kom te vallen en dan precies op mijn camera. Karin roept al dat er wat op de grond ligt. Als ik opsta schrik ik om wat er gebeurd is. Mijn telelens is gewoon van de camera afgeknapt en ligt in de modder. Shit! Ik baal als een stekker, wat nu? De verrekijker mankeert gelukkig niets, een beetje modder erop, maar verder heel.

Ik loop maar terug naar het huisje, te foeteren en te balen om wat er gebeurd is. Zonder zo’n telelensje van 210 mm kun je nooit zulke mooie foto’s meer maken, op wat landschappen na dan, misschien. De tijd om naar de Poas te gaan is ook al te laat. Het is zo’n 2 uur rijden en dan heb je nog dikke kans dat die in de mist zit. Volgens Henk is dat zinloos. Nu moet ik zeggen dat me de lust om daar nog heen te gaan nu ook volledig ontbreekt. Carolien komt aangelopen en zegt dat de Briluilen (Spectacled Owl), achter hun huis zitten. Ja dat zal je dus net gebeuren: die uil die ik zo graag wilde zien is nu te zien en dan is de camera kapot. Ik heb de pee er behoorlijk in nu. Met mijn mobiel maak ik een paar foto’s, maar ze zitten te ver voor een fatsoenlijke foto. Ik maak toch nog maar een foto met mijn camera met het pan-lensje van 70 mm erop voor het geval dat. En gelukkig is de kwaliteit van deze camera zo goed dat ik de uil voldoende kan inzoomen om er nog een leuk plaatje aan over te houden. Een andere jongen met een telelens zou mij nog foto’s toesturen, maar ik denk dat ik deze niet krijg, helaas. Ik heb zijn email-adres niet. Ik heb hem alleen de mijne gegeven, maar tot op heden niets van hem gekregen.

dag15 10

Briluil (Spectacled Owl), lekker tosti's eten bij Heliconia Island

Ik zoek op internet op mijn tablet of er iets van Canon in Costa Rica zit. In San Jose blijkt een service-centrum te zitten, verder is er niets te vinden. Henk belt nog eens 2 collega’s op en ze geven me allemaal weinig kans om dit op te kunnen lossen. Een nieuwe digitale camera is de enige optie op korte termijn, denken zij en dat denk ik ook.

Carolien is zo aardig om er voor mij heen te bellen, en waarachtig, als we even bezig zijn blijkt dat ze zo’n lens hebben liggen (de enige in Costa Rica). We kunnen een afspraak maken dat we de lens morgen kunnen ophalen. Ik begin me zowaar weer iets blijer te voelen. We moeten morgen toch die kant op, dus ervoor omrijden hoeven we nauwelijks. Daarbij ga ik er dan maar van uit dat ik de schade via de reisverzekering in Nederland kan verhalen. Ik had de verzekering nog net op tijd veranderd voordat we weggingen.

We eten wat tosti’s die Henk voor ons maakt en besluiten om niet meer weg te gaan. Wandelen willen de jongens niet en ik heb ook weinig zin om nog iets te doen vandaag. Ze gaan straks nog wat met de band drijven en stappen nu een stuk verder vanaf een brug de rivier in. Ik zeg dat ik geen zin heb de rivier op te gaan en dat ik vandaag niet van plan ben om het water in te gaan. Even weinig trek, deze keer. Als we naar de rivier lopen, zitten er langs het zandpad ook nog wat van die oranje kikkertjes met een broekje aan, Bluejeans worden de kikkertjes genoemd of Aardbeikikker.

dag15 11

De voederplank met de rivier op de achtergrond, en een Aardbeikikker (Blue-jeans Frog of Strawberry poison-dart frog)

We steken de brug over en kunnen aan de overkant naar beneden om bij de rivieroever te komen. Ik help de jongens om op te stappen en kan ze nog lang volgen als ze meedrijven. Ik prent ze nog wel goed in dat ze bij de bocht moeten uitstappen. Karin en ik lopen daarna weer terug naar het eiland. Ik zie nog wel een leuke soort een Geelkruinorganist (Yellow-crowned Euphonia), een beweeglijk vogeltje. Ik heb er nog een kwartier gestaan maar kreeg hem niet goed in beeld. Maar ja, ik had er ook de lens niet voor op dit moment.

dag15 12

De brug oversteken en aan de overkant stappen ze op de luchtband

Bij terugkomst zijn de jongens bij de bocht blijven spelen. Er zit daar een soort zandrand in de bocht waarachter het minder stroomt en als ze daarachter blijven kan er niets gebeuren.

dag15 13

dag15 14

De rivier afdrijven tot op de hoek bij Heliconia Island toen alles nog goed ging

HELP!

Maar na 20 minuten komt Morris aangerend en zegt dat Finn op een band is gestapt en verder de rivier is afgedreven, achter de andere band aan die was weggedreven, omdat ze er niet meer goed op letten. En ja, ze hadden Carolien nog zo beloofd ze heel terug te brengen. Dus ik ren met Morris mee naar de bocht en er is geen Finn meer te bekennen. Ook op roepen krijg ik geen reactie, wat nu!

Ik ren maar terug naar het huis van Henk en Carolien en zeg wat er gebeurd is. Daar is ook een echtpaar dat net was aangekomen met een volwassen dochter aanwezig en dat krijgt het verhaal mee. Henk heeft onder zijn huis een nieuwe opblaasboot met buitenboordmotor liggen, en deze nog nooit gebruikt. Dit is het moment dat die dan wel noodgedwongen gebruikt moet gaan worden. Met zijn allen pakken we de boot onder zijn huis weg en we slepen die naar de opstapplek. De nieuwe buitenboordmotor wordt erop gezet en we besluiten met zijn drieën, Henk, de andere man en ik, in de boot achter Finn aan te gaan varen, de bocht om. Voordat we erin stappen trek ik nog snel even wat andere kleren aan bij ons appartement en licht Karin meteen in wat er aan de hand is, want die lag net even op bed.

Samen rennen we weer naar de rivier. Wij (de 3 mannen) stappen in de boot. Carolien zal met de auto rond rijden en aan de andere kant van de rivier langs de weg kijken of ze ergens bij de rivier kan komen. De motor doet het maar even en slaat steeds af. Met de stroom mee komen we wel vooruit. Ja, en ook tijdens deze gedwongen tocht zie ik een Amerikaanse Reuzenijsvogel (Ringed Kingfisher) telkens een stukje voor de boot uitvliegen langs de kant. Als we de hoek om zijn en zo’n 100 meter verder zijn, zien we de 2 opblaasbare banden netjes opgestapeld op de wal liggen. Op dat moment weet ik dus wel dat Finn eruit is gestapt en ben ik wat geruster. De wal is daar wel zo’n 8 tot 10 meter hoog, we roepen nog hard naar Finn, maar krijgen geen reactie.

dag15 15

Met de rubberboot achter Finn aan die de bocht om is gedreven, bij terugkomst zelf even een stukje mee drijven om weer te ontspannen 

Ondertussen belt Henk met Carolien en geeft haar even de laatste stand van zaken door. Ik besluit om uit te stappen en daar proberen omhoog te komen en achter Finn aan te lopen. De andere twee varen terug naar huis. Het valt me nog niet mee om ergens omhoog te komen. Ik glij nog bijna een keer uit, want dat sijpelende water op die kleiige rode grond maakt het echt spekglad. Ik viel bijna 6 meter omlaag, maar kon me nog net aan een boom vastpakken. Uiteindelijk, na een 10 tal meter langs de kant te hebben gelopen, kan ik daar steil omhoog klimmen. Hier zijn meer mensen langs gegaan, lijkt het wel. Ik bereik de bovenkant en kom uit op een groot weiland omzoomd door prikkeldraad. Aan de overkant loopt de weg. Ik schreeuw nog een paar keer keihard naar beneden en zie de twee mannen martelen met de boot waarvan de motor het niet meer doet, zo lijkt het, maar ze horen me geen enkele keer. Het makkelijkst is toch door het weiland naar de weg te lopen. Net op het moment dat ik dat wil doen, zie ik dat er verderop een dikke vette stier staat te kijken, dus dat doe ik toch maar even niet. Ik loop maar langs de buitenkant, richting een paar huizen.

Daar zie ik een paar kinderen en een grotere jongen staan. Ik vraag hun of ze ook een jonge jongen voorbij hebben zien lopen. Na wat vertaalwerk van een van hen blijkt dat het geval. Finn is hier dus geweest en ik weet wel zeker dat hij dan langs de weg gaat lopen en dan richting onze plek. Het is nog wel heel wat kilometers lopen omdat je over een andere rivier moet en daarvan ligt de brug een heel eind verder. Dat ga ik niet doen, maar ik ga bij de weg weer naar de andere rivieroever en besluit om daar de oversteek te maken. Ik zoek een goede plek en kan daar wel aan de overkant komen. Ik loop dan nog een eindje met de rivier mee totdat ik op de hoek kom waar het allemaal is misgegaan, bij de plek waar de twee rivieren bij elkaar komen. De rivier waar ik in loop stroomt niet zo hard en is een stuk minder breed. Het water is er wel een stuk warmer dan dat uit de grote rivier waar die op uit komt; dat valt wel op.

Ik zie Henk en die andere man aan de overkant teruglopen met de boot, dat valt nog niet mee zo te zien, tegen de stroom in. Ik vraag of ik nog iets voor hen kan doen. Henk vraagt of ik laarzen en een gereedschapssetje op wil halen. Via de telefoon hebben ze inmiddels te horen gekregen dat Finn weer terug is gekomen met Carolien; die had hem langs de weg opgepikt. Ik haal de spullen op bij het huis en in een plastic zak moet ik nu proberen de overkant te bereiken.

Bij de bocht kom ik een aardig eindje en sta tot aan mijn borst in het snel stromende water, ik moet nog een meter of 7 overbruggen en dat kan niet anders dan zwemmend en dan moet ik de plastic zak ook nog omhoog en droog proberen te houden. Met al mijn krachten lukt het me om het spulletje redelijk droog over te krijgen. Nu kan Henk de laarzen aandoen, want hij was op blote voeten en dat loopt in zo’n rivier voor geen meter met al die stenen die ook nog eens glad zijn. De motor repareren laten we maar voor wat het is en we lopen met zijn drieën terug. Als we er bijna zijn, valt een van de twee opblaasbanden alsnog uit de boot. Ik zwem er maar snel achteraan en met band en al laat ik me dan maar afdrijven naar de uitstapplek in de bocht en loop van daaruit terug. Ik laat me ter ontspanning zelf nog maar even een keertje meedrijven met het water.

dag15 16

De boot is weer terug en moet de wal weer op, en daarna weer een mooie Kroonbasilisk (Green Basilisk) die mooi op gaat in het groen, goed kijken!

Als iedereen weer terug is moeten we allemaal even bijkomen van dit avontuur. Finn vindt het ook allemaal wel spannend, maar voor Henk had het niet echt gehoeven. Voor ons natuurlijk ook niet. Carolien had eerst de politie zelfs nog ingelicht, maar nadat ze Finn gevonden had ze het weer snel afgemeld, zodat die niet in actie hoefden te komen. Carolien is een heel doortastend type en lijkt me niet iemand die er snel het bijltje bij neer gooit. Ze denkt altijd in oplossingen en niet aan problemen. Goede instelling! Uiteindelijk was ik dus gedwongen toch nog het water in te gaan, terwijl ik dat vandaag nou net niet van plan was. We drinken er maar een biertje op en lachen het maar van ons af. Finn maakt nog wel even zijn excuses aan Henk en Carolien en daarmee sluiten we dit avontuur dan maar af.

We lopen naar ons appartement en zien nog een fraaie groene Jezus Christus hagedis; Kroonbasilisk (Green Basilisk) die helemaal opgaat in de groene kleuren van de omgeving. Kijk maar op de foto of je zijn kop en oog gemakkelijk kan zien. Wij frissen ons op en lopen nog weer naar het huis van Henk. Vanmorgen hadden we afgesproken dat we een avondwandeling over het eiland zouden gaan doen, voorafgegaan door het eten van pizza’s. Door al het gedoe is het echter al te laat geworden en wordt de avondwandeling jammer genoeg geschrapt. De pizza’s moeten nog besteld worden en dat duurt wel even voordat die er zijn, daarom kan het niet meer doorgaan.

Het is inmiddels donker geworden als we op het eten wachten. Carolien komt teruggelopen van achter uit de tuin; ze had even naar de uilen gezocht maar niet gevonden. Wel had ze twee kinkajous of rolstaartbeertjes gezien in de bomen. Dit zijn echte nachtdieren die vaak hoog in de bomen naar voedsel zoeken.

Na het pizza eten besluiten we dan maar om op eigen gelegenheid wat in het donker door de tuin te gaan lopen. Naast de kinkajou zitten er ook gordeldieren op het eiland, ook nachtdieren. Als ik naar de auto loop om er een zaklamp uit te pakken zie ik bij de boogbrug, waar automatisch een lamp aanspringt, al een gordeldier wegrennen beneden onder in de droge rivierbedding.

dag15 17

Drie foto's van nachtdieren, waarvan we de eerste niet maar andere twee wel gezien hebben hier op Heliconia Island, maar zelf geen foto's van hebben kunnen maken, dit zijn vrije foto's van internet.

Foto 1: rolstaartbeertje (kinkajou), foto 2: Negenbandgordeldier (Nine-banded armadillo) en foto 3: zuidelijke opossum (Common opossum) of buidelrat   

Met wat zaklampen in de aanslag lopen we daarna met een man of acht door de tuin, op zoek naar nachtleven. Helaas zien we niet meer dan een donkerbruin kikkertje. Achterin doe ik nog een beetje het geluid na van een boomkikker dat ik nog ken van bij de Tipi Jungla; daar riepen ze ook zo. Tot mijn grote verbazing krijg ik nog een paar keer antwoord, maar vinden doen we de boomkikker helaas niet. In het donker raken we een grote groep kwijt. Ik loop alleen nog met de andere man. In het donker blijken we rondjes te lopen door de tuin, we horen geritsel en de andere man ziet dan een gordeldier wegschieten. Ik zie hem niet, dat was nummer twee. Bij het huis van Henk teruggekomen drinken we nog wat met de andere gasten die terug zijn van hun dagjes uit. Henk is ook weer wat bijgekomen en pakt er zijn zaklamp nog eens bij om te kijken of de opossums of buidelratten ook te zien zijn. Deze keer zit er eentje in een andere boom en die is fraai te zien.

Als iedereen naar het appartement loopt, besluit ik om nog even achter die huizen te kijken waar ook de Briluil vloog. Ik heb geluk: ik zie weer een gordeldier. Ik schrik van het plotselinge geluid vlak naast me als ik hem zie, net zoals hij van mij schrikt. Deze keer kan ik hem een beetje volgen. Ze zijn wel schuw en maken zich snel uit de voeten, maar ik heb hem mooi gezien. Als ik later terug ben in het huisje en het vertel heeft Moris de pee in. Hij was het die het liefst een gordeldier wou zien. Maar ja, je moet ook geluk hebben.

Alles bij elkaar is dit uiteindelijk een rare dag geworden. Wat leek uit te draaien op een rustige dag waarin we vrijwel niets gingen doen, in tegenstelling tot de andere dagen, is het toch min of meer uitgelopen op een spannende en avontuurlijke dag die niet zo gepland was. We hebben er waarschijnlijk nog lang van gedroomd!

Dagvideo 

Heliconia Island - Sarapiquí o.a.: Kroonbasilisk (Green Basilisk), De jongens gaan met banden de rivier afdrijven, en een mooie zwart-blauwe vlinder op de voederplank

Dag 16: zaterdag 25 juli

Heliconia Island - Sarapiquí

Vanochtend begint het met een beetje regen, hierdoor blijven we iets langer liggen voordat we aan het ontbijt beginnen. Na het ontbijt pakken we onze koffers in en laden we de auto in. Een paar andere gasten gaan ook weg naar een volgende plek.

dag16 01

De tuin vanaf ons balkon met een beetje regen, de Amerikaanse trucks die je hier veel tegenkomt

We nemen afscheid van Henk en Carolien en bedanken ze voor de gastvrijheid en het avontuur dat ze beloofd hadden; nou dat is er zeker! Het is beslist een aanrader om hierheen te gaan. Een prachtige tuin en omgeving, alleen hebben wij van dat laatste hier niet zo veel van meegekregen. Dat komt ook doordat we al lang op pad zijn en dan komt er even een klein dipje, dat voor ons nu net toevallig hier was. Maar dat ligt niet aan de plek. Er komt nog bij dat mijn camera kapot is en dat draagt ook niet bij aan mijn vakantiegevoel op zo’n moment.

San Jose

Maar goed, we gaan naar San Jose om hopelijk een nieuwe lens op te halen. Onderweg kom je weer erg veel zwaar vrachtverkeer tegen dat tussen Lemon en San Jose pendelt. De route gaat over weg 32 die dwars door het Braulio Carrillo National Park gaat. Dat park had ik ook nog op mijn lijstje staan om er mogelijk te wandelen, maar hoe verder en hoger we er in komen hoe mistiger het wordt en hoe natter het is. Als we de bergen weer uitkomen en de bewoning weer begint zijn de mist en regen ook weer weg en in San Jose schijnt gewoon lekker de zon. De regen blijft dus in de bergen hangen.

We rijden langs het voetbalstadion van Costa Rica. Dat vindt Finn, als voetballiefhebber en praktiserend voetballer, altijd leuk om te zien. Na wat zoeken naar de juiste afslag komen we bij het winkelcentrum uit en parkeren we de auto in de parkeergarage. Als we daar naar binnen lopen staan we precies voor de Sony shop. Dat is toeval, zo’n gigantische shopping mall, Multiplaza geheten, en dan meteen voor de juiste deur staan. Ik vraag naar de man die Carolien gisteren aan de lijn had en wiens naam ik heb gekregen. Deze man spreekt Engels, dus dat maakt het wat makkelijker. Hij heeft de lens voor me apart gelegd. Ik koop de lens, met in het achterhoofd de hoop dat ik het met de verzekering kan regelen. We hebben nog een prachtige locatie voor de boeg en daarbij kan ik niet zonder telelens vind ik. Van de prijs kan ik nog wat afdingen en zo komt deze lens me omgerekend op zo’n 420 euro te staan. Een stuk duurder dan in Nederland, want daar ligt de prijs zo rond de 300 euro. Maar ja, ik heb weinig keus hier. Het is de enige in Costa Rica.

dag16 02

Nog zo'n truck en het voetbalstdion van Costa Rica

Daarna gaan we meteen maar even wat rondlopen door het winkelcentrum. Het is wel een centrum dat gericht is op mensen uit Costa Rica met een goed gevulde portemonnee. Morris wil al langer een keertje bij Taco Bell eten, en hier is een gigantisch eetplein met 10-tallen eettentjes. Alles zit er. Wij houden het bij wat taco’s of wraps bij Taco Bell.

dag16 03

Panoramafoto van een gedeelte van het eetplein bij het winkelcentrum

Dos Palmas Country Inn

We rijden daarna door naar de plek waar we ook onze eerste overnachting hadden, in Dos Palmas Country Inn bij Peter. Het is wel even goed zoeken vanaf San Jose, omdat hij een stuk buiten de stad woont en we geen navigatiesysteem hebben. We rijden een paar keer verkeerd en vragen een paar keer de weg, maar telkens zitten we fout. Pas na een half uur zitten we weer op de juiste weg en vinden we een in de buurt bekend staand restaurant “La Fiesta del Maiz” dat we telkens noemen als we de weg vragen. Van daaruit weten we hoe we moeten rijden. Overigens, dat restaurant kent iedereen wel als je het noemt, maar ja, het vinden is even iets anders. De eerste keer reden we naar Dos Palmas Country Inn met een taxi in het donker en in de regen, dan heb je weinig aanknopingspunten.

Als we aankomen worden we ontvangen door de beide stagiaires en Peter en zijn vrouw. De Belgische stagiaire is nieuw en is goed 14 dagen aan het werk. Zij helpt ons en laat ons de kamer zien. Dezelfde kamer als de eerste nacht, alleen hebben ze er allemaal ander meubilair ingezet, prima ingericht. Het wiebel-bed is in ieder geval vervangen. Dat was wel een onhandig ding, want daarbij kon je niet echt op de rand van het bed zitten, want dan kantelde het. De jongens gaan nog even zwemmen en wij maken ons op voor de komende dagen. Daarbij laten we de grote koffers allemaal hier achter. Dat mag, we nemen alleen een paar tassen en rugzakken mee naar Tortuguero.

Aan het eind van de middag komen ze de auto ophalen, want die hebben we niet meer nodig. Na inspectie is alles goed bevonden en leveren we de sleutels in. Er zijn nog twee gasten die ook een auto inleveren. Er is nog enig gedoe omdat er nog een Henk is die een auto inlevert. Hij krijgt 15 dollar terug en weet niet waar dat voor is. Nu is dat voor mij bedoeld uiteindelijk, want dat gaat om de borg van de kinderverhoging. Ik heb er zelf ook totaal niet aan gedacht.

Bij het zwembad spreken we met anderen die hun vakantie er op hebben zitten over wat ze allemaal beleeft hebben. Een jong stel is werkelijk door heel Costa Rica gescheurd. Die hebben een paar duizend kilometer gereden. Nou, dat valt niet mee met deze wegen waar de gemiddelde snelheid soms laag ligt. Maar desondanks hebben ze een geweldige tijd gehad.

Een ouder echtpaar dat ook Tortuguero op het programma had staan is daar niet geweest. Zij hadden dat in het begin van hun vakantie gepland, maar omdat er toen nog veel wateroverlast was in die tijd waren de toegangswegen afgesloten en kon je er niet komen. Nu zal dat niet meer zo zijn en kun je er weer heen. Maar goed dat we dat achterin onze vakantie hebben gepland.

We eten nog een lekkere maaltijd die gemaakt en verzorgd wordt door de beide stagiaires. We kunnen zelfs kiezen uit 3 soorten eten dat dan voor ons wordt bereid. Het smaakt allemaal prima en na het eten en een biertje zoeken we het bed op. De komende drie dagen staat er nog iets moois als toetje op het programma waar we erg naar uitkijken.

Dag 17: zondag 26 juli

Tortuguero

De komende drie dagen staan in het teken van Tortuguero (=schilpadplaats). Het nationaal park staat bekend om zijn schilpadden die er aan land komen om eieren te leggen. Deze plaats is alleen maar over het water te bereiken. Dat maakt het dan wel weer een unieke plek om te bezoeken.

We moeten om 9 uur klaar staan. Dan worden we met een busje naar de hoofdstad gereden, dat heeft Peter voor ons geregeld. Alle koffers laten we achter en we kunnen hier blijven staan totdat we over drie dagen weer terug zijn. Dat is ook weer top geregeld. We nemen allemaal een rugzak mee en één reistas die ik extra heb meegenomen om er het nodige in te doen.

Op de snelweg in San Jose komen we zelfs van die cowboys tegen op paarden, dat kan hier zomaar. De chauffeur zet ons netjes af bij het busstation. Bij het busstation zelf staan bewakers en een hefboom met man die bepaalt wie er op de parkeerplaats mag komen. Dat zal wel niet voor niets zijn. En, inderdaad, als je hier in de buurt kijkt, hangt er van alles rond. Dit is wel een plek waar je goed op moet letten, dat is wel duidelijk.

dag17 01

Cowboys op de snelweg bij San Jose, uit de bus hangen op weg naar La Padova

We worden naar een loket gestuurd voor de kaartjes. Als we daar aan de beurt zijn worden we weer een loket verder gestuurd. Maar deze rij is een stuk langer, daar staat een beste rij. Als we uiteindelijk de kaartjes hebben lopen we naar de opstapplek toe. En net als wij willen instappen hebben ze nog maar 2 plekken in de bus over. We moeten wachten op een volgende bus, die een half uur later vertrekt.

De busreis duurt ongeveer drie uur en gaat naar de overstapplaats voor de boot in La Padova. Als we door de bergen rijden van het Braulio Carrillo National Park zit weer alles dicht van de mist, net als gisteren. Als we in Guápiles aankomen stopt de bus bij een tankstation. Op dat moment komt de regen met bakken naar beneden. Hier komt achter elkaar een aantal verkopers door de bus heen om spul te verkopen: loten, nacho’s en nog wat dingen. Ik heb de indruk dat er weinig verkocht wordt. Ze stappen voor in en verlaten de bus via de achterdeur. Na een minuut of 20, als de chauffeur de koffie op heeft en weer instapt, rijden we weer verder.

Nu rijden we verder naar Cariari. In dat dorp staat een andere bus voor ons klaar waar we over moeten stappen voor het laatste gedeelte, waar de weg overgaat in een grind-/zandpad met een hoop kuilen, tot aan La Padova. Onderweg stoppen we nog een keer bij een klein winkeltje en een smoezelig toilet, voordat we op de boot stappen.

Daar aangekomen staat er een groot overdekt overstapstation, voorzien van een restaurant waarvandaan iedereen overstapt op de boten die er in de rivier klaar liggen, of vice versa. Hier kun je ook met de auto komen er is een grote parkeerplaats waar je de (huur)auto kan laten staan. Op de hoek staat een wachthokje met iemand erin, dus de parkeerplaats is in principe bewaakt. Maar goed, je kunt er van alle kanten inlopen en dan heb ik niet het idee of ze dat kunnen zien vanuit dat hokje. Maakt ook eigenlijk niet uit, want je moet nooit je spullen achterlaten in de auto, dus ook hier niet.

dag17 02

Bagage uit de bus halen en naar de boot brengen in La Padova

Iedereen pakt zijn bagage uit de bus en loopt naar de boot toe. Als iedereen is ingestapt en alle koffers en tassen aan boord zijn, varen we weg. Deze bootreis door de kanalen duurt ook weer zo’n 1,5 uur voordat we in Tortuguero aankomen.

dag17 03

Instappen en een plekje zoeken voorin de boot

De tocht op zich is weer een belevenis. Het “kanaal” slingert zich door de mangrovebossen heen, met kans op wilde dieren. Op een zandplaat ligt een grote krokodil; die zitten hier dus ook wel. Verder zien we qua wild niet zo veel. Speciaal is nog wel een mooie Amerikaanse Reuzenijsvogel op een tak boven het water.

dag17 04

Varen door de kanalen naar Tortuguero

We zien ook nog een bergje dat hier het hoogste punt is en waar je ook wandelingen kunt maken vanuit Tortuguero. We naderen na zo’n 1,5 uur het dorp. Het ziet er kleurrijk en gezellig uit zo vanaf de boot. Het lijkt me een dorp met leven.

dag17 05

Als we verder varen zien we nog een grote Spitssnuitkrokodil (American Crocodile) op een strandje liggen

dag17 06

We naderen het dorp Tortuguero, rechts zie je de entree van het park, daar zijn ze druk aan het bouwen

We meren vlak bij het bezoekerscentrum van het park aan, bij de steiger middenin het dorp, waarop een grote schildpad prijkt. We lopen met de bagage de dorpsstraat in en al snel zien we ons hotelletje “Casa Marbella”, een leuk geel geverfd houten gebouw.

dag17 07

Welkom in het National park Tortuguero!

We worden welkom geheten door de eigenaar en hij geeft ons de sleutels van onze kamer. We slapen beneden en het ziet er op zich prima uit. De handdoeken hebben ze sierlijk voor ons klaargelegd. Na de koffers weggezet te hebben gaan we even op het terras aan het water van het uitzicht genieten; perfecte mooie plek.

dag17 08

dag17 09

Het hotelletje Casa Marbella, de handoeken speciaal gevouwen en een mooi terras met uitzicht bij het hotel

Bij onze buren zit een mooie Amerikaanse Slangenhalsvogel (Anhinga) die ik ook nog nooit eerder heb gezien. Hij zit mooi op een paaltje bij de politieboten met de vleugels gespreid om zich te drogen, net zoals de Aalscholvers dat bij ons thuis ook doen. Ik wil eigenlijk wel wat rondlopen. De anderen hebben nog geen zin en blijven liever even zitten op het terras.

dag17 10

Een Amerikaanse Slangenhalsvogel (Anhinga) zit bij de politieboten

Ik wandel wat door het dorp heen. Veel kleuren, dat valt meteen op. Aan het strand staat een man met een kruiwagen vol kokosnoten, die hij aanbiedt om de kokos eruit te kunnen eten. De kustlijn is aardig onstuimig. Het zeewater staat hoog tot aan de afslagrand, waar het regelmatig omhoog slaat, dus veel strand is er niet om op te lopen.

dag17 11

Dorpsstraatje met veel kleuren, man die kokosnoten verkoopt bij het strand

Het dorp weer inlopend staan een paar mensen bij een bankje te kijken. Daar hangt een klein groen slangetje aan en volgens een local is dit geen giftige soort. De slang valt van het bankje, kruipt door het gras en verdwijnt in een boom. De kleur gaat moeiteloos op in die van het gras. Het is dat hij beweegt, anders zou je er misschien zo maar op stappen. Het is een Groene spitsneusslang (green vine snake).

dag17 12

Palmboom loopt gevaar om te worden weggespoeld en een Groene spitsneusslang (green vine snake) in het dorp

Er lopen veel toeristen rond in het dorp. De meesten daarvan overnachten niet in het dorp, maar in de lodges in de omgeving. Ze worden met boten vol in het dorp afgezet. Aan de kant waar ik loop in het dorp kom ik op privéterrein terecht. Daar hangt een mooie grote groene vrucht waarvan ik niet weet wat het is. En op de boom en in het gras zie ik meerdere grote krekels. Ik loop iets terug en steek door naar de oceaankant van het schiereiland, waar het maar heel smal is. Meer dan 300 meter is het volgens mij niet.

dag17 13

Grote groene vrucht en grote krekels langs het pad in het dorp

Aan die kant kun je wel verder lopen over een pad dat vlak langs de zee loopt. Om de 100 meter staat er een nummer op een paal. Hier is een gedeelte van het strand bereikbaar en hier zie ik ook de eerste gaten gemaakt door de Groene Schildpad die hier, als het donker is, de eieren komt leggen. Veel kokosnoten liggen er op het strand, evenals veel hout van bomen. Ik loop een heel stuk over het strand en ga af en toe naar het pad terug dat parallel loopt. Maar daar is het hartstikke warm achter de bomen, op het strand heb je tenminste wind.

dag17 14

Strand aan de Caribische zee kant en groot gat van een schildpad

Ik ben al zo ver gelopen dat ik op een gegeven moment op het terrein van Mawamba Lodge loop. Ik kijk hier even wat rond, want ik had hier ook wel naar gekeken, maar deze lodges zijn aardig aan de prijs. Ze verkopen meestal packages. Als je zelf niets wilt regelen is dit makkelijk, maar er hangt een prijskaartje aan. Ik loop nog verder door en kom op nog een lodge: Laguna lodge. Ook een heel luxe omgeving met een kaartje. Ik wist niet dat je die zo lopend kon bereiken. Inmiddels ben ik al wel een paar kilometer weg, en ik had gezegd even in het dorp te gaan kijken; het loopt dus ietsje uit. Op internet had ik wel allemaal foto’s gezien van leguanen en andere beesten waartussen je zou lopen. Zo kwam het tenminste op mij over, maar ik zie op beide lodges helemaal niets van dat alles. Ik kom nog wel voor een botanische tuin te staan. Ik loop er een stukje in, maar ga toch maar weer terug, ik weet niet of ik er wel in mag lopen.

dag17 15

Veel kokosnoten op het strand

Om wat tijd in te halen ga ik in looppas over het pad terug. Ik kom nog een paar vrouwen tegen die op de lodge werken en twee mannen op fietsen met grote kapmessen, die af en toe aan de kant wat snoeien met die messen. Als ik verderop weer even aan het strand kijk vliegt er net een Bruine Pelikaan (Brown Pelican) voorbij. Over het strand loopt een strandloper. Het lijkt wel wat op een Tureluur maar het is volgens mij een Amerikaanse Oeverloper (Spotted Sandpiper). Hele boomstammen drijven in de zee en liggen half op het strand. Soms komt er met een woeste golf beweging in de boom, er moet dus behoorlijk wat kracht in zitten.

dag17 16

Langsvliegende Bruine Pelikaan (Brown Pelican) en een Amerikaanse Oeverloper (Spotted Sandpiper)

Een man met een hele lange stok zie ik kokosnoten uit de palmbomen slaan. Ik maak even snel een foto als die bezig is, je weet maar nooit of iemand het wel wil hebben? of dat die zich betrapt voelt.

dag17 17

Complete boomstammen in de branding en een man slaat kokosnoten uit de boom met een lange stok

Thuis gekomen bij ons hotelletje zitten we nog lekker een tijdje op het terras en zien we langzaam de zon ondergaan. Het is hier echt geweldig! We gaan een eettentje opzoeken en belanden bij een soda die er wel leuk uit ziet. De mensen zijn hier allemaal vriendelijk en relaxt. Je merkt dat ze minder gehaast zijn dan de gemiddelde toerist die hier rondloopt. Dat is misschien ook wel logisch want het is een kleine gemeenschap en alles wordt hier lopend gedaan. Auto’s of ander gemotoriseerd verkeer zijn hier niet; af en toe iemand op een fiets.

dag17 18

genieten van de zonsondergang bij het hotel en uit eten bij een soda

Terug gaan we op tijd op bed want morgen begint de dag weer vroeg. We hebben ons opgegeven voor een boottocht met een fluisterboot met de eigenaar en moeten morgenochtend al om 5:45 klaar staan.

Dagvideo 

De boottocht door de mangrove bossen naar Tortuguero toe met o.a.: een Spitssnuitkrokodil (American Crocodile) In het dorp nog grote krekels en een kleine strand impressie

Dag 18: maandag 27 juli

Tortuguero

De wekker wordt deze keer zelfs gezet, want om 5:45 moeten we klaar zijn voor de ochtendexcursie, onder leiding van de eigenaar van het hotel in zijn fluisterboot. Bij de politie naast ons zit al een mooie Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron). We stappen met andere gasten uit het hotel in het bootje en varen langs het dorp eerst naar de steiger bij de entree van het park. Daar moeten we aan de kassa nog kaartjes voor het park kopen à 15 dollar pp per dag.

dag18 01

Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron), kleurrijke schilderingen langs het dorp

Nadat iedereen voorzien is van geldige toegang varen we met een aardige snelheid weg richting het park. Maar eerst gaan we een stukje het kanaal in waar we op de heenweg ook doorheen gingen en dat buiten het park ligt. Daar zien we ook weer van die grote rode vruchten in de bomen hangen. Daar vlakbij zit een familie brulaap in de bomen en daar vertelt hij ook veel over. Nu is het zo dat wij al wat verwend zijn natuurlijk, omdat we al regelmatig brulapen hebben kunnen zien op verschillende plekken. Maar na 20 minuten hier stil te liggen denk ik wel 'kom op, ik wil dat park in met de boot'.

dag18 02

Op weg voor de bootexursie om 5:45 uur, boom vol grote rode vruchten

Iets later gaan we rustig weer varen en komen we achtereenvolgend langs een vrouwtje (met bruine hals) en een stuk verder een mannetje Amerikaanse Slangenhalsvogel (Anhinga). Beide zijn hun vleugels aan het drogen. Aan de overkant hoor en zie ik een toekan in de bomen zitten, maar als we er eindelijk heen varen vliegt die weg, helaas. We moeten geduld hebben totdat we daadwerkelijk in het park belanden.

dag18 03

Amerikaanse Slangenhalsvogel (Anhinga), vrouwtje met bruine hals, mannetje met zwarte hals

Na meer dan een uur in de boot gezeten te hebben varen we eindelijk in een van die smallere kanaaltjes het werkelijke park in. Daar varen ook een paar Duitsers in een kano. Dat leek me zelf ook wel leuk, maar ik kreeg de anderen niet zo gek om hier in de kano te gaan, omdat er kaaimannen en krokodillen zitten. Maar volgens mij kan dat hier best. Een paar Groene IJsvogels (Green Kingfisher) zitten op de kale takken. Het water is wat bruinig, maar wel redelijk helder.

dag18 04

Verschillende kano's in de kanaaltjes en een Groene IJsvogel (Green Kingfisher)

Het water slingert een beetje door de mangrovebossen waar we in varen. Een ander bootje ligt bij een bosje te kijken. Als wij langsvaren wijzen ze ons op een baby groene leguaan (green iguana), die qua kleur volledig opgaat in zijn omgeving. Knap dat je zoiets zo snel ziet, maar daar zijn deze gidsen in gespecialiseerd; die varen hier dag in dag uit al jaren rond. Maar wij waren er gewoon aan voorbij gevaren, zeker weten!

dag18 05

Nog meer kano's en een baby groene leguaan (Green Iguana)

Een paar zwarthandslingerapen (Spider Monkeys) slingeren hier in die oude bomen. Een paar ara’s vliegen over. Volgens mij zijn het Buffon Ara’s (Great Green Macaw), die komen in dit gedeelte van het land voor en zijn veel zeldzamer om waar te nemen dan de Geelvleugelara’s. Echt geluk hebben is dit, maar ik moet wel zeggen dat het supersnel gaat allemaal. Ze vliegen maar een paar tellen over ons heen.

Woudreuzen zijn het af en toe, die bomen die je ziet staan. De gids vertelt soms wat over zeldzame bomen die er tussen staan waarvan enkele al meer dan 100 jaar oud zijn. Als we weer terug zijn op de grote wateroppervlaktes zie je overal langs de kanten langzaam bootjes met toeristen varen. Een gids uit een van die bootjes roept naar onze gids dat ze iets speciaals zien. We varen erheen en als we dichterbij komen is het inderdaad heel erg bijzonder: een noordelijke miereneter (Northern Tamandua).

dag18 06

Grote woudreuzen staan met hun wortels in het water van de mangrove, veel geluk! een noordelijke miereneter (Northern Tamandua)

Ik had er van te voren wel heel erg op gehoopt, maar had er niet meer op gerekend er nog één echt in het wild te zien. We hebben erg veel geluk. De gids zegt ook dat ze die zeker niet elke dag zien, maar slechts af en toe. Prachtig hoe dit beest zich uitrekt en zo van de ene op de andere boom overstapt. Er varen meerdere bootjes, dus we moeten om de beurt kijken, omdat de plek waar hij goed te zien is klein is en hij een beetje achterin de bomen loopt en telkens weer ergens achter verdwijnt.

dag18 07

Een brilkaaiman (Spectacled Caiman)

We varen nog een keertje zo’n smalle doorgang in om daar te zoeken naar otters die hij er gisteren heeft gezien. Als we er net een stukje invaren zie ik waarschijnlijk als enige een otter van een boomstronk het water inschieten. Omdat ik voorin de boot zit, maar zelfs voor mij ging het heel snel, maar ik denk wel dat het er eentje was. Alleen zo jammer dat ik het niet kan delen, want de anderen hoorden alleen de plons.

dag18 08

Morris ligt lekker voorop de boot, nog een foto van zo'n grote boom

Een Mexicaanse Tijgerroerdomp vliegt op van een tak en een paar brulapen verplaatsen zich hier in de bomen langs de kant. Langs de kant zwemmen een paar brilkaaimannen (Spectacled Caiman), die zich rustig door het water laten drijven als boomstammetjes. Ze maken bijna geen kringetjes en verdwijnen soms ook weer in het niets.

dag18 09

Rivierschildpad op boomstam en ons terras van het hotel vanaf de boot bekeken

Na zo’n 2,5 uur varen gaan we weer richting hotel en op de terugweg zien we nog een redelijk grote rivierschildpad op een boomstam zitten. Bij het hotel stappen we weer uit en wordt het ontbijt voor ons geserveerd. Dit is perfect gereld allemaal. De jongens blijven nog even op het terras zitten. Daar hebben ze wifi en Karin gaat lekker een boek lezen. Ikzelf ga nog maar een stukje rondlopen. Zo kan iedereen relaxt zijn ding doen.

dag18 10

Ontbijten na de excursie van vanmorgen, we hebben wel trek! en daar na rustig youtube kijken op de mobiel met wifi

Bij de aanlegsteiger zie ik een boot aankomen met allermaal eten en goederen; dat moet ook allemaal per boot aangevoerd worden. Dat is toch een heel gesleep met alles voor de bewonders en de vel toeristen die dit dorp dagelijks overspoelen om aan de vraag te voldoen.

dag18 11

Aanvoer van goederen met de boot, en grasveld(voetbalveld?) midden on  het dorp

Van daaruit loop ik dwars over het eiland naar de Caribische kustlijn, een doorsteek van een paar honderd meter. Langs de zee lopend vliegen er een paar Bruine Pelikanen over me heen. Als ik verder over het pad loop langs de rand van het dorp, roept een jongen mij. 'Kom maar even mee' zegt hij en laat mij in een boom in zijn tuin een Tweevingerige luiaard (Two-toed sloth) zien. Volgens hem is het de huisluiaard, die er luiaard aan huis is, zeg maar.

dag18 12

Langsvliegende Bruine Pelikanen (Brown Pelican) en een Tweevingerige luiaard (Two-toed sloth)

Ik loop het pad verder af en op de rand van het dorp, waar het bos begint, staat een heel groot waterbassin. Daar zie ik een paar van die mooie blauwe vlinders die ik maar niet op de foto krijg. Ik loop er langs en dan verder over het pad en, net als aan de andere kant van het dorp, staan hier ook allemaal genummerde palen met telkens om de 100 meter een doorgang naar de zee. Langs het pad schieten af en toe hagedissen voor mijn voeten weg. Honderd meter verder staan een paar Engelstaligen te kijken naar een toekan, maar als ik er net ben vliegt die weg. Het is een Vuursnavelarassari (fiery-billed aracari). Balen, net gemist! Ik keer om en ga terug naar het huisje. Vlak voordat ik het bos uitloop gaat er een pad naar links en dat loop ik in. Het blijkt dat ik vervolgens uitkom bij de ingang van het park. Ik liep dus gewoon al in het park, dat had ik niet door.

dag18 13

Central American Whiptail en een jonge Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Striped Basilisk)

Met Karin had ik afgesproken dat we samen nog wat gingen wandelen en dat doen we dan ook maar meteen. De jongens blijven nog even chillen. We lopen eerst naar de ingang van het park en daar zit ver en hoog in de boom een hele grote Groene leguaan (Green Iguana). Waarom zitten ze altijd zo ver weg? We hebben zo’n grote nog geen enkele keer van dichtbij gezien, helaas.

Net als we het park in willen lopen komt er een man aangelopen met een baby luiaard op zijn arm. Die had hij ergens gevonden, die was in de steek gelaten door zijn moeder. Dat doen luiaards als ze in gevaar komen, vertelde Mario van de Tipi Jungla ons. Een parkranger neemt het jong mee naar binnen en ontfermt zich over het jong. De man wordt bedankt dat hij het jong heeft gebracht. Wij laten de toegangskaarten zien en lopen door een hek het pad af het bos in waar we mooie oranje kelkjes van paddenstoelen zien.

dag18 14

Groene leguaan (Green Iguana), oranje kelk paddenstoelen

Bij de T-splitsing gaan we rechtsaf en lopen nu op het pad dat langs de bovenkant van het strand en net een paar meter in het bos parallel met de zee loopt en waar die nummerpalen staan. Op het pad ligt een boomwortel die heel erg lijkt op een gifslang met zo’n pijlkop.

We zoeken nog naar de toekans maar, helaas, geen een te zien. Wel zien we veel Zwarte Gieren en al snel wordt duidelijk waarom. Als we dichterbij lopen langs het pad begint het verschrikkelijk te stinken. Er ligt een kadaver van een groene schildpad die in het bos verstrikt is geraakt tussen de bomen bij het leggen van eieren in het donker. Dat zo’n beest dan zo ver het bos in kruipt snap je niet.

dag18 15

Boomwortel in de vorm van een slang, en een dode soepschildpad tussen de bomen

Aan sommige boomstammen hangen nesten van termieten; vrijwel alle nesten die we zien zijn leeg. Aan het strand zijn ook hier meerdere grote gaten zichtbaar van de groene schildpad. Een kokosnoot ontkiemt aan de rand; wie weet komt er nog een palmboom uit voort als die al niet wegspoelt door de vaak ruwe zee.

dag18 16

Termietennest en ontkiemende kokosnoot op het strand

Een mooie Jezus Christus hagedis zit op de rand van bos en strand. Als we hem naderen scharrelt hij langzaan richting het bos om daar vervolgens in te verwijnen. Karin staat even naast zo’n gat van een schildpad. Zo kun je zien hoe groot zo'n gat wel niet is, je kunt er makkelijk in liggen

dag18 17

Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Striped Basilisk) en Karin naast een gat van de soepschildpad

Dan zie je hoe groot die zijn. Verder zie je veel drijfhout op het strand liggen waar de zee af en toe woest op de kust slaat. Bij sommige stukken kan je niet eens over het strand en moet je een stuk over het pad dat een paar meter dieper in het bos ligt.

dag18 18

Woeste zee en nog een groot gat van de soepschildpad waarin die eieren legt 

Aan de vloedlijn ligt een grote boomstam die alleen bij woestere golven in beweging komt. Sommige palmbomen staan op het punt in de zee te verdwijnen en doen nog dienst als decor voor een filmsetje van een verstekeling op een onbewoond eiland, wachtend op een schip onder een palmboom. Karin speelt even figurant!

dag18 19

Boomstam in de branding en palmboom die dreigt ten onder te gaan aan de golfslag die er telkens op beukt

Even verder lopen we ter hoogte van dat kadaver, maar nu aan de strandzijde en daar zitten weer heel veel gieren in de palmbomen. Om de beurten vliegen er een paar naar het kadaver toe van die dode schildpad die midden tussen de bomen ligt.

dag18 20

Zwarte Gieren (Black Vulture) wachtend rondom een kadaver van een schildpad, Karin zit op een "onbewoond" eilandje

Een beetje aan de rand van het water ligt een mooi boomstammetje. Dus ik zeg tegen Karin 'leuk voor de foto, als jij er nu even op gaat staan en het water om je heen stroomt maak ik een leuk plaatje'. Maar deze keer is de golf net even iets hoger, waardoor de broek ook niet meer droog blijft. Lachen! Nou voor mij dan, Karin is iets minder enthousiast maar kan er ook wel om lachen. 'Echt weer zo’n domme actie van jou waar ik dan in trap', zegt ze.

dag18 21

Even voor de foto, maar golf was iets te wild, zwarthandslingerapen (Spider Monkeys)

Op het pad gekomen zitten er een paar zwarthandslingerapen (Spider Monkeys) vruchten te eten. We lopen verder terug richting dorp en komen weer een paar mensen tegen die bij een bosje staan. Daar zit een boomkikker op. Deze is bruin, ik dacht dat ze altijd groen waren maar dat is dus niet zo. Misschien een ondersoort of zoiets? Honderd meter verder zie ik een meisje foto’s maken van een mooie gouden wielwebspin (Golden Orb-Weaver) in zijn web. Hij is redelijk groot, tussen de 10 a 20 cm wel.

dag18 22

Bruine boomkikker en een gouden wielwebspin (Golden Orb-Weaver) 

In het dorp laat ik Karin nog even de luiaard zien die ik zo straks had gezien. Kriskras lopen we door het dorpje over paden waar weinig toeristen lopen. Zo zie je ook hoe ze er daadwerkelijk leven. Het zijn smalle paden want gemotoriseerd vervoer is er niet. Een bakfiets kan er nog net door, veel breder is het niet. Ik zou zeggen, nooit veranderen dit, dat is de charme van dit dorp.

Thuis gekomen bij het hotel eerst maar eens de kleren uit en ons opfrissen. Als je daar in het bos loopt, zweet je je kapot; de kleren zijn telkens kletsnat. Dus ik verzin een manier om het spul weer droog te krijgen door het shirt in een kleerhanger aan de kapstok en het andere eind over de ventilator te hangen; zo waait het weer droog. Door de vochtige warmte droogt het vanzelf voor geen meter. Maar goed, daar waren we al aan gewend in Costa Rica.

Ondertussen nemen we wat drinken en een chippie op het terras van het hotel. Als je hier zit valt op dat 10-tallen Montezuma’s bij het donker worden vanaf de overkant van het water het dorp invliegen om daar ergens te overnachten. Dat zag ik gisteravond ook al gebeuren.

dag18 23

Mijn shirt even drogen op de ventilator, terras bij het hotel

We gaan op tijd eten en daarna gaan we om 20:00 uur mee met de excursie om groene schildpadden te bekijken die eieren leggen. Dat moet heel erg speciaal zijn, lees je overal. Het kost wel wat, 100 dollar met zijn vieren ben je kwijt. Daar komt dan nog de entree voor het park bij van 15 dollar pp per dag, maar gelukkig hadden we die vanmorgen al betaald. Op een andere manier kom je er niet bij omdat om 18:00 uur, als het donker wordt, het strand afgesloten wordt. Je mag er dan niet meer alleen komen; er loopt politie om dat te controleren. Vanaf dan is het alleen nog toegankelijk met een gids om de schildpadden niet te storen bij het eieren leggen.

Restaurant - teleurstellend :-(

Voordat we naar de schildpadden gaan, eten we eerst nog even in een restaurantje. We kiezen voor een restaurant dat het grootste is in het dorp. Het ziet er meer als restaurant uit dan zo’n Costa Ricaanse soda; eentje die veel toeristen zal trekken. Er zitten nog niet zo veel mensen, dus als we bestellen zijn we op tijd aan de beurt. Als we bestellen blijkt er al heel veel van de menukaart niet te krijgen te zijn. De ober lijkt wel net vandaag begonnen te zijn en met al die toeristen die langzaam binnen stromen is er nog een probleem dat hij geen woord Engels spreekt, alleen Spaans. De mensen die er voor ons al zaten zitten al een half uur op hun drinken te wachten. Dat komt omdat hij ook de cocktails nog zelf allemaal moet maken. Alleen als je drinken uit een flesje bestelt hoef je slechts een kwartiertje te wachten. Bij ons is al net zo. Ik krijg na 10 minuten mijn biertje, maar de anderen moeten nog 20 minuten op hun shake wachten.

Het restaurant zit inmiddels vol en er zitten binnen en buiten al snel zo’n 30 mensen die direct bij binnenkomst de menukaarten in de handen krijgen gedrukt; daar is hij wel snel in. Duidelijk is dat het voor geen meter loopt: één bediende en één kok kunnen het niet bijbenen. Onze tijd begint te dringen, dus ik vraag beleefd hoe ver het is met het eten. Na een uur wachten loop ik toch maar even naar de keuken om te zeggen dat we nog 5 minuten hebben en dan weggaan, en net op dat moment wordt gelukkig het eten op de borden gelegd. Binnen 5 minuten werken we de maaltijd naar binnen voor zover het lukt en echt genieten is er niet meer bij.

Schildpad nacht excursie

Daarna lopen we in snel tempo naar ons hotel terug waar we worden opgehaald voor de schildpaddenexcursie in het donker. Wat een slecht restaurant was dat! Zo erg heb ik het nog niet vaak mee gemaakt. Bij het hotel staat een dame al op ons te wachten. Zij zal ons meenemen naar de groene schildpadden. Buiten ons vieren gaat er nog een gezin mee. De vrouw legt allemaal uit hoe het in zijn werk gaat en wat we mogelijk kunnen verwachten. Het wordt wel spannend of we een schildpad zullen zien. Gisteren hadden ze er maar eentje langs het hele stuk waar ze aan land komen, en als dat het geval is moeten alle groepen om de beurt bij die schildpad kijken. En het gaat al snel om 10 of meer groepen volgens mij. Er wordt in twee shiften gekeken, een om 20:00 uur en een shift om 22:00 uur.

Om 18:00 uur worden de tijden verloot onder de gidsen en de aangemelde groepen. Wij hebben geluk en zitten in groep 1 om 20:00 uur. Dus als er eentje wordt gezien mogen wij er als eerste op af. We lopen vanaf het hotel naar de Caribische kustlijn en dan rechtsaf over het kustpad richting het bos. Wij moeten blijven wachten bij het waterbassin net buiten het dorp. Wachten op het moment dat er iets wordt waargenomen door vrijwilligers die over het strand lopen en kijken of er ergens eentje aan land komt.

Terwijl we daar wachten lopen er meer groepen voorbij die verderop gaan staan wachten bij een ander paalnummer. Ik zeg nog tegen onze gids iets over die dode schildpad die wat verderop ligt, en zij zegt dat die is aangevallen door een van de aanwezige jaguars hier in het bos. Het zou best kunnen, maar eerlijk gezegd geloof ik eerder dat dat beest gewoon klem is komen te zitten tussen alle bomen. Ik neem eerder aan dat hij daarna is aangevreten door jaguars.

Na zo’n 20 minuten krijgt ze een seintje dat er eentje aan land is gekomen en dat net vlakbij de opgang waar wij staan te wachten, dus dat is mazzel. We lopen naar de opgang toe en moeten daar wachten tot we verder het strand op kunnen. We zien nog niets omdat we nog te ver van het strand staan. Alleen twee politiemannen staan daar en er lopen af en toe vrijwilligers langs. Je ziet silhouetten tegen de achtergrond van de lucht lopen, meer niet.

Ze komt terug en zegt dat er een probleem is ontstaan. De eerste schildpad is al aan het schoonmaken zo noemen ze dat, dus een gat maken zeg maar. Op dat moment mag je ze niet storen, want dan keren ze terug naar de zee. Als ze eieren gaat leggen raakt ze in een soort trance en dan kun je er wel bij kijken. Maar goed, het probleem is dat er een tweede aan wal is gekomen en op 2 meter afstand van de eerste bezig is gegaan met schoonmaken. 10 minuten later komt ze weer terug, we mogen er toch bij. De eerste is aan het eieren leggen; ze hopen maar dat de tweede blijft vegen. Nog een belangrijke waarschuwing vooraf: het is ten alle tijde verboden te fotograferen. Van de flits moet de schildpad ook niets hebben.

We lopen opgewonden achter haar aan en gaan met zijn allen om het gat staan waar de groene schildpad in ligt. Het is eigenlijk wel een grote schildpad: zo tussen de 1,5 a 2 meter lengte. Met een infrarode zaklamp schijnt ze op de achterkant van de schildpad, waar je telkens 1 of 2 eieren tegelijk uit een buisje in een kuil ziet vallen. Het doet me wat denken aan de lotto-balletjes die uit zo’n buis vallen. Alleen zijn deze pingpongballetjes eieren die er verdacht veel op lijken, dat dan wel. Ze leggen tussen de 100 en 200 eieren per keer, en het hele gebeuren kan zo’n 2 uur duren. Ik sta ook vlak naast de tweede schildpad maar die veegt zo te zien gelukkig door en gaat niet weg. Het is zeker heel speciaal om dit te aanschouwen en het is te begrijpen dat ze er gecontroleerd mee omgaan, los van het feit dat er ook veel geld mee gemoeid is inmiddels.

Per avond levert het al snel enkele duizenden dollars op. Een vreemde associatie die ik heb is dat als iedereen daar in een kringetje om een gat staat, ik aan een begrafenis moet denken. Daar sta je dan ook zo bij een gat te kijken. Af en toe wisselen we met een andere groep die inmiddels ook is gekomen. Verderop blijken er ook een of twee te zitten dus daar zijn andere groepen naar toe. Als we er de laatste keer bij staan kijken gebeurt er nog iets.

Er komt een derde schildpad aangekropen vanuit de zee en die kruipt recht op de andere twee af. Net om die tijd is het 22:00 uur en staat ook de tweede shift te trappelen om te gaan kijken. Terwijl nummer 3 eraan komt is nummer 1 klaar en bezig met zijn voor en achterpoten het gat weer dicht te gooien met zand. Het zand vliegt in het rond. Nummer 2 is nog steeds aan het vegen. Nummer 3 komt bij de eerste twee en draait dan onze richting op. Wij gaan achteruit en denken eigenlijk dat iedereen de schildpad vrij baan geeft, zodat die ook een plek kan vinden. Terwijl wij dus teruggaan gaat de 22:00 uur groep o.l.v. een gids om ons heen en loopt recht op schildpad 3 af. Deze schrikt daarvan en maakt daarna rechtsomkeer naar de zee. We zijn enigszins verbijsterd. Offeren ze toch een schildpad op die een plek zoekt om te leggen ten koste van de opbrengsten en de druk dat iedereen graag een leggende schildpad wil zien?

Ik vraag het me serieus af. De 1e schildpad was toch al klaar met leggen, maar goed, de mensen willen een schildpad zien! De gids zegt dat die schildpad straks op een nieuwe plek nog wel weer een poging doet om aan land te komen en alsnog eieren gaat leggen. Ik hoop het dan maar. Het blijft een beetje dubbel.

Wel danig onder de indruk verlaten wij de plek en wandelen we terug naar ons hotel waar we de gids bedanken. Zelf drinken we nog even wat voor we met een goed gevoel in bed stappen. We hebben toch maar mooi een leggende schildpad gezien, wat vooraf wellicht niet mogelijk was omdat er, volgens zeggen, maar weinig schildpadden aan wal komen per nacht.

Dagvideo

Tortuguero National Park, Bootexcursie door de mangrove bossen met o.a.: Amerikaanse Slangenhalsvogel (Anhinga), Mantelbrulapen (Howler Monkey), Groene IJsvogel (Green Kingfisher), jonge groene leguaan (Green Iguana), Noordelijke miereneter (Northern Tamandua), Mexicaanse Tijgerroerdomp (Bare-throated Tiger-Heron), Brilkaaiman (Spectacled Caiman) en Rivierschildpad

Dag 19: dinsdag 28 juli

Tortuguero

Het voelt een beetje raar, want dit is eigenlijk de laatste dag waarin we nog wat natuurbeleving kunnen ervaren in het regenwoud, voordat het echt over is. Als het licht wordt ga ik meteen op pad. Ik probeer er nog maar even het maximale uit te halen deze ochtend. Ik ga aan de achterkant van het dorp over dat pad dat langs het bassin loopt, het bos in. Ik ben wel benieuwd of er nog iets te zien is van gisteravond van het leggen van de eieren door de groene schildpadden.

Als ik het strand op loop zie ik al snel allemaal sporen van de groene schildpadden. Het lijken wel tractor-sporen, en het verbaast me dat ik zoveel sporen zie. Het zijn er wel 10-tallen over het stuk waar ik langs het strand loop. Als ik dit zo zie vraag ik me werkelijk af of ze de avond ervoor wel eerlijk zijn als ze zeggen dat er per nacht soms 1 of maar enkele schildpadden aan land komen, zoals ik gisteren vermeldde. Er zijn ook heel veel gaten te zien die nog vers zijn van gisteravond. Het doet mij voorkomen of ze het exclusieve in stand willen houden van het zien van een schildpad in het donker, onder begeleiding van gidsen, door te doen dat ze heel moeilijk te zien zijn. Het is natuurlijk wel een goudmijntje waar het merendeel van de toeristen voor komt, dat snap ik ook wel, maar toch?

dag19 01

Sporen van de groene schildpadden van gisteravond en nacht op het strand en een blue morpho

Daarna loop ik een eind het pad op, verder het bos in. Bij een bepaald stukje, waar ook wat bloeiende bosjes staan, zie ik een paar van die blauwe vlinders (blue morpho), eindelijk ook vastgelegt op film, zie dagfilmpje. Tot aan paaltje 60 mag je lopen, daarna gaat het pad wel verder, maar mag je er eigenlijk niet in. Ik kan natuurlijk mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en loop toch nog een stuk door. Als eerste zie ik een witschouderkapucijnaapje (White-faced Capuchin) rustig op een tak een vrucht eten totdat er concurrentie komt, zie dagfilmpje. Het pad wordt steeds wat smaller en dan zie ik twee toekans in de bomen. Het zijn Zwavelborsttoekans (Keel-billed toucan), prachtig mooi te zien. Iets verder een Jezus Christus hagedis naast het pad.

dag19 02

 Zwavelborsttoekans (Keel-billed toucan) en een Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Striped Basilisk)

 dag19 03

 schild van dode schildpad

Als ik doorloop ruik ik nog een dode schildpad; die ligt er al iets langer en eveneens midden tussen de bomen. Ik moet even weer denken aan wat de gids zei over de jaguars die ze opeten. Een paar brulapen zitten er nog in de bomen. Het pad buigt steeds verder af van het strand. Het wordt nog smaller en je kunt zien dat er minder mensen langslopen. Het oerwoud wordt ook steeds dichter. Het wordt warmer, vochtiger, en het geluid dempt ook meer. Ik denk dat ik al zo’n 1 km verder ben gelopen en het gevoel bekruipt me dat ik zo maar op een paar meter afstand langs een jaguar zou kunnen lopen en dat hij mij wellicht wel ziet en ik hem niet. De spanning wordt me iets te hoog, zo ook mijn hartslag. Angst wint het nu toch van de nieuwsgierigheid en ik maak rechtsomkeert. Ik ben toch blij dat ik iets ben doorgelopen, anders had ik niet zoveel gezien, ondanks dat ik de enige en eerste ben die hier rondloopt. Als ik weer bij het bassin terug ben heb ik nog steeds niemand gezien.

Thuis heb ik een Youtube filmpje gevonden, van net een dag later dat wij daar weggingen, waarbij drie jaguars door het kanaal zwemmen waar wij ook doorheen gevaren zijn. Je moet dus mazzel hebben ze te zien:

Drie Jaguars zwemmend in de kanalen van Tortuguero van Youtube

Ik loop tevreden weer naar het hotelletje. Onderweg in het dorp loop ik nog langs een paar bomen met heel veel hangnesten van de Montezuma’s.

dag19 04

Nesten van Montezuma’s en dorpswinkel met kleurijke kindertoekan voor de deur

We hebben vandaag pannenkoekjes bij het ontbijt, die gaan er goed in. Bij een winkel koopt Morris nog even een leuk aapje voor oma, die is gek van aapjes. Buiten poseert hij nog even op een houten schildpad op ware grootte.

dag19 05

Morris heeft een apie voor Oma gekocht, het ontbijt met pannenkoeken en voor de parkwinkel een groene schildpad op ware grootte

Als we alles hebben ingepakt gaan we naar de botensteiger. De publieke boot gaat om 10:30 uur. We moeten nog wel even zoeken waar het loketje is: op een onopvallend plekje tussen andere winkeltjes en eettentjes. Kaartjes kosten niet veel en voor de bagage moet je iets extra betalen. Daarna gaan we naar de boot toe, laden de koffers in en gaan zelf mooi voorin zitten. Een privéboot biedt zijn diensten nog aan met gratis bagage vervoer, maar we hebben al kaartjes. Het voordeel van voorin zitten is dat je beter foto’s kunt maken, omdat je niet telkens iemand voor de lens hebt staan. Als we wegvaren komen er van de andere kant al met hoge snelheid boten op ons af.

dag19 06

Al weer met de boot op de terugtocht, veel snelle boten komen met nieuwe toeristen aangesjeesd

Halverwege het grote water stoppen we nog even bij een andere aanlegsteiger. De bootsman moet aan iemand nog even wat geld afdragen. Daar is ook nog weer een grote boom te zien met veel nesten van Montezuma’s. Het lijkt ook een soort van beschermd gebiedje of park, gezien de borden die er bij staan. Zo te zien komen er niet zo veel mensen.

dag19 07

Foto van de berg van Tortuguero en veel nesten van Montezuma’s in de boom

 dag19 08 2

Groene IJsvogel (Green Kingfisher)

Als we een stuk verder weer door de smalle bochtige kanalen varen zit er een Groene IJsvogel (Green Kingfisher) op een boomstronk. Op een stuk zandige oever ligt een kaaiman, met het blote oog haast niet te zien. De mensen weten niet wat ze gezien hebben. De een zegt een kaaiman en de ander weet zeker dat het een leguaan is. Ik kon er snel nog een foto van maken en daarop is het bewijs te zien dat het een kaaiman is.

Zo af en toe komen we nog wat bootjes tegen zoals ook deze. Die kwam zo hard om de bocht dat die bijna omsloeg. Hij moest scherp bijsturen omdat wij van deze kant komen. Het ging nog net goed, anders was er een boot vol bagage van allemaal gasten in het water beland.

We komen aan bij de aanmeerplaats bij het busstation, annex opstapplaats, voor als je er met de auto komt. De boten voeren hier toeristen af en aan. Wij moeten nog een tijdje wachten totdat de bus er is en wachten geduldig in het restaurant/wachtstation. Onder de rand van het dak nestelen in de constructiebuizen Mangrovezwaluwen. Af en toe zie je er eentje in kruipen.

dag19 09

Nog een brilkaaiman (Spectacled Caiman) langs de kant en een boot vol met bagage die bijna kantelde in de bocht

dag19 10

De aanlegplaats voor de boten bij het busoverstapstation

Als ik aan de achterkant van het station kijk zie ik een grote parkeerplaats voor auto’s die je hier achter kunt laten. Ik loop nog wat rond zolang de bus er niet is en in een aanpalend weiland staan een paar buffels met dikke neusringen in en onder de modder. Op een boom zie ik een Hoffman’s Specht en bij de vele bloeiende planten een aantal kolibries.

dag19 11

Het busstation met bijbehorende parkeerplaats voor langparkeerders

dag19 12

Een waterbuffel in het weiland naast het busstation, en in de bus op weg terg naar Cariari

We stappen een uurtje later in de bus en gaan dezelfde route terug naar San Jose. We stoppen weer op dezelfde plekken en moeten overstappen in Cariari om op een grotere bus, die tot San Jose rijdt, over te stappen. Als we door de bergen rijden van Braulio Carrillo National Park, is het opnieuw slecht weer, regen en alles zit als voorheen in de mist. De derde keer dat we er doorheen rijden en opnieuw slecht weer hier. Bij San Jose aangekomen is het weer droog en je kunt in de verte zien dat de lucht er boven de bergen donker uit ziet. 

Bij de stad zie je ook van die sloppenwijken: huizen opgebouwd met ijzeren golfplaten en heel veel schotelantennes. In deze wijken schijnen veel illegalen uit de buurlanden te wonen. Die mensen hebben het over het algemeen erg slecht. Ze doen de minste klusjes en maken lange dagen, als ze al werk hebben, voor weinig geld.

dag19 13

San Jose met de bergen van Braulio Carrillo NP op de achtergrond waar het slecht weer is en een sloppenwijk aan de rand met allemaal schotelantennes

Als we op het busstation aangekomen zijn blijkt het een ander station te zijn dan dat waar we de heenweg zijn opgestapt. We moeten er hier uit en naar een ander busstation. Ik vraag aan iemand hoe ver dat is. Die zegt een kwartiertje lopen, niet zo ver weg. Het is al iets later in de middag en we besluiten om een taxi te nemen. Als we vanaf het station weglopen met de koffers weet iedereen genoeg en een hoop mannen beginnen allemaal te schreeuwen dat ik met hen mee moet. Ik kies maar voor degene die het dichtstbij staat en we negeren de anderen. Die zijn het er niet mee eens omdat anderen verder voorin een rij stonden als je daarvan kunt spreken. Het is maar goed om een taxi te nemen, want het is zeker een kwartier rijden. Lopend is dus niet te doen. Je moet overal kriskras tussendoor, los van het feit dat je de weg al helemaal niet weet. Het schijnt dus zo te zijn dat je niet een heel groot busstation hebt waarvandaan ze alle richtingen op gaan, maar dat er overal kleinere stations zijn met een aantal routes.

Er rijden veel bussen rond naar de plaats waar wij heen moeten: Alajuela. Maar er zijn twee mogelijkheden: je hebt bussen die overal stoppen en er is een directe lijn naar die plaats. Bij de stopbussen kun je zo instappen, maar voor de directe bus staan gigantische rijen. Er staat wel een rij van 200 meter op zijn minst. Wij hebben geluk; we staan redelijk vooraan en kunnen al met de 2e mee.

In Alajuela moeten we weer een andere lijn hebben die ons in de buurt van Dos Palmas Country Inn brengt over wegnummer 3. Inmiddels is het donker geworden. Ik had gedacht dat we een paar honderd meter van ons verblijf konden uitstappen, maar de waarheid is anders. We rijden op een gegeven moment langs een winkel aan de weg waar we, toen we begonnen aan de vakantie, wat spullen hadden ingeslagen, en daarvan herinnerde ik me dat we daar van links kwamen. Maar de bus rijdt gewoon recht door; gaan we wel goed?

Dos Palmas Country Inn of Las Palmas?

Voor de zekerheid vraag ik het de buschauffeur en ik laat hem het plattegrondje zien wat ik van de site van Dos Palmas Country Inn heb gehaald. Maar hij weet het eigenlijk niet helemaal. Hij knikt wel van ja, maar ik heb er weinig fiducie in. Andere passagiers horen het ook en ik laat het kaartje zien en een vrouw weet wel waar het is. Ze woont daar in de buurt zegt ze, en voor zover ik haar begrijp moet zij daar ook uit. Ze mompelt nog iets van Las Palmas en ik maak er nog een grapje over: ja hoor, we gaan naar Las Palmas en iedereen lacht. Wij kijken al de hele tijd of we nu ook langs dat bekende restaurant rijden “La Fiesta del Maiz”, want daar moeten we niet aan voorbij. We slaan nog een keer linksaf en het komt me al helemaal niet meer bekend voor allemaal en na 500 meter stopt de bus. Speciaal voor ons stopt die ergens waar geen bushalte is, want de chauffeur is de beroerdste niet en verleent ons graag de extra service. Alle mensen in de bus zeggen dat het hier is. We kunnen weinig zien omdat het buiten donker is, maar als we de bus uitstappen heb ik er al geen goed gevoel bij. Maar ja, iedereen roept in koor dat het hier is en zwaait ons letterlijk uit. We durven niet tegen te sputteren of onbeleefd te zijn. Ze zijn oprecht blij dat ze ons hebben kunnen helpen, dat zie je aan hun vriendelijke lach en gezichten. Als we buiten staan met de koffers, de deur sluit en de bus wegrijdt, blijven we achter bij een hek aan een weiland met helemaal niets in de buurt. We staan perplex en het is pikkedonker hier. Wat nu??

We moeten het even tot ons door laten dringen. Het ging allemaal zo snel en die vrouw bleef ook in de bus zitten, we zijn een beetje in de war. Aan de overkant staat een naambordje met Hotel “Las Palmas” erop, het was dus geen grapje! Oké, we halen de papieren tevoorschijn. Het lijkt me het beste om Peter dan maar te bellen en te zeggen waar we staan. We leggen Peter uit dat we erin getuind zijn. Hij moet eerst zuchten: nee hè, dit is hem al eens eerder overkomen. Maar goed, hij haalt ons gelukkig op. Hij zit iets minder dan drie kilometer van ons vandaan en is er met 10 minuten, gelukkig.

Als we terugrijden komen we nog langs dat bekende restaurant. Het is dicht en het is er helemaal donker, we waren er dus wel langs gereden. Terug bij ons hotel excuseren we ons nog even voor dit voorvalletje en dat het ook nog zo laat is geworden. Peter had zelfs al eens meegemaakt dat gasten die bij hem geboekt hadden al waren ingecheckt in “Las Palmas” toen hij informeerde waar zij bleven. Ze dachten dat ze op de goede plek waren.

De volgende keer zou ik het met een taxibusje doen vanuit de hoofdstad. Kost iets meer, 40 dollar, maar wel een heel stuk sneller. Al met al hebben we door dat gereis met de bus nog niets gegeten en het is te laat om nog warm eten te krijgen, normaal gesproken. We vragen het toch maar even aan een van de stagiaires of we nog iets kunnen krijgen. Zij vraagt het aan de vrouw van Peter en zij wil nog wel iets voor ons maken. We kunnen zelfs nog kiezen uit twee gerechten. Dit noem ik nog eens service: eerst opgehaald worden en dan ook nog eten kunnen krijgen! We zijn hier meer dan diktevreden over, top! We krijgen intussen de koffers en de sleutel van de kamer. Deze keer een andere kamer. We leggen al onze spullen daar neer.

dag19 14

Nog even een drankje en wat eten bij Dos Palmas Country Inn, en de laatste voorbereidingen voor de vliegreis terug naar Nederland

Morgen zien we wel verder. We hoeven niet voor dag en dauw op. Gelukkig gaat ons vliegtuig pas tegen 15:00 uur. We nemen er nog maar een biertje op en praten nog wat met andere gasten over de vakantiebelevenissen. Het was me het dagje weer wel: de laatste volledige dag in Costa Rica.

Dagvideo

Tortuguero National Park met o.a.: sporen van groene zeeschildpadden, Witschouderkapucijnaap (White-faced Capuchin), Jezus Christus hagedis of helmbasilisk (Striped Basilisk) en Blue morpho vlinder Terugvaart door het mangrove bos naar La Padova

Dag 20: woensdag 29 juli

Dos Palmas Country Inn

De dag van vertrek is helaas aangebroken. Aan al het mooie komt zo maar weer een eind! We kunnen op ons gemak inpakken, want we hoeven pas om half 12 klaar te staan. De jongens nemen het er na het ontbijt nog even lekker van en zwemmen een groot gedeelte van de ochtend. Wijzelf zitten in het zonnetje bij het zwembad te genieten; Karin leest een boek.

dag20 01

Nog even zwemmen en relaxen voordat de lange terugreis begint 

Op een pleintje spelen we nog even een partijtje voetbal tegen de jongens, die ze natuurlijk winnen en waarbij de enige toeschouwer een Zwarte leguaan (Black Ctenosaur) is die op de rand van het dak de bevindingen gadeslaat.

dag20 02

Partijtje voetbal met de Zwarte leguaan (Black Ctenosaur) als toeschouwer

Om half 12 nemen we afscheid van iedereen. Morris geeft de beide hondjes een extra aai over de kop, want die vindt hij zo schattig. We bedanken iedereen voor de geweldige service die we telkens mochten ontvangen en wensen ook de beide stagiaires veel werkplezier en dat ze veel dingen kunnen leren hier. Met name het Belgische meisje dat er net twee weken is moet nog wel even wennen. Zij heeft al een beetje heimwee volgens mij. Ik wens haar ook veel plezier toe de komende maanden, het komt vast goed. Peter brengt ons naar het vliegveld, waar we ook van hem afscheid nemen en we bedanken hem voor alles wat hij gedaan en geregeld heeft.

Vliegreis

Als we het vliegveld oplopen en naar de balie gaan om in te checken worden we eerst nog naar een andere balie gestuurd. We moeten ook nog 19 dollar pp toeristenbelasting of zoiets betalen. Gelukkig heb ik nog iets van 100 dollar contant, dus dat kan ik snel afrekenen. Daarna kunnen we ons weer bij de balie voegen om in te checken. Je moet wel geduld hebben, de computers lopen steeds vast. Ik krijg bijna de neiging om er even achter te gaan zitten, maar ja, dat gaat zo maar niet natuurlijk. Ik zie wel dat ze hier nog op XP draaien, dat eigenlijk helemaal niet zo veilig meer is. Na een tijdje werkt het weer en moeten we van alle vingers een scan maken en ook van je gezicht wordt een foto genomen. Daarna begeven we ons naar de gate en is het wachten tot we het vliegtuig in kunnen stappen.

dag20 03

Instappen voor de vlucht, uitzicht vanuit het raampje en een kaartspelletje spelen om de tijd door te komen 

We moeten overstappen op vliegveld “Charlotte Douglas” in Amerika, een paar uur vliegen. Gisteren stapte daar familie van ons over: Sarah en Bert die al een tijdje op Curaçao wonen. Wel jammer, anders hadden we die even tussendoor kunnen zien en spreken; zij waren op weg naar New York.

We hebben hier iets meer dan drie uur overstaptijd en dat is ruim voldoende. We zijn zelfs 20 minuten eerder aangekomen volgens de piloot. Van hieruit moeten we het vliegtuig hebben naar Heathrow in London. We hebben hier iets van 3:15 minuten om daar het vliegtuig naar Schiphol te pakken. De koffers moeten we zelf ophalen en naar de volgende band brengen. Hier worden ze weer op de band gesmeten. Die mannen gooien expres de koffers op de kop op de band en het liefst zo hard mogelijk, dat zie je gewoon. En maar wachten op een reactie, maar ik lach vriendelijk naar de gooier, ik werk er niet aan mee.

Maar helaas, het lange wachten hier op Charlotte is begonnen. Eerst 45 minuten later, dan weer een half uur erbij en het gaat zo maar door. Veel mensen die vliegtuigen eerder moeten hebben, hebben inmiddels al om laten boeken naar volgende toestellen. Voor ons lijkt het nog steeds haalbaar, totdat er nog eens een uur bij komt. Dan loop ik ook maar naar de balie om een ander toestel te boeken. Wel een paar uur later allemaal. Het is zelfs zo, dat de mensen die eerst hebben omgeboekt, voor de tweede keer moeten omboeken, omdat ze ook dat toestel niet meer halen.

dag20 04

En maar wachten op de uitgestelde vlucht op vliegveld Charlotte bij het genot van een lekker ijsje bij pinkberry

Bij Pinkberry nemen we een lekker ijsje. Na 23:00 uur gaat alles dicht en is er zelfs geen koffie te meer te krijgen, niet eens een automaat te vinden. Dat had ik nooit verwacht op zo’n groot vliegveld. Ik dacht dat dit altijd, dag en nacht, doorging. Pas om 1:30 uur vertrekt ons vliegtuig, na een paar uur vertraging. Ik vind het maar niks, dat rondhangen op zo’n vliegveld, tijdverspilling. In het vliegtuig krijgen we zo snel mogelijk nog een warme maaltijd geserveerd en dan gaat alles in de slaapstand voor een aantal uren, op de piloten na dan.

Dag 21: donderdag 30 juli

van Heatrow naar Schiphol en Huis

Na heel wat uren vliegen en door de tijdsverschillen zijn we tussen 14:00 en 15:00 uur op Heathrow geland. Pas na 18:00 uur gaat ons toestel naar Amsterdam. We genieten nog maar even van een lekkere grote bak koffie, terwijl Finn kijkt naar de vliegtuigen van zijn favoriete vliegmaatschappij Finnair. Ik kijk of ik een glimp kan opvangen van de koffers, of die ook zijn meegekomen.

dag21 01

Lekkere grote bak koffie op Heathrow, en Finn zijn favoriete maatschappij :-)

Ik zie diverse wagentjes met koffers en mensen die de koffers op de lopende band gooien, maar die van ons zie ik er niet bij. Als we vertrekken rijden we langs een vreemd groen vliegtuig dat me doet denken aan een exemplaar van “The Thunderbirds” van vroeger.

dag21 02

Op Heathrow staat een "Thunderbird" look a like, Morris met zijn net gekregen knuffel op Schiphol

Op Schiphol aangekomen blijkt dat de koffers dus niet zijn meegekomen. Ik had al zo’n voorgevoel dat dit fout zou gaan. Op Heathrow kregen we bij aankomst meteen onze nieuwe vliegtickets die al klaarlagen, en zeiden ze dat de koffers ons automatisch zouden volgen.

Maar bij de gate vroeg ik hoe het zat met de koffers en de man daar zei dat het te kort tijd was om het een half uur voor vertrek nog te vragen. Maar ja, we wisten ook niet eerder dan een half uur van te voren bij welke gate we moesten zijn. Het werd gewoon niet eerder medegedeeld op de borden.

Het spreekt elkaar allemaal behoorlijk tegen. We melden ons maar bij de balie voor vertraagde koffers. Daar wordt vervolgens een rapport opgemaakt en de koffers worden ons zo snel mogelijk nagestuurd en thuis afgeleverd. Morris en Finn krijgen een KLM-knuffel om het leed wat te verzachten. We wachten nog twee vluchten vanuit London af en kijken bij de lopende banden, maar jammer genoeg zitten de koffers daar ook niet tussen.

dag21 03

Morris poseert nog even tussen de letters voor we weg rijden

We gaan maar naar huis en uiteindelijk komen we rond half twee thuis. Het is best wel een vermoeiende reis geweest.

Een dag later, op zaterdagochtend, gaat de bel al om 8 uur in de ochtend, terwijl wij nog lekker liggen te slapen. Er staat al op tijd iemand met de vier koffers voor de deur. Ik neem ze snel in ontvangst. Alleen die van Morris blijkt te zijn geopend in Amerika. Daar zit een formulier in waarop staat dat ze die gecontroleerd hebben.

Ik duik nog weer even het bed in om proberen te achterhalen of het nou een droom of de werkelijkheid was wat we hebben meegemaakt!

Fotogalerij van Vakantie Costa Rica 2015: Google Photo Albums

Video's:  over Costa Rica 2015 Uitzendingen van Freek Vonk In Latijns Amerika(Costa Rica) en 10 jaar "Ik Vertrek" 

Uitzendng Freek Vonk In Latijns Amerika - Costa Rica  06-11-2015 deel 1 

Uitzendng Freek Vonk In Latijns Amerika - Costa Rica  13-11-2015 deel 2 

Uitzendng Freek Vonk In Latijns Amerika - Costa Rica  27-11-2015 deel 3 

Uitzendng van 28-11-2015: 10 jaar "Ik Vertrek" over Henk en Carolien die Heliconia Island in Costa Rica begonnen 

Conclusie

Over het waarom we naar Costa Rica zijn gegaan heb ik het bij de inleiding al gehad.

En om nu te zeggen of deze vakantie aan onze verwachtingen heeft beantwoord kan ik duidelijk zijn: Nee!

Het heeft onze verwachtingen ruimschoots overtroffen, wat een mooi land is dit! De prachtige natuur en de aardige mensen maken dit tot een geweldig vakantiebestemming.

De natuur is gewoon overweldigend. Je hebt continu het gevoel dat je de hele dag overvallen wordt door zo veel natuurindrukken en momenten van verwondering. Neem nu de vogels: jullie weten dat het een liefhebberij van mij is, maar het is net of je in een mega-volière rondloopt met al die tropische geluiden en kleurenpracht. Ze zijn hier niet gewoon paars of rood, nee, de kleuren spatten er echt af. Ikzelf heb tijdens daglicht eigenlijk weinig rust gehad. Gelukkig voor mij werd het om 18:00 uur donker en dan had ik tijd om bij te komen.

De natuur op zich is gratis, maar het ecotoerisme weet welhaast overal een prijskaartje aan te hangen. Als je drie weken rondrijdt moet je wel keuzes maken. Natuurlijk snappen wij ook wel dat je met entreegeld de parken steunt, maar om nu telkens 10 à 15 dollar per persoon per dag te betalen voor entree van een nationaal park voor 4 personen en er dan ook nog af en toe een gids bij te nemen van tussen de 50 en 100 dollar... Je kan wel nagaan dat de teller dan flink gaat lopen. Dat vind ik dan wel een heel groot nadeel in vergelijking met Europa, daar is bijna alles gratis toegankelijk.

De gebieden zijn stuk voor stuk prachtig, en we hebben nog lang niet alles gezien, ook daarin moet je keuzes maken. Wat ik de volgende keer anders zou doen is per locatie minimaal 2 volle dagen blijven, dus minimaal 3 overnachtingen per plek, dat zou iets meer rust gegeven hebben.

De mentaliteit van de mensen buiten de grote steden is vriendelijker dan in de stad, dat merk je wel. In het land zelf zijn ze over het algemeen wat relaxter, de stadsmensen zijn meer gehaast, dat merk je al meteen in het verkeer. Van onveiligheidsgevoelens hebben we geen last gehad.

Wat betreft het verkeer viel het mij erg mee. Ik had me het iets erger voorgesteld, gezien wat ik erover gelezen had. Het verschilt weinig van hier, alleen de snelheid is beperkt en je hebt heel erg veel van die grote trucks waar je rekening mee moet houden. Het wegennet op zich is goed en op kleine stukjes na zijn er weinig gaten in de weg, waarvoor wel werd gewaarschuwd. Maar goed, je moet altijd blijven opletten.

Met het weer hebben we het getroffen: wel wat regen, maar niet de hoeveelheden waar ze de weken ervoor last van hadden in bepaalde delen van het land. De bergketen die dwars over het land loopt was zo’n beetje de scheiding. Zat je aan de Pacifische kustkant, dan had je beter weer dan aan de Caribische kustkant. Daar hadden ze de laatste weken al erg veel slecht weer te verduren gehad; zie hiervoor de inleiding.

Het groene (natte) seizoen dat er in de zomer heerst is goed te doen voor de vakantie. Het blijven veelal tropische buien, maar daartussen heb je vaak wel lekker de zon, en over het algemeen is het altijd warm. Tussen de 25 en 30 graden moet je op rekenen. Het is altijd wel vochtig warm.

Ook de accommodaties waar wij geweest zijn waren prima op orde. Wat dan voor ons Nederlanders wel weer gemakkelijk is, is dat op veel plekken landgenoten zijn neergestreken en er hun eigen domein hebben opgezet. Hen wil ik hierbij dan ook nog een keer bedanken voor de goede zorgen die zij hun gasten geven. Het was overal top!

Kortom, zo’n reis is zeker de moeite waard. Het kost op zich wel wat meer dan een gemiddelde vakantie. Ongeveer het dubbele, daar moet je wel op rekenen, maar het is het geld meer dan waard.

Wie weet gaan we er nog eens heen; er is genoeg te ontdekken.

Misschien is het voor jullie een aanzet of idee om er ook eens te gaan kijken. We hebben jullie alvast een aanzetje gegeven!

Links:

Algemeen:

Accommodaties:

Bezienswaardigheden:

Weer:

pura vida2

36 reacties

  • Hallo Henk,

    ik heb je verslag met plezier gelezen en er veel info uitgehaald. Op dit moment (13nov2018) ben ik in La Fortune. Ik dacht van jou tip de gratis wandeling onder leiding van eengids bij de Observatory Lodge te kunnen meemaken. Helaas.

    Deze wandeling is alleen voor gasten. Wij kwamen als niet gast het terrein niet op. Jammer

    • Hallo Hans,

      je hebt gelijk, dat he ik me niet gerealiseerd omdat wij natuurlijk al op het terrein waren en daar verbleven.

      Sorry, ik zal het even aanpassen bij het verhaal.

      Henk

  • Wat ontzettend leuk om jullie reisverslag te lezen. Wij gaan over even ruim 2 maanden die kant op voor 15 dagen en met eigen huurauto. Nu hebben wij er helemaal veel zin in.

    Gr Kees en Margreet

  • Dag Henk, wat een toeval dat ik jouw reisverslag hier zie. We hebben elkaar al een paar jaar niet meer gezien:ik ben de moeder van Niek Schelwald. Over 5 weken ga ik met dochter Irene, die dan net 1 dag 20 jaar oud is, naar Costa Rica. Ik ben dan ook erg blij met jouw uitgebreide verslag en zal er zeker gebruik van maken. Ik heb onze vliegreis, met 1 tussenstop in Houston, al geboekt. Ook een auto (Suzuki Jimmy 4 wheel drive) en het hotel voor de aankomst en vertrek. De rest ga ik in de komende weken nog regelen en zal dan ook zeker kijken welke accomodaties jullie hebben gebruikt en welke route jullie hebben genomen. Wij vertrekken op 23 juli en zijn op 9 augustus terug op Schiphol. Niek is in die periode met scouting op zomerkamp naar Berlijn. Hartelijke groet, ook aan Karin, Finn en Morris

  • Dag Henk,

    Wat een mooi uitgebreid verslag heb je gemaakt met duidelijke beschrijvingen waar je moet zijn om zaken te zien. Wij gaan van de zomer met onze kinderen en heb heel stukken uit je reisverslag in mijn roadbook gezet. Thanks voor de inspiratie!

    Groeten Renée

  • Beste Henk en familie,

    Wat een heerlijke manier om een zaterdagochtend door te brengen: jullie reisverslag lezen en ondertussen aantekeningen maken van alle tips. Veel dank voor het delen en de gedetailleerde beschrijvingen! Wij vertrekken eind juli van dit jaar met onze twee jongens van 9 en 12 naar Costa Rica en hopen er net zo'n mooi avontuur van de maken als jullie hebben gedaan. Ik ga onze belevenissen in Costa Rica bijhouden op phlt.reislogger.nl, waar op dit moment en verslag op staat van onze reis in Zuid-Afrika in de zomer van 2016. Ook een aanrader als bestemming ;-).

    Hartelijke groet vanuit Alkmaar!

    Hester

  • Hallo Henk, ben onder de indruk geraakt van het fantastische verslag. Maar wij zijn echte Azie gangers en hebben heel Azie gehad en zijn zoekende naar een nieuw avontuur.

    Maar heb je een indicatie qua prijs wat jullie kwijt waren voor een reis in CR. Wij willen gaan met 2 volwassenen en een kind van 15 jaar oud.

    Eddie

  • Dank je voor je mooie reisverslag. Wat een mooie en avontuurlijke reis hebben jullie gemaakt. Voor een gedeelte doen we dezelfde plaatsen aan dus ik zal veel aan je verslag hebben.

    Groetjes,

    Nancy

  • Hallo

    Wij zijn op dit moment in CR en net terug van een guided Tour door Corcovado vanuit Drake Bay en wat wij vandaag aan wildlife hebben gezien WoW is niet te beschrijven zoveel maar ik ga het toch proberen op www.sienjohn.waarbenjij.nu krijg er nu alleen geen foto's bij geplaatst dat is wel jammer

    Grtjs

    • Hallo Sien,

      ja Corcovado is ook een prachtig gebied, dat hebben wij niet gedaan omdat het eigenlijk al snel een dag of 5 kost als je alles goed wilt zien, vandaar onze keuze, je moet nu eenmaal keuzes maken, maar mooi dat jullie ook zo veel hebben gezien, geniet er nog even van!

      groeten,

      Henk

  • Hallo Henk, wat een prachtige reis hebben jullie gemaakt en wat heb je het mooi omschreven met tekst en foto's! Wij gaan binnenkort voor de 6e keer naar dit prachtige land maar ik blijf op zoek naar leuke ideeën voor onze planning. Dank voor het delen!

    Groeten,

    José

    • Hallo Jose,

      bedankt voor je leuke reactie. Hopelijk zit er nog een ideetje tussen voor jullie 6e reis. Er is daar ook zo veel te zien ook dus dat moet wel lukken. Ter voorbereiding had ik overigens weer tips uit jouw blog gehaald, zo kun je elkaar leuk aanvullen :-)

      Veel plezier straks.

      groeten,

      Henk

  • hallo henk en familie

    genoten van je verhaal en foto's omdat wij over 3 weken voor 3 weken door Costa Rica gaan toeren heb ik wat tips van je overgenomen. Wij hopen net zoveel wildlife te gaan spotten als jullie. Wij slapen ook enkele dagen bij Dos Palmas.

    mvg

    • Hallo Sien,

      ja Corcovado is ook een prachtig gebied, dat hebben wij niet gedaan omdat het eigenlijk al snel een dag of 5 kost als je alles goed wilt zien, vandaar onze keuze, je moet nu eenmaal keuzes maken, maar mooi dat jullie ook zo veel hebben gezien, geniet er nog even van!

      groeten,

      Henk

  • Nou Henk, ik ben blij dat je mij ook de link naar jullie reisverslag hebt gestuurd. Heeft even geduurd, maar heb het echt met zeer veel interesse gelezen. Wat een boeiend, soms zelfs spannend (wat een avontuur Finn!) verslag en wat een prachtige foto's en beelden. Je bent er gewoon een beetje bij. En och die vogels... daar kan je geen genoeg van krijgen toch? Wat is de natuur toch mooi!

    Dank zij jullie heb ik een zeer goede indruk gekregen van Costa Rica! En Karin, Finn en Morris, jullie kunnen nagenieten zoveel je wilt, met zo'n documentairemaker!

    Nans

  • Mooie foto reportage, toch 2 opmerkingen: in het begin staat een fraaie Papaya plant + vruchten in beeld, geen kokosnoten zoals jullie ze noemen; er zijn in Costa Rica helaas (ook) veel palmolie plantages aanwezig en fabrieken waar ze dit verwerken, dit heeft niets met kokosolie fabrieken te maken zoals in jullie commentaar bij de palmolie fabriek en vrachtwagen vol palmolie vruchten.

    • Hallo Klaas,

      dank voor je opmerkingen, je hebt gelijk en ik heb het aangepast, zelf heb ik helemaal geen verstand van kokosnoten of palmolievruchten.

  • Henk, ik zou heel graag jullie hele reisverslag ban Costa Rica willen lezen.

    Wij gaan met ons gezin deze zomer ook die kant op wn we zijn nog zoekende naar een aantal leuke slaapplaatsen.

    Zou je mij je reisverslag willen toesturen?

    Evt tips & tricks hoor ik ook graag

    Dank

    • Hallo Sandra,

      ik kan het je niet opsturen, maar is toch gewoon te lezen hier op de site onder reisverslagen Costa Rica onderin de pagina's kun je doorklikken naar de volgende pagina:

      http://www.henkdelange.nl/index.php/reisverslagen/costa-rica

      staan ook tips e.d. in.

      Henk

Jouw reactie

Als antwoord op Some User
Free Joomla! templates by Engine Templates