Met een kampeerbus(je) door de Baltische Staten verslag van de vakantie van van 4 t/m 24 augustus 2011

door: Henk de Lange

Dagindeling:

• dag 01 - 04 augustus: Van Groningen naar Mielno in Polen

• dag 02 - 05 augustus: Van Mielno in Polen naar Rudiskes in Litouwen (ca. 600 km)

• dag 03 - 06 augustus: Trakai

• dag 04 - 07 augustus: Vilnus

• dag 05 - 08 augustus: Aukštaitija National Park

• dag 06 - 09 augustus: Aukštaitija National Park en Letland

• dag 07 - 10 augustus: Aglona, Nagli, Lubans, Gauja National Park(Ligatne)

• dag 08 - 11 augustus: Ligatne – Dierenpark

• dag 09 - 12 augustus: Ligatne, Riga

• dag 10 - 13 augustus: Riga

• dag 11 - 14 augustus: Estland, Karula National Park

• dag 12 - 15 augustus: Karula National Park, Soomaa National Park

• dag 13 - 16 augustus: Soomaa National Park, Pärnu (Audru) Golf van Riga

• dag 14 - 17 augustus: Pärnu (Audru) Golf van Riga

• dag 15 - 18 augustus: Lahemaa National Park – Pärispea

• dag 16 - 19 augustus: Lahemaa National Park – Pärispea en Tallinn

• dag 17 - 20 augustus: Tallinn en Matsalu National Park - Puise

• dag 18 - 21 augustus: Puise - Matsalu National Park – Riga(doorrijden) – Šiauliai - kruisberg - Žemaitija National Park

• dag 19 - 22 augustus: Žemaitija National Park - Kuršių Nerija National Park – Neringa

• dag 20 - 23 augustus: Neringa – Klaipėda – Boot(Kiel)

• dag 21 - 24 augustus: Baltische Zee - Kiel

Inleiding: Hoe kom je daartoe?

We zijn al enkele keren naar de Scandinavische landen Noorwegen en Zweden op vakantie geweest en de natuur, de weidsheid en de rust bevallen ons daar goed. Nadat de Baltische staten het juk van Rusland een aantal jaren geleden hadden afgeschud willen wij daar ook graag een keer gaan kijken hoe de natuur en cultuur daar beleefd wordt. Op internet staan nog niet zoveel reisverslagen, maar de strekking van wat je leest is dat iedereen aangenaam verrast is, dat ze zich er veilig voelen, de natuur mooi vinden; dat de steden zeer interessant en dat de mensen aardig zijn. Maar op het platteland is de armoede nog wel overal aanwezig en zichtbaar. Het toeval wil dat een collega van Karin in 2009 met zijn kinderen ook deze reis gemaakt had met Polen daaraan nog toegevoegd. Zij waren er erg enthousiast over. Zij hadden de reis ook met een VW kampeerbusje gemaakt en de kinderen zijn een beetje in dezelfde leeftijd, dus dat biedt perspectief.

Plannen maken

Wij beginnen dus ook plannen te maken. Ik heb Karin alvast reisgidsen op haar verjaardag gegeven over Polen en St. Petersburg; die van de Baltische staten had ik inmiddels al aangeschaft. We hebben drie weken de tijd om rond te trekken en hebben al ruim van te voren een Volkswagen kampeerbusje gereserveerd. De keuze voor een busje en niet voor een camper heeft te maken met

• A. De grootte van de auto, met een klein busje kun je eigenlijk op alle plekken komen die ook een personenauto kan bereiken.

• B. Gevoelsmatig ligt een kampeerbusje dichter bij het kamperen wat we altijd graag doen.

• C. Het gemak van verplaatsing, geen tent meer op en afbreken is een groot voordeel bij een kort verblijf.

In eerste instantie is het plan om door Polen te rijden en ook een uitstapje te maken naar St. Petersburg in Rusland maar dit laten we wegens te weinig tijd toch zitten. Deze landen doen we dan in latere jaren wel een keerjte.

Om het enigszins overzichtelijk te houden ben ik maar eens een lijstje gaan maken met welke bestemmingen we graag  willen zien in de Baltische staten. We besluiten om naar Litouwen te rijden (2 dagen) en terug de boot te nemen van Klapeida (Litouwen) naar Kiel. Omdat de boot niet zo vaak gaat moesten we die van dinsdag nemen in onze laatste week, wat inhoudt dat we dan eigenlijk maar 18 dagen overhouden voor de reis door de Baltische staten. We kunnen het busje trouwens nog 2 dagen eerder meenemen. Nu we besluiten om alleen nog de Baltische staten te doen kan ik me daarop concentreren om toch een soort route te gaan uitstippelen; zie hierbij de googlemaps kaart. We hebben wel gezegd: het moet wel een beetje flexibel zijn zodat er ruimte is om bestemmingen er tussenuit te laten vallen als dat wenselijk is. Het moet een ontspannen reisje worden.

De gereden route(blauwe lijn) vanaf Polen door de Baltische Staten tot aan Klaipeda.  Klik hier om het kzm bestand voor google earth te downloaden. 

Dag 1: 4 augustus

Van Groningen naar Mielno in Polen (ca. 950 km, 10 uur)

De route gaat van Groningen – Duitse grens – Oldenburg – Bremen – Hannover (E30) – Magdeburg/Potsdam (E30) - Frankfurt (Oder) Poolse grens (E30) – Swiebodzin (E30) - Poznań – Września (E30) – Poznań – vlak voor Września: weg 15 volgen via Gniezno tot vlak voor Strzelno, dan weg 255 volgen naar Pakość (via bord in dorp dan naar Mielno).

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/Gf6G8

Op 3 augustus halen we in het begin van de middag het busje op bij de Volkswagen dealer  in Groningen, waar we hem hebben gehuurd. Het is wel een beetje spannend. Na maanden wachten is het dan zo ver, dus vol verwachting stap ik in de auto.  Als ik weg wil rijden slaat die meteen al af, zouden dat de zenuwen zijn? Daarna naar huis gereden en hebben we de auto meteen maar ingepakt, op de waardevolle spullen na natuurlijk, dat zet je niet zo aan de weg.

Op de ochtend van de 4e loopt de wekker al op tijd af. De overige dingen nog in de auto pakken, eten en drinken mee voor 2 dagen ongeveer, want we hebben wel  2 lange reisdagen voor de boeg. Het plan was om 8 uur te vertrekken, het wordt een half uurtje later dus dat valt nog mee.  

De rit verloopt voorspoedig, rijden, rusten en eten, tot aan de Poolse grens weinig oponthoud. Nog een paar kilometers in Polen en dan begint het echt drukker te worden, dit komt ook omdat we van snelweg overgaan naar tweebaanswegen. Er wordt wel een compleet nieuwe vierbaans snelweg aangelegd die tot aan Warschau gaat lopen vanaf de Duitse grens, ook met het oog op EK voetbal 2012, maar ja die is nog niet klaar dus daar hebben we nog even niets aan. De Europese Unie investeert hier heel wat, aan de borden te zien.

Wat opvalt in Polen is dat het een land van transport is, het barst er van de vrachtwagens, de weg is er vol mee.  Er staan in ieder dorp meerdere tankstations, waar dan ook weer zeer grote parkeerplaatsen zijn die ook weer vol staan met vrachtwagens. Het rijden schiet dus al met al niet meer zo op.

In Swiebodzin zagen we aan de andere kant van het stadje dat gigantische Jezusbeeld staan. Dit is er neergezet als economische impuls om toeristen en pelgrims te lokken. http://en.wikipedia.org/wiki/Christ_the_King_(statue)

Een vreemd fenomeen dat zich meteen voordoet nadat we de grens bij Polen over zijn gekomen, is dat je op vele zandpaden links en rechts van de weg vrouwen ziet staan in minirok, veelal aan het roken en of met een mobieltje aan het spelen. (is in Polen soms ook het rookverbod tot stand gekomen?  :-)

Inmiddels is het al begin van de avond en moeten we nog een stukje rijden tot aan de camping. Op een gegeven moment wordt de weg een stukje breder van twee- naar vierbaansweg. Wel door een plaats heen, zodat ik mooi even wat vrachtwagens kon inhalen die zich inmiddels tot een kleine colonne hadden samengevoegd. Achter mij reed nog een blauwe personenauto en die dacht hetzelfde en volgde mij langs de vrachtwagens. Toen ik er voorbij was weer rechts gaan rijden, en toen ineens gebeurde het. Op de blauwe auto stond ineens een zwaailicht en daarnaast werd de sirene nog even flink aan het loeien gezet en ja hoor #$@ het was een anonieme politieauto, en ik moest aan de kant. Stonden we daar en alle vrachtwagens reden weer lekker voorbij balen :-(

Ik moest met de politieagenten meelopen naar hun auto en achterin gaan zitten, met wat Engels en Duits begreep ik dat we op de video waren opgenomen en dat ik mee moest kijken. Het voelde net of ik in “Blik op de weg”  in Polen zat? En ja inderdaad het bewijs lag er:  ik reed te hard. Wat nu?

Ze wilden me een bekeuring uitschrijven en dat ging me 350 Zloty kosten. (100 Zloty=ca.26 euro). Nu hadden we voor onderweg en 1 overnachting 500 Zloty bij de bank gehaald en een gedeelte zat inmiddels al in de Dieseltank. Ik ben even teruggelopen naar de auto voor overleg en toen terug naar de politieauto, ik moest weer  instappen. Ik zei toen tegen die agenten dat ik niet meer dan 250 Zloty had en of ze daarmee akkoord gingen. Ze overlegden steeds in het Pools en wilden eigenlijk geen bonnetje schrijven. Het kwam er op neer dat ik met 100 Zloty weg kwam, zij geen bonnetje hoefden te schrijven en dus ook geen bon met bijbehorend bedrag hoefden af te geven op het bureau. Je begrijpt wel waar dat geld in verdween. Hadden we meteen met corruptie te maken, maar ja het scheelde mij op dat moment wel 250 Zloty, en wat doe je dan als je maar weinig hebt, dan speel je het spel maar mee. We moesten ook de camping nog betalen tenslotte.

Ruim een half uur later konden we weer op pad; we hoefden nog maar een kilometer of 30. Een paar kilometer verderop zagen we dezelfde auto weer aan de kant staan met een andere, Poolse auto erachter. Er stapte net een man achter uit de politiewagen. Zo, weer snel verdiend denk ik dan. Hoeveel zullen ze er doen op een avond?

Een paar kilometer voor de camping zien we ineens een kabelbaan over het vlakke land. Huh, hebben we een bergje of zo over het hoofd gezien? Als we dichterbij komen zien we dat het is om pakken hooi te vervoeren, nog nooit gezien zoiets.
Rond 21:15 uur komen we op de camping aan. Het is al schemerig aan het worden. In het laatste dorp Pakość hebben we het bord gemist en bij de benzinepomp proberen we de weg te vragen, maar niemand kent Engels of Duits. Uiteindelijk is er een vriendelijke Poolse man die er net tankt en ons naar de camping loodst.

Met de Nederlandse campingbaas had ik al contact gehad dat we daar in de avond zouden aankomen. Zijn vrouw bereidt ons nog een lekkere maaltijd en onder het genot van een Poolse halve liter komen we tot rust. De camping Pakosc ziet er prima uit, maar er staan niet zoveel kampeerders meer. Enkele Nederlanders die er ook staan zijn in de kantine aanwezig en hebben leuke verhalen over Moskou en Rusland waar ze geweest zijn. Een van die figuren is wel een beetje een weirdo, zegt soms dezelfde dingen. Ik weet niet of die onder invloed is van het een of ander? Daarna maar snel naar de auto, dak opklappen, slaapzakken tevoorschijn halen en slapen maar.

Dag 2: 5 augustus

Van Mielno in Polen naar Rudiskes in Litouwen (ca. 600 km)

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/3wYNU

Voor het eerst in een busje geslapen en ik moet zeggen het ligt allemaal prima, we zijn goed uitgerust. Even ontbijten met broodjes die we gisteren nog uit Nederland hebben meegenomen en een praatje maken met een Nederlandse buurman en om 8:45 gaan we weer op weg.

We rijden daarbij door het prachtige gebied van de Mazurische meren. Dit is op zich al een mooi gebied om enkele dagen door te brengen, maar dat doen we een ander jaar. Vanaf hier zien we veel Ooievaars en dat zal ook zo blijven de hele vakantie door. Rond 18:30 (Poolse tijd) passeren we de grens met Litouwen en is er verder niemand te bekennen bij de overgang. Een eindje verder is een benzinepomp, daar maar even de tank volgooien. Omdat er met Litouwen een uur tijdsverschil zit is het dus al 19:30. We twijfelen nog of er nog een uur bij komt door de zomertijd. Bij de pomp maar even gevraagd: het was toch 19:30.

Foto's: op camping Pakość in Polen, even pauze in Mazurië en de grensovergang naar Litouwen.

Met nog een km of 110 te gaan rijden we  verder. Er is hier geen sterveling op de weg, wat een rust. In het dorp Rudiskes moeten we een afslag nemen over de spoorbaan richting het bos en na een km of 4 komen we bij camping "Landgoed de Harmonie" aan. Ook nu is het alweer 21:15 en begint het al donkerder te worden.

De campingbeheerder Wim Brauns komt al naar ons toe gelopen. In een straf tempo moeten we achter hem aanlopen, want hij wil voordat het donker wordt ons snel even een paar dingen laten zien: WC, wasgelegenheid e.d. Daarna zoeken we snel een plekje voor de bus en gaan we nog even een kop koffie halen in zijn familiehuis om even te ontspannen.

Er ligt allerlei informatie over de omgeving en Litouwen en een aantal plakboeken van Wim zelf. Hij is een weldoener in de wijde omgeving en dat is in de boeken te zien aan alle knipsels die hij in de loop der jaren verzameld heeft. Er zijn nog een paar Nederlanders in het verblijf en Wim laat hun net een videoband zien van wat voor goeds hij allemaal doet, een aantal jaren geleden opgenomen door de VPRO. Als rasechte Rotterdammer wordt al snel duidelijk dat ook daar ver weg zijn hart nog steeds klopt voor Feyenoord; hij maakt zich wel wat zorgen omdat het toen niet al te best ging met zijn club. Dus ik nog even stangen dat ze in ieder geval een goede trainer hebben aangetrokken: Ronald Koeman, een echter Groninger natuurlijk. Maar ja daar heeft hij ook geen goed woord voor over. Daarna naar de bus lopen en lekker slapen.

De camping van de Nederlander Wim Brauns, "Landgoed de Harmonie" in Rudiskes. Het is er lekker rustig.

Dag 3: 6 augustus

Trakai

Zie Trakai op Google maps: http://goo.gl/maps/7lQN5

Vanmorgen eerst op de mountainbike naar het dorpje fietsen voor wat brood. De weg is grotendeels van grijze gravel stenen. Je fietst over een soort van wasbord, in ieder geval verre van prettig en bij het passeren van een auto moet je even wat stof happen, langzamer rijden daar doen ze hier niet aan. Op de bovengrondse stroomdraden zitten een paar Grauwe Klauwieren. De kinderen vermaken zich deze ochtend met kinderen van een ander Nerderlands gezin en Karin geniet even van het zonnetje.

De armoedige dorpjes die je wel veel ziet op het platteland, veel nog zonder electra en water volgens Wim.

Na de middag gaan we op weg naar het stadje Trakai, waar een gereconstrueerd kasteel (in de 19e eeuw) staat uit de 15e eeuw. Onderweg zie je de armoede van het platteland, veel vervallen houten huisjes die al jaren niet meer worden onderhouden, en, volgens Wim de campingbeheerder, nog vele zonder water en stroom zelfs. Het stadje Trakai draait voor het grootste deel op toerisme, het is ook bij de eigen bevolking een belangrijk uitje.

Het Kasteel, de kraampjes en de binnenplaats. 

Het kasteel bereik je door er over een lange brug naar toe te wandelen; met een boottochtje kan het ook trouwens. Na kaartjes te hebben gekocht kijken we binnen rond hoe het er vroeger allemaal aan toeging. Zeker de moeite waard, hoewel je niet alles kunt lezen. De jongens laten we maar even voelen hoe het was als er vroeger gestraft werd. Dat is hele andere koek dan de straffen die tegenwoordig uitgedeeld worden.  

binnen in het kasteel met veel trappen en wat strafwerktuigen.

Vanaf de kasteelmuren zie je overal bruidsparen rondlopen, ik denk haast wel dat het de populairste trouwlocatie is in Litouwen. Teruglopend over de brug zie je al weer nieuwe volle bootjes met bruidspaartjes en aanhang naar het kasteel varen. Dit is hier dus big business. Nog even langs de boulevard wandelen langs allemaal leuke kraampjes en winkeltjes en nog even lekker op de kant zitten, een ijsje eten of wat drinken.

Bruidspaartjes met familie komen en gaan, lopend of per boot. Zeker een 10-tal gezien rondom Trakai.

Ook bij het kleine treinstationnetje zie je alweer een fotoshoot van een bruidspaar, ze zijn hier echt overal, een plaag ;-). We gaan langs een andere route terug, en moeten daarbij veel over gravelwegen rijden. Op zich vind ik dat altijd wel leuk en rijdt het prima. Je moet meestal wel een bepaalde snelheid hebben om niet te veel van het wasbord effect te hebben en trillend in de auto te zitten.

Terug op de camping vind ik het een beetje vreemd ruiken. Ik denk aan een soort van gaslucht, maar ja waar zou dat dan vandaan komen? Ik ruik even achter de auto en houd het erop dat de vreemde geur bij de uitlaat weg komt. Nadat de auto een tijdje dicht is doe ik de schuifdeur open en stinkt het er weer zo. Nu begin ik toch echt te twijfelen en denk wel aan gas. Ik maak  de achterklep open en kijk naar het gasflesje dat daar achterin staat voor de pitjes in de auto. En ja hoor, een van de koppelstukken zit helemaal los en daar ontsnapt dus allemaal gas uit en niet zo’n klein beetje ook. Ik sluit hem meteen af. Ik moet een waterpomptang of zoiets hebben om het weer goed vast te zetten, maar Wim is niet aanwezig. Ik vraag me later af, zijn we hier aan een ramp ontsnapt? Ik heb geen idee wat er kan gebeuren, maar je wilt er ook eigenlijk maar liever niet aan denken.

Laat op de avond spreek ik nog even de campingbeheerder en hij zal als het licht is wel even langskomen met gereedschap. We spreken ook nog even af dat hij ons de volgende dag naar het station brengt voor een dagje Vilnius.

Dag 4: 7 augustus

Vilnus

met de trein naar Vilnius

Zie Vilnius op Google maps: http://goo.gl/maps/2EFPm

Vanmorgen moesten we de wekker zetten en om 8 uur klaarstaan, zodat Wim ons naar het station kon brengen. We stappen met zijn allen in bij zijn 4WD. Langs het pad in het bos lopen al een paar mensen uit het dorp met een emmertje, een ervan is blind. Wim vertelt dat ze iedere ochtend allemaal het bos ingaan om paddenstoelen te gaan zoeken, meest cantharellen, daar kunnen ze dan nog iets mee verdienen. Blijft wel verbazingwekkend dat een blinde man dus ook dwars door het bos gaat lopen om dan op de tast paddenstoelen te gaan zoeken. Als ziende kan ik me daar geen voorstelling van maken, en dan te bedenken dat eetbare en giftige paddenstoelen soms erg veel op elkaar lijken en door elkaar staan, hoe zou zo iemand die uit elkaar houden?

Vlak voor het dorp rijden we langs een vervallen huisje dat een meter of 50 van de weg staat. De mensen veren allemaal op van de veranda en steken de hand op naar Wim. "Zie je", zegt hij, "ze wachten al weer op mij en kijken naar mij uit om straks weer te mogen fietsen." Tijdens het autoritje krijgen we van Wim ook nog even wat belangrijke informatie en spreken we een tijd af dat we weer terugkomen. We kopen een kaartje bij het stationnetje, de vrouw achter tralies zegt verder weinig. Wim had al uitgelegd wat we moesten zeggen: een retourtje , de naam daarvan in het Litouws had hij ons al op een papiertje gegeven. Op het perron wisten we eigenlijk niet goed welke kant we op moesten. Door dat met handen en voeten duidelijk te maken aan een oud vrouwtje met nog een paar tanden her en der in de mond, dat daar als enige stond, gingen we aan de goede kant van het perron staan. De trein was verder prima, ruim van binnen, heel anders dan de NS treinen hier, maar zit verder goed en is op zich wel schoon. Hij stopt af en toe bij kleine stopplekken niet meer dan een fietsenhok, en we rijden door een fraai landschap. Vlak voor Vilnius staat er zelfs een koe aan een pin gewoon tussen de rails, bijzonder om te zien. Links en rechts zoeven de treinen tot 2 meter langs die koe.

Vilnius

Kerk: St Peter & St Paul van buiten en van binnen.

Aangekomen op het station in Vilnius, weten we welke bus we moeten nemen. Wim had al gezegd welke buslijn het is en waar we straks uit moeten stappen. Daarna loop je een bepaalde route die eigenlijk langs alle belangrijke bezienswaardigheden van de stad leidt terug, zodat je weer bij het station uitkomt.

De processie rondom de St Peter & St Paul kerk

We komen als eerste bij een Katholieke kerk uit, de St Peter & St Paul. Er is een dienst aan de gang met een volle kerk (zondag), we kunnen nog net naar binnen kijken. Op het eind komt er een soort van processie op gang waarna de priesters en aanhang de kerk uitlopen, een rondje om de kerk lopen en dan weer naar binnen gaan. Veel mensen lopen daar dan achteraan. Een ding wat me wel opvalt is dat in alle kerken het aantal oude vrouwen zwaar oververtegenwoordigd is. Zou dat komen doordat veel mannen aan de drank geslagen zijn in deze armoede?

De Driekruizenheuvel, de Kasteelheuvel, een beeld binnenin de toren en de jongens geven wat geld aan de accordeonspeler die op het pad naar beneden zit.

Daarna beginnen we aan de terugtocht. Eerst komen we langs de Driekruizenheuvel die is het best te zien is vanaf de Gedimin kalnas (Kasteelheuvel). Op deze toren staat een mooie oude toren, waarin het Kasteelmuseum is gevestigd. Vanaf de toren kun je aan alle kanten mooi over de stad en de rivier heen kijken. In het museum wordt vooral teruggeblikt op 7 oktober 1988 toen de onafhankelijkheidsvlag hier gehesen werd en in het hele land feest gevierd werd. Daarnaast zijn er nog de nodige archeologische vondsten te zien. Een Slechtvalk heeft het hier voorzien op de vele duiven die hier in de omgeving rondhangen.

Uitzicht vanaf de Kasteelheuvel in verschillende richtingen, op de rechter foto de eerder bezochte St Peter & St Paul kerk

In het stadscentrum aangekomen gaan we eerst de kathedraal bekijken, prachtig wit met mooie beelden. Helaas kunnen we niet naar binnen toe omdat er een bruiloft aan de gang is. Kriskras wat door de binnenstad gelopen, allemaal leuke kleine straatjes en steegjes met winkeltjes en kunst en gezellige terrasjes. Tussendoor nog een paar kerken bezocht, wat zijn hier veel verschillende geloven zeg!

De witte kathedraal van Vilnius, monument voor Gediminas, groothertog van Litouwen en de winkelstraatjes met o.a. kunst en schilderijen te koop

De Russisch-orthodoxe kerk is ook wel erg indrukwekkend van binnen. Je mag hier niet forograferen helaas. Al die oude kerken ademen wel een bepaalde sfeer; je waant je soms even terug in de middeleeuwen of zoiets.
De St. Casimir's kerk is ook zeer de moeite waard om te bekijken. Van binnen prachtige iconen in mooie kleuren, en in de catacomben zijn zo'n 1000 lichamen geplaatst, die in de juiste klimatologische omstandigheden hier mummificatie ondergaan. Veel Poolse adellijke families liggen hier, waarvan 730 leken en 250 monniken.

St. Casimir's kerk, binnenin felle oranje kleuren, en in de catacomben (Cripte) soort muurtekeningen. Hier zijn bijna 1000 lichamen geplaatst ter mummificatie.

Bij de St. Theresa's kerk kom je bij de enige bewaarde stadspoort, "poort van het Morgenrood" (Ausros Vartai), speciaal boven deze poort liet men een kapel bouwen met daarin een icoon van de heilige maagd Maria, die naar verluidt wonderbaarlijke krachten bezit. Iedereen schuifelt er dan ook langs. Wat mij wel opvalt is dat iedereen die aan de achterkant de poort binnenkomt, zich omkeert op het moment dat ze onder het icoon doorgelopen en dan allemaal een kruis slaan, zonder uitzondering. Zelfs een paar stoere pubers doen het ook. Kortom: wie van kerken bezichtigen houdt kan hier zijn/haar hart ophalen. Een tiental kerken is niet teveel gezegd. De jongens zijn begrijpelijk een beetje kerkmoe aan het eind. We hebben wel trek en eten vlak bij het station een patatje bij de M. en daarna lopen we door naar het perron.

St. Theresa's kerk van binnen en de aangrenzende de kapel boven de poort van het Morgenrood (Aušros vartai) met de heilige icoon van de maagd Maria.

We komen aan op het perron en er staat al een trein op “onze” rails klaar. Ook op het bord staat de bestemming al aangegeven waar we heen moeten.
Het zou echter nog wel een minuut of 10 duren voordat de trein volgens het tijdschema zou vertrekken, maar goed, net als hier in Groningen denk ik: we gaan er al vast in zitten. Nu heb je bij die treinen niet zo’n instap als hier, maar ik vind hem nu wel vrij hoog, dus ik til Finn op en zet hem op de trein, daarna Morris. Op dat moment komt de trein echter in beweging, til snel Morris er weer uit. Op dat moment komen er twee spoorwegmensen vloekend en tierend op mij af. Ik roep snel Finn terug en kan hem er nog net weer uittillen, voordat de deuren dicht gaan. Blijkt het een andere trein te zijn, eentje die naar Klaipėda gaat. Daarna krijgen we nog even een flinke uitbrander in het Litouws, gelukkig doet het me niet zo veel want ik versta er toch niets van. Is dus wel even schrikken, was Finn er bijna vandoor met de trein zonder ons in een vreemd land (zonder de taal te spreken en zonder mobieltje), pfff. Toch maar rustig afgewacht op de juiste trein, en hier wordt het opstapje ook gewoon uitgeklapt en kan iedereen gewoon instappen.

Even afkoelen bij de fontein, als afsluiter een lekker ijsje en daarna is het wachten op de trein terug naar Rudiknes.

Bij het perronnetje in Rudiknes staat “onze” taxi reeds klaar. Een van de mannen van de wielerploeg van Wim komt ons ophalen. Wij stapten het busje in, maar de motor maakt een raar lawaai. De jongen rommelt wat onder de motorkap van het busje en daarna rijden we weer verder. Onderweg is het geluid nog niet helemaal weg, maar gelukkig zijn we er bijna. Bij de Spoorwegovergang stopt daar echt iedereen en blijft ook een aantal seconden echt stil staan. Misschien staat er wel een hoge boete op of zoiets. Ze doen dat ook als je aan beide kanten van ver niets ziet aankomen. Wij zijn dan gewend om gewoon door te rijden, maar zij stoppen gewoon. Op de Camping gaat de motorkap alweer omhoog. Hij kan maar niet vinden waar dat geluid door komt. Wij doen nog een spelletje en gaan dan lekker slapen. Het was een lange dag sjouwen door de stad, maar wel mooi.

Dag 5: 8 augustus

Aukštaitija National Park

De gemeenschappelijke ruimte van camping "de Harmonie", mooie standplaats gevonden aan het meer in het Aukštaitija National Park.

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/uFWW3

Iets na 11:30 uur gaan we op weg. Deze ochtend regent het een hele tijd, de buren moeten hun de Waard tent nat inpakken. Ik maak nog even een foto van het gastenverblijf van de camping en dan gaan we ervandoor. Vandaag gaan we verder naar Aukštaitija National Park, pak hem beet ongeveer 150 km verderop.

Op internet had ik opgezocht dat er een bezoekerscentrum in het dorpje Paluse aanwezig moest zijn, en daar zou ook een kleine camping bij zijn. Beide vallen in de praktijk wat tegen. Het centrum is een werkkantoor. Je kan er een paar folders krijgen en er staat een opgezette bever en dat is het dan. Wel worden we door een jongen enthousiast te woord gestaan. Hij geeft ons een kaartje van het gebied en vertelt ons waar je overal mag overnachten. De camping hier is niet meer dan een veldje achter de kerk, niet eens aan het meer.

Het is een mooi gebied met veel meren. Bevers zitten er ook wel, maar of we er een zien is altijd maar de vraag natuurlijk, ze zijn aardig schuw.

Hout sprokkelen voor ons eerste echte "wild" kampvuurtje.

We zoeken een mooie plek waar je mag staan in het bos met uitzicht op het meer. Verderop langs een lang pad staan nog wel een paar tentjes, maar onze kampeerbus staat aan beide kanten zeker 200 meter van het volgende tentje vandaan. Zo te zien staan die anderen hier wel voor een langere tijd. Hier moet je ook een kleine bijdrage betalen, maar ik heb geen idee waar en aan wie ik dat zou moeten doen.

Ik hoor hier telkens een Raaf roepen en wat ook geinig is dat er midden in het bos tussen de bomen een ooievaar loopt, vreemde plek voor zo'n beest hoor. Op het water zwemmen wat Futen, een Parelduiker en wat Kuifeenden en in het riet hoor je een Rietzanger en een Rietgors zingen. Van ver hoor je de lach van een Groene Specht.

Achter de auto loopt het bos omhoog. Ik roep de jongens dat we maar eens hout moeten gaan sprokkelen, dat vinden ze een vet idee!

Wij de berg op. We moeten toch wel redelijk ver het bos inlopen, want in het eerste gedeelte was natuurkijk al het hout al lang weg geraapt. Wel veel toiletpapier overal, dus oppassen waar je loopt!
Dieper het bos in zie ik ook nog een paar vrouwen die aan het paddenstoelen plukken zijn, en ja hoor daar loopt die ooievaar ook al weer te paraderen.

Na een paar keer heen en weer lopen hebben we wel genoeg brandhout verzameld volgens mij. De laatste keer ben ik Morris even kwijt in het bos, loopt die achter de Ooievaar aan! Gelukkig vind ik hem snel terug. Er stopt nog even een auto bij ons. Daaruit komt een jongen gestapt, die het geld ophaalt voor de overnachting, dus dat komt dan ook weer goed allemaal.

We hebben ons kampvuurtje aangestoken; onze eerste echte “wild”kampeerervaring wordt hiermee een feit. De jongens vinden het prachtig en staan te dansen bij het kampvuur.

Aan het meer komt nog even een familie Knobbelzwaan voorbij. Maar niet voeren zeg ik tegen de jongens, anders blijven ze misschien rond de auto hangen.

Lekker wijntje erbij ontkurkt en rond 20:40 wordt het al wat donker en brengen we alles in gereedheid voor de nacht. Een half uur later is het al pikkedonker, en ja in zo’n bos zie je echt geen hand meer voor de ogen. Lekker slapen dus. Karin wordt midden in de nacht nog wel even wakker en krijgt ineens de bibbers bij de gedachte dat we daar in het pikkedonker staan en je niet kan zien wat er zich buiten ons busje afspeelt, en dan klinkt ieder geluidje wat je hoort misschien wel wat enger dan dat het in werkelijkheid is.

Dag 6: 9 augustus

Aukštaitija National Park en Letland

De bos-Ooievaar, de oude vestingsheuvel en het uitzicht daarvandaan.

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/LVK5a

We worden op tijd wakker en om een uur of 8 zie ik de Ooievaar al weer rond lopen in het bos, deze keer er toch maar even snel een foto van maken. Zwarte Mezen en Kuifmezen hoor ik vanuit de bomen. We genieten van een lekker ontbijtje en daarna frissen we ons wat op met het water uit het meer om ons pad verder te vervolgen.

In het park komen we bij een mooie heuvel uit die we oplopen, hier hebben we een prachtig uitzicht over het meer. Daar zie ik een paartje Geoorde Fuut onderduiken en even wat verder weg vliegt zelfs een Visarend over. Het begint er wat donkerder uit te zien in de verte en het begint ook te rommelen.

Op deze berg zou vroeger een kasteel/vesting gestaan hebben in de 9^e t/m de 12^e eeuw, daarvoor hebben ze een groot houten bord geplaatst. Een grote slak met een huisje van zeker een cm of 5 kruist ons pad, en de kinderen kijken er met veel interesse naar.

De watermolen bij Ginučiai, even pootje baden en de "Trainiškis Oak"

We rijden een eindje door en komen bij de watermolen bij Ginučiai, met een stroomversnelling erbij. Naast de watermolen zien we een paar mensen zwemmen. Het water is helder, de vissen (forellen) kun je goed zien. Morris gaat even lekker pootje baden.

De laatste bezienswaardigheid waar we langs gaan is een oeroude eik (Trainiškis Oak) van wel 6.1 meter breed, 23 meter hoog en een leeftijd van wel 800 jaar! Zoals je kunt zien is die helemaal hol van binnen.

Onderweg naar Letland komen we langs dit mooie kerkje wat in the middle of nowhere staat.

Letland

Een paar minuten over half drie passeren we de grens met Letland. Vanaf de grens rijden we via een kaarsrechte weg (20km) naar Daugavpils.
Vlak bij de stad rijden we via wat rare bochten via een ijzeren brug over de rivier de Daugava. Aan de oevers zie je grote oude logge gebouwen die doen denken aan de oude sovjettijd.

Slechts 20% van de inwoners schijnt van Letse afkomst te zijn; vooral de Russische invloeden zijn overal terug te vinden. Naast de Russen wonen er ook veel Polen en Witrussen.
Als je de trammetjes ziet denk je al snel aan een 10-tal jaren terug in de tijd dat deze ook nog ergens in Nederland reden, zo zien ze er uit, museumstukken voor mijn gevoel.
We zien drie fraaie kerken, toch maar even stoppen voor een paar foto’s, het is veel goud wat er blinkt.

Grensovergang Letland, Russich Orthodoxe kerk in Daugavpils, nog een andere kerk en een tram uit oude tijden die hier nog steeds dienst doet.

Raznas National Park

We rijden door naar het Raznas National Park om daar een overnachtingsplek te zoeken.
In de buurt van het grote meer van het park en ook in het overige gedeelte van het park vinden we geen goede plek om te gaan overnachten. Een km of 20 van het park komen we vervolgens bij het dorp Aglona aan. Hier treffen we een klein meertje aan met daarnaast een complexje van wat huisjes en een parkeerplaats voor enkele campers (een paar Engelse camperaars staan daar al).

Bij aankomst worden we welkom geheten door een stevige vrouw met een verstandelijke handicap die telkens haar hand opsteekt en een soort van “hi” zegt, wat wel een beetje klinkt als “heil”, ik noem haar dokter “Heil”. Ze is in ieder geval heel vriendelijk en roept de bazin van de camping, deze vrouw zegt waar we mogen staan en schrijft een ouderwets bonnetje, het kost bijna niets.

Je kunt er boogschieten, kanovaren en er is een soort van hindernisbaan tussen de bomen aangelegd. Op de hindernisbaan vermaken de jongens zich prima. Het is wel allemaal op zijn Lets natuurlijk.

We krijgen de sleutel van een van de huisjes waar we vlakbij staan met de bus. Hier mogen we dan van het sanitair gebruik maken. Ik zou er niet in willen overnachten. Wat een oude troep zeg! Smoezelige bedden en meubels e.d. uit het stenen tijdperk, nee ik ga hier alleen maar naar het toilet, in ons busje hebben we wel water om de tanden te poetsen en ons een beetje te wassen. Je zou hier salmonella oplopen!

Dokter “Heil” komt nog even bij de kinderen kijken, en laat hun allerlei buttons zien die ze op haar borst heeft geprikt. Ze doet net of ze een beetje een zuster is, we moeten er wel een beetje om gniffelen, maar vinden het ook heel leuk dat ze alle ruimte krijgt om lekker rond te lopen en wat met de gasten te praten, voor zover we elkaar kunnen begrijpen dan. Ze heeft er wel lol in.

Dag 7: 10 augustus

Aglona, Nagli, Lubans, Gauja National Park(Ligatne)

Nog even over de hindernisbaan als ochtendgym.

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/aBmny

De jongens spelen nog even op de hindernisbaan voordat we verder gaan, terwijl er schlagermuziek galmt uit een hokje dat vlakbij staat en waar dokter “Heil” in zit. Daar kun je overigens ook nog boogschieten.

Doktor “Heil” komt nog ons nog even begroeten en de jongens gaan er snel vandoor. We nemen afscheid en rijden naar het dorpje Aglona. Daar staat een prachtig grote spierwitte basiliek die we ook even gaan bezichtigen, in alle opzichten een indrukwekkend gebouw. In 1993 heeft paus Johannes Paulus II hier een bezoek gebracht en sindsdien is het een Bedevaartoord geworden.

Basiliek van Aglona en uitzicht vanaf het gebouw dat midden in de meren van Lubans staat.

We gaan daarna verder op pad. Op internet had ik over de visvijvers bij Nagli gelezen dat ze niet vrij toegankelijk zijn. De afslag van de doorgaande weg naar de gravelweg richting de visvijver was even zoeken en we rijden te ver door. Terugrijdend zien we langs de doorgaande weg een dode marterhond liggen. Deze is al aardig opgezet dus zal er al wel even gelegen hebben. Het is desondanks wel een groot beest als je hem zo ziet; ik zie hem liever levend.

Als we de visvijvers doorkruizen valt het mij toch ook wel een beetje tegen: overal dikke sloten op de hekken. Ik heb geen zin om ergens een sleutel te moeten gaan halen of toestemming te vragen om er in te mogen, afgezien nog van de vraag bij wie je dat zou moeten doen. We zien wel een IJsvogel en wat Grote Zilverreigers, maar verder zie je ook weinig water vanaf het grindpad. We rijden maar verder naar het meer Lubans en hopen op meer zicht en meer vogels daar.

Hier vind ik de wolken zo mooi boven het gebied Lubans.

Hier is het inderdaad andere koek, je ziet veel watervogels. Je rijdt over een grindweg (dijk, die aan beide kanten ontsloten is) door water met vrij uitzicht naar alle kanten.

Je ziet o.a. Koereigers en Zilverreigers en ongeveer middenin staat een spiksplinternieuw bezoekerscentrum dat met subsidie van de EU tot stand gekomen is. Er loopt echter alleen iemand van de beveiliging rond, we kunnen helaas niet naar binnen. Hij belt wat met iemand en we krijgen daarna wat folders. Je schijnt er ook te kunnen overnachten. Het is er speciaal voor vogelaars neergezet volgens mij.

Aan de buitenkant hebben ze een trap gemaakt die doorloopt tot op het dak. Van daarbij heb je een prachtig uitzicht over het hele gebied. Er staat een heel stevige wind maar het is nu vrij rustig qua vogels: ik zie een paar Gele Kwikstaarten op de weg en wat sterntjes bij een steigertje zitten; verder helaas weinig in dit jaargetijde.

Ik kan me wel voorstellen dat het op deze plek in het najaar wemelt van de vogels en vogelaars, echt een sublieme plek lijkt het me.

We stappen weer in de auto en rijden naar de volgende kijkhut langs de route. Ook daar is het echter rustig, wat eenden. Ik loop de trap van de kijkhut weer af terug naar de auto en zie vlak boven mij ineens een mooie Boomvalk een paar rondjes draaien.

Bezoekerscentrum Lubans, uitkijktoren langs het gravelpad, een van de Zeearenden en Hoornaars die een vogelhuisje gekaapt hebben.

Nog geen 200 meter verder rijden zie ik een stukje verder boven het gravelpad een paar grote vogels opdoemen tegen de dreigende lucht in de verte. Ik stop om toch even beter te kijken en ja hoor, twee Zeearenden komen onze kant op, waarvan 1 adult. De juveniel blijft heel lang het pad volgen en komt vervolgens recht over ons heen. Wat een prachtbeesten! De adult schroeft al wat hoger en die zie ik niet meer terug.

Informatiebord gebied Lubans, alleen voor ons niet te lezen, en de Kraanvogels die we langs het pad zien.

Even verder aan het water zit een Purperreiger op een boomstronk. Daar hangt bij een huisje met inlichtingenbord ook een nestkast, alleen is deze bewoond door Hoornaars, ze vliegen af en aan. Rechts van ons liggen natte graslanden en daar zien we verschillende groepen Kraanvogels foerageren. 15 minuten later komt de juveniele Zeearend weer langs.

Dit lijkt me wel een van de hotspots voor vogelaars in Letland, of voor bezoekers van omringende landen, om in de juiste tijd van het jaar vogels te kijken. Er schijnen hier veel Finnen te komen.

We rijden door naar het Gauja National Park en vinden hier een plekje op een kleine camping, aan de rivier de Gauja, in het dorpje Ligatne.

De op één na grootste zwerfkei van Letland en de campeerplek aan de rivier de Gauja met handig overdekte zitjplek.

Onderweg gaan we langs de op één na grootste zwerfkei van Letland, er loopt een plant overheen maar verder stelt dat ook weinig voor.

We komen bij de camping aan. Er staat alleen een tentje met een paar fietsen, die blijken van Nederlanders te zijn. Landgenoten komen we bijna niet tegen tijdens onze reis. Zij maken fietstochtjes in de omgeving. Vandaag is het wel buiig en ze zijn aardig nat geworden. Het water hier uit de kraan is heel erg geel. Het stinkt ook nog eens, maar dat blijkt hier wel normaal te zijn. De pannen slaan er geel van uit als je er water van kookt.

Na een douchebeurt ben ik ook weer lekker bijgekleurd. Iets later valt de druk van de waterleiding af en hebben we helemaal geen water meer.

Op de rivier zie ik tot mijn verbazing nog een Grote Zaagbek zwemmen en ik denk aan onze oeverkant een Bever te zien. Maar het wordt al donker en door de vochtige omgeving hier komen de muggen al massaal te voorschijn. Het wordt tijd dat we maar eens lekker gaan slapen, het was weer een lange dag.

Dag 8: 11 augustus

Ligatne - Dierenpark

Zie Ligatne op Google maps: http://goo.gl/maps/MyNlC

Deze ochtend blijkt het water nog steeds niet beschikbaar te zijn. De eigenaar is nog druk bezig om het euvel te verhelpen. De prijzen voor een overnachting hier liggen een stuk hoger dan we eerder gewend waren. Dit komt voornamelijk omdat bij mooi weer de mensen uit de stad hier massaal gaan kanoën en bbq-en, en dit vooral in het weekend. Gelukkig is het nu rustig.

De buurvrouw van het tentje is vandaag jarig. Haar man heeft zelfs wat slingers rond de tent gehangen, we hebben haar even van harte gefeliciteerd natuurlijk. Daarna raken we aan de praat. Ze nodigen ons uit om vanavond een borrel te komen drinken en dat lijkt ons een goed plan, dus deze afspraak staat.

Deze keer gaan we voor het eerst met onze meegenomen fietsen op pad. Het dierenpark is een paar kilometer fietsen net aan de andere kant van het dorp Ligatne.

Naar beneden kijk je hier naar de luierende beren, verderop zitten de everzwijnen.

Ook in het dierenpark is het niet zo druk. Je kunt er een mooie wandeling maken waar je dan een tiental dieren kunt zien, die allemaal in afgeschermde stukken en gescheiden van elkaar rondlopen.

Zo zien we daar o.a. beren, wolven, wilde zwijnen, elanden en uilen. De lynx en poolvos laten zich niet zien. Middenin het park heb je nog een hele hoge houten uitkijktoren waarbij je over de bomen heen kunt kijken en verre uitzichten bij helder weer hebt. De Raven scheren hier mooi over je heen.

De uitkijktoren met het uitzicht van bovenaf en de elanden in het park.

Morris roept ineens van onderaan de toren dat zijn wiebeltand eruit is gegaan, en ja hoor het was zijn eerste! Gelukkig is die niet op de grond in het bos gevallen.

Middenin het parkje staat nog een klein eettentje waar je wat eten kunt bestellen. De jongens kiezen natuurlijk pannenkoeken, mij lijkt een ander gerecht wel wat, ik zag het iemand anders aan een tafeltje eten. Het zijn een soort kapucijners met groenten erbij gebakken. Het is wel heel lekker, zelfs een tweede portie gaat er goed in. Karin kiest toch ook maar voor een pannenkoek.

Link: http://www.latvia.travel/en/ligatne-nature-trails

De rivier met de rode wanden.

Terug bij de ingang van het park begint het enorm te hozen. Arme buren denken we meteen, want die zijn vandaag ook weer op de fiets weg. Na de bui fietsen we tegen 16:30 rustig terug langs de rivier. Daar kijken we nog even naar de rivierbeddingen die op sommige plekken uit rood gesteente bestaat. Mij doet het meer aan rood zand denken, je kunt er zo een laagje af halen. Deze rode wanden worden wel overal als trekpleisters gebruikt om toeristen te trekken, die er in een kano langs varen.

De mooie oude huizen in het dorp vormen een contrast met de betonblokken van flats in de rest van het dorp.

Terug in het dorp zien we daar ook een paar prachtige oude statige huizen van vroeger staan. Vroeger woonde hier de elite in van de mijnen uit de buurt. Nog even een brood gekocht in een dorpswinkeltje. Dit dorp bestaat voor de helft uit foeilelijke betonnen flats, zoals je die in veel dorpen aantreft in Letland. Wel apart is dat tussen de flats in waslijnen staan waar was aan hangt te wapperen, je hangt het dus op waar iedereen gewoon bij kan.

Terug bij de kampeerplek eten we maar even een lekker stuk taart, die we gisteren onderweg ergens hadden gekocht. Bij deze kampeerplek is ook een van de weinige pontjes waar je de rivier over kunt steken. We lopen er eventjes heen en ik zie op het bord dat de laatste pont om 19:00 uur de oversteek maakt. Het is nu 19:30.

Eten in het dierenpark, nog even frisbeeën en dan gaat de zon alweer onder.

Voor onze bus hebben we een mooi afdakje waar je onder kunt zitten met uitzicht op de rivier. De buren laten zich niet zien voor de borrel, zullen ze het vergeten zijn en zelf lekker in een restaurant de verjaardag aan het vieren zijn? Het lijkt me niet onmogelijk.

Het begint wat schemerig te worden en aan de overkant zie ik toch wat beweging op de oever. Ik haal snel de verrekijker en tot mijn vreugde zag ik daar dus bevers zwemmen en op de kant klimmen.

Voor een goede foto is het echt te donker geworden. Dan had ik het gisteren toch niet mis, ze zitten dus gewoon voor je kampeerbusje!

De jongens hadden zich wel op de borrel met chips verheugd. Helaas de buren zijn er nog steeds niet. Het wordt echt donker, we besluiten om maar naar bed gegaan, omdat het ook al wat frisser begint te worden. Morris legt natuurlijk nog even zijn tandje onder zijn kussen, je weet maar nooit of de tandenfee ook hier komt zegt hij.

Dag 9: 12 augustus

Ligatne - Riga

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/Bxy2K

Vannacht heeft het veel geregend, en we besluiten om maar weer eens verder te trekken naar Riga.

Morris geeft een gil, en jawel hij had gelijk, de tandenfee heeft een “Letse Lats” onder zijn kussen gelegd, lijkt wat op een Euro, is hij toch niet vergeten.

Na mij gewassen te hebben loop ik langs de buren en spreek ze nog even over gisteren. Ze waren 's avonds pas tegen een uur of 22:30 terug gekomen. Ze verontschuldigen zich dat ze niet bij de verjaarsborrel zijn komen opdagen. Wat was er nu aan de hand?
Zij stonden dus rond 19:45 aan de overkant bij het pontje, echter dat vaart maar tot 19:00 uur zoals ik gisteren zei. Maar op alle folders staat overal dat de pont tot 20:00 uur vaart, dus daar gaat iets fout! Het gevolg was dat ze een dikke twee uur moesten omrijden om de rivier weer over te kunnen steken. Ze hadden al wel wijn en chips en van alles gekocht, nou ja daar konden ze ook niets aan doen tenslotte.

Wij pakken alles weer in en de fietsen moeten nog weer even achterop de auto bevestigd worden. Omdat die fietsen vrij hoog achterop de auto zitten moet je altijd even ergens op staan om de achterste fietsen goed vast te kunnen zetten. Tien meter verderop staat een picknicktafel. Ik rij de auto een stukje achteruit. Het loopt daar wel licht naar beneden tot voor de picknicktafel. Ik denk: dat is handig, daar kan ik mooi even op staan om de fietsen goed op auto te bevestigen.
Maar daarna heb ik een probleem, ik kom er niet meer weg. Door het natte gras slippen de banden en kom ik het schuine kantje niet meer op, %^&*# wat nu? Op zoek naar de eigenaar, die is gelukkig nog aanwezig en nog steeds met zijn defecte watertoevoer bezig. Hij legt wat planken onder de wielen en hij trommelt de buurman ook even op. Een man in een lange dikke leren jas die je tegenwoordig aan hebt als je een solex-ritje maakt in Nederland. Samen duwen ze achter tegen het busje aan, en zo schommelt het busje heen en weer totdat dat eindelijk over het hoogste randje heen komt en dan kan ik gelukkig verder vooruit rijden. De beide mannen hebben het zweet goed los van de 5 minuten duwen. Ik vond het zelf ook wel een beetje eng want ik stond ook niet ver van de picknicktafel af en ik was als de dood dat ik te ver naar achteren zou schieten en dat de mannen zo tussen het busje en de tafel terecht zouden komen. Gelukkig is er niets gebeurd. Diepe sporen achterlatend en zijn mooie planken aan gort, nemen we afscheid, ik verontschuldig me nog vele malen en dan gaan we op weg naar Riga.

De camping in Riga, vooral veel regen dus dat wordt even binnen blijven.

We nemen vlakbij Ligatne de A2 en volgen die tot aan Riga (ca. 70 km). Dit is een van de hoofdsnelwegen van het land, maar toch anders dan dat wij ze kennen.
Langs de weg zie je gewoon overal auto's staan van mensen die in het bos paddenstoelen lopen te plukken. Halverwege deze snelweg moeten we ineens stoppen voor een stoplicht op de snelweg, daar kon je oversteken. Ik zie het al voor me: een stoplicht voor voetgangers tussen Groningen en Assen om over te steken. En zelfs de trein kan je er nog verwachten. Ook de spoorbomen zijn een stukje verder aanwezig op de snelweg, net zo vreemd.

De camping in Riga, het is eigenlijk niet meer dan een parkeerplaats voor campers.

Ons plan is om naar de stadscamping te gaan, de bus neer te zetten en daarna de binnenstad te bezoeken. Helaas het weer gooit vandaag roet in het eten. Het regent pijpenstelen onderweg en op de camping aangekomen is het al niet anders: het is totaal geen weer om de stad in te gaan. We hangen even een paar uurtjes wat rond in een overdekt winkelcentrum. Daar eten we dan ook maar even bij een van de vele buffet-restaurantjes, die allemaal een gezamenlijk groot terras hebben. We kopen ook maar even een paraplu voor alle zekerheid! Daarna gaan we weer naar de camping. Hier staan voor 95 % campers. Op een klein veldje staan nog een paar trekkerstentjes. Hier zie je dus wel meer toeristen die je op de campings in het binnenland haast niet aantreft. Ik zie welgeteld een Nederlands kenteken, veel Italianen, er zit een groep van wel 20 campers tussen.

Morgen hopen maar op beter weer, dan kunnen we de stad in! Voor vandaag rest ons nog lekker vroeg te gaan slapen met dit slechte weer.

Dag 10: 13 augustus

Riga

Zie Riga op Google maps: http://goo.gl/maps/t1LDH

Ook deze nacht regent het nog veel. Nu de dag aanbreekt lijken de wolken al wat te gaan breken. We zijn klaar om naar de stad te gaan!
We gaan lopend vanaf de stadscamping, het is ongeveer 20 a 30 minuten lopen. We steken via een grote brug de rivier de Daugava over, die dwars door de stad stroomt.

De wacht bij het presidentieel huis, leuke straatjes en het plein bij de Dom.

Aan de overkant aangekomen zijn we vrijwel direct aan de rand van het centrum. Onder de brug langs de weg staan ontzettend veel soldaten en legervoertuigen, er zal wel iets te doen zijn vandaag?

We lopen verder langs een soort kasteel (Rigas Pils) waar een paar wachten voor staan, de vlag wappert in top. Karin zoekt het op: de President is thuis, dit is zijn onderkomen in de stad Riga.

Koffie, thee en taart bij een ambachtelijke bakker, de middeleeuwse mensen die toeristen in de taveerne (kroeg) uit de middeleeuwen proberen te lokken.

Leuke, smalle straatjes met vele oude prachtige gebouwen en kerken leiden ons naar het plein van de “Dome” (Doma laukums).

Vanaf dit plein kun je alle kanten op. Het plein is een soort uitvalsbasis waar je telkens weer belandt na wat omzwervingen door al die bochtige straatjes, die geplaveid zijn met kinderkopjes.

We zoeken een leuk plekje waar we koffie kunnen gaan drinken, terrassen genoeg maar bijna allemaal om te gaan eten. Na iets langer zoeken komen we bij een gezellig terrasje van een bakkerij aan. Hier kiezen we allemaal een lekker stuk taart, op Finn na die kiest een bord vol met allerlei kleine koekjes (koekiemonster). Koffie, thee en fris erbij en dat was even lekker smullen.

Mensen in middeleeuwse klederdracht trekken de aandacht van de toeristen. We blikken even naar binnen bij die taveerne, het ziet er donker uit, er branden alleen kaarsen overal. Het is een taveerne a la middeleeuwen, ja toen hadden ze nog geen electra!

Oud restaurantje waar we langslopen, "House of the Black Heads", de klok van dit huis ingezoomd.

We komen op een ander pleintje uit waar het “House of the Black Heads” staat. Dit uit de 13^e eeuw opgerichte gildehuis werd in de 2^e WO zwaar beschadigd, maar in 2001 volledig gerestaureerd en staat er nu prachtig bij. De jongens berijden nog even een houten paard dat er in de buurt staat en vermaken zich bij een wensfontein en maken hanenkammetjes en kuifjes van hun haar.

De voorbij marcherende soldaten en het houten paard.

Terwijl we daar zo staan op het pleintje bij de fontein horen we wat geschreeuw en komen daar iets voor 12 uur opeens allemaal soldaten aan gemarcheerd. Er komen aardig wat regimenten voorbij gedurende een minuut of 10 en ze lopen daarna weer uit zicht verder de stad in. Wat zal dit zijn vragen wij ons af?

De in onze ogen antieke trammetjes doen daar nog gewoon dienst, de Vismarkt en de BH straat.

Wij besluiten om nog even door te lopen naar de centrale markt over het spoor heen, dat zijn 5 grote oude zeppelinhangars waar de inwoners van Riga heel veel boodschappen halen. Hallen met o.a. alleen vlees, vis, groente of zuivel, meer dan 1200 verkopers bieden hier hun verkoopwaar aan. Het doet me een beetje denken aan Budapest in Hongarije, daar had je ook zo’n hele grote hal met deze soort waar.

Buiten staan ook nog heel veel kraampjes met groente en zelfs een straatje met alleen bh’s, dat vond ik wel geinig om zo te zien. Het is wel een beetje oppassen want hier lopen ook de minder bedeelden rond van het land, dat zie je wel om je heen. Aan het einde van de buitenmarkt loop je onder het spoor door naar het hoofdstation. Hier staan 10-tallen oude vrouwtjes, met steunkousen, panty’s of een armzalig bloemetje hun brood te verdienen. Hier ze je echt de armoede ervan af stralen. We lopen maar snel door; in deze drukke ondergrondse doorgang voel ik me niet zo op mijn gemak.

Oude vrouwtjes, die panty's en steunkousen e.d. aan de vrouw proberen te brengen, fotoexpositie en de Opera.

Aan de andere kant van de spoorlijnen belanden we op een groot plein voor het station en naast een heel erg groot winkelcentrum "Origo" genaamd. Hier buiten is een foto expositie ingericht van allemaal muzikanten.

We steken hier een drukke weg over naar een langgerekt park (Bastejkalns) waar ook een watertje doorheen loopt en waarin veel mensen in een bootje varen, vooral veel stelletjes.
Hierdoor heen lopend komen we langs de opera, een prachtig statig gebouw. Dit park schijnt in de zomer de drukste plek te zijn met veel terrasjes en speeltoestellen voor de kinderen. Het is er nu ook heel erg druk.

Het vrijheidsmonument, de wachten, de komende militaire kolonne met voorop de president van Letland en de voorbijlopende kolonne.

We komen uit bij het vrijheidsmonument, hier staan twee soldaten op wacht en liggen er veel bloemen voor het monument. Er staan langs de kant heel veel mensen ergens op te wachten?
Het is half twee als we vanuit de binnenstad de stoet militairen weer zien aankomen die recht op het monument af komen lopen. Als ze dichterbij komen zien we dat er 1 man bij loopt in een pak. Hij schijnt de president van Letland te zijn Letland. Het aantal mensen dat staat te kijken neemt in snel tempo toe.

De militaire kapel sluit de stoet af, de wacht wordt gewisseld, doorkijkje naar de Kruittoren.

Als ze langs het monument lopen brengen alle soldaten een groet en lopen verder. Hele divisies met allerlei vaandels trekken voorbij met op het einde de militaire kapel. Dit hele spektakel duurt nog geen 10 minuten. We zijn er achter gekomen dat ze vandaag de 20^ste verjaardag van de onafhankelijkheid vieren, dus dat was het met al die militairen en de drukte overal in de stad.

Pleintje met terrasjes, sneltekenaar en de zwerver met zijn been.

We lopen de stad weer in en komen op een ander leuk pleintje, het Livuplein, waar we op het terras een lekker drankje nemen. Tekenaars maken snel tekeningen van toeristen. Een zwerver zit rustig op het bankje tussen de toeristen met zijn kunstbeen staand naast hem…, zal ook wel vermoeide voeten hebben?

Een van de twee katten boven op de toren, kunst te koop, even genieten van een lekker biertje en fris.

Op de hoek staat het kattenhuis met twee katten op de punten van de daken. De eigenaar had 100 jaar geleden een conflict met het machtige "Grote Gilde" aan de overkant, hij zette toen de katten met het achterwerk naar het gilde toe gekeerd uit onvrede. Later toen het conflict weer was bijgelegd heeft hij de katten in de oorspronkelijke positie terug gezet. Finn kijkt of hij nog een leuk schilderij kan vinden dat je hier ook op het plein kunt kopen. Er is hier dus van alles gaande en een gezellig pleintje lijkt het ons.

Het rijtuig voor een rondritje door de stad, paard en bestuurster even in gedachte en de Zweedse poort.

Je kunt hier met een paard en wagen een rondritje door de stad maken, of je met een riksja door de stad laten rondfietsen door studenten. We lopen verder door het centrum door smalle straatjes, over leuke pleintjes en langs markante gebouwen en langs de Zweedse poort uit 1698. Door deze poort werden de terdoodveroordeelden vervoerd naar hun veroordeling. De beul woonde er naast en op het moment dat hij zijn werk moest doen legde hij 's morgens een rode roos in de vensterbank.

Smal straatje, oud gebouw en kleurrijk pleintje met terras.

Rond half vier hebben we het rondje door de binnenstad er zo’n beetje op zitten en komen we aan op het plein van de Dom (Doma baznica) die we dan ook maar gaan bezichtigen. Hij staat wel helemaal in de steigers overigens. Op het binnenplein van de Dom staat o.a. de haan van de toren. Best een groot ding als je dat zo van dichtbij ziet, die moeten ze ook restaureren neem ik aan.

Karin en de jongens steken voor Karin's vader en opa van de jongens een paar kaarsjes aan om zo zijn verjaardag te herdenken, dit doen we ieder jaar als dat mogelijk is, hij blijft toch in ons hart natuurlijk.

Kaarsje aansteken voor opa Strijker, de haan van de kerktoren, toch wel groot! en de binnenplaats van de Dom.

Op één van de pleintjes zoeken we een plek om wat te gaan eten. We belanden op een terras waar mooi gezongen wordt door mensen in klederdracht met oude instrumenten. Een beetje Scandinavische folklore, doet me denken aan Värttinä uit Finland waar ik ook veel cd’s van heb, is prachtige muziek.

Ook lopen er allerlei artiesten rond die er hun dingetje doen. De jongens willen nog even bij een levend standbeeld op de foto en daarna hebben ze het gemunt op een clown op stelten die ballonnetjes in elkaar draait tot zwaarden of beestjes en die ook met een pistool hel grote zeepballonen produceert, maar ja dat doen ze niet voor niets natuurlijk, dus kunnen we zo af en toe de portemonnee wel weer even trekken om in hun dagelijks onderhoud bij te dragen.

Levend standbeeld, lekker eten de clown op stelten en de folkloristische zanggroep.

Na het eten wandelen we rustig terug naar de camping en ik ga dan nog even frisbeeën met Finn.

Moe maar voldaan van de mooie en gelukkig droge dag gaan we lekker slapen.

De stad gezien vanaf de brug op de terugweg naar de camping.

Dag 11: 14 augustus

Estland, Karula National Park

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/mKxUd

Vanaf Riga gaan we op pad, de tocht naar de eindbestemming is voor vandaag ongeveer 200 kilometer. Vanmiddag rond half drie rijden we Estland binnen op weg naar het Karula National Park.
De grensovergang loopt midden door een stadje heen, genaamd Valka(Letland) en Valga(Estland).
We rijden nog eens 10 tal kilometers door en aan de rand van het park rijden we langs een apart kerkje wat er midden in het bos staat, zonder woningen erbij in de buurt, dat blijft wel een beetje vreemd.

grensovergang, apart kerkje vlak bij Karula National Park, onze nieuwe kampeerplek om even lekker te lezen.

Het is een park met veel bos, een beetje glooiend en een aantal plassen. We rijden een beetje om het grootste meer heen en komen zo bij het bezoekerscentrum uit. Hier vragen we waar het mogelijk is om met de kampeerbus te staan. Ze hebben wel een paar kampeerplekken met kampvuur gelegenheid en bankjes, maar dat is op een grote bult, en daar mag je de auto nou net niet laten staan. Er rest hier op deze plek niets dan de parkeerplaats. Nog even over het bezoekerscentrum: stel je er niet te veel van voor, er zit een studente die amper Engels spreekt en het enige wat we kregen wat een plattegrond en een foldertje. Binnen is ook verder niets te zien, er is wel wifi aanwezig rondom het centrum.

Als ik dan even naar de steiger loop aan het meer en met de verrekijker kijk, zie ik een stukje terug langs de kant van het water een picknickbankje staan. Daar is ongeveer ook een plek waar je “in het wild” kan staan volgens de plattegrond. We rijden dus een stukje terug en zijn toch maar het zandweggetje ingereden wat steeds smaller word en ondoordringbaarder, de takken roetsjen lang de auto en diepe gaten in het pad, het is een kleine 300 meter rijden naar het perfect plekje! Er staat nog niemand gelukkig, mooie kampvuurplek en het brandhout ligt al klaar, wat wil je nog meer? Maar een nadeeltje de Wifi rijkt niet tot hier. Morgen zien we wel weer hoe we terug komen naar het hoofdgrindpad. Ik ga er altijd maar van uit, als je er heen kunt komen, kun je ook weer terug. 

Op onze mooie kampeerplek met zwemplas voor de deur!

De zon schijnt nog een beetje, het is tegen 16:00 uur en de kinderen willen nog wel even lekker zwemmen. Dan doen ze dat ook maar, want je wat maar nooit welk weer het morgen is? Zelfs Karin waagt het er op en dobbert even lekker in het meer.
Een Duits echtpaar loopt langs de kampeerplek. Ze lopen een rondje vanaf het bezoekerscentrum, een eindje langs het meer en verderop via het bos weer terug. We wensen elkaar “viele Spass”.

BBQ en kampvuur totdat het donker wordt. 

Het is rond 19:00 uur. We gebruiken een van de twee meegenomen wegwerp-bbq’s (erfenisje van mijn ouders), die dingen waren al heel wat jaartjes oud . Ik krijg hem maar moeilijk aan, maar uiteindelijk lukt het en bakken we wat vlees (worstjes en zo) die we onderweg hebben gekocht. Het kampvuurtje lekker aangestoken en een biertje/wijntje erbij. Zo aan het meer lekker hoor. Er ontbreekt nog net de Eland in het water, die zitten hier wel maar laten zich helaas niet zien.
We genieten met zijn allen van het knetterend kampvuur en rond 21:00 gaan we maar slapen, want het licht gaat uit in het bos.

Dag 12: 15 augustus

Karula National Park, Soomaa National Park

Zie de route op Google maps:http://goo.gl/maps/LoDst

Karula National Park

Deze ochtend is het stil rustig weer, ik speur het meer af of ik wellicht nog een Eland zie staan ergens langs de kant ik het meer. Ik zie wel een aantal plekken waar dat zou kunnen zijn, maar helaas, weer geen Eland, wel wat eenden en Futen, meer is er niet te zien.

Even lekker bruchen, het kleine "huske" is ook af en toe aanwezig in de parken en nog even een modderbad nemen.

Het is nog zonnig weer, dus de ochtend gebruiken we om nog maar even te zwemmen allemaal, we doen het rustig aan. Na een lekkere brunch met knakworstjes erbij pakken we de boel weer in en gaan we op weg naar een ander park: National park Soomaa, zo’n 120 km verder rijden.
Op een gemaaid grasland nog in Karula zie ik een paar Buizerds en zowaar een mooie Schreeuwarend in het gras zitten. Van de Schreeuwarend broeden er hier een paar paartjes in dit gebied. Ook de Zwarte Ooievaar zit hier, maar die zien we niet. Wel zien we nog een paar foeragerende Kraanvogels in een grasland aan de buitenranden van het park.

Soomaa National Park

Dit beschermde park, ca. 390 km² groot, is eigenlijk een groot wetland. Het bestaat uit 70% nat bosgebied en voor 5% uit plasjes en veenmeertjes (bogs genoemd) en moerassen.
In het voorjaar kan het water in een groot deel van het gebied zo 1 meter stijgen binnen enkele dagen. De rivieren stijgen dan gemiddeld 4 meter. In 2009 is het park gecertificeerd als Pan Park, als een van de wildernissen van Europa vanwege het grootste intacte veengebied van Europa.

Aan het eind van de middag komen we aan bij het bezoekerscentrum dat midden in het park ligt, dat is echter al gesloten. Er loopt een vrouw iets uit te laten aan de lijn, maar van ver af lijkt het me geen hond toe. En inderdaad, als we dichtbij zijn gekomen blijkt ze met een hangbuikzwijntje te lopen aan de riem. Dat zie je toch ook niet dagelijks?
Om het centrum heen krioelt het van de Huiszwaluwen. Er is een grasveld waar al twee tentjes staan, een gezin met twee kinderen en een stelletje dat op huwelijksreis is, zo valt te lezen op hun auto.

Kleine kikkertjes vangen, de kampeerplek en het avondeten.

We zetten de auto daar waar we ook stroom hebben. In de verte zie ik een Zwarte Ooievaar overvliegen en zie ik een Buizerd boven het bos cirkelen.
Terwijl de kinderen kikkertjes aan het vangen zijn die er veel zitten in het gras, maak ik een lekkere maaltijd klaar die we daarna nuttigen op een van de picknickbankjes die daar staan.

Je kunt goed merken dat het hier om een nat gebied gaat, voor het eerst hebben we echt veel meer last van de muggen hier. Je moet wel in beweging blijven om de muggen van je af te houden.

Dag 13: 16 augustus

Soomaa National Park, Pärnu (Audru) Golf van Riga

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/rT9MU 

Deze ochtend ben ik er al op tijd uit. Ik besluit om de wandeling te maken het bosgebied in dat gedeeltelijk langs de rivier loopt. Je loopt hier veel over planken(board walks). Het is een prachtige wandeling, aan sommige bomen kun je zien dat het water er hoog heeft gestaan, zeker een meter hoger dan nu. Bij de rivier zie je het werk wat verzet is door de Bevers, ik hoor er wel een door een grote plons in het water, maar zie hem helaas niet, hij was me te snel af.
Een grote Beverburcht kun je hier mooi bekijken en de bomen die ze om knagen zijn niet bepaald de kleinsten 20 cm doorsnee zitten er wel tussen. Ook hier kun je eigenlijk niet stil blijven staan want dan nemen de muggen meteen hun kans waar.
Als ik terug ben zijn de anderen ook wakker en staan zich te wassen buiten bij een kraantje.

Even wassen en tandenpoetsen in de buitenlucht, grote kever zat op een loopplank en begin kanotocht.

Het bezoekerscentrum is vanaf 10 uur open. Na wat gegeten te hebben en de koffie gaan we er maar eens even kijken. Binnen is een kleine expositie over het gebied en veel prachtige foto’s zijn er te zien, ook van andere Pan parken hangen er foto’s.
Ja wat gaan we doen? Op internet had ik wel foto’s gezien van kanotochtjes, dus ik vraag maar eens aan de mevrouw of en waar je hier ergens eventueel kan kanoën?
Ze pakt meteen de telefoon en belt wat rond, dan zegt ze tegen ons dat ze op ons wachten en of we dan een beetje op willen schieten, want die mensen van de kanoverhuur moesten eigenlijk al weg. Uit beleefdheid durven we er niet tegenin te gaan, want ze had al wat besproken.
De kinderen kunnen gratis mee volgens haar en voor ons koste het 16 euro per persoon. We vinden het nog al aan de prijs voor hier. Snel nog een paar foto’s bekijken en dan maar op weg dan naar het dorp een km of 10 verderop, waar we een kanotocht gaan maken op een rivier.

We komen aan bij de kanoverhuur, en jonge man en zijn vader delen de materialen uit en gooien twee kano’s op het dak van hun busje. Wij doen nog snel even wat andere kleren aan die nat mogen worden, wat proviand mee en we krijgen nog een paar appels van hen uit eigen tuin.

We moeten vooraf betalen, omdat zij weg gaan en niet aanwezig zijn als wij weer terug komen op de aanlegplek hier. De prijs is nog wel even onderhandelen, we moeten per persoon 16 euro betalen, totaal 64 euro voor twee kano’s zonder begeleiding en dus ook voor de kinderen.

We kunnen 48 euro bij elkaar sprokkelen en vinden dat eigenlijk al meer dan genoeg. Ik heb geen zin om het kluisje nog te openen en zeg maar dat dit het eindbod is, ze gaan akkoord.
Ze brengen ons daarna met hun gammele vw busje een paar kilometer stroomopwaarts.
Daar worden we bij de rivier afgezet en vertelen ze je dat je al na een paar honderd meter aan de overkant de wal op kan om daar een hele mooie wandeling over planken te kunnen maken van een paar kilometer lang over planken.

Boardwalk door het moeras.

Om een uur of 12 zitten we in de kano en 10 minuten later staan we aan de overkant. Het weer is op dit moment goed, de zon is er regelmatig bij. We lopen “gewoon” over een moeras. Onderweg liggen een paar moeras vennetjes(bogs) waar het ook een soort gewoonte is hier om er in te gaan zwemmen (bog swimmimg), volgens de kanoverhuurder is dit een unieke ervaring. Op de plank zat op een gegeven moment een hele grote kever met lange voelsprieten, geen verstand van wat het is?

We zoeken een leuke “bog” uit om het eens te proberen. Ik moet er als eerste in anders willen de anderen niet, jemig wat is dit koud water zeg. Ik voel ook helemaal geen grond en het water is zo zwart als je er in kijkt, je ziet helemaal niets. Dat is wel een aparte gewaarwording. Zolang je maar zwemt en in de bovenlaag blijft is het te doen. Daarna volgt Morris al snel en uiteindelijk gaan ook Finn en Karin overstag, dit moet je toch echt meemaken en doe je niet snel weer. In Nederland ken ik dit fenomeen niet?

 
Lekker even zwemmen in het moerasmeertje (bog swimmimg), maar wel knap koud water!

Na de verfrissende duik lopen we weer verder over de planken, maar inmiddels wordt de lucht voor ons donker en horen we onweer in de verte. We lopen redelijk in open veld en stappen stevig door, de eerste druppels vallen al uit de lucht. Een keer stap ik naast het “board” en heb meteen de voet kledder nat, dan pas merk je hoe moerassig het hier is. Ondertussen kijk ik wel goed om me heen of ik ook nog groot wild zie, want in dit park zitten o.a. Beren, Wolven, Lynxen en Auerhoenders, maar goed dat de anderen dat niet weten. Halverwege de route staat nog een uitkijktoren, alleen een Raaf zie ik vliegen meer niet. Gelukkig trekt de donkere lucht net langs ons heen en krijgen we een klein buitje op ons hoofd, maar worden er niet echt nat van.
Tegen de donkere lucht zie ik later hoog in de lucht een Steenarend zijn rondjes draaien, prachtig maar wel ver weg.
Als we het rondje er bijna op hebben zitten komen we weer bij de bosrand uit die langs de rivier loopt, hier schieten een aantal Hazelhoenders vlak voor ons weg en strijken een eindje verderop in het bos weer neer waarna ze uit beeld lopen.

Mooie bloeiende waterlelies in de plasjes, de vochtige mossige bomen en het pad terug door het bos naar de kano's.

We stappen rond 14:30 weer in de kano’s want we moeten het hele eind nog peddelen naar de eindbestemming.
Al snel word het weer donker in de verte en horen we al weer onweer naderen, dat is toch wel een beetje eng. Hoewel we niets laten merken aan de kinderen natuurlijk. Normaal gesproken hadden we nog wel even halverwege gestopt, maar dit keer gaan we maar gewoon verder hoewel we niet eens weten hoever het eigenlijk nog is of hoelang we nog moeten varen.

Weer instappen na de boardwalk en peddelen maar. 

De omgeving is mooi, onderweg nog wel een blauwe flits van een IJsvogel, verder niet veel vogels bij het water op zwaluwen na dan. Af en toe zit er een stroomversnelling in en dan moet je daar even goed de boot door manoeuvreren. Morris vindt het ook wel eng en op dat moment draait de boot ook een heel klein beetje zijwaarts op een steen die onder water ligt. Gelukkig kan ik het snel corrigeren, maar Morris moet wel een traantje laten en ik heb hem wel even moeten kalmeren voor zover het kan op de rivier, hem maar moed in gepraat en dat helpt gelukkig.
Iets na vier uur komen we aan op de plek waar we de auto hebben staan en waar we uit moeten stappen. We trekken de kano’s de kant op, een paar meter omhoog en hebben daar alles netjes achtergelaten en zijn met de auto vervolgens onze weg verder gaan vervolgen.

Morris zet zich schrap voor een stroomversnelling, na de doorkomst kijkt hij wat minder vrolijk.

We besluiten om naar de kust te rijden, we zijn er tenslotte niet zo ver vandaan.
In het Duitse boekje dat we hebben gekocht, waarin kampeerplekken staan voor campers in de Baltische Staten gaan we eerst op zoek naar een kampeerplek in Pärnu, dat zou naast de rivier liggen. Nou het lijkt meer op een zigeunerkamp, dus daar gaan we maar niet staan. In hetzelfde boekje staat een paar kilometer verderop ook een kampeerplek aan de Golf van Riga waarbij we ter hoogte van een dorpje Audru richting de kust moeten rijden. Het is wel even zoeken naar de juiste afslag.

Rond 19:00 uur komen wij daar aan, het is echt een prachtige plek, lekker rustig, er staan maar een paar andere kampeerders, met uitzicht op de zee, 20 meter van ons busje. Hier ook allemaal speelattributen voor de kinderen, die hebben ze al een aantal dagen niet meer gezien. De jongens gaan meteen aan het strand spelen totdat het donker wordt.

Naast de camping staat nog een fraaie uitkijktoren met daarachter nog een heel klimbos, waar je betaald door de bomen mag klimmen.

Lekker bij het strand bij het vallen van de avond, de kijktoren en het zicht daar vanaf naar onze camping, de een na achterste is ons busje.

Dag 14: 17 augustus

Pärnu (Audru) Golf van Riga

Lekker aan zee, even op de netbook met gratis wifi en Morris op zijn DS

Zie deze plek op Google maps: http://goo.gl/maps/GjTdg

Vandaag besluiten we om hier de hele dag en ook nog een nachtje blijven. De jongens liggen om 10:00 uur al in de zee, ondertussen kan ik vanaf de kampeerbus via de wifi het internet op, en Karin kan rustig een boek lezen aan het strand. Ik ben ook nog even het bos dat aan beide kanten naast de camping lag ingelopen. Bij terugkomst hebben ze leuk nieuws, nou ja leuk :-), voor mij was het balen, want ze hadden een adulte Zeearend boven zich zien vliegen, die later bij de andere kant van de camping over de bosrand verdween. Gemist dus :-(.

Boekje lezen en zee en shakie pret

Aan die andere kant van de camping is het bos voorzien van een heel klimparcours in de kronen van de bomen. Daar moet je uiteraard wel voor betalen. We hebben het maar niet gedaan omdat Morris te klein is. Dat was twee jaar geleden in Frankrijk ook al tranen met tuiten, dus maar niet doen. Gelukkig hebben we de zee en het strand voor de bus liggen, dus dat probleem is snel opgelost. Deze dag moet shakie (onze opblaas orka, ooit 15 jaar geleden in Frankrijk, Annecy gekocht) er aan te pas komen; daar hebben we tot laat in de middag veel plezier van gehad in de zee.

Kikkertjes of padden vangen, het wemelt ervan vlak bij ons busje.

Na het zwemmen ontdekken de jongens aan het eind van de middag kleine kikkers of padjes in het gras vlak naast ons. De netjes worden vlug tevoorschijn gehaald en al snel hebben ze een emmertje vol met die beestjes, ze hadden er veel lol in met z’n tweeën.

Even steentjes gooien in de zee, en eten met de zee aan je voeten

We gaan lekker eten bij het restaurantje op de camping met de zee aan onze voeten. Het is er wel rustig op deze prachtige plek. In Nederland zou zo'n restaurant onder de voet worden gelopen denk ik, maar hier in Letland heben ze nog van die mooie plekjes.

De zeilrace bij Pärnu in de verte te zien

Vanaf het terras zien we nog een zeilrace als we richting Pärnu kijken. Lekker uitgerust en ontspannen gaan we heerlijk slapen in ons busje. Het was weer een mooie dag en we kijken nog even hoe de zon ondergaat in de golf van Riga bij een verlaten strand!

Zonsondergang golf van Riga

Dag 15: 18 augustus

Lahemaa National Park – Pärispea

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/9yJ91

We gaan weer op pad en besluiten nu naar de andere kust te gaan naar het National Park Lahemaa aan de golf van Finland. Het is iets meer dan 200 kilometer rijden en we nemen de E67 richting Tallinn. Een stukje daaronder slaan we rechts af en komen vervolgens op de E20 terecht richting Narva aan de Russische grens, dat een kleine 170 km verder ligt. (Het is dat je de grens daar niet zomaar over komt maar een visum nodig hebt, want anders zouden we zo’n stukje niet laten liggen en graag dat ommetje nog even gemaakt hebben. Nou ja dat hebben we al voor een volgende vakantie gereserveerd.) 70 kilometer vanaf Tallinn komen we in het park Lahemaa aan. Het is het eerste nationaal park dat na het loskomen van Rusland tot stand kwam en is een park van veel beschermd bos, kustlijn en zeegebied dat 725 km² groot is. Het gebied is, zoals wij hebben ervaren, glooiend en zeer geschikt om een paar dagen in rond te fietsen.

In het gehucht Palmse is een bezoekerscentrum dat naast een gigantisch landhuis staat met paardenstallen, mooie tuinen, orangerie en museum. Het is dus een echte trekpleister hier waar we toevallig bij langs komen. Het landgoed bezoeken we niet omdat we nog een plek moeten vinden, dat lukt niet qua tijd. Het bezoekerscentrum is zeer aan te raden: mooie expositie over het gebied met veel foto’s en filmpjes. We nemen wat kaartjes en foldertjes mee en kijken waar we kunnen gaan staan. Op de plattegrond staan verschillende plekken, betaalde en onbetaalde plekjes. We besluiten om eerst te kijken bij twee betaalde plekken die vlak naast elkaar liggen op de kaart. Het landgoed is het bekendste van Letland.

We komen terecht langs de kust waar allemaal dure huizen staan en als je zo kijkt vooral de elite van het land hun vakantie viert (Wassenaar van Estland?).  Op de eerste plek staan allemaal tentjes van padvinders, dus maar door naar de tweede plek. Vanaf een parkeerplaatsje waar de weg eindigt, loop ik naar het huis toe waar een kampeerplek zou zijn. Dat is bij die mensen in de tuin, niet eens aan de zee en omringd door allemaal hekken. Er staat ook niemand trouwens, dit is dus helemaal niets. Er komen op de parkeerplaats nog twee mensen aanlopen. Ze spreken ons aan, het zijn ook Nederlanders die daar net een mooie wandeling langs de kust hebben gemaakt. De kaart er nog even bij gepakt en we besluiten dan maar om naar het uiterste puntje op de kaart te rijden, dit is een onbetaald plekje en nog zo’n 20 kilometer rijden. Eigenlijk heeft Karin er niet zo’n zin meer in om daar nog helemaal heen te rijden. Stel je voor dat het weer voor niets is. Ik rij dan maar even stevig door. Op dezelfde weg passeren we nog een Duitse camper, die moeten we maar even voorblijven, denk ik. Bij het laatste dorp moeten we een zandpad op en zien we geen huizen meer staan.

standplaats "einde van de wereld", even visjes vangen en hout zagen voor het kampvuur

We komen uit bij een echt prachtige plek, aan beide kanten van ons is de zee te zien.  Het waait er wel een beetje, maar we zetten de auto zo neer dat de ingang uit de wind ligt. We zijn op het meest noordelijke plekje van het vaste land van Letland aangekomen, het einde van de wereld! Net zo’n gevoel als je in Nederland hebt bij Moddergat. Er staat verder nog een ander busje met twee dames erin en een tentje met een stel met ook twee kinderen. Het is nog mooi weer en de kinderen stappen nog even met een netje in het water en vangen nog wat visjes en een grote kikker. Zwemmen kun je hier helaas niet, allemaal stenen en heel ondiep (kniehoogte over een grote afstand de zee in). Ik loop nog even een eindje de landtong  op en daar vliegen wat stellopertjes weg, Witte Kwikstaarten, Kneutjes, Geelgors en een Tjiftjaf kom ik tegen. Op zee veel Eidereenden, Aalscholvers, ganzen en meeuwen zijn er te zien.

BBQ/kampvuur op een mooie plek aan de rand van het bos uit de wind met uitzicht op de zee

Om een uur of 6 zoeken we een mooie plek op waar je kunt BBQ-en en een kampvuurtje mag maken. Je hebt een aantal geschikte plekken allemaal ver ruim uit elkaar. Er staat een hokje in de buurt met allemaal boomstammen die je zelf tot kleinere stukjes moet zagen. Er hangt een boogzaag bij maar die trekt de hele tijd krom, je kunt er geen fatsoenlijk blok hout mee zagen; na veel zwoegen een paar stukjes uiteindelijk. Voor meer hout dus toch maar met de kinderen het bos in om wat te sprokkelen. We eten lekker wat worstjes, stokbrood en salade die we bij ons hebben, biertje erbij voor ons, heerlijk.

Voordat het donker is lopen we nog even met zijn allen naar het echte “eind van de wereld”, daar ligt nog een grote steen waar een touw aan zit en die beklimmen Finn en ik. We moeten nog even doorstappen voordat het licht uit gaat en gaan vervolgens lekker slapen.

tijd om te gaan slapen

Dag 16: 19 augustus

Lahemaa National Park – Pärispea en Tallinn

Overnachtingsplek met fraai uitzicht, dat heb je niet iedere ochtend als je wakker wordt!

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/9D2vK

We hebben een goede nacht gehad, het weer ziet er goed uit, even wat opfrissen bij het water, een ontbijtje nuttigen en rond een uur of 10 verlaten we deze zeer mooie rustige plek met schitterend uitzicht over de zee. We rijden naar Tallinn een km of 60 a 70 hiervandaan.

Het einde van de wereld, van Letland dan!

We zijn nu op weg naar Tallinn, waar we gisteren nog aan voorbijreden. We rijden via de E20 terug, wat een goede weg is.  Vlak voor Tallinn is de boel echter nog voor vele kilometers opgebroken en zijn ze druk bezig van dit gedeelte van de weg ook een goede vierbaans te maken. In de stad zijn twee campings: de stadscamping en een camping bij de haven. Na beschrijvingen gelezen te hebben kiezen we voor de laatste: de Pirita Harbour Kämping. Bij de haven zoeken we een plekje in een rij tussen de vele andere campers. Ik zet wel even de blokken achter de wielen, stel je voor dat de handrem er af schiet in de nacht, dan lig je tussen de boten en dat willen we toch maar niet. Toevallig staan we naast het stelletje dat we op 15 augustus tegenkwamen bij Soomaa National Park, dat met hun "huwelijksreisauto" onderweg is (staat op hun auto), een gewone personenauto trouwens. Ze slapen door de rugleuningen van de stoelen zo ver mogelijk naar achteren te draaien. Het lijkt mij niet echt geriefelijk, maar ja op die leeftijd kijk je niet zo nauw.

Tallinn: drakenkoppen aan het raadhuis, raadhuisplein (Raekoda) en leuke straatjes met terrassen en kraampjes.

We lopen naar de hoofdweg (Pirita Tee), pakken de bus naar het centrum en rond 13:30 lopen we in de binnenstad (de oude stad). Het is behoorlijk druk en gezellig in die straatjes met kraampjes en veel terrasjes. Lopend langs een soort stadsmuur, waar je ook bovenop kunt lopen, komen we aan op het raadhuisplein (Raekoda). Dit plein wordt al meer dan zeven eeuwen door iedereen als middelpunt voor de stad gebruikt. Er staan wel heel veel erg toeristische terrasjes. Eentje op de hoek valt nog mee, hier kun je tenminste gewoon koffie met taart krijgen, waar we nu wel zin in hebben. Die andere terrassen willen je allemaal aan het eten hebben en daar hebben we nog geen zin in. Op het plein word je door allemaal mensen gevraagd om bij hun restaurant te komen eten (soort proppers dus), iets waar ik een erge hekel aan heb, dat opdringerige gedoe, daar ga ik dus al nooit zitten. Ondertussen kunnen we volgen hoe het er met een trouwerij aan toe gaat hier in Tallinn. Er worden foto’s gemaakt en er wordt veel en luid gezongen door alle genodigden. Iedereen is uitgelaten en opgewonden.

Uitzicht vanaf de St. Olavskerk (Oleviste Kirik). Links kijk je naar de haven en rechts zie je de "bovenstad".

Na dit lekkers lopen we naar de St. Olavskerk (Oleviste Kirik).  Ondertussen willen de jongens nog even op de foto met twee matruska poppetjes, die als reclameobjecten rondlopen. Nou vooruit dan. Bij de kerk beklimmen we de toren, waarna je een heel mooi uitzicht hebt over de stad alle kanten op. Je ziet de haven in de verte waar ons busje staat en er liggen een paar cruiseschepen afgemeerd. Ook de bovenstad kun je mooi zien, daar gaan we dan ook naartoe vanaf hier. Vlak bij de bovenstad aangekomen koopt Karin nog even wat souvenirs met de jongens.

bovenop de de St. Olavskerk, andere kerk in de bovenstad, Nederlandse Ambassade en smalle straatjes.

Terwijl ik daar zit te wachten spreekt een vreemd vrouwtje me aan en ik kom er haast niet van af, wat moet dat mens van mij? Uiteindelijk loop ik dan maar weg. Als we later omhoog lopen naar de bovenstad passeer ik dat "vreemde" vrouwtje weer, en loop snel door, ze is wat minder ter been en ik doe net of ik haar niet hoor. In het bovengedeelte zetelen een aantal ambassades, waaronder de Nederlandse. Hier en daar heb je mooie doorkijkjes over de stad rondom.

Alexander Nevski Kathedraal en de “Depeche Mode Bar”.

De Alexander Nevski Kathedraal is wel een van de imposantste gebouwen in Tallinn. Deze Russisch-orthodoxe kerk staat gedeeltelijk in de steigers voor onderhoud. We kijken ook even binnen. Er is een dienst aan de gang, zoals bijna altijd in die kerken. Voor ”onze” kerkgewoontes gaat het er allemaal wat anders aan toe, wel vaak indrukwekkend. Er zitten vooral veel vrouwen in zo’n kerk om een dienst mee te maken (90%), dat was me al vaker opgevallen. Een vrouw loopt naar achteren en geeft een van die voorgangers wat geld (neem ik aan). Die voorganger loopt even naar achteren en komt terug met een soort emmer met kwast met wijwater of zoiets, en vervolgens krijgt die vrouw de volle laag met die kwast in het gezicht. Vreemde gewaarwording hoor. Er wordt van alles opgezegd, en af en toe hoor je al de vrouwen iets mee zeggen. Ze slaan ze hun kruisjes en dan gaat het weer verder. Er klopt een man op een soort deur(poort) achterin. Dan  wordt er ook weer een heel ritueel gedaan waarop sommige mensen uit beeld verdwijnen en weer terugkomen. Ik wacht eigenlijk tot die deur opengaat, maar na dikke 20 minuten staat die man er nog steeds voor. Ik ga nu toch maar weg want Karin en de jongens staan ook al buiten op mij te wachten. Het ritueel duurt misschien nog wel even, maar ja, ik versta er niets van.

Restaurant “Olde Hansa”, bierkruiken met kruidenbier en sap, mensen van het reastuarant in klederdracht.

We slenteren langzaam terug richting oude stad en lopen nog langs een grappige bar: de “Depeche Mode Bar”. Dat een band (een van mijn favorieten) al een eigen bar kan hebben! We zijn niet binnen geweest met de kinderen. We zoeken maar eens een leuk restaurantje om te eten. Na wat rondgelopen te hebben kunnen we niet echt iets leuks vinden en komen we bij “Olde Hansa” uit. Dit restaurant doet alles in de middeleeuwse stijl: de bediening, muzikanten, narren en allerlei figuranten lopen allemaal in klederdracht uit de middeleeuwen. Het is dan misschien wel iets duurder, maar we besluiten om daar maar eens te gaan zitten.

Ze stellen voor dat wij gewoon 2 menu’s bestellen en dat de kinderen met ons mee kunnen eten, en als er iets op is dan geven we maar een kick en krijgen we weer nieuwe aanvoer. Dat valt dus mee, alleen het drinken moeten we dus bijbetalen. Morris eet vooral veel brood wat hij zelf af kan scheuren, dus die vindt het best. Finn eet wel van alles met ons mee en proeft o.a. eland en everzwijn. Het eten is prima, het bier ook trouwens. Ik heb eerst het donker sterk kruidenbier, maar dat is niet zo lekker, een krachtige hoestdrank zeg maar. Karin heeft een donker honing bier. Dat is toch veel lekkerder, en daarvan neem ik er daarna nog maar eentje.

De tafel vol met allerlei kommetjes en schaaltjes met kleine gerechtjes en het toetje is ook lekker: rozenpudding (roompudding) in een bedje van rozenblaadjes.

De sfeer is goed en het voelt net alsof je een beetje in een toneelstuk meedoet. Iedereen die langsloopt zit te kijken wat er allemaal gebeurt om het terras heen: muzikanten, grapjassen, marktkooplui, omroepers, van alles loopt er rond. Als de zon ondergaat krijgen de anderen nog een dekentje tegen de kou. Het toilet is ook wel apart: om de handen te wassen hebben ze een grote ketel hangen die je naar voren moet duwen en uit de tuit komt dan het water. Grappig. Na het eten moeten we nog even zoeken naar het busstation, dat is ergens ondergronds weggestopt. Ik heb het gevoel dat we een parkeergarage inlopen, maar ja het is toch echt een busstation met een aantal opstapplaatsen. Het was een drukke dag uiteindelijk. Moe maar voldaan vallen we als een blok in slaap in de haven, waar op dat moment een heel groot feest aan de gang is. Een eindje verder hebben ze een gigantische feesttent neergezet vanmiddag en daar gaat het helemaal los tot diep in de nacht.

Binnenin het Restaurant “Olde Hansa” , de wastafel(ketel) om de handen te wassen bij het toilet, dekentjes tegen de kou.

Dag 17: 20 augustus

Tallinn en Matsalu National Park -  Puise

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/Q5ecl

De volgende ochtend zijn de toiletten overbezet door al die partygangers. Ik ga maar even kijken en zie dat ze daar koffie hebben in grote apparaten, dus heb ik onze thermosfles maar even laten vullen bij die partytent. Dat is dan wel een voordeeltje. Vanavond is het bandjesavond en wordt het dus ook weer een groot feest. Het begint al half in de middag met de eerste bandjes. Rond een uur of elf vertrekken we maar op weg naar National Park Matsalu. Toch niet nog maar een slechte nacht met een hoop lawaai. Zonder kinderen was de bandjesavond wellicht leuk geweest.

Standplaats Pirita Harbour Kämping, Russalka monument, "gevaarlijke" uitkijktoren en wandelpad

In Tallin rijden we nog langs het Russalka monument. Het staat er ter nagedachtenis van een Russisch schip dat in 1893 in de Baltische zee zonk, waarbij 177 mensen omkwamen. We gaan eerst naar het dorpje Penijõe vlak bij Lihula, hier is een mooi bezoekerscentrum. Daar aangekomen blijkt net dat die dicht is. Het is een feestdag in Estland: 20 jaar onafhankelijkheid wordt er gevierd; vandaar ook die grote feesten in Tallinn in de haven en elders in de stad. Nou ja, jammer dan, dan maar kijken op de kaartjes en folders die we hebben waar we heen zouden kunnen gaan. Een paar honderd meter terug was een weggetje naar links. Daar kan je een wandelingetje maken over planken en er is ook een uitkijktoren. Waar het weggetje doodloopt kom je bij een leuk riviertje; daar halen net twee mannen een aantal kano’s uit het water. Een groep heeft er net een tochtje door al die natte graslanden op zitten.

Daar waar Watersnip, Kwartelkoning, Kwartel en ook de Poelsnip zitten (maar goed daarvoor zou je hier ook in het voorjaar moeten zijn), horen en zien we nu weinig vogels. Wat zwaluwen, that’s it. Op het verste stuk van de wandeling kom je nog op een plateau, daar kun je de baai wel zien liggen, maar toch een gigantische afstand nog. Ook staat er nog een leuk schuurtje waar we maar even in kijken, er is toch niemand! Op de terugweg komen we langs de uitkijktoren. Het is een lang stalen geval, wat een gevaarlijk ding zeg! Ik ben blij als we met beide kinderen weer heelhuids beneden zijn. Je krijgt aan alle kanten het gevoel dat ze er zo uit kunnen vallen, wat een gaten overal! Dus pas goed op met kinderen hier! 

Uitzicht vanaf die "gevaarlijke" uitkijktoren over de mooie natte graslanden met het riviertje er doorheen lopend.

O ja: uitzicht mooi tot de baai en over de graslanden, verder is het rustig. Bij de auto aangekomen is iedereen weer zo’n beetje weg, op de twee kanomannen na. We vragen nog even of zij een goede plek weten om te staan. Ze weten er alleen maar eentje een kilometer of 20 terug vanaf het park. Daar is wel een mooie plek, maar wel illegaal volgens hen, maar die is oké. We kijken nog maar eens op onze kaart en in een boekje daar lezen we dat er een kampeerplek is, maar wel helemaal aan de andere kant van de baai in Puise. Dat is bijna 60 km rijden. We willen toch in dit gebied blijven en doen het toch maar. De weg is verder goed te doen. Het laatste stuk kom je langs heel veel water en slikplaatjes. Het stikt er van de vogels: veel Kieviten zie ik er in ieder geval tussen zitten, verder veel ganzen en wat steltlopertjes, geen zeldzaamheden zie ik zo. Ik “mag” ook niet zo lang kijken want ze willen uit de auto, dus rijden we maar snel door.

Het leuke schuurtje tijdens de wandeling. De volgende standplaats bij Puise.

In Puise aangekomen zien we echter niets wat duidt op een camping of wat dan ook. Er staan een paar huizen. Ik stap maar even uit om te kijken of ik iemand kan vinden. Al snel komt er een blaffende hond aangerend en het duurt niet lang of zijn baasje komt er al aan. We verstaan elkaar niet, maar ik wijs hem op ons kampeerbusje en hij begrijpt wat ik wil. Ik moet maar even met hem meelopen. We lopen helemaal op het eind een erf op en hij roept een kale man, een soort Lambik. Hij spreekt wel Engels en heet ons welkom. We mogen zelf weten waar we willen staan. Hier helemaal op het eind, wat een prachtige plek en helemaal alleen! We staan vlak naast een soort van appartement met twee verdiepingen, met bovenin een groot balkon om vogels te kunnen kijken. Die heeft hij speciaal voor vogelaars laten bouwen. Je moet maar weten dat dat ding hier staat. Er komen vooral veel Finnen in het trekseizoen, zegt de eigenaar, en als we in het gastenboek kijken komen we toch tot onze verbazing de naam tegen van een paar Groningers die er ook geweest zijn. Ik ken ze niet, en weet de namen ook niet meer, geinig. We krijgen een sleutel en kunnen van het sanitair gebruik maken. Ook zit er een sauna bij in, voor 10 euro kunnen we daar ook gebruik van maken. Nou dat laten we ons geen twee keer zeggen. Over twee uurtjes kunnen we er in als hij het goed warm gestookt heeft, met hout.

Pannenkoeken bakken in de bus, de visser in zijn bootje en de sauna.

Een motorbootje gaat vlak bij ons weg uit een piepklein haventje.  Ik volg hem met de verrekijker.  Hij haalt zijn netten leeg voor deze dag, dat is dan ook alle activiteit hier. In die tussentijd maar snel even pannenkoeken gebakken en daarna relaxt de sauna in met zijn allen. Voor Morris is dit de eerste kennismaking met de sauna, hij vindt het toch wel heet! Finn kan er al beter tegen en kan wel even en paar minuutjes blijven zitten. Daarna nemen we lekker een douche en ontspannen zoeken we onze slaapplekken maar op. Het is inmiddels ook wel donker geworden. Aan de andere kant van het huisje staat ook een klein tentje, ouders met een klein kindje zijn er intussen neergestreken. Dit plekje voelt ook als het eind van de wereld net als toen in Lahemaa een paar dagen geleden.

Dag 18: 21 augustus

Puise - Matsalu National Park – Riga (doorrijden) – Šiauliai -  kruisberg - Žemaitija National Park

Schaapjes kijken, een lekker ontbijt en een van de vele baaitjes onderweg met veel vogels

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/tBW9R

Het is mooi weer. Lekker ontbijten in de buitenlucht met weids uitzicht. Vanaf het balkon nog even wat rondkijken. Grauwe Ganzen, eenden (o.a. Eider, Pijlstaart), Gele Kwikstaarten bij de schapen en wat Visdieven, Aalscholvers, Kieviten, Tureluurs en heel veel Knobbelzwanen zijn er zo te zien, geen spannende dingen in ieder geval. Het stikt hier wel van de Huiszwaluwen. Een oude grote boerenschuur is volgeplakt met nesten. Er zitten echt honderden nesten om en in die schuur, het lijkt wel of die schuur er alleen nog maar staat voor de zwaluwen! Karin en Morris wandelen nog even naar de schapen toe, maar die gaan op de loop!

Om 11:00 uur moeten we helaas maar weer eens gaan van deze fantastische plek. We moeten wel, want hier is ook helemaal niets te krijgen en eten moeten we ook weer halen. We rijden dezelfde weg terug, maar een kilometer of 10 terug staat nog een uitkijktoren(Tuuliku Talu), daar willen we nog wel even langs om te kijken. Op een klein parkeerplaatsje staat een Frans kampeerbusje volgeplakt met vogelstickers. Die mensen hangen wat rond hun busje, mogelijk blijven die daar wel een nachtje staan heb ik zo het idee. 

Uitkijktoren bij Tuuliku Talu met het uitzicht over de natte uiterwaarden en de baai. Morris bij de stiertjes.

Een waarschuwingsbord maakt ons erop attent dat het gevaar hier van boven komt! De vogeltoren is een paar honderd meter lopen, hij staat achter een groepje bomen, je kan hem niet zien vanaf de parkeerplaats. Er vlakbij staan twee huizen. Bij de eerste heeft een vrouw wat lokaal spul en zelfgemaakt handwerk liggen om aan de toeristen te verkopen. Het andere huis zijn ze aan het verbouwen. Zo te zien worden daar een soort van appartementen in gemaakt voor de verhuur. Dat gaat er allemaal wel mooi uitzien, met een mooi nieuw rieten dak erop. Dit is inderdaad ook zo’n mooie plek met weids uitzicht over de randen van de baai, genoeg te zien. De Huiszwaluwen kunnen in ieder geval niet wachten tot het huis klaar is en hebben hun eigen huisjes er alvast tegenaan geplakt! Morris loopt even naar de jonge stiertjes toe om ze te aaien. Ze durfen niet helemaal dichtbij te komen.

Kijk, daar zitten de Kraanvogels, Huiszwaluwenhuisjes en de wintervoorraad van besjes hangt er al weer.

Vanaf de toren kun je ver kijken, wat vooral opvalt is de aantallen zwanen, duizenden, hele witte stukken zie je in de verte. Ik neem aan dat het Knobbelzwanen zijn allemaal. Ik kan het niet goed zien of het mogelijk andere soorten zwanen zijn, daarvoor zitten ze te ver weg. Veel Grauwe Ganzen, en ook Bonte Kraaien hier en Kieviten weer in overvloed. De Zeearend laat zich helaas niet zien. Maar als ik even wat beter kijk zie ik toch nog iets leuks in de telescoop: een grote groep Kraanvogels foerageert een heel eind verderop in de graslanden aan het water. Zonder telescoop had ik ze nooit ontdekt.

Pas op voor laagvliegende zwaluwen! Informatiebord natuurgebied: Tuuliku Talu en het weidse uitzicht.

Verder teruggereden gaan we toch nog even in het dorpje Penijõe bij het bezoekerscentrum langs. Daar hangen nog wel een paar fraaie foto’s en er is een kleine expositie over de baai. De mevrouw vertelt me nog wel dat haar man wel eens 7 elanden in de ochtend had gezien, daar waar wij net vandaan komen vanaf die uitkijktoren. Maar ja, dat was om 6 uur in de ochtend. Ze zitten er dus genoeg.  We kopen nog even wat spulletjes in de supermarkt van Lihula 2 kilometer verder en gaan verder op reis. We willen vandaag vanaf Estland door Letland in een keer door naar Litouwen. We zoeken een beetje de hoofdwegen en komen rond 16:30 weer door Riga heen. Ik neem de kans waar om een bepaald gebouw nog even te fotograferen, wat ons bij de eerste keer niet lukte. Ik vond het zo’n typisch oud gebouw (The Academy of Sciences) met Russische invloed. Het was een geschenk van de arbeiders en boeren van de Sovjet-Unie aan de Letse bevolking en het is tussen 1953 en 1956 gebouwd.

 

The Academy of Sciences in Riga

Duizenden edelherten, damherten en everzwijnen op een farm

Twee uurtjes later rijden we ergens in Litouwen bij Joniškis langs een paar grote afgerasterde graslanden met hier en daar wat bomen, waar tezamen wel meer dan duizend edelherten en wat minder damherten en een kleiner aantal everzwijnen staan. Zoveel hebben we nog nooit bij elkaar gezien. Het blijkt een van de grotere fokkerijen in Litouwen te zijn. Eventjes een fotootje en weer snel doorrijden naar Šiauliai. Een kilometer of 16 voor die stad (via de A12) moet je een afslag naar links nemen en een paar honderd meter verder heb je een parkeerplaats (betaald) of kun je de auto gewoon langs de weg zetten.

Een gammel plateau van waaruit ze de diensten (missen) uitvoeren voor de kruisberg 

We zijn al aardig laat, zo rond 19:00 uur stappen we uit de auto. Wat apart zo’n berg met duizenden kruisen in allerlei soorten en maten, indrukwekkend gezicht. Ook als je er tussendoor loopt voelt het wel een beetje vreemd aan. Er zijn niet zo veel mensen meer, een mevrouw voert een paar jonge poesjes die er rondlopen en Morris aait ze even natuurlijk. Het is hier behoorlijk vochtig en het barst hier van de muggen. Het is toch een soort bedevaartsoord voor de katholieke bevolking van Litouwen.

Om een goede indruk te krijgen van zo'n berg, lukt het helaas niet goed in 2 foto's, vandaar even een paar meer!

Van de drie staten is dit de meest kerkelijke, dat is ons al wel in meerdere opzichten opgevallen. Het land is ook het slechtst economisch vooruitgegaan, vandaar dat men wellicht ook meer een reden heeft om de steun in het geloof te zoeken. Op de voorgrond staat een groot Jezusbeeld dat geschonken is door de paus. Verder zie je kruisjes, schilderijtjes en andere rozenkransjes met teksten in alle talen. Ook Nederlandse kruisjes zie je hier en daar.

De kruisberg geeft een mooi beeld met de ondergaande zon

Na een half uurtje stappen we weer in de auto. De lucht betrekt hier en daar al wat en we moeten nog nadenken waar we willen overnachten. In de buurt is geen camping te bekennen. We moeten richting Klaipėda; we besluiten om naar het national park Žemaitija te gaan, daar kun je meestal wel staan in nationale parken. Het enige wat nu in ons nadeel is dat de tijd doortikt. Het is nog meer dan 100 kilometer rijden en met deze wegen ben je minimaal 1,5 tot 2 uur onderweg. Ondertussen begint het ook te regenen. Via de A11 rijden we de afslag naar een grote plaats Plunge voorbij en bij de volgende splitsing gaan we rechtsaf weg 169 op. Daar missen we door het slechte weer het eerste gravelpad naar rechts richting het meer en zijn we even de weg kwijt.

Inmiddels is het ook al redelijk donker aan het worden en zien we alleen nog wat we in de koplampen kunnen zien. We nemen een volgend pad naar rechts en rijden door bos voor zover we kunnen zien. Halverwege komt ons een auto tegemoet.  Daarin zie ik allemaal jonge jongens zitten, die wat vreemd aankijken tegen een kampeerbusje daar in het donker. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat de auto op een gegeven moment draait op het pad. Ik krijg er voor het eerst een onrustig gevoel bij. Zo'n vreemde plek in het donker en geen idee waar je zit en dan die auto die nu ver achter je aan komt. Ik geef gas bij. De weg is ook glooiend hier en daar en bij de volgende afslag ga ik rechtsaf.

Met veel geluk en toeval komen we in het dorpje Plateliai uit waar ook het bezoekerscentrum staat. Ik zie alleen een politieauto langsrijden, meer is er niet. Ik zet de koplampen even op het bord met een plattegrond van het park. Daarop kunnen we zien waar een plek is om te kunnen staan. Omdat de lampen ook per ongeluk in het huis schijnen dat achter het bord staat komt de vrouw des huizes ook al aangelopen. Maar ja, meer dan wat met handen en voeten gebaren komen we niet, hoewel ze wel van goede wil is. Maar we weten in ieder geval waar we wezen moeten in het park. De auto met die jongens kwam nog een keer langs ondertussen, maar ze reden gelukkig door, of zagen ons niet.

Achter in het dorp rijden we het zandpad op richting het meer. Na een stukje rijden komen we uit bij een bedrijf lijkt het wel. Moet je hier nu door of langs? Geen idee. Er staat er caravan en zit een man buiten. Ik vraag aan Karin (de man zit aan haar kant) of ze even aan de man kan vragen of we daar verderop wel kunnen staan. De man komt eraan gewaggeld en is flink in de olie. Tot mijn grote schrik stapt Karin ook nog uit en komt er nog een dronkenlap bij staan, en alweer voelt het niet goed. Ik gebaar Karin dat het wel goed is en dat ze als de bliksem in moet stappen. Ik vertrouw het niet. Ja, lalt die ene, we mogen daar wel bij hun staan, dan krijgen we stroom van hun. Nou ik dacht het niet! Wegwezen hier.

Ik rij maar door over het bedrijfsterrein, heb ik het gevoel, maar er net voorbij gaat het pad toch weer verder. Het blijkt een haventje te zijn en uiteindelijk komen we bij een parkeerplaats uit, waar nog een Duitse kampeerbus staat. Ik zet hem er maar achter in deze omstandigheid. Boven ons staat nog een auto met de motor aan, en die blijft daar ook wel minstens een half uur zo staan. Verder zie je, aan de andere kant van onze auto, in het schemer nog een aantal mensen op picknickbankjes zitten. Na een uurtje wordt alles eindelijk rustig en worden we zelf ook weer iets rustiger en kunnen we gaan slapen. Optimaal is het niet om ergens in het donker te gaan staan op een onbekende plek. Ik zou het liever niet zo snel weer doen.

Dag 19: 22 augustus

Žemaitija National Park - Kuršių Nerija National Park – Neringa

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/i6OGh

Vannacht toch redelijk geslapen. We blijken een meter of 5 hoog te staan met uitzicht over het meer. Op zich een aardig plekje, maar met de toestanden van gisteravond nog in het hoofd, zie ik het mooie plekje er nu even niet in. Er staan hier maar liefst bijna 20 nieuwe picknickbankjes in slagorde opgesteld, daar waar al die mensen gisteren nog hun BBQ hadden. Hier en daar staan nog wat lege bierflessen op de tafels. Boven ons is nog een veldje waar je tentjes neer kan zetten, dat is niet helemaal vlak en loopt schuin af, lastig voor een tent. Wassen, plassen en tandenpoetsen en wegwezen hier, ik heb er niet eens een foto van gemaakt.

Teruggereden naar het dorpje Plateliai. Bij het haventje gaan allemaal kinderen in kleine zeilbootjes het meer op. Bij de caravan liggen ze hun roes nog uit te slapen zo te zien, er is geen activiteit. Ik loop zelf nog even het bezoekerscentrum binnen. Van de zolderverdieping komen net twee backpackers naar beneden die er de nacht hebben doorgebracht en weer verder gaan. Het zijn ook Nederlanders, zegt de beheerster me, die zijn echter voor iets heel anders gekomen dan voor de natuur. Die komen om een geheime lanceerbasis voor nucleaire raketten van de sovjet unie, Plokštinė, te bezichtigen. Helaas voor hen zijn ze daar aan het renoveren en kun je het momenteel niet bezoeken. In 1960 hebben er meer dan 10.000 soldaten voor 2 jaar lang in het geheim aan gewerkt, het is nu een museum. Het bevat o.a. een diepe schacht van zo’n 34 meter diep, om van daaruit de raketten te lanceren, wat gelukkig nooit gebeurd is. Vier R12 kernraketten, 23 meter hoog, met inbegrip van de 4 meter kernkop, werden geïnstalleerd in de silo's. De vrouw vertelt nog wat leuke dingen over het park, geloof het graag, hoor het beleefd aan en dank haar voor de informatie. Daarna snel bij de anderen in de auto gesprongen en op weg naar de kust richting Klaipėda 85 km verderop.

Onderweg ten afscheid in de weilanden nog een paar laatste Ooievaars, waarvan we er vele gezien hebben deze vakantie, dan tuffen we de stad binnen. Bij een groot winkelcentrum gaan we maar even naar binnen. Er zit zelfs een winkel met allerlei geweren in het centrum, nog nooit eerder zoiets in een winkelcentrum gezien. Met wat broodjes en eten voor vanavond verlaten we het winkelcentrum. Bij de uitgang staat een straalbezopen kerel, er zijn twee jongens bij die ook niet even fris zijn. Later rijden ze wel weg in een auto, niet echt vertrouwd lijkt me dat. Dat brengt me nog wel op het volgende: in Litouwen heb ik meerdere malen openbare dronkenschap gezien, soms al vroeg op de dag. Bij die andere twee landen heb ik dit nauwelijks gezien. Dat impliceert toch wel een beetje dat de armoede hier snel wordt weggedronken, iets wat de campingbeheerder Wim van de Harmonie ook al zei dat het veel gebeurt. En dat dit een van de hoofdredenen was om zich in te zetten om die arme bevolking een alternatief te bieden, en de jeugd aan het sporten te krijgen i.p.v. drinken en ellende uithalen. Daar moet ik nog even aan terug denken, dat hij goed werk verricht!

Pond naar Neringa, grensovergang naar Kaliningrad (Rusland), de plek op de camping

We hebben besloten om naar de landtong Neringa te gaan die vlak voor Klaipėda ligt. We gaan er met een pontje naar toe. Het is een langgerekt eiland, een groot stuifduinengebied in een Nationaal park (Kuršių Nerija). De lengte van de landtong is 97 km, waarvan 50 km in Litouwen ligt. De rest ligt in Kaliningrad, maar daar kom je niet in zonder visum. Er is maar een doorgaande weg. Na de oversteek kom je na een stukje rijden al voor slagbomen te staan, het is een tolweg, anders kom je niet veel verder helaas. We rijden door tot helemaal aan het einde tot de grensovergang met Kaliningrad (50 km), ik wil toch even kijken uit nieuwsgierigheid. Het ziet er streng uit allemaal, dat zijn wij niet meer gewend aan de grens.

Vlak daarvoor is het enige dorp van een beetje omvang Nida, daar is ook een van de weinige goede kampeerplekken op het schiereiland. De camping is oké, maar de prijzen zijn er met sprongen hoger dan dat we ooit betaald hebben in de vakantie. De prijs voor 1 nacht is hier ca. 37 euro in vergelijking met “de Harmonie” die kostte 17 euro per nacht. Het is net als met de tolweg: je hebt hier geen keus, nou ja, voor 1 nachtje maakt dat ook niet uit. De camping is in een bos gesitueerd. We moeten de auto in een soort vakje neerzetten. Het is 18:30, we eten maar wat broodjes knakworst en besluiten dan nog even een wandeling naar het strand te maken.

Duin- en boswandeling naar het strand, de vrouwen hebben een apart strand en de zonsondergang bij een woeste zee

Volgens de kaart is het maar 20 minuten lopen ongeveer. Voor de zekerheid vraag ik het nog even bij de receptie. Helaas lopen we toch verkeerd, na ruim een uur komen we pas bij het strand aan. De zee is woest en de duisternis komt er al aan en we moeten natuurlijk ook nog teruglopen. Stevig doorstappen, maar in zo’n bos wordt het al wel aardig donker, de jongens vinden het wel een beetje eng worden. Gelukkig komen we bij die ene weg die over het eiland heen loopt, daar lopen we een stukje langs de weg en langs het fietspad naar het dorp. Via het dorp komen we weer bij de camping uit die net buiten het dorp ligt. De wandeling is dus een stuk langer dan gepland, qua afstand en tijd. Moe gaan we allemaal maar slapen. Op de camping is toch niets te doen en het is bovendien donker.

Dag 20: 23 augustus

Neringa – Klaipėda – Boot (Kiel)

Laatste vakantie ontbijtje en Houten sculpturen op "The Hill of Witches"

Zie de route op Google maps: http://goo.gl/maps/8Uk4l

Vandaag is het de laatste dag, de zon schijnt en we zijn al vroeg op. Lekker broodje eten, kopje koffie erbij en daarna gaan we nog wat dingen van het eiland bekijken. Het dorp Nida is op de portemonnee van de toerist ingesteld: werkelijk waar, overal staan parkeerautomaten in dit dorp. Maar naast de stuifduinen die hier liggen is er echter niet zoveel te zien. Die duinen hebben we gisteravond trouwens gemist, nou jammer dan, ze moeten wel mooi zijn zo te lezen.

Nog meer houten sculpturen op "The Hill of Witches"

We rijden naar de ene hoofdweg en gaan terug richting Klaipėda. Ook op veel parkeerplekjes langs deze weg moet je dokken, of je mag er maar een half uurtje staan met de parkeerschijf. We komen aan in een dorpje ongeveer halverwege, genaamd Juodkrantė. Ook hier parkeergeld overal, vind het nou niet vriendelijk uitstralen voor zo’n eiland. We komen bij The Hill of Witches (Raganų Kalnas). Hier staan tijdens een mooie boswandeling in de hogere delen van het bos zo’n 80 houten sculpturen, die er vanaf 1979 zijn neergezet. En niet te geloven: het is gratis deze keer.

Even aan een baai in Juodkrantė waar een piratenboot aan de stijgers ligt, aan het strand is het gescheiden zonnen. 

Daarna nog even aan de waterkant zitten, en aan een kade ligt zelfs een leuk piratenschip. Verder onderweg naar het strand rijden we nog langs allemaal houten beelden die in  het water staan, de vogels maken er dankbaar gebruikt van.

De houten beelden in het water

De jongens willen nog wel even zwemmen en we hebben nog 1,5 uur ongeveer. We besluiten om helemaal door te rijden naar het begin, vlak bij de pont, waar je nog vlak bij de zee kunt parkeren. We moeten hier wel splitsen als Karin ook wil zwemmen:  vrouwen en mannen gescheiden op het strand.  Gelukkig is het niet druk. We gaan barnsteen langs de vloedlijn zoeken, maar al snel haken de kinderen af en zitten ze alleen nog maar in de zee.  Karin en ik zoeken dan nog even wat door en vinden een paar kleine stukjes. Barnsteen is versteend hars (fossiel) van bomen van miljoenen jaren geleden. Bij stormachtig weer spoelt er nog wel eens het nodige aan, en vooral de stranden langs de Baltische Oostzeekust zijn beroemd als vindplaats. Alle Barnsteen die je overal te koop ziet wordt allemaal gewoon machinaal gewonnen. Na dit lekkere laatste uurtje uitwaaien is het tijd om naar de pont te gaan.

Barnsteen zoeken en voor de jongens nog even lekker in zee zwemmen

Het is 13:00 uur en op het eind heb je nog een splitsing en van beide plekken vertrekt een pont. En ja hoor we nemen natuurlijk net de verkeerde weg, degene waarvan de pont niet vaart. Snel weer teruggereden naar de spiltsing, andere kant op en we kunnen nog net met het pontje (13:30) mee, pfff. Nu moeten we nog naar de veerboot en dat is ook nog een stukje rijden.

Het pondje naar Klaipeda vanaf Neringa, de jongens hebben de bovendste bedden al ingenomen op de boot naar Kiel, auto linksvoor aan dek  veerboot

Gisteren waren we er al even naar toe gereden om te kijken waar het precies was, echt duidelijk is het hier niet aangegeven. De laatste 2 kilometers naar de boot toe is tevens het slechtste stukje weg van de hele vakantie. Wat een gaten in de weg, in sommigen verdwijnt gewoon het wiel als je er in zou rijden. Maar goed dat we hier niet in het donker rijden. Hier zullen heel wat auto’s schade oplopen lijkt me, het is toch een aanfluiting als je hier het land binnen komt. Maar je bent wel meteen gewaarschuwd voor de slechte wegen, dat is dan weer een voordeel.

We moeten nog 2 uur wachten in de haven

Om 14:30 staat de auto op de boot. We brengen onze spullen naar de hut toe, nemen bovenop het dek plaats aan een van de picknickbanken en nemen een biertje. We zitten nog zo’n 2 uur te wachten aan dek en ik tuur dan maar eens wat rond met de verrekijker. Op meeuwen na is er weinig aan vogels te zien. Ik zie wel op een van de kades een wilde kat lopen en vlak bij wat materiaalopslag die er al lang ligt komen ineens een paar jonge katjes aangerend om de prooi in ontvangst te nemen. Het  lijkt wel een Serengeti  tafereel. Daarna gaat de oudere kat weer weg en zoeken de jongen hun verstopplek weer op. Deze beestjes moeten hier dus echt overleven, want ze zijn ver weg van de bewoonde wereld op zo’n afgelegen kade.

Eindelijk varen we weg, de vogels komen massaal afscheid nemen op de masten

Iets later dan gepland vertrekt de boot om 17:00 uur van de kade, hij toetert nog even zoals boten altijd doen als ze wegvaren uit de haven en we beseffen nog nauwelijks dat het erop zit. Als afscheid zitten de lichtmasten vol met spreeuwen. Karin maakt nog eindeloos veel foto’s van het laatste stukje van Neringa waar we langs varen en waar maar geen eind aan komt. Ik kom een Nederlandse man (vrachtwagenchauffeur) tegen, de enige andere Nederlander op deze boot, en praat wat met hem.  Hij is hier voor zijn werk en heeft windturbine-dingen afgeleverd in Litouwen. De samenstelling van de mensen op de boot is heel anders dan we gewend zijn op veerboten in de vakantie. Dan is het meestal 80% toerist op de boot. Hier is het andersom, 75% is vrachtwagenchauffeur en 25% toerist. Dat zie je ook meteen terug in het restaurant. We eten gewoon met de chauffeurs mee in het chauffeursrestaurant (er is ook niets anders overigens), we sluiten ons aan in de rij en scheppen onze borden vol met een stevige maaltijd (=geen lopend onbeperkt buffet). Het smaakt overigens prima en we nemen nog een kop koffie na. We scheppen nog even een luchtje op het dek, waar sommige backpackers zich ook opmaken voor de nacht. Wij doen het ook en gaan lekker in onze verwarmde hut liggen knorren.

In de verte laten we Klaipeda achter ons terwijl we nog langs het laatste stukje van Neringa varen

Dag 21: 24 augustus

Baltische Zee, Boot (Kiel), thuis

 Ik ben al op tijd wakker en omdat we in een binnenhut zitten, dus niet naar buiten kunnen kijken, ga ik maar eens even kijken of er iets te zien valt aan dek. Het is 7:30 en als ik aan dek kom zie ik op verschillende plekken mensen in slaapzakken liggen. Het schijnt er op deze boot bij te horen, slapen aan dek (low budget). Ik heb al op aardig wat boten gezeten, maar dit is voor mij de eerste keer dat ik het zie. Dan opeens zie ik een vreemd fenomeen: door de wolken heen breken zonnestralen en die geven een gedeelte van de zee licht. Ik ren snel om de fotocamera te halen en kan er nog net een foto van maken. Ziet er wel apart uit.

De zonnestralen breken door een wolk en weerkaatsen op de zee, overnachten aan dek, en voor noodgevallen.

Een half uur verder varen (8:00 uur) zien we rechts van ons een paar prachtige krijtrotseilanden van Denemarken liggen, een beetje in de ochtendnevel nog. Daarna gaan we maar eens ontbijten in het restaurant, want we zijn nog niet in Kiel. 

 Een krijtrotseiland van Denemarken

Tegen 13:30 zien we de Duitse kust dichterbij komen, zo te zien is het nog niet echt strandweer. Alle rieten manden zijn nog onbezet.

De reddingssloepen, de driemaster "Stad Amsterdam", "onze" boot.

Het laatste half uurtje varen tot de haven van Kiel wordt het langzaam wat drukker met schepen. Zo komen we ook de driemaster "Stad Amsterdam" tegen. Die hadden we nog in 2009 op Delfsail bekeken, die zal wel weer naar een ander sail evenement gaan. Om een uur of twee worden we naar de auto's gedirigeerd en een half uur later hebben we weer vaste grond onder de voeten.

Het is nog zo'n 4 uurtjes rijden naar huis, en om 18:30 zijn we weer in Nederland. We gaan nog maar even wat eten bij het restaurant De Poort van Groningen. We hebben daar nog nooit eerder gegeten en we moeten zeggen: het valt ons niet tegen, goed eten hoor. Thuis aangekomen gooien we het busje leeg en gaan lekker slapen. De volgende ochtend gaan we alles wel weer opruimen.

Conclusie

In meerdere opzichten vonden we het een bijzondere vakantie. Het was voor ons de eerste keer dat wij met een kampeerbusje op vakantie gingen, en dat is ons zeer goed bevallen. We hebben 4650 km gereden. Dat lijkt heel veel, maar ik heb het absoluut niet zo ervaren dat ik zo lang achter het stuur zat. Je bent dan wel onderweg, maar dat voelt ook eigenlijk als vakantie; op de eerste twee reisdagen na dan, dat was even kilometers maken. Het nadeel van kamperen met een tent was altijd dat je steeds weer naar de tent terug moest aan het eind van de dag, ook al reed je misschien wel een paar honderd kilometers. Dat was nu niet meer nodig. Wat wel nodig is dat je zo’n vakantie een beetje goed voorbereidt met betrekking tot wat je ongeveer wilt zien en wat globaal de route is. Dat geeft een hoop rust en daardoor is het vooral genieten allemaal.

Van de rust en de ruimte in de Baltische staten hebben we erg genoten. Er zijn niet zo veel toeristen, alleen geconcentreerd rond de hoofdsteden zag je ze wel. Maar de grote afwezigen wat opviel waren wel Nederlanders. Zo af en toe zag je eens een Nederlands kenteken, maar dat was uitzonderlijk weinig vergeleken met wat je normaal in het buitenland aan Nederlanders tegenkomt.

De bevolking is vriendelijk en op een momentje na op dag 19 hebben we ons totaal niet onveilig gevoeld. Dit moment hadden we ook gewoon kunnen voorkomen, maar ja het liep gewoon zo.

Wat natuur betreft had ik daar misschien wel iets hogere verwachtingen van. Van de tienduizenden elanden hebben we er niet eentje gezien. Zo zitten er o.a. ook beren, wolven, lynxen en veelvraten en helaas hebben we  hiervan ook geen exemplaar of sporen van gezien. Dus heel weinig groot wild, het enige was een dode marterhond langs de weg. Je hebt wel veel uitgestrekte gebieden met heel veel bos, hier en daar is het wat glooiend en wat opvalt: niet zo veel meren als in Scandinavië b.v.

De bevolking zie je wel van het bos profiteren: veel mensen die bessen en paddenstoelen plukken overal. Vogels heb ik ook niet erg veel gezien, maar dat lag ook aan de tijd van het jaar denk ik. Op meerdere plekken waar wij geweest zijn zal het ongetwijfeld in het voorjaar of najaar goed vogels kijken zijn. Het was vooral erg rustig in de Nationale parken en dat bedoel ik dan wat mensen betreft.

Al met al een mooie ervaring met zo’n busje. Je kunt overal komen en staan en zo’n soort vakantie gaan we zeker nog eens doen.

____________________ 

Video's: BNN van 3 opreis

Hieronder 3 filmpjes over de Baltische Staten uitgezonden in 2013 door BNN van 3 opreis.

Litouwen 

 Letland 

 Estland

Links:

• Wikipedia: Jesusbeeld Swiebodzin in Polen (dag 1)

• Camping Landgoed De Harmonie Litouwen (dag 2 t/m 5)

• Kasteel en Nationaal park Trakai (dag 3)

• Lake Lubans Wetland (dag 7)

• Ligatne nature trails & Gauja National Park (dag 8)

• Het bekendse Landgoed van Letland (dag 15)

• Pirita Harbour Camping Tallinn (dag 16/17)

• Restaurant "Olde Hansa" Talinn (dag 17)

• Vogelhuis/toren Puise (dag 17/18)

• Deer farm & safari park Letland (dag 18)

• Wikipedia: Kruisberg bij Siauliai in Litouwen (dag 18)

• Plokstine "missile base museum of cold war" Litouwen (dag 18)

• Wikipedia: Neringa - Hill of Witches (ca. 80 houten beelden) (dag 19)

• Norbert Willaert vogelreisverslagen Estland

• Birdwatching in Estonia

• Wikipedia: Lijst Nationale parken Baltische Staten

• Baltic-Info: uitgebreide NL reisinformatie van de Baltische Staten

• Estland Nature

• Vogelwacht Uden goed Estonia 2012 (mooi Vogelreisverslag)

• Nature Tour Estland