Met een kampeerbus(je) door Rusland en Finland verslag van de vakantie van 19 juli t/m 7 augustus 2013

door: Henk de Lange

Dagindeling:

• dag 01 - 19 juli Van Groningen naar Klaipeda Litouwen(bootreis van 21 uur)

• dag 02 - 20 juli Van Klaipeda naar Plunge in Litouwen (ca. 60 km)

• dag 03 - 21 juli Van Plunge in Litouwen naar Misso in Estland (ca. 435 km)

• dag 04 - 22 juli Van Misso in Novgorod in Rusland (ca. 290 km)

• dag 05 - 23 juli Novgorod en Sint Petersburg (ca. 210 km)

• dag 06 - 24 juli Sint Petersburg - Peterhof

• dag 07 - 25 juli Sint Petersburg - binnenstad en Hermitage

• dag 08 - 26 juli Sint Petersburg - Kotlin - via de M18 naar Petrozavodsk (ca. 530 km)

• dag 09 - 27 juli Petrozavodsk - Kizhi Island (boottocht)

• dag 10 - 28 juli Petrozavodsk - Kivach waterval(ca. 80 km) - Kem'(Kemb) - De Witte Zee bij Rabocheostrovsk  (totaal ca. 440 km)

• dag 11 - 29 juli Rabocheostrovsk  - Pyaozersky: National park Paanajärvi (ca. 280 km) - Oulanka National park in Finland (totaal ca. 450km)

• dag 12 - 30 juli Oulanka Canyon - overnachting aan meer richting Kemijarvi

• dag 13 - 31 juli overnachtingsplek meer - Rovaniemi (Kerstman en Poolcirkel) - Ranua (Zoo camping)

• dag 14 - 01 augustus: Ranua Dierentuin

• dag 15 - 02 augustus: Ranua (Zoo camping) – Anttola, Saimaa merengebied (ca. 600 km)

• dag 16 - 03 augustus: Anttolla, Saimaa merengebied kanoën

• dag 17 - 04 augustus: Saimaa merengebied kanoën - Camping aan het Korpijärvi meer (ca. 60 km)

• dag 18 - 05 augustus: Camping aan het Korpijärvi meer

• dag 19 - 06 augustus: Camping aan het Korpijärvi meer - Hesinki boot (ca. 185 km)

• dag 20 - 07 augustus: Bootreis naar Travemünde Duitsland - Groningen Thuis (bootreis van 23 uur)

Inleiding: Waarom gaan jullie naar Rusland op vakantie?

Deze vraag is ons vaak gesteld de afgelopen tijd. Het is volgens de meesten nou niet direct een land waarbij je denkt daar ga ik heen op zomervakantie. In 2011 hebben we een reis gemaakt naar de Baltische Staten (zie verslag elders op deze site), en toen hadden we in eerste instantie het plan om ook naar Sint Petersburg te gaan. Daar hebben we toen vanwege de te beperkte tijd van afgezien. Dit om a. De Baltische Staten beter te kunnen bekijken, b. meer tijd te hebben voor Sint Petersburg en Rusland. We kozen er op dat moment voor om dan een ander jaar naar Rusland te gaan. En waarom we daar dan heen willen? Het land heeft natuurlijk zijn geschiedenis, waarvan ook Nederlandse invloeden te zien zijn door o.a. tsaar Peter de Grote die zijn sporen heeft nagelaten in Sint Petersburg. Wij willen wel eens met eigen ogen zien hoe het nu is om daar te wonen, het blijft toch enigszins een afstandelijk land door zijn grensbeleid en redelijke geslotenheid. Er hangt toch een soort van geheimzinnigheid rond Rusland en dat wekt dan de nodige nieuwsgierigheid.

Nu is het dit jaar 2013 Nederland-Rusland jaar, waarin de betrekkingen van de afgelopen eeuwen nog eens worden bevestigd op economisch, cultureel en maatschappelijk vlak. Hiervoor worden er dit jaar veel activiteiten georganiseerd in beide landen. Echter het moment van schrijven (4 december 2013) is gebleken dat er veel te doen is geweest met Rusland, maar dan wel op een geheel andere manier (negatief) dan men zich had voorgesteld, een aantal verschillende botsingen tot in de hoogste regionen tot aan president Poetin toe. Op dit moment zijn de gemoederen weer wat bedaard en is er hoop dat ook het Greenpeace probleem met het schip de Artic Sunrise en de opvarenden tot een goed einde komt.

Voorbereidingen:

Zelf had ik voor 2011 al wat voorbereidingen gedaan en zaken uitgezocht over Sint Petersburg en hoe de reiscultuur is daarnaartoe. Toen bleek al dat vrijwel iedereen er met het vliegtuig heen gaat op een enkeling na die met de eigen auto gaat. En het lezen van verhalen van mensen op sites en forums gaf me wel de indruk dat je toch nog een soort van pionier bent of een beetje nog avonturier, veel zaken zijn en blijven erg onzeker met wat je daar aan zou treffen. Nu voor 2013 heb ik me er nog meer in verdiept en ben toen tot de conclusie gekomen dat een reis met eigen vervoer best wel mogelijk moet zijn mits we ons aan bepaalde voorwaarden zouden houden en ons goed zouden voorbereiden.

Van te voren hebben we goede informatie gekregen van o.a. Peter Zandee van Rusreis.nl, Frank de Wit van kolatravel.com en van Jeroen van Camperreis.nl, en met hen heb ik een aantal belangrijke zaken geregeld. Bij Peter heb ik de visa allemaal geregeld en alle andere nodige papieren zoals voor de auto. Bij Frank heb ik geregeld dat als we in de problemen mochten komen met de autoriteiten op de een of andere manier of met de auto iets is dat hij ons dan kan helpen gedurende de dagen dat we door Rusland reizen. Van Jeroen kreeg ik een GPX bestand die ik in googlemaps kan importeren en die dan de plekken weergeeft waar hij heeft gestaan met een camper. Dat alles bij elkaar geeft zeker voor Karin wel de nodige rust en vertrouwen om te gaan.

Verblijf:

Rusland is geen land van kamperen. De mensen leven wel veel buiten, zo hebben veel mensen hun eigen buitenverblijf de Datsja genaamd, waarin ze in de zomermaanden veel verblijven, en waar ze ook vaak hun eigen moestuin hebben. Campings zoals we die in West Europa hebben kennen ze eigenlijk niet. Dat maakt het wel wat moeilijker allemaal om overnachtingsplekken te zoeken, en dit deel van de voorbereiding is echt wel nodig, anders denk ik dat je daar mogelijk wel eens in de problemen kan komen. We zijn van diverse kanten gewaarschuwd dat je niet zo maar overal langs de weg kunt gaan staan, niet dat het niet kan maar om het feit dat zich allerhande vreemde figuren al dan niet onder invloed van drank en of drugs behoorlijk voor overlast zouden kunnen gaan zorgen. Dit wil je zeker niet hebben met de kinderen erbij, dat maakt je toch wat extra kwetsbaar. Anderzijds hebben we wel gemerkt dat juist het feit dat de kinderen erbij zijn de mensen wat gemoedelijker(vriendelijker) reageren in bepaalde situaties. Vaak kun je wel bij een Hotel staan als je daar informeert of soms sta je wel in het wild, met in acht neming dat je een veilige plek zoekt en niet langs de openbare weg.

De reis op zich en de doelen hebben we redelijk strak ingeplant, dit is handig om dat ook goed van te voren uit te zoeken. Als je dat daar ter plekke nog moet doen kost het je gewoon dagen. De meeste informatie kun je goed vinden op internet, gebruik ook vooral de chrome browser, die is handig omdat die meteen vertaald, zodat je dus ook op Russische woorden kunt zoeken op Russische sites, en dan krijg je net even wat meer informatie. Een andere optie is om o.a. Frank de Wit van Kola Travel in te schakelen, die kan je daar ook heel goed bij helpen als je het graag uit handen geeft. Hij woont daar ten slotte al jaren en weet wat er mogelijk is allemaal http://www.kolatravel.com

Finland:

Finland is het enige Scandinavische land die we nog nooit hebben bezocht en daar willen we ook heel graag eens heen gaan. In dat land willen we vooral een leuke kanotocht maken en staat een bezoek aan het nationaal park Oulanka al een tijdje op het wensenlijstje. Voor ons is dit een mooie gelegenheid om daar dan een gecombineerde reis van te maken.

Route:

De totale afstand die we ongeveer gereden hebben is ca. 4400 km, daarvan is zo'n 2300 km in Rusland gereden.

Routekaartje: GoogleMaps link: http://goo.gl/maps/9D0vG

Dag 1: 19 juli

Van Groningen naar Litouwen

Op donderdag 18 augustus hebben we de bus opgehaald bij Century camper verhuur. Dit komt ons mooi uit, want achteraf gezien zou de tijd van inpakken toch wel heel erg krap zijn geweest. We zouden in eerste instantie de bus pas tegen 15:00 uur op vrijdag kunnen ophalen.

Nu rijden we op vrijdag rond 16:00 uur de weg op, want we moeten de boot in Kiel halen van 22:00 uur, dus dat moet lukken! Om 20:30 zijn we al aan boord, we hebben nog niet warm gegeten, maar gelukkig gaat het warme buffet nog open, zodat we niet met een lege maag de nacht in hoeven op de boot. Daarna nemen we nog een lekker biertje (Grimbergen dubbel) en rond middennacht zoeken we onze hut op.

De auto net opgehaald, nog even een lekker biertje op de boot voor het slapen gaan.

Dag 2: 20 juli

Litouwen

Zaterdagochtend lekker uitgeslapen, nog wel twijfels gehad om te gaan ontbijten, maar iedereen slaapt dan nog zo lekker dat het al snel 11:00 uur wordt voordat we opstaan. Lunchen op deze boot kennen ze niet, rond het middaguur is er al weer warm eten. Dat is ons nog iets te vroeg zodat we maar wat koekjes en een stuk taart eten om de trek te stillen. Want uit ervaring weet ik wel dat als het water wilder wordt en de boot onrustiger, je met een lege maag snel misselijk kunt worden.

Lekker luieren aan dek of in de hut.

Het is lekker weer en we kunnen heerlijk aan dek in de zon zitten of we liggen even in de hut. Om half vijf is er weer een warm buffet, daar sluiten we snel aan om wat meer in de maag te krijgen. De boot schommelt inmiddels aardig heen en weer. Morris eet een bord vol koekjes op. Finn schept wat aardappelpuree met stukken vlees op, na een hap vlees vlucht hij snel naar buiten toe, en daarna krijgt hij geen hap meer door zijn keel door de misselijkheid veroorzaakt door het schommelen van de boot. Hij gaat maar een tijdje op bed liggen en dan wordt het wel weer beter.

 De landtong van Neringa en het lossen van alle trailers voordat wij eraf kunnen met de auto.

Rond 18:00 uur varen we de inham binnen bij de landtong Neringa en tegen 19:00 uur meren we af in Klaipeda. Daarna duurt het nog zeker 1 uur voordat we van de boot af kunnen rijden. Dat komt omdat eerst alle trailers (containers) van de boot moeten worden gehaald, voordat de auto’s eraf kunnen. In Litouwen is het ook 1 uur later dus al 21:00 uur als we naar onze eerste overnachtingsplek rijden, wat ongeveer 1 uurtje duurt.

 Camping Zemsodis, rechts zie je de dichtsbijzijnde feestent staan.

Camping Zemsodis vlak voor Plunge is verder een goede plek. Het enige nadeel is dat er net op de zaterdag avond een aantal buitenfeesten aan de gang zijn op verschillende plekken van het terrein. We nemen het maar voor lief en zetten de kampeerbus zo ver mogelijk weg van één van die feesttenten. Zo ver als onze stroomkabel het rekken kan. De schemer is inmiddels ook al ingevallen. Een half uurtje later komt er nog een Poolse camper tussen de feesttent en ons in staan, dat scheelt en is een mooie buffer zo! Van onze laatste Litouwse munten kopen we nog wat drinken en rond 24:00 gaan we naar bed. De feesten gaan nog wel even door maar op een gegeven moment slapen we toch allemaal.

Dag 3: 21 juli

Estland

Zaterdagochtend na het opfrissen en een broodje gaan we om 10 uur op weg naar Estland, niet ver van de Russische grens. De route gaat over een gedeelte van de route die we ook in 2011 al hebben gereden. Zo komen we ook weer vlak langs de Kruisberg en de Hertenfarms die in het reisverslag van 2011 beschreven staan met foto’s zie: De Baltische Staten dag 18. We rijden over Riga via de A2 en gaan op weg naar het dorpje Misso, naar het “Pullijärve Holiday Village” zo’n 10 km van de grens met Rusland. In Riga gaan we naar een grote supermarkt om nog wat laatste inkopen te doen voordat we Rusland in gaan. Bij de snackbar met de “M” nemen we maar ons avondeten, dan hoeven we ons daar straks niet meer druk over te maken. Later rijden we op de autoweg (A2) nog een wielerploeg achterop, die daar achter een auto aan het stayeren zijn. Ik ben ze hier nog nooit tegengekomen op de A28!

Een wielerploeg in training op de autoweg A2 tussen Riga en de Russische grens.

We hebben omgerekend nog voor zo´n 50 euro aan geld uit Letland en denken nog wel even een benzinepomp tegen te komen voor de grens, maar dat is helaas niet het geval terwijl we de grens met Estland al over rijden. Ik besluit toch om terug te gaan naar Letland. 30 km terug is nog wel een aardig dorpje op de kaart te zien (Alūksne), dat moet toch gek zijn als daar geen pomp is? Gelukkig is er wel eentje te vinden. Ik gooi de tank vol totdat het geld op is, want het was net begin juli in het nieuws dat Letland de Euro krijgt per 1-1-2014. Ja wat heb je dan nog aan dat geld, dat is dan weggegooit geld als je het niet gebruikt.

Een emmertje water halen, het bord RMK (Staatsbosbeheer van Estland) en de 1e "kakdoos"  zoals we die in deze vakantie maar noemen.

Misso

Rond 19:00 uur komen we aan in Misso bij “Pullijärve Holiday Village”. Het is nog wel even zoeken waar en bij wie we nu moeten zijn. Alle huisjes in dat parkje zijn leeg en bij het kantoortje is ook niemand aanwezig. Een kaart op een bord geeft aan waar je verderop aan het meer kunt overnachten. Daar staan een groot huis en een trekkershut voor langeafstandswandelaars, maar ook hier is weer niemand aanwezig. Het is eigendom van RMK, zeg maar het Staatsbosbeheer van Estland. Gelukkig hebben we verder niets nodig. Voor water is er eventueel wel een waterput en er is een toilet in de vorm van een “kakdoos” zoals we ze maar noemen tijdens deze vakantie. drie hardlopers uit het dorp komen langs rennen, die doen het rondje om het meer en komen nog een tweede keer langs en we begroeten elkaar vriendelijk.

Overdekte zitplek, even een paar Parelduikers spotten op het meertje en de standplaats.

Er staat ook een overdekte hut waar we in kunnen zitten. Dat komt mooi uit want de lucht betrekt iets. Gelukkig blijft het droog, maar aan de overkant zien we de regenboog verschijnen, altijd een mooi gezicht. We eten en drinken wat en op het meer laat ik de jongens de net ontdekte Parelduikers even door de kijker zien.

De schemering, de regenboog en de volle maan.

Als de schemer invalt en de maan zich laat zien is het tijd om een lekker kampvuurtje te maken. Er staat ons hier wel een schuur vol hout ter beschikking. Er zit wel een slot op de deur aan de voorkant, maar aan de zijkant kun je er gewoon wat hout uitpakken, wat we dan ook maar doen. Terwijl ik het hout pak hoor ik ook gerommel in de schuur en als ik later bij de voorkant sta met mijn hand tegen de schuur leunend, zit daar een dikke rat vlak bij mijn hand. We schrikken er allebei een beetje van, het beest schiet de schuur weer in en Morris probeert nog met de zaklamp door de gleuven van de schuur de rat nog weer te vinden, helaas laat die zich niet meer zien. Rond 23:00 is het toch wel echt donker en gaan we lekker slapen.

Het eerste kampvuurtje is een feit!

Dag 4: 22 juli

Rusland

Eindelijk is het zover, voor mijn gevoel begint vandaag de vakantiereis nu pas echt! Na maanden van intensief voorbereiding wordt het toch wel een spannende dag. We gaan zo op weg naar de grens met Rusland en beginnen aan een Russisch avontuurtje!

Even wassen en opfrissen met een bakje water uit de kampeerbus, want stromend water hebben we hier niet en een broodje eten welke we nog hebben meegenomen uit Groningen. 

We rijden het dorp Misso uit en het is rustig op de weg. Je komt geen auto's meer tegen richting de grens rijdend, en niet veel later komen we bij de grens aan.

De Russische grens

Onderstaande 3 foto's komen van google maps streetview (screenshots) om even aan te geven wat je ziet bij de grens. 

aankomst bij de grens, moeten we nou rechtdoor of rechtsaf?

dit is rechts de parkeerplaats op

Hier zie je de "echte" grensovergang

We zien rechts een grote parkeerplaats en een soort gebouw van Letland Terminal met daarbij een restaurantje voor koffie zoals te lezen valt is op de voorgevel. Er staan daar een paar auto’s in de rij voor een slagboom met een hokje er naast. Recht voor ons zien we de grens, ja waar moeten we nu heen, ik denk dan maar naar de grens want daar moeten we tenslotte over. De stoplichten staan op groen en we sluiten ons achter een paar andere auto’s aan. Het is 11:30. Twintig minuten later wordt er gewuifd en mogen we doorrijden naar de douane, ik dacht al dat gaat lekker vlot zo! De paspoorten en autopapieren worden gevraagd door een vriendelijke dame en daar gaat ze mee naar binnen. Na een paar minuten komt ze weer naar buiten met twee andere mannen, één van de twee spreekt een beetje Engels waarvan ik begrijp dat we iets niet goed doen? Omdat ik zijn eerste uitleg niet helemaal begrijp legt hij het mij nog eens rustig uit. Hij zegt dat we borden gemist hebben waarop duidelijke aanwijzingen staan dat we eerst toch langs dat andere hokje moeten gaan op die parkeerplaats, dit begrijp ik pas naar wat heen en weer gepraat. Nou dat zal dan wel, ik draai de auto dan maar om en rijdt tegen de richting in weer terug en sluit me aan bij het rijtje auto’s voor dat hokje.

De eerste keer in de rij aansluiten, eerste controlepost, parkeerplaats: wachten tot je kenteken op het bord verschijnt om door te kunnen rijden

Bij het hokje moeten we ergens 15 Euro voor betalen, de paspoorten en de autopapieren worden nagekeken en daarna krijgen we een paar papieren met wat nummers erop en ook het kenteken van de auto staat hier op. We moeten doorrijden naar de grote parkeerplaats. Daar staan langs de randen een paar hoge palen met digitale displays waarop telkens een nummer en een kenteken te zien is. Het regent bijna de hele tijd, dus om even de benen te strekken is ook niet erg aanlokkelijk. Karin en Finn lopen even naar de terminal toe om wat informatie te vragen en of we soms ook al vast formulieren of iets dergelijks kunnen krijgen die wellicht ingevuld moeten worden. Het wordt Karin niet duidelijk of we iets moeten doen, het enige wat de man wel doet is naar zijn voorhoofd wijzen en zeggen “you go to Russia??? you don’t speak Russian??? you are crazy!!!”, nou mooie opsteker dus! Ze moeten er wel om lachen.

Om 13:48 verschijnt eindelijk ons kenteken op het display en kunnen we doorrijden naar de grenspost waar we 2 uur en 20 minuten geleden ook al stonden. Nou poging twee dan maar, ik geef op verzoek weer de paspoorten, autopapieren en de bonnetjes die we kregen bij de parkeerplaats. We krijgen 4 papiertjes terug, waarin we in tweevoud per persoon de nodige gegevens moeten invullen, waaronder de datum van binnenkomst , vandaag dus en wanneer we weer denken Rusland te verlaten. Deze worden vervolgens van een paar stempels voorzien en in onze paspoorten gestopt. Ondertussen heb ik alle deuren en klepjes van de auto ook al even open moeten doen voor de controle. Na alles terug te hebben terug gekregen rijden we door naar de volgende controlepost.

Hier krijgen we opnieuw 2 A4tjes om de gegevens in te vullen van de auto, we denken snel te handelen door er allebei eentje in te vullen, de Russen achter ons worden al wat ongeduldig die willen door natuurlijk, dat snap ik wel, maar ja wij kunnen er ook niets aan doen! Helaas mag er maar een persoon die papieren invullen dus ik moet alsnog de tweede ook invullen. De douanier zelf geeft nog wat aanwijzingen waar ik wel en niet een vinkje verkeerd heb gezet, dit moet ik corrigeren totdat de twee papieren goed zijn en mee genomen worden naar binnen. Ook hier wordt nog eens de auto van binnen en van buiten bekeken. Met kinderen op de achterbank is het al snel goed dat valt me wel op, de schuifdeur hoeft enkel even open en als de jongens vriendelijk zwaaien is alles al goed.

De tweede keer in de rij aansluiten, controle nummer drie en vier, en eindelijk rijden we Rusland binnen

Daarna kunnen we weer 4 meter verder rijden naar hokje nummer 3, weer paspoorten, autopapieren en de zojuist ingevulde papieren controleren. Nu ziet de man dat de auto een huurauto is en wordt het nog wat ingewikkelder. Gelukkig heb ik op aanwijzing van Peter Zandee van Rusreis.nl een papier bij me waarop de autohuurder Century mij toestemming heeft gegeven om met de auto in Rusland te mogen rijden. Peter had deze nog voorzien van een paar stempels in Nederland. Dit formulier geef ik af. Het is wel in het Engels, maar uiteindelijk is het voldoende en krijg ik een document met nog meer stempels en stickers terug dat ik goed moet bewaren om zo Rusland met de auto weer te kunnen verlaten. Ondertussen rijden de andere auto’s allemaal achter ons weg en gaan via de andere rij verder om zodoende door te kunnen rijden Rusland in. Alles is nu in orde volgens de mensen en we denken bijna dat we er zijn. We rijden een paar meter bij het hokje weg maar kunnen nog niet zien waar de weg precies heen gaat, iets naar links en dan komen we langs een paar hoge hagen met hekken nog door een fuik en zien nog twee hokjes achter elkaar staan, met 10 meter ruimte ertussen.

We zijn er dus nog niet, uit hokje nummer 4 komt nog een stevige dame tevoorschijn. Deze is wat minder vriendelijk, type Russische brede norse vrouw, die we kennen van films. Ze snauwt dat de hoesjes die om de paspoorten zitten van “KES visumservice” er om weg moeten. Alles word nog weer even gecheckt inclusief de auto nog eens van binnen en van buiten, en daarna mogen we weer verder. Uit hokje nummer 5 komt ook weer een vrouw, deze is weer zeer vriendelijk, hier alleen nog een keer paspoortcontrole en alles is in orde. En uiteindelijk om 15:35 zijn we door alle formaliteiten heen en rijden Rusland binnen. Dat duurde dus een dikke 4 uur, 6 keer de paspoorten gecontroleerd en 3 keer de auto volledig nagekeken. Maar goed we zijn in RUSLAND!!!!

Het is toch wel spannend hoor, je moet van alles invullen en dingen afgeven en kunt niet anders dan telkens maar afwachten of ze nog iets van je moeten. Je vraagt je dan ook af, hebben we alles wel bij ons? Zeker het formulier van toestemming bij een huurauto blijkt heel belangrijk!

foto: Pskov -Trinity Cathedral rijdend vanuit de auto gemaakt.

We rijden snel verder want het plan is om naar Novgorod te rijden en dat is nog zo’n 300 km verder en een uur of 4 in tijd. Onderweg komen we nog door een redelijke grote stad Pskov en zien daar de “Trinity Cathedral” die ligt binnen de muren van het Pskov Kremlin aan de Velikaya Rivier.

Novgorod

Begin van de avond komen we in Novgorod aan, nu moeten we nog een overnachtingsplek vinden. Thuis had ik een plattegrond uitgeprint van een pagina uit een VVV pdf van Novgorod. Daar stond een icoontje op van een camper, op die plek zou dus een plek zijn voor campers. Op google maps heb ik de plek opgezocht en ook die route uitgeprint. Deze laatste heb ik wel meegenomen, maar de plattegrond ligt nog thuis. Ik wist van google maps nog dat ik niet de rivier over moet, en herken de straat waar we in moeten rijden van streetview, en zo rijden we zonder al te veel omzwervingen naar de plek toe. Het blijkt het intourist hotel te zijn. Deze plek lijkt ons ideaal omdat het op loopafstand van het oude Kremlin is, dat we willen bezoeken. Bij de receptie vraag ik waar ze de plekken hebben voor de campers, en ja die hebben ze, slechts 1 plek dan en daar staat gelukkig nog niemand. We kunnen er staan en het kost 350 roebels zonder stroom en water en 600 met dat alles. Van de toiletten in het hotel mogen we gebruik maken, douchen kan helaas niet. De receptioniste vraagt waar we vandaan komen en ik zeg uit het noorden van Nederland. Ze zegt “o Groningen!”, daar had ze toevallig ook een tijdje gewoond. Zo zie je maar weer de wereld is klein! Er wordt ondertussen een mannetje opgetrommeld die ons naar de plek begeleidt; hij wijst ons aan waar we de stroom vandaan kunnen halen en waar we water kunnen tappen. Het is een grote ronde plek van asfalt, het doet een beetje denken aan een helikopter landingsplaats. De plek is echter veel te ver weg om een stroomkabel aan te sluiten. Ik besluit daarom om de auto dan maar vlak voor een verhoging neer te zetten naast de achterkant van het hotel zodat de kabel er wel aan kan. De man komt later nog even kijken en vindt het geen probleem.

We moeten ook nog wat eten want we lusten inmiddels wel iets. We lopen de straat uit richting het Kremlin, dat is een minuut of 10 lopen. Daar vinden we een klein typisch Russisch restaurantje, we moeten met een trappetje naar beneden want het ligt beneden het straatniveau. Het is een simpel restaurantje en er wordt door enkele Russen flink feest gevierd, gedanst en gezongen. Het is tegen 22:30 nu en ze hebben al de nodige drankjes op. Een van de mannen flirt wat met een van de twee bediendes. Hij loopt naar buiten en komt terug met twee rode rozen gekocht bij het bloemenstalletje tegenover het restaurant dat nog open is. Hij biedt het de beide dames aan, en met een van hen gaat hij even in de keuken kijken. Het volume staat hard en de bediende kunnen we amper verstaan. We kunnen kiezen uit kip, zalm of rundvlees met frietjes. Het eten gaat er goed in en smaakt prima. Voor een toetje is het helaas te laat geworden, terwijl de jongens net lekkere taartpunten op een kaartje hadden uitgezocht. Na het eten lopen we tegen een uur of elf terug en is het nog verassend licht. Vlak bij het hotel lopen we nog langs een pizzeria, die hadden we op de heenweg niet gezien. Goed een uurtje nadat we liggen te slapen komen er nog een paar zware dieselauto’s aan. Met draaiende motors staan ze naast ons busje en ik hoor de man van de bewaking ook praten. Karin wordt wat onrustig en kijkt even onder de jaloezie door en ziet 1 auto naast ons staan. Die zullen wel laat zijn en ook nog een plek zoeken denk ik. Even later is het weer rustig.

 

Dag 5: 23 juli

Standplaats naast het hotel, de voorkant van het hotel en de politiecontrole op de brug

Vanmorgen blijkt dat er 2 wat grotere 4WD’s naast en voor onze bus staan, waar ook mensen in zijn blijven slapen. Het zijn Russen  met jongere kinderen. We worden wakker van stemmen om ons busje heen. Als ik uitstap lopen er wat werklui rond met een opzichter. Zo te zien gaan ze de boel uitbreiden en opknappen aan de achterkant van het hotel. Nu moet ik zeggen dat de voor en binnenkant er goed en netjes uit zien, maar achter de voorgevel ziet het er aan de buitenkant vervallen uit, zie de foto van het busje en de gebouwen eromheen dat wordt ook door het hotel gebruikt.

foto's van het lelijke gebouw vlak bij het hotel

Kremlin - Novgorod

We lopen naar het oude Kremlin toe dat aan de oever van de rivier “Volchov” ligt. Vlak naast het hotel lopen we nog langs een gigantisch lelijke moloch van een gebouw, geen idee wat het is. Bij het viaduct over de rivier staat een politie-Lada. Die stond er gisteren ook al; geen idee waarvoor ze daar nu staan, ze staan alleen maar wat te kijken naar het langsrijdend verkeer.

Plattegrond van het Kremlin

De bewolking neemt toe, dus ook de kans op regen. Gisteravond zag ik een uitdraai bij de receptie hangen van weeronline of zoiets en daar stond voor vandaag op dat het in de ochtend nog droog zou blijven en dat het in de middag gaat regenen. Rond 11:30 lopen we door de poort van de muren van het Kremlin naar binnen. Op een plattegrond kun je zien wat er allemaal staat aan gebouwen. Het is op zich allemaal op een redelijk compacte oppervlakte gebouwd binnen de muren.

Kransen bij een monument, decor van theaterstuk, en een fontein bij het kremlin

Als eerste lopen we langs een paar kransen die daar staan met een eeuwige brandende vlam ervoor, een soort herdenkingsmonumentje, maar geen idee waarvoor dat is. Langs de muur hebben ze een soort podium gebouwd waarop ze een soort theaterstuk opvoeren uit de middeleeuwen van Rusland, in de zomermaanden 1 dag in de maand. Er staan ook allemaal martelwerktuigen uit de middeleeuwen. Lijkt me niet prettig als je in die tijd opgepakt bent en uitgehoord gaat worden, wordt toch aardig pijn lijden in die werktuigen.

Martelwerktuigen uit de middeleeuwen, doeken theaterstuk en klokken naast een kapel

Ongeveer middenin het Kremlin staat het bronzen millenniummonument van Rusland dat in 1862 onthuld werd. Het bestaat uit 129 afzonderlijke beelden die gemaakt zijn door toen vooraanstaande Russische beeldhouwers. De belangrijkste figuren uit de geschiedenis van het land zijn hierop afgebeeld. De mooie kerk die hier staat is de Sofiakathedraal, die tussen 1045 en 1050 is gebouwd. Het is de best nog in gebruik zijnde kerk van Rusland uit de 11e eeuw. De 5 koepels stellen helmen voor uit die tijd. Van binnen ziet de kerk er ook indrukwekkend uit, met zijn vele mooie fresco’s uit de 12e eeuw. Bij een Maria-afbeelding staat iedereen te bidden. De mensen geven stuk voor stuk een kus op het glas als ze weglopen.

 

groep biddende vrouwen in de Sofiakathedraal

Het bronzen millenniummonument van Rusland, het kremlin van de buitenkant

Buiten gekomen lopen we langs een paar grote klokken die er staan opgesteld, daar begint het ook te regenen en we besluiten om te gaan schuilen. Het komt met bakken uit de lucht en het straatje voor ons verandert in een snel stromend beekje. Na 20 minuten wordt het gelukkig weer droog en lost het beekje ook weer op.

Strand aan de rivierzijde, grote bekers popcorn, hangsloten aan de brugleuningen en een driemaster die dienst doet als restaurant

Binnen de muren horen we ook telkens een soort van megafoongeluid. Iemand roept daar in het Russisch op om een rondvaart te komen maken langs de stad over de rivier, blijkt later. Het is inmiddels 12:45 en we lopen de poort uit aan de rivierzijde. De jongens krijgen een grote beker popcorn waar ze zin in hebben. We gaan op een terras zitten aan de rivier voor een kopje koffie, waar we dan zo’n lekker stuk taart bij eten die ze gisteravond ook in het restaurant op een kaartje hadden staan, maar die we toen niet meer konden krijgen. Het was “cheese cake” zei de bediende en die was verrukkelijk. Ondertussen staan de jongens de kleine stukjes popcorn aan een grote groep huis- en ringmussen te voeren. Daartussen begeven zich af en toe enkele Bonte Kraaien die ook niet echt schuw zijn.

Het Kremlin gezien vanaf de loopbrug

We lopen tot het midden van de loopbrug. Aan de relingen hangen allemaal hangsloten. Dit wordt gedaan door stelletjes die elkaar eeuwige trouw beloven op de brug, het slot samen dicht doen en de sleuteltjes vervolgens in de rivier gooien. Ik kan me nog een uitzending van Metropolis herinneren waarin ze dat ook ergens lieten zien, en inmiddels is het in vele grote steden in Europe een rage geworden de laatste jaren, hier en daar zelfs een plaag want het schijnt dat sommige monumentale bruggen onder al dat gewicht leiden. Aan de overkant van de oever ligt een fraaie driemaster die dienst doet als horecagelegenheid volgens mij.

De loopbrug waar de hangsloten ook aan hangen

We lopen langs de rivier terug richting onze bus en op het viaduct waar nog steeds de politie staat maak ik nog even een foto van de oever richting onze standplaats. Rechts van dat rare gebouw zie je de vervallen achterkant van “ons” hotel. Rond twee uur zijn we terug bij de bus, ik betaal de rekening voor één nacht en dan gaan we op weg naar Sint Petersburg via de M10. Het is zo’n 3 uur rijden en de afstand is ca. 200 kilometer.

Vanaf de brug waar de politie staat de controleren, je ziet het rare gebouw en daarachter de achterkant van ons hotel, halve bouwval is het!

M10 - snelweg

De route voert voornamelijk over de M10, de drukste en belangrijkste Russische autoweg tussen Moskou en St. Petersburg. Het is nu niet echt een weg die opschiet, over het hele traject zijn ze wel met de weg bezig. Grote delen zijn al wel voorzien van nieuw asfalt, maar daar staat de belijning niet op. Het komt er eigenlijk op neer dat ze niets afmaken als ik dat zo bekijk. Hier in Nederland pakken ze telkens stukken die ze dan ook afmaken voordat ze een nieuw gedeelte opknappen, hier doen ze alles tegelijk en is er geen enkel stuk al klaar en dat over vele 10-tallen kilometers lengte. Langs deze weg staat ook wel regelmatig politie die de mensen aanhoudt. Per toeval moeten wij ook een keer abrupt stoppen omdat een agent in zijn ooghoeken een vreemd kenteken ziet terwijl hij met zijn collega staat te praten. Hij zwaait achteloos met een soort lamp, ik twijfel even wat moet ik doen: stoppen of doorrijden, ik kies voor de zekerheid toch maar voor het stoppen. 100 meter verder sta ik stil en komt de agent aanlopen, na twee paspoorten bekeken te hebben vindt hij het welletjes en kunnen we weer verder. Volgens mij baalde hij ervan dat ik was gestopt en dat hij zo’n eind moest lopen. Maar ja je kunt het risico in dit soort landen niet lopen om door te rijden. Stel dat ze dan achter je aankomen, nou dan heb je wel een probleem denk ik. Je rijdt ook telkens door dorpjes heen waar de M18 dwars doorheen loopt, de mensen hebben de tuinen en huisjes gewoon aan de snelweg liggen.

De mensen wonen gewoon aan de autoweg de M10

In de dorpjes moet je weer behoorlijk snelheid minderen en zitten er weer allemaal mensen langs de weg met besjes, jam en paddenstoelen e.d. Je moet dus goed opletten want voor je het weet staat er een auto stil die wil afslaan of die half geparkeerd staat op de rijbaan zodat je er niet langs kunt. Er zijn ook stukken waar naast de 2 rijbanen ook de berm als 3e baan wordt gebruikt, ze halen je dan ook gewoon rechts in. Dat is hier schering en inslag op drukke wegen, oppassen dus.

De M10, de drukste autoweg van Rusland 

Sint Petersburg

Zo tegen het eind van de middag zien we de skyline van St. Petersburg opdoemen. De buitenwijken bestaan vooral uit flats, heel veel flats, en ze worden nog overal flink uit de grond gestampt gezien het aantal bouwplaatsen en kranen. Om een beetje op de goede plek te komen waar me heen moeten, had ik Karin gevraagd speciaal van St. Petersburg nog even een kaart aan te schaffen in Nederland. We rijden in Rusland zonder een routeplanner te gebruiken, maar puur op de kaarten die we hebben aangeschaft. We hebben twee kaarten waar de wegen op staan van St. Petersburg, dus je zou denken dat moet lukken.

De borden boven de rondweg om St. Petersburg heen, wij kunnen er weinig wijs uit worden in ieder geval

Maar helaas op de borden boven de weg staan compleet andere namen dan op de beide kaarten, op de borden eindigen de namen bijna allemaal op “koe”. We komen er niet uit. Ook als we de “koe” weglaten en dan de namen opzoeken op de kaart levert het op de kaarten geen vergelijkbare plaatsen op, niet in de Russische naam of de internationale naam. Nu heb ik thuis goed gekeken op Google Maps en Streetview en weet wel ongeveer waar we naar toe moeten: van waar we wegkomen linksom ruim aan de buitenkant van de stad langs en dan rechts aanhouden richting de golf van Finland. We nemen bij één van de grote kruisingen een keer een verkeerde baan, dat kan makkelijk met al die fly-overs en afslagen, maar we herstellen dit snel en vervolgen de juiste weg volgens ons. We komen op een gegeven moment uit in een stadje en zien het Paleizencomplex Oranienbaum dat in eerste instantie iets weg heeft van Peterhof. We vragen daar aan de paleiswachters waar we eigenlijk zitten. We blijken in de stad Lomonosov te zijn. We rijden al wel op de juiste weg (A121), maar moeten alleen nog zo’n 15 kilometer terugrijden naar onze plek om met de kampeerbus te staan bij "Shuvalovka".

Kampeerplek "Shuvalovka"

Een kwartier later komen we op de plek aan en melden ons bij de “Poort”. De bewaker vertelt dat ik even om moet rijden om het terrein van de achterkant op te kunnen rijden. Ik rijd nog langs een drukke parkeerplaats, maar dat blijken allemaal spiksplinternieuwe Volkswagens te zijn die daar staan. Er zit een mannetje hoog in een hokje die de auto’s bewaakt, hij moet voor mij een slagboom open doen. Saai werk zo de hele dag in zo’n hokje zitten wachten dat er eens iemand langs komt. Daarna kan ik doorrijden naar het terrein waar ik eigenlijk moet wezen. De bewaker die bij de poort stond komt er al aanlopen, ook hij moet nog een ketting met slot verwijderen voordat ik door kan rijden. Hij wijst ons de plek aan waar we kunnen staan, en zowaar daar staat ook al een andere camper en nog wel van Nederlanders.

Standplaats op “Shuvalovka” en Morris bij de konijnen die vlakbij staan

Rond een groepje bomen hebben ze planken gemaakt met daaraan gemonteerd een flink aantal stroomaansluitingen. Ik vraag me af of er überhaupt wel zoveel campers kunnen staan als er stroomaansluitingen zijn, lijkt me moeilijk. Ik meld me nog even bij het kantoor, maar ze zeggen dat ik me de volgende dag maar even moet gaan inschrijven en contact op moet nemen met ene Micha die de dingen regelt voor de kampeerders. We staan op het terrein van een wederopgebouwd Russisch dorp “Shuvalovka” geheten. Het is allemaal in typisch noordelijk-Russische stijl gemaakt. O.a. een smid, hotel, restaurant, banja (Russische sauna), kapel en café zijn er te zien. Daarnaast nog allemaal dieren en speelattributen voor de kinderen. Voor de kinderen is er wel wat afleiding in ieder geval en dat is al heel wat bij een kampeerplan in Rusland. Deze plek ligt in ieder geval ideaal gelegen tussen de binnenstad van St. Petersburg en Peterhof, dat zijn de plekken die we graag willen bezoeken. We spreken nog even met de andere Nederlanders, ze komen uit Coevorden. Hij werkt voor het vliegveld in Hoogeveen, en dat is weer onze geboorteplaats, dus is de wereld weer klein.  Hij had het over 900 roebels per nacht. Nou dat is een redelijke prijs voor het gebodene. Dat had ik ook op de Russische site gelezen in Nederland dus dat zal dan wel kloppen.

nog aan het werk

We eten nog even wat en daarna kijk ik even of we wifi hebben, en inderdaad als ik bij het kantoor onder het raam aan de achterkant van het gebouw ga zitten heb ik redelijke ontvangst. Ik kijk even hoe het met de site is van Avifauna Groningen waarvan ik het beheer doe, en zie tot mijn grote schrik dat die er uit ligt. In mijn mailbox zie ik mail van de provider die aangeeft de boel op zwart te hebben gezet omdat de site spam genereert. Dat is balen, net een paar dagen weg en alles is offline gezet. Ana mailt al: jammer dan, we wachten dan maar tot je terug bent. Maar ja we zijn nog wel minstens 2,5 week weg, dat duurt me dan wel iets te lang. Ik mail met de provider en vraag hun welk onderdeel precies het probleem geeft. Het blijkt het forum te zijn. Ze zetten de site even weer voor mij online met een inlogscherm erop zodat alleen ik er bij kan. Ik heb het forum maar offline gezet en de module even van de homepage af. De provider heeft de inlog er weer afgehaald en Ana heeft melding gemaakt van het feit dat het forum tijdelijk buiten gebruik is. Zo kan toch van de andere onderdelen gebruik worden gemaakt gelukkig. Later als ik weer thuis ben zal ik alles herstellen. Zo moet je dan toch nog even aan het “werk” in de vakantie!  

Dag 6: 24 juli

De voorkant van het paleizencomplex Peterhof.

Peterhof

Vanochtend gaan we eerst maar eens even douchen allemaal. De afgelopen 3 dagen hebben we daar geen gelegenheid voor gehad. Op het kantoor hadden ze gisteren gezegd dat we dat kunnen doen aan de achterkant van het café in het “dorp” hier.
Ik ga als eerste en vraag aan een medewerkster aan de voorkant bij het café waar ik een “shower” kan nemen. Ze begrijpt me niet, spreekt geen woord in een andere taal dan Russisch.

Nu is daar op zich niets mis mee, dus ik doe even “hints” en beeld virtueel in het café even een douche beurt uit. Maar het enige wat ze doet is haar schouders op halen, tja wat moet ik dan nog meer doen? Heb niet het idee dat ze maar enige moeite wil doen om me te begrijpen. Ik laat het er bij en loop maar terug naar het kantoor, de mensen daar bellen vervolgens met het café en overleggen wat. Ik kan teruglopen voor een tweede poging. Aan de achterkant van het café zitten 3 schoonmaaksters op de trap te roken. Ik vraag het aan hen, en eentje zegt aha “douche”. Ze neemt me mee naar binnen en wijst me de douche en legt even uit hoe die kraan werkt.
Het is een smoezelige ruimte en het stikt er van de vliegen, nou ja nergens maar aankomen dan, behalve de kraan. Ik ben een paar minuten bezig voordat ik er water uit krijg, het is een vreemde kraan. Maar het is wel even lekker onder het water te staan.
Daarna gaan Morris en Karin, en daarna Finn nog; zo zijn we allemaal weer lekker fris.
Morris zegt nog daar nooit meer te gaan douchen in dat vieze hok, nou dat hoeft ook niet meer gelukkig. Overigens hadden ze tegen de buren gezegd dat je hier niet kunt douchen, dat is dan wel weer vreemd.

De entreepoort van het dorp "Shukova" waar we staan met de kampeerbus, in het speeltuintje maak ik de jongens nog even misselijk voor het eten gaan.

Aan de buren vraag ik nog even hoe zij gisteren naar Peterhof waren gegaan. Zij hadden één van de busjes genomen die tussen het eerste metrostation van St. Petersburg en Peterhof rijden.
Busje nummer 424 of 300 moeten we hebben. We lopen tegen 14:00 uur naar de weg waar de auto’s echt langs racen. Er rijden veel busjes met veel verschillende nummers. We hebben al een paar keer de hand opgestoken bij busjes met “onze” nummers maar na 20 minuten staan we nog steeds aan de weg. Nu moet ik wel zeggen dat de meeste busjes ook erg vol zitten.
Ze mogen stoppen bij de bushaltes zolang ze de lijnbussen maar niet in de weg staan, dat is een stilzwijgende afspraak hebben we gehoord.
Eindelijk stopt er eentje. Dat is balen: er is maar één zitplaats beschikbaar, en in die gammele scheurende busjes gaan we echt niet staan. Dus gooi ik de schuifdeur maar weer dicht. Nou ja toch aardig dat die stopte. Niet lang daarna hebben we beet. Voor 40 roebel (ca. 1 euro) pp worden we netjes voor de poort afgeleverd, dat is toch niet duur.

Een paar fonteinen in de voortuin van Peterhof.

Het is nu zo’n 14:30 en voor de ingang staan allemaal handelaren met souvenirs en plattegronden om te verkopen. We kopen hier verder niets.
We lopen de voortuin van Peterhof in. Dat is gratis toegankelijk en mooi strak aangelegd met veel heggen en bosjes, lekker symmetrisch allemaal. Ook is er een gedeelte ingericht met heel veel verschillende soorten rozen. Netjes verdeeld over de tuin staat ook een aantal fraaie fonteinen.
We komen aan de voorkant van het paleis aan. Er staat een ontzettend lange rij van mensen voor de deur die daar ook naar binnen willen. Er zit weinig schot in, wij gaan maar niet naar binnen toe.

Een gigantische lange rij mensen die naar binnen willen staan voor het paleis.

De tuin aan de voorkant is mooi, maar voor de echt mooie tuinen moet je toch aan de binnenkant van het paleizencomplex zijn. We kopen een kaartje en gaan door de draaihekken naar binnen.

De tuinen aan de achterzijde (betaalde ingang) met prachtige gouden beelden en fonteinen en het water wat loopt naar de Finse Golf.

Het ziet er bij binnenkomst al direct indrukwekkend uit allemaal. Je ziet al heel veel prachtige fonteinen, allemaal van bladgoud en het is een drukte van jewelste. Van bovenaf heb je een fraai overzicht over de beelden en fonteinen en het water naar de zee toe. Op het bordes staan nog mensen in de klederdracht van die tijd met grote pruiken op, daar kun je (betaald) mee op de foto.

Nog meer beelden en fonteinen en een zwaan waar iedereen geld in gooit.

Lopend komen we bij de eerste brug uit waar een kunstzinnige zwaan in het water ligt. Hier gooit iedereen geld in. Morris en Finn gooien er ook wat roebels in en doen stilletjes een wens. (nu maar hopen dat die uitkomt). De eerste worp van Morris belande trouwens in het water, zijn tweede worp was goed voor de wens gelukkig. 

Aan de Finse Golf kant even lekker bij het water rennen en zitten, gade geslagen door Bonte Kraaien.

Helemaal aan het eind komen we bij de zee uit (Finse Golf), daar liggen ook een 10-tal van die  hovercraft-achtige hoge snelheidsboten, waar veel mensen vanuit St. Petersburg mee aangevoerd worden. We gaan even zitten en vergezeld van Bonte Kraaien eten we even een paar biscuitjes en nemen wat te drinken. De jongens rennen ondertussen over de stenen heen.

Een serie gouden beelden willekeurig uit de tuin genomen.

Zigzaggend lopen we links en rechts door de tuinen heen langs veel verschillende fonteinen. In het gras ziet Morris een eekhoorn lopen, en het blijken er meer te zijn. Van een vrouw krijgt hij nog een zakje met wat voer en zo laat hij zelfs een eekhoorn even uit de hand eten.
Ineens komt er een politieauto aanrijden terwijl ik net een foto heb gemaakt van een meisje in klederdracht dat daar staat te poseren voor een fontein voor een andere fotograaf.
Het is een raar gezicht, een politieauto in deze omgeving van vroeger. Het doet me denken aan een film van Monty Python, waarin ook zomaar een politieachtervolging is gemonteerd in een film die zich afspeelt in de middeleeuwen. Later zie ik de politie staan bij een kraampje met souvenirs, daar zal dan wel iets gebeurd zijn. Hier en daar hangen ook wel een soort van verkeersbordjes met een dief erop die waarschuwen voor zakkenrollers.

Veel fonteinen waar je nat kunt worden zoals de laatste 2 foto's, de laatste is een van de bedriegertjes fonteinen.

We komen bij fonteinen uit die de bedriegertjes heten, die gaan pas spuiten als je er langs loopt.
Leuke uitdaging voor de jongens, en ze worden hier al een klein beetje nat. Verderop komen we weer bij de zee en hier staat een beeld van Neptunus. Iedereen veegt even over zijn voeten, dat zal dan wel ergens goed voor zijn dan?

Voor een fotosessie van vroeger werden er foto's gemaakt, wij proberen even te vliegen en de zonnefontein.

Dan komen we bij een ander soort fontein waar veel mensen omheen staan. Het wordt al snel duidelijk waarom dit zo’n trekker is. Als je op de stenen gaat staan voor het bankje dan gaan, dmv een paar sensoren die drukverschil voelen, de stralen water sproeien, harder of zachter naar gelang je meer op de drukpunten staat. Nou machteloos moet ik toekijken hoe o.a. andere Finn en Morris hier zeiknat worden, aangemoedigd door luid applaus van alle medekijkers blijven ze lang staan.
Ach ja wat zit ik me ook druk te maken, als ze er zelf toch van genieten, moet ik ook niet zo moeilijk doen. Nat en voldaan lopen we nu maar eens richting de uitgang. Het is nu 17:20 uur en om 18:00 uur gaat de boel hier sluiten.

Een van de Eekhoorns in de tuin, Neptunes wordt even over de voeten gewreven, zittend voor de Romeinse fontein, en doorweekt staand bij de uitgang.

Bij de Romeinse fontein eten we nog maar even een hotdog of ijsje. Er staan hier overigens de wereld aan ijs-, hotdog- en souvenirhokjes. Morris krijgt het toch wel koud met al die natte kleren aan, Karin helpt hem zijn natte broek uit te doen. Ondertussen ben ik met Finn verder gelopen en we zien op de bordjes nog het schaakbord en de piramide fontein staan en lopen daar dan nog maar even snel naar toe.

Nog een mooie tuin bij een van de koningklijke onderkomens en een fraaie fontein.

Als we bij de uitgang aankomen kunnen we Karin en Morris niet vinden. Alle fonteinen op de grote na zijn ook uitgezet en de meeste mensen zijn al vertrokken. Ik loop nog wat te zoeken en Finn kijkt aan de andere kant van het draaihek bij de uitgang, maar ze zijn niet te vinden. We besluiten dan maar de voortuin in te lopen naar de poort aan de straatzijde en daar staan Karin en Finn. Morris heeft zijn natte kleren uit en staat er gehuld in Karin haar jas bij omdat we geen droge kleren hebben meegenomen.

De Romeinse fontein en de grote fonteinen, nu Peterhof gaat sluiten hebben ze alles uitgezet.

Aan de overkant van de weg stoppen de busjes die richting St. Petersburg rijden.
Er staat een chagrijnige man bij die probeert het ene na het andere busje vol te proppen. Wij houden ons aan de twee nummers 424 en 300 en negeren de andere busjes met nummers.
Er staat een busje met een ander nummer en die man begint tegen ons te schreeuwen, te vloeken en te tieren. Gelukkig verstaan we niet wat die zegt, dus hij doet zijn best maar. Russische mensen zie ik wel verontwaardigd kijken naar die man en zij negeren hem ook.
Ondertussen komen er nog een paar busjes aan waarvan eentje met ons nummer, daar stappen we in en we laten ons uitzetten bij onze standplaats.
Ik vraag me af waarom zo’n man daar eigenlijk staat, zou die daar voor betaald krijgen of doet die het uit zichzelf? Veel lol had die er in ieder geval niet in, en als die er niet stond stapte ook gewoon iedereen wel in. Maar ja dat is ook zo: je mag in Rusland niet vragen waarom.

De jongens trekken schone droge kleren aan. Ik slinger ze nog even lekker in de rondte in de speeltuin. Bij de ingang van het terrein staat nog een grote witte souvenirs tent waarbinnen ze alles al druk aan het inpakken zijn, ze gaan de tent verplaatsen naar de binnenstad ergens en morgen zijn ze hier weg. Alles wat er nog staat kan met een aanzienlijke korting weg. Nu ben ik helemaal niet zo van de kerst, maar ik zie hier leuke houten Kathedraaltjes om in de kerstboom te hangen en ondanks de korting vindt ik de prijs nog hoog. Ze zijn handgeschilderd in Sint Petersburg daarom is de prijs zo hoog volgens de verkoper. Ik ding toch nog meer af en uiteindelijk willen ze het me verkopen voor de afgesproken prijs. En zo koop ik dus iets voor de kerst in de zomervakantie, wie had dat gedacht?

Daarna gaan we eten in het restaurant bij dit “dorp”. Het is er vrij rustig nu, er zijn maar een paar tafeltjes bezet. Dit in tegenstelling tot de rest van de dag, wanneer bussen vol Chinezen en of Japanners daar worden losgelaten voor de lunch en daarna dan bij een grote opgezette tent souvenirs-inkopen doen.Het eten is lekker en goed en de mensen zijn vriendelijk. Het is er wel aardig aan de prijs. Wat mij nog het meest verbaast is dat de fooi van 10% alvast bij de rekening is opgeteld, waarbij dan het totaalbedrag voor ons is omcirkeld. Dit heb ik nog nooit meegemaakt in een restaurant. Nou ja een beetje vreemd dat je zelf al niet meer kan/mag bepalen of je voor de service wat extra geld neerlegt. We moeten nog even wat bijpinnen, en in het halletje van het restaurant staat een geldautomaat. Karin wil een aanzienlijk bedrag pinnen, ook alvast voor morgen, maar er komt niets uit, ook de tweede keer niet, terwijl je wel het idee hebt dat er iets gebeurd, je kunt alles afronden, alleen er verschijnt geen geld. Als ik het dan even probeer voor een lager bedrag kont er wel wat uit in coupures van 50 roebel, de automaat blijkt gewoon leeg te zijn. We vertrouwen er dan maar op dat er niets wordt afgeschreven bij de pogingen van Karin en moeten het thuis maar nachecken.  

Eten in het restaurant op "Shukova" en het griekse restaurant aan de overkant van de weg.

Na het eten lopen we nog even naar de overkant van de weg. Daar staat een gigantische Grieks restaurant opgetrokken in de stijl van Peterhof en de omliggende paleizen.
Er zijn nu geen gasten meer aanwezig, en zo gluren we even naar binnen door de ramen. Wat een luxe, de inrichting en plafondschilderingen, het lijkt wel een balzaal met allemaal tafeltjes. Het zal er niet goedkoop zijn en voor mensen met een dikke portemonnee, maar ja daar zijn er tegenwoordig in Rusland ook een hoop van. Trouwens, je ziet ook busladingen vol met toeristen die hier worden afgeleverd om er te gaan eten.
Inmiddels is het 23:00 uur en al aardig donker geworden. Terug lopend naar ons camperbusje worden we bij de ingang aangesproken door een motorrijder met helm op. Hij vraagt of wij op het terrein staan, en wij bevestigen dat. Hij stelt zich voor als Micha. Dit is de man die voor Camptom, (de organisatie die de campingplekken heeft overgenomen) de honneurs waarneemt.
Hij stelt voor dat wij alvast de rekening op laten maken en die betalen. Dat lijkt ons goed, dan hoeven we daar niet meer achteraan. De prijs komt op 43,50 euro per nacht; we betalen voor drie nachten.
Het is wel aardig aan de prijs, maar omdat het al laat is dringt het niet allemaal meer tot ons door.
We zoeken de kampeerbus op en gaan lekker slapen na zo’n lange dag.

Filmpje van het waterballet van de bedriegertjes waarin ze zo lekker nat worden!

Dag 7: 25 juli

Voor vandaag staat Sint Petersburg op het programma. Nadat we rustig wakker zijn geworden, wassen we ons allemaal even met de mogelijkheden die we hebben. De buurman geeft ons nog even een paar tips om naar de binnenstad te gaan. Met name de informatie over metrolijnen die we moeten hebben en waar we moeten overstappen is zeer nuttig. Zelf waren ze daar gisteren geweest, maar zij hadden alleen de grote bekende winkelstraat afgelopen: de Nevski Prospekt.

Wij gaan maar eens even bij het café kijken op het terrein hier. Er moet ook een soort van bakkerij bij zitten; we zijn er de enigen. In de vitrine liggen zo op het oog veel lekkere baksels. Alleen driekwart van wat er in ligt, ligt er voor de sier en is niet om op te eten. Dat valt dus wel iets tegen. Wat over blijft zijn broodjes worst of broodjes gehakt, die warmen ze op in de magnetron. Morris neemt wat koekjes want die is niet zo dol op vlees.

Metro

Even na half 1 nemen we bij de bushalte een pendelbusje dat ditmaal richting het metrostation rijdt, wat tevens de eindbestemming van de busjes is. Bij het metrostation kopen we voor een paar roebels een paar munten voor de metro. Er zijn een aantal metrolijnen die allen eenvoudig weergegeven worden door verschillende kleuren. We moeten 2 keer overstappen voordat we op de lijn zitten die bij de Hermitage in de buurt uitkomt.

De Metro in Sint Petersburg is op zich al een bezienswaardigheid met allemaal kunst en gigantisch lange roltrappen.

Als we verder het metrostation binnen lopen kijken we onze ogen uit wat een pracht: marmeren muren en pilaren, kroonluchters en kunst aan de muren en op de kopeinden van de perrons. Boven bij elke roltrap staan hokjes waar iemand in zit die alles op monitoren volgen, wat er d.m.v. de vele camera's die hier hangen wordt waargenomen, je wordt hier dus goed in de gaten gehouden.

Een beeld in de metro en de busjes waarmee we vanaf de camping naar de ingang van de metro worden vervoerd of naar Peterhof

Bij één van de overstapplaatsen nemen we een gigantisch lange roltrap naar beneden met een lengte van tussen de 100 en 150 meter, hij gaat ook wel meer dan 100 meter de diepte in. Dit alles is nodig omdat de Metro onder de rivier de Neva door moet. We stappen uit het in het historische deel van de stad op station Admiraltejskaja niet ver van de Hermitage.

Izaäk-kathedraal en de Subway

Sint Petersburg

We lopen eerst de verkeerde kant op en komen langs de Izaäk-kathedraal die gedeeltelijk in de steigers staat. Daar staat een gigantisch lange auto. Het lijkt wel een vliegtuig zonder vleugels en dan op de weg, deze wordt gebruikt door bruidsparen. Er rijden meer van dat soort lange limousines rond door de binnenstad. Het zal wel een bepaald ritueel zijn dan voor bij de trouwerijen.

Een auto voor het bruidspaar en daarachter voor de gasten zeker?

We zijn op zoek naar een bankautomaat die echter niet zo makkelijk te vinden is. We lopen een gedeelte van de winkelstraat "Nevski Prospekt" door en komen weer terug in de buurt van het metrostation waar we uitgestapt waren. Hier vinden we eindelijk een bank met een automaat. Inmiddels is het al half drie geworden en hebben we wel trek. Finn had bij ons rondje de Subway al gezien, en nou vooruit, dan gaan we daar een lekker broodje eten.
Bij het broodje eten nog even op de plattegrond van Michael kijken en daarna lopen richting de Hermitage. Je ziet in deze omgeving al wel veel meer toeristen, je wordt hier wel gewaarschuwd voor zakenrollers. Je moet wel alert zijn hier, maar onveilig voelen we ons niet.

Het paleisplein en het winterpaleis van Sint Petersburg 

Hermitage

Aangekomen op het grote paleisplein zien we de pracht van de gebouwen van het winterpaleis (lichtgroen) en de gebouwen van de Russische Keizerlijke Garde (geel) aan de tegenovergestelde kant met in het midden de Alexanderzuil, ter ere van tsaar Alexander I. Hier lopen ook genoeg toeristen rond.

Gebouw Russische Keizerlijke Garde en de Alexanderzuil

Voor het winterpaleis staan een paar koetsen waarin je een rondritje kunt maken en verderop kun je ook segways huren om een rondje over het plein te rijden. De jongens zien dit laatste wel zitten uiteraard en willen het liefst meteen op die dingen rondscheuren.

De koets voor een rondritje over het plein, in het midden de aankondiging van de  "Hollandse meesters" in de Hermitage en rechts paarden die bovenop het gebouw van de Russische Keizerlijke Garde staan.

We lopen eerst even door de poort naar een binnenplaats van het winterpaleis. Hier bevindt zich één van de ingangen om de Hermitage van binnen te kunnen bekijken. Ons plan is eigenlijk om alleen de Hermitage van buiten te bekijken en daarna door te lopen naar de overkant van de rivier de Neva om van die kant het winterpaleis te zien.

Maar we zien dat er niet eens zo’n lange rij staat en die gaat ook nog eens in een keer bijna naar binnen toe. Zelf wil ik eigenlijk wel naar binnen toe, nu we er toch zijn. Wanneer krijg je nog eens deze mogelijkheid? Het is dan al half vier, en de Hermitage kun je tot 18:00 uur bezoeken. Ik dring toch aan hoewel Karin eerst de boot afhoudt, maar tenslotte toch instemt om naar binnen te gaan. Met de jongens spreken we dan af dat ze na die tijd als beloning een rondje op de segway mogen rijden, en dat blijkt een goede afspraak.

Bij een automaat kopen we snel een paar kaartjes en binnen een kwartiertje staan we binnen; dat gaat toch wel snel eigenlijk. Er zijn plattegrondjes met korte uitleg te verkrijgen in heel veel talen waaronder in het Nederlands. Omdat er een gigantische hoeveelheid kunst is te zien, besluiten we welke we absoluut willen zien. Dat zijn de Hollandse meesters, de Rembrandtzaal, Italiaanse zaal en 'Madonna met kind' van Leonardo da Vinci.

binnenin de Hermitage was het in het begin wel erg druk, marneren beeld: "le ore danzanti" van Finelli Carlo, en een grote vaas

Het ziet er allemaal prachtig uit: de wanden, de plafonds, alle schilderijen, beeldhouwwerken en andere kunst, noem maar op, je kijkt je ogen uit, indrukwekkend! Als je dus alles wilt bekijken kan je er makkelijk een dag of misschien wel twee dagen aan besteden, met kinderen moet je dan concessies doen wat betreft tijd, maar dan nog is het zeer de moeite waard! 

De rode loper naar de eerste verdieping, veel gouden afwerking en plafondschilderingen, zie het middelste plaatje

Een klein prieeltje van marmer, een mooi schilderij, weet niet van wie? en een mooie vaas

Bij de 'Madonna met kind' van Leonardo da Vinci is het erg druk, je moet al in een rijtje staan om er even snel een foto van te kunnen maken. Het is maar een klein schilderijtje eigenlijk, we hadden het groter verwacht, maar het is wel erg mooi en een van de topstukken hier.

Madonna met kind, een drukke mooie gang: De Rafaël-loggia's en de Italiaanse dakraamzaal

Antieke meubelstukken, en een kleine binnenplaats

Zaal van de Nederlandse en Vlaamse school, Rembrandtzaal met groene wanden, rechts schilderij: "Punishment of a Hunter" van Paulus Potter 

Bij de Rembrandtzaal is het aanzienlijk drukker dan de andere zalen waar we al doorheen waren gelopen. Zal dat toeval zijn of maken de werken van de Nederlandse meester echt veel indruk op alle bezoekers? Topstuk is het schilderij “Terugkeer van de verloren zoon” , maar de hoeveelheid Rembrandts maakt zo’n zaal ook heel erg bijzonder.

Twee Schilderijen van Rembrandt: “Terugkeer van de verloren zoon” en "Portret van een oude man", het laatste vind ik wel mooi maar maker onbekend   

Ook de plafonds zijn op veel plekken de moeite waard: De Rafaël-loggia's, beeld: hurkende jongen van Michelangelo

Het Beeldhouwwerk van Michelangelo is ook prachtig om te zien en is ook een van de topstukken in de Hermitage. Het is het enige werk van Michelangelo in de Hermitage. Het beeld is echter nooit voltooid.

 Schilderij: Bacchanalian Scene van Clemente Spera en Alessandro Magnasco en een portret van Baertje Martens Doomer van Rembrandt van Rijn uit 1640

 De Bibliotheek van de Hermitage, gang met mooie Kroonluchters en marmeren beeld "Cupid" van Étienne Maurice Falconet

Religieus houtsnij- en schilderwerk tafereel, en nog een paar ruimtes met plafondschilderingen en kroonluchters

De jongens zijn ook wel onder de indruk, maar voor hen is het nu wel mooi geweest vinden ze. We besluiten dan om maar naar buiten te gaan, ook omdat sluitingstijd al nadert en we al meer dan 1,5 uur hebben rondgelopen en al veel hebben gezien.

Ancient egypt: verschillende sarcofagen

Tenslotte lopen we nog door de Egyptische ruimte met sarcofagen en beelden, ook wel indrukwekkend maar op de een of andere manier vindt ik deze zaal een vreemde eend in de bijt in de hermitage.

Al met al hebben we er geen seconde spijt van gehad dat we toch maar naar binnen zijn gegaan, het is zeer de moeite waard allemaal! Soms is het beter om van je plannen af te wijken.

Finn en Morris rennen al naar de segways toe, want dat is ze in het vooruitzicht gesteld tenslotte. Ze krijgen even een korte instructie hoe zo’n ding werkt en binnen een paar minuten rijden ze al over het grote plein voor de Hermitage langs. Ze vinden het allebei fantastisch!

Lekker op de segway over het plein van de hermitage scheuren

Het plein aflopend komen we langs een vuilnisbak waarin iemand blijkt te zitten, niet echt, maar  een soort wassen pop die reclame moet maken voor het “museum of wax figures” aan de overkant van de weg. Daar staat ook nog een beeld van Marilyn Monroe en Gandalf van Lord of the rings voor het museum opgesteld.

Sneltekenaar maakt portret, daarnaast een aantal foto's om aandacht te vragen voor het wax museum

Peter de Grote heeft destijds “Hollandse” grachten laten aanleggen in Sint Petersburg. We lopen er langs naar de Kerk van de Verlosser op het Bloed. Die willen we nog graag bekijken vandaag. Al van afstand ziet het er prachtig uit met al die kleuren! Het doet me om de een of andere manier denken aan snoepgoed als zuurstokken en zo; een soort Hans en Grietje-kathedraal waar je van kan snoepen.

De "Hollandse Gracht", spaarzame fietsers in de stad over de bekende winkelstraat: De Nevski Prospekt met daaraan ook de Kazankathedraal

Kerk van de Verlosser op het Bloed

De Kerk van de Verlosser op het Bloed

Bij de kassa’s moeten we even wachten de rollluiken zijn gesloten. We kunnen er niet uit opmaken wanneer je nu naar binnen kunt, maar opeens gaat er een luik omhoog en kunnen we entree-kaartjes kopen. Ze zijn wel iets duurder dan de middagkaartjes, maar goed, je hebt ze toch nodig nietwaar?.

De Kerk van de Verlosser op het Bloed met wat meer detail van de buitenkant

Eenmaal binnen ziet het er net zo prachtig uit als van buiten. Wat een sfeer hangt er in zo’n kerk, indrukwekkend! De mensen staan allemaal in de rij om iconen of kaarten van iconen te kopen. Dat zie je overal wel in de kerken, daar zit een goede handel in voor de desbetreffende kerk.

Binnenin de kerk veel kleur en pracht, een plafond van een van de de koepels

Plafond van een koepel ingezoomd, de marmeren vloer doet niet onder voor de plafonds

Veel mensen staan ook vaak te bidden voor een altaartje of voor een icoon. Ze kussen het dan en raken dan nog met het voorhoofd het glas aan dat voor het icoon hangt en slaan dan nog een kruis voordat ze weer verder lopen. Dit ritueel zie je in elke kerk eigenlijk wel.

Afbeeldingen van muurschilderingen, de rechter twee zijn allemaal kleine tegeltjes, rechter foto inzoom van de tenen mozaïek van de foto links daarvan 

Nog meer prachtige schilderingen, er is eigenlijk niets wat niet is bewerkt

Rond een uur of zeven komen we op een marktje vlak bij de kerk waar ze matruska poppetjes verkopen in allerlei soorten en maten. Morris zoekt hier een serie uit van pinguïns en Finn van panda’s; zo kunnen we nog mooi iets afdingen. Zelf doe ik nog even of ik belangstelling heb voor de "kerkjes in de kerstboom" hangertjes, die ik bij de tent bij onze kampeerplek heb gekocht, eens kijken wat ze er hier voor willen hebben. En wat blijkt ze zijn hier niets duurder, dus de enorme korting die ik zogenaamd kreeg bij die tent valt dus wel mee. Een paar kraampjes verder heeft Morris echter al weer spijt, hier staan ze ook van Garfield en die wou hij toch liever hebben, maar ja, je kunt ze moeilijk terug brengen. Later is hij er gelukkig wel blij mee. Je ziet zelfs hele schaakborden van matruska figuurtjes. Het is allemaal kleurig en mooi om er zo veel bij elkaar te zien.

Langs de "Hollandse grachten" de matruska poppetjes markt

de matruska poppetjes markt

Ook veel schaakborden met allerlei figuurtjes naast de matruska poppetjes

Ik ontdek pas thuis op de foto zelfs een matruska van Bin Laden, die gebroederlijk voor Barak Obama staat. Helaas is het de bovenkant van de foto, daar had ik bij het maken niet goed opgelet.

Inzoom met matruska van Bin Laden met als je goed kijkt Barak Obama

Opvallend aan de gebouwen is hier de diameter van de regenpijpen. Die is een stuk groter in doorsnee dan bij de pijpen die we in Nederland gebruiken. Wij gebruiken deze buizen meer voor rook of luchtafvoer. Zou het hier dan soms met bakken uit de lucht komen? Waardoor ze al het water snel willen afvoeren op de straten?

Reclame auto voor de souvenirs markt, grote regenpijp en de Nederlandse ambassade

Voordat we na acht uur de metro weer terug nemen komen we bij toeval nog langs de Nederlandse ambassade. Het is iets rustiger dan op de heenweg. Het is een snel vervoersmiddel in zo’n metropool, met een hoop lawaai, dat wel. Veel mensen hebben dan ook oortjes in en iedereen staart een beetje voor zich uit, het is zeer anoniem allemaal en zeker niet gezellig, maar praktisch.

Tegen 21:15 zijn we weer terug bij ons camperbusje en zit ook deze zeer indrukwekkende dag er op. Sint Petersburg is echt een mooie stad om te zien en je kunt er rustig zelf rond lopen, geen enkel gevoel van onveiligheid gehad.

Filmpje van Finn & Morris op de segway voor de Hermitage

Dag 8: 26 juli

Sint Petersburg

Na de bewolkte afgelopen dagen is het een strak blauwe lucht vandaag. Daar is niets mis mee natuurlijk, maar dat hadden we de laatste twee dagen ook moeten hebben. Zeker met al die gouden beelden van Peterhof, dat geeft dan toch een nog mooier beeld!

De buurman komt er al aangelopen, hij zegt meteen iets van “wat een oplichters he!” Hij had gisteravond laat die Micha van de camping nog getroffen om af te rekenen. Hem was bij zijn aankomst een bedrag van 900 roebels meegedeeld door de kantoordames van de camping. Maar helaas moesten zij ook de volle mep betalen: meer dan het dubbele dus voor voorzieningen die er niet waren. Ja, in aanbouw, zoals ik al eerder zei. Zij blijven nog een dagje en gaan dan naar Finland door. Ze hebben Rusland wel weer gezien voor dit moment.

Rond een uur of 11 rijden we het terrein af. We rijden eerst even richting binnenstad om naar een grote supermarkt te gaan. Zo rijden we voor het complex langs waar in september 2013 de G20 wordt gehouden. Ze zijn al druk in voorbereiding. Aan de hekken zijn tientallen buitenlandse werknemers aan het werk, Aziatische types, die kunnen dus dit vieze klusje opknappen. Of uit de oostelijke republieken van Rusland komen ze? Dat onderscheid kan ik niet goed maken.

Konstantin Paleis, de grote supermarkt (foto: google maps)

De supermarkt  is van binnen een combinatie van magazijn en winkel ineen. Alles staat in stellingen 4 pallets hoog, en daaronder een pallet met waar je iets vanaf kunt pakken. Zeg maar zoals de meeste mensen het wel kennen van het magazijn van de Ikea. Achterin heb je dan nog een aparte brood-, groente- en vleesafdeling.

Na de supermarkt rijden we weer de weg terug richting Peterhof. Iets daarvoor staat nog de mooie Petrus- en Pauluskathedraal. Daar liggen bijna alle tsaren begraven, waaronder Peter de Grote. Van binnen is het ook weer pracht en praal. Het is niet erg druk, deze kerk sneeuwt een beetje onder bij alle andere kathedralen in de stad, en dat is jammer want hij doet aan schoonheid niets ten onder.

Petrus- en Pauluskathedraal

Petrus- en Pauluskathedraal

Langs Peterhof rijdend zien we de gouden koepels mooi blinken in de zon. Je zou er nu zo weer bijna naar toe gaan, maar helaas, we moeten door. Je plant nou eenmaal je dagen en doelen van te voren en dan is het weer maar zoals het komt.

Petrus- en Pauluskathedraal binnenin, iconen waar men voor bid

We hebben trouwens besloten om niet door het binnenland om de stad heen te rijden maar iets verder net voorbij Peterhof de ringweg te nemen over het water (de Finse Golf), over het eiland Kotlin, en dan aan de overkant de aansluiting met de M18 richting Moermansk te pakken.

Kotlin

Op het eiland Kotlin heeft Peter de Grote Kronstadt gesticht met als doel zo Sint Petersburg te beschermen. Het is een echte marinestad, dat zie je aan de matrozen die je overal ziet lopen. We bezoeken hier de Marine-kathedraal van de Heilige Nicolaas, waarvan sommigen mensen zeggen dat het misschien wel de mooiste kathedraal van Sint Petersburg is.

Marine-kathedraal van de Heilige Nicolaas

De kathedraal is in de eerste jaren van 1900 gebouwd. Het moest in ieder geval van veraf te zien zijn. Nou aan die voorwaarde voldoet het in ieder geval: van veraf is steeds de gouden koepel te zien. Dichterbij moet je wel even zoeken, maar op gevoel komen we er uiteindelijk in de buurt. Het is een hele grote kathedraal. Die moest minstens 5000 gelovigen kunnen herbergen.

Marine-kathedraal van de Heilige Nicolaas

Van buitenaf gezien ziet het er al indrukwekkend uit: oogverblindend wit met die gouden koepels. Hij is de laatste jaren ook grondig gerenoveerd en is in 2012 door toenmalig president Medvedev heropend.

Marine-kathedraal van de Heilige Nicolaas, prachtige verlichting

Binnenin de kerk zie je de prachtige kroonluchters hangen in ronde cirkels, het is net of er van die engelrondjes boven je hoofd hangen. Langs de wand staan allemaal namen in zwarte marmeren stenen gegrafeerd, dat zullen wel allemaal gesneuvelde marine-mensen zijn denk ik. Er wordt in ieder geval weer veel gebeden en kruisjes geslagen in de kerk. En met de handel in iconen en bidprintjes gaat het ook goed zo te zien.

Plafonds inzoom Marine-kathedraal van de Heilige Nicolaas

Buiten op het plein staat een monument van admiraal Stepan Makarov, die in 1904 is omgekomen tijdens de Russische-Japanse oorlog. Bij het beeld staan telkens zeer jonge matrozen met hun ouders foto’s te maken. Ze hebben een grote weekendtas bij zich. Waarschijnlijk worden ze hier voor het eerst ingescheept en moeten ze voor een langere tijd afscheid nemen van pa en ma.

Monument van admiraal Stepan Makarov

M18

Het is inmiddels half drie geworden en we moeten nog naar Petrozavodsk en dat is bijna 500 km rijden. Dan zijn we zeker 5,5 uur onderweg. We rijden vanaf het eiland Kotlin via de ringweg weer richting land en komen aan de andere kant van Sint Petersburg terecht, niet zo ver meer van de Finse grens. Na zo'n 70 kilometer moeten we de afslag E105 (later de M18) naar Moermansk hebben, maar net als op de heenweg toen we Sint Petersburg binnenkwamen, kunnen we het nu ook niet goed uit de borden halen waar we eraf moeten.

Net op het moment dat we er achter komen dat we de afslag toch hebben gemist, belanden we in een file richting het stadscentrum, net over een grote brug over de Neva heen. Aan de overkant van de brug nemen we de eerste afslag en rijden in de file de andere kant weer terug en driekwartier later komen we bij de afslag die we moeten hebben naar de M18.

De eerste 10 tal kilometers is het nog vrij druk dicht bij de stad, en dan komen we hier ook nog in een file terecht. Deze file blijkt te ontstaan door een oude brug: iedere auto moet bij het opgaan van de brug door een diepe kuil en remt daardoor af totdat ze stil staan om vervolgens door de kuil weer op te trekken. Na deze brug wordt het steeds rustiger en kun je goed opschieten. De weg is ook in prima staat. Vrijwel al die honderden kilometers die wij rijden over de M18 is de weg heel goed. We komen nu in het district Karelië en soms staat er zelfs een picknickbank bij een parkeerplaats.

We rijden ook over een aantal grote rivieren, en wat opvalt is dat er langs de rivieroevers leuke dorpjes zijn gesitueerd. Pas later heb ik spijt dat ik daar geen foto van gemaakt heb. Het is toch wel typerend voor de rivierbeddingen hier. Vanaf dat moment komen we niet meer over zulke rivieren helaas, wel rijden we 10-tallen kilometers door de uitgestrekte bossen.

Af en toe kom je door een dorpje. Hier moet je dan even oppassen met de snelheid, want de politie is hier wel af en toe te zien. Door die bossen kun je makkelijk 130 rijden daar kom je haast geen auto’s tegen. Dat hebben we door al dat oponthoud wel even nodig, om wat tijd goed te maken. Bij de dorpjes zie je ook weer vrouwen zitten met bessen en paddenstoelen e.d.  die ze uit de bossen hebben gehaald. Buiten de dorpen zie je bij kruisingen vaak auto's staan waarop een aantal emmers staan met besjes of potten jam voor de verkoop. Op de route komen we ook nog een soort overgang tegen tussen twee districten volgens mij, dat kunnen we helaas niet lezen.

Vrouwen met emmertjes paddestoelen langs de weg, soort grensovergang tussen districten, slaapplaats achter hotel

Petrozavodsk

Iets over negenen rijden we uiteindelijk Petrozavodsk binnen. Nu had ik wel gehoord dat je aan de haven zou kunnen staan met het busje. De stad ligt verspreid over een lengte van 27 kilometer langs de westeroever van het Onegameer. We moeten dus eerst de haven zien te vinden. Aangekomen bij het water kiezen we om linksaf te gaan, maar na een stuk rijden buigt de weg af van het water, dat lijkt ons niet goed. We spreken twee jonge vrouwen aan die daar hondjes lopen uit te laten en proberen er achter te komen waar de haven ongeveer ligt, we hebben het over "boats" "harbour"en "kizhi island" en vragen dan waar we heen moeten. Op de een of andere manier valt het kwartje nog niet bij de dames totdat Karin haar Russische woordenboek erbij pakt en het woord haven op zoekt in het Russisch. We moeten dus de andere kant op, net wat we wel dachten, maar het is goed dat je dan bevestigd wordt.

We komen aan bij de plek aan de haven waar je zou kunnen staan. Er hangt vooral heel veel jeugd rond in auto's en bierdrinkend. Bij nader inzien is dit dan toch niet zo'n goede plek. Ik parkeer maar even aan de haven, althans dat was ik van plan, al snel kwam er een politieagent aangesneld, ik mag daar niet staan van hem en hij zegt dat ik daar weg moet, ik rij achteruit en dan komt er een man aan die een ijsje zit te eten, die bemoeit zich ermee en ik wijst me naar een plek 4 auto's naar links van waar ik stond, van hem mag ik daar wel staan, tja daar sta je dan, de politieman loopt weer naar zijn auto toe, dus ik zet de auto er dan maar even neer. De kantoortjes van de boten zijn allemaal gesloten dus na een paar minuten gaan we toch ook maar weg.

Even iets verder ligt het grote Hotel Karelia met een bewaakte parkeerplaats. We vragen of we daar mogen staan, maar dat kan helaas niet. Nou ja, alleen als we gewoon een hotelkamer boeken. Maar dat is flink aan de prijs en doen we dan maar niet. Nu loopt er langs de haven een boulevard en aan de andere kant is nog een groot hotel, het "Onego Palace Hotel". Karin vraagt of we bij hen op de parkeerplaats mogen staan, en het mag op voorwaarde dat we geen lawaai maken en rommel achter laten. We mogen gebruik maken van de toiletten die we via de zijingang makkelijk kunnen bereiken. Er is wel camerabewaking, maar er staan geen hekken om de parkeerplaats, iedereen kan er wel op en af. We eten dan nog even wat en maken ons maar klaar voor de nacht en zien morgen weer verder.

Filmpje van de autoreis tussen Sint Petersburg en Petrozavodsk
Compilatie uit 6 uur film. Het geluid is helaas slecht, excuses
Om een beetje een indruk te geven van wat je zoal tegenkomt onderweg

Dag 9: 27 juli

Petrozavodsk

We hebben goed geslapen op de parkeerplaats achter het hotel, geen last gehad van lawaai of wat dan ook, dus dat valt wel mee.

We frissen ons om de beurt op in het hotel. Gelukkig hebben ze goede wasbakken in de verzorgde toiletruimtes, die niet onderdoen voor wastafels op een goede camping. Bij binnenkomst van het hotel via de zijingang kom je langs een bruidsjurkenshop. Je ziet hier veel vrouwen een jurk uitzoeken; ik denk dat ze gewoon veel gehuurd worden voor deze gelegenheid. Je ziet ook continu trouwstelletjes verschijnen bij een soort van overdekt prieel aan het water vlak bij het hotel, met alle aanhang om uiteindelijk de champagnekurken te laten knallen.

Trouwerij in het prieel, kunst langs de boulevard en op het terras aan de boulevard

Het is een beetje miezerig weer vandaag en verre van helder. Het zicht over het water is matig tot slecht.

De bedoeling is om vandaag naar Kizhi Island te gaan, dat ligt 68 km van Petrozavodsk vandaan. Dit eiland staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en op internet had ik er de nodige fraaie foto’s en informatie van gevonden, waardoor ik dacht dat het wel iets unieks zou zijn om te gaan bekijken. Er staan historisch houten kerken uit de 15e eeuw en in totaal zo’n 80 historische houten gebouwen.

Ik heb ook gezien dat het niet goedkoop is om er te komen, maar ja we denken: we komen hier maar één keertje, dus dat moet dan maar. We kamperen dan weer twee nachtjes gratis, dus op deze manier is het bedrag naar ons idee wel te rechtvaardigen. Je vaart erheen met een snelboot (soort vleugelboot), dat kost al 2760 roebel pp, en dan moet je op het eiland nog een museumticket kopen. 825 roebel voor 4 personen zijn we daarvoor kwijt. Dat komt dan neer op bijna 300 euro, een behoorlijk bedrag.

Zeilwedstrijd op het meer in mistig weer

Na een broodje gegeten te hebben bij onze bus lopen we naar de boulevard. Op het water is een zeilrace aan de gang en het zicht is niet erg best. Ja wat moeten we nou? Gaan we wel of niet naar dat eiland toe? Lastig als het weer niet echt mee zit.

Fitness apparaten langs de boulevard, even ochtengymnastiek

Karin en de jongens gaan lekker aan de ochtendgymnastiek op een hele rij fitnessapparaten die daar staan opgesteld. Enkele vaste bezoekers zo te zien, doen dit wellicht om de verveling tegen te gaan en niet aan de drank te geraken. Net naast de apparaten zit op een bankje echter wel een jonge vent al met een fles drank met een papieren zak eromheen in zijn hand. Dat is toch niet best die drank en al zeker niet op dit uur van de dag. Zijn vriendin is wat met rollerskates in de weer.

Zelf loop ik door naar de boten om te kijken wat de mogelijkheden zijn om een overtocht te maken. Bij het eerste kantoortje kunnen we alleen nog de volgende dag mee, nou, dat is nou niet echt wat we willen. Deze rederij heeft ook maar 1 bootje. Ik ga door naar de andere aanbieder, die heeft hier verschillende groene boten liggen. De afvaarten van 11.00 uur en 12:15 zijn al vol. Op de allerlaatste afvaart is nog wel plek en die gaat om 14:45. Ik twijfel eerst even of we het moeten doen, maar dan gok ik het er maar op en koop dan toch maar kaartjes. De bootreis duurt zelfs met zo’n snelle boot nog 1 uur en 15 minuten. In totaal hebben we 3 uur de tijd om op het eiland rond te lopen. De terugreis is om 19:00 uur.

Nog steeds aan de Fitness apparaten langs de boulevard

Met de tickets loop ik terug naar Karin en de jongens die nog steeds aan het fitnessen zijn. Het weer is nog steeds wat miezerig zo rond 12:00 uur. We hebben nog even tijd en drinken wat bij één van de verder lege terrassen. Langs de hele boulevard hebben ze hier wifi; om de 100 meter hangt een acces-point. Verbazingwekkend, dat had ik hier nooit verwacht.  Verder hebben ze de boulevard fraaier gemaakt met een aantal kunstwerken. Er zitten een paar vrouwen met kleedjes vol sieraden die ze te koop aanbieden, alleen zijn er maar weinig klanten met dit weer.

Tegen half 3 begeven we ons richting de boten. Het weer is inmiddels gelukkig opgeknapt en het is al redelijk helder geworden en droog, maar nog wel zwaar bewolkt. Er is ook wat meer drukte qua mensen nu. Er zijn hier allerlei dingen te doen, zoals ponyrijden voor de kinderen, maar daar komen we nu niet voor.

De haven met de groene boten om naar Kizhi te varen

We stappen in de boot en hij vertrekt op de vaste tijd. De boot zit nog niet eens half vol. Op zich wel een voordeel want zo kun je eigenlijk makkelijk door de hele boot een ander plekje opzoeken. Er zijn een aantal plekjes tussen de verschillende ruimtes waar je buiten kunt staan. Vanaf deze plekken kun je mooie foto’s maken vanaf de boot; door de vieze ramen binnen komt er weinig van terecht.

Vanuit de boot is het pretparkje te zien van Petrozavodsk

De bekleding binnenin de boot is wel al aardig uitgeleefd, maar goed, de stoelen zitten prima. Smoezelige gordijntjes hangen voor de ramen. Achterin heb je nog een soort eerste klas. Daar zijn zelfs loungebanken aanwezig en daar liggen wat jongelui op, maar volgens mij deed deze ruimte ook al geen dienst meer als 1e klas.

Klein eilandje onderweg

Kizhi Island

Op driekwart van de vaart varen we langs een leuk eilandje met uitkijktoren c.q. vuurtorentje. Vervolgens vaart hij meer tussen stukken land (eilandjes) door en varen we enkele roeibootjes met vissers voorbij. Langs sommige oevers staan ook huizen, kleine nederzettingen zo te zien.

Langs het eilandje Kizhi, varen we eerst langs een klokkentoren en een molen en dan doemt The Church of the Transfiguration of Our Lord op

Van veraf zie ik de torentjes van Kizhi al opdoemen als ik op zo’n tussenstukje op het dek sta. Je moet wel een hoop lawaai en dieselstank van de dieselboot voor lief nemen om aan dek te staan. Ik maak aardig wat foto’s totdat we uiteindelijk rond 16:10 kunnen uitstappen. Terwijl we dichterbij komen zien we dat het hoofdgebouw voor de helft in de steigers staat en is ontmanteld. Dat is op dit moment wel een teleurstelling en even schiet er door mij heen of het dit nou wel waard is? En waren we er wel heengegaan als we dit wisten? Misschien niet.

Uitstappen op Kizhi, pas op voor de Visdiefjes, en de boot vertrekt al weer

Afijn, we zijn er nu en kunnen er weinig aan doen. Op zich is er ook niets op tegen dat alles goed onderhouden wordt natuurlijk, maar ja, dat het nu net gebeurt als wij er zijn is wel jammer. We nemen het zoals het is.

The Bell tower of the Kizhi Architectural Ensemble (1862) naast The Church of the Transfiguration of Our Lord  (1714)

Om het eiland goed te bekijken moet je dus nog wel een apart kaartje kopen. Dit hoeft overigens niet, maar dan kom je niet verder dan een tiental meters van de aanlegsteigers met een paar souvenirshops en eetgelegenheden. Bij het kaartjesloket worden we erop gewezen dat we op moeten passen voor “snakes” die zitten in het hogere gras; daar moet je dus maar niet te veel in lopen.

The Church of the Transfiguration of Our Lord in de steigers, The Bell tower en The Church of the Intercession of the Virgin Mary

De meeste andere passagiers sluiten zich aan bij gidsen, die je ook nog moet betalen overigens. Wij vinden het wel mooi zo en gaan gewoon onze eigen gang op het eiland. De jongens verstaan toch geen andere taal die hebben er dan toch al niets aan.

The Church of the Transfiguration of Our Lord, The Church of the Resurrection of Lazarus en The Chapel of Archangel Micheal from Lelikozero Village

Als eerste kom je al langs het hoofdgebouw “The Church of the Transfiguration of Our Lord” uit 1714 die in de steigers staat. Het ziet er toch wel apart uit allemaal met die koepeltjes, wel indrukwekkend hoor. Er net naast staat nog een kerk “The Church of the Intercession of the Virgin Mary”, die staat niet in de steigers gelukkig.

House of farmer Sergeev from Logmoruchey Village, wandelpad, Windmill from Nosonovshchina Village, The Church of the Intercession of the Virgin Mary

Daarna lopen we het eiland rond langs nog wat andere kapelletjes, boerderijen en grote plattelandshuizen. Bij veel van die huizen zijn mensen aanwezig die o.a. oude ambachten laten zien of waar oude gebruiksvoorwerpen worden tentoongesteld.

Houtbewerking, figuurtjes maken met een bijl!

Zo komen we langs een man die met een bijl allemaal houten figuurtjes maakt. Hij geeft een demonstratie van zijn handwerk. De tafel staat vol met gemaakte figuurtjes. Toch knap dat je dat met een bijl allemaal kunt maken, ook dat fijne werk. Finn en Morris zoeken allebei een figuurtje uit als aandenken aan het eiland. Ik onderhandel nog even wat over de prijs en tevreden met hun houten figuurtje lopen we verder.

Bij een ander huis ruimt een man net de spaanders op. Bij hem is te zien hoe die koepeltjes op de kerktorens met de hand gemaakt worden: volledig van hout, er komt geen spijker aan te pas. De spijkers zijn hier houten pinnen! Zie ook bij het youtube-filmpje onderaan de pagina.

Boerderij, even pauze bij het water en de Hoofdkerken van een afstandje 

Bij het kerkje “The Chapel of Archangel Michael” is helaas niemand aanwezig die het klokkenspel bedient. Dit had ik op internet gezien en het zag er wel leuk uit. Omdat wij met de laatste half lege boot zijn gekomen neemt het aantal toeristen af en zie je ook dat de mensen al met hun kunstjes stoppen overal. gelukkig kun je op het youtube-filmpje hier onderaan de pagina nog wel meer activiteiten zien, waaronder het klokkenspel.

Weefgerei, lekkernijen en kraantjespotten

In een volgend huis zijn allemaal oude voorwerpen te zien, van hoe men hier vroeger leefde in deze omgeving. Er zijn vrouwen aan het weven en met handwerk bezig. De hoogte van de deuren is wel iets waar je op moet letten: als je niet bukt stoot je overal je hoofd. Waren de mensen daar soms kleiner vroeger? Zal wel, ook de bedden zijn niet erg lang. In een andere ruimte staat een mooie collectie van kraantjespotten opgesteld.

Uitzicht vanaf het balkon van The Church of the Intercession of the Virgin Mary

In het open veld lopend moet je naast de slangen ook nog een beetje uitkijken voor de Visdiefjes, die in het hogere gras hun jongen hebben zitten. Als je maar iets in de buurt komt krijg je een schijnaanval te verduren, oppassen dus! De jongens spelen nog wat bij een steiger aan het water terwijl wij even een pauze inlassen.

The Church of the Intercession of the Virgin Mary, The Bell tower en de koepeltjes van The Church of the Intercession of the Virgin Mary

Na het rondje gelopen te hebben komen we aan de andere kant van de kerk “The Church of the Intercession of the Virgin Mary” terecht, die je van deze kant binnen kunt gaan. Er is een soort dienst aan de gang zoals je vaker ziet in dit soort kerken, met veel opzeggen van allerlei dingen en bidden tussendoor, wat naar mijn idee steeds een hele lange tijd maar door kan gaan. Het is een soort ritueel waar veel mensen aan meedoen en waar ze kracht uit lijken te putten.

The Church of the Intercession of the Virgin Mary van binnen, de The Church of the Transfiguration of Our Lord op de achtergrond, Morris in een houten hut

Ondanks dat het maar een heel klein kerkje is ziet het er toch heel mooi uit van binnen, veel afbeeldingen langs de wand met evenzoveel kleuren. Het ademt een bepaalde sfeer uit.

We hebben nog even tijd en lopen nu de andere richting op van het eiland, gezien vanaf het hoofdgebouw. We komen bij een boerderij terecht waar allemaal vrouwen in klederdracht Russische liederen zitten te zingen. Het klinkt wel wat klagerig allemaal, maar het is wel mooi a capella. Dan dringt het door dat ze bezig zijn een toneelstuk op te voeren: er komen twee herders aan en deze staan wat bij de ingang te kissebissen. De vrouwen komen naar buiten, evenals de eigenaar van de boerderij. Ze drinken er samen een borrel op en op een gegeven moment krijgen ze een sjerp om en mogen ze mee naar binnen. Ik begrijp eruit dat de klaagzang van de vrouwen gaat over een van de vrouwen die nog steeds niet aan de man is gebracht en steeds wordt afgewezen. Er zijn ondertussen al heel wat toeristen op afgekomen om het spektakel te volgen. Zowel binnen als buiten kan je het volgen.

Het toneelstuk dat wordt opgevoerd in een van de boerderijen

De jonge man met pet op wordt binnen voorzien van lekker eten en drinken en daarna wordt hem een vrouw voorgesteld die gesluierd is. Nadat de sluier is afgedaan wordt de vrouw geloof ik goedgekeurd en neemt ze naast de man plaats. Het gezang van de vrouwen wordt ook een stuk vrolijker van toon allemaal en er wordt een feestje gevierd lijkt het wel. Het is inmiddels 10 voor zeven geworden en we moeten ons haasten naar de laatste boot, want die gaat om 19:00 uur weg. Er komt nog een huifkar aan met twee paarden ervoor, maar hoe het stuk afloopt weten we dus niet.

Nog een paar foto's van het toneelstuk

Filmpje van het toneelstuk met Russische samenzang op Kizhi

Als we wegvaren maak ik nog wat foto's onderweg van wat dorpjes op de eilandjes waar we langs varen. Het lijkt me een hard bestaan hier vooral in de winter dan is toch alles niet over water bereikbaar, dan ben je wel voor een lange tijd op jezelf of dorpelingen aangewezen. Ik heb wel gelezen dat je in het winterseizoen met de helikopter naar Kizhi moet, dat lijkt me niet goedkoop, laat staan dat de plaatselijke bevolking zoiets zou kunnen betalen.

The Church of the Transfiguration of Our Lord vanaf de boot

Kizhi Island bij het verlaten vanaf de boot

Dorpje langs het water met vissers die erop uit trekken

Verschillende kleine nederzettingen langs de rand van de eilanden te zien

Petrozavodsk

Rond 20:15 zijn we weer terug in de haven van Petrozavodsk. Er is ook een klein pretparkje met wat kermisattracties. We kopen snel nog een paar muntjes zodat ze nog even wat rond kunnen draaien in een paar attracties. We zoeken een plek om iets te eten. Er zijn twee zaken. Bij de eerste kun je hamburgers, patat en pizza’s krijgen is er op de borden te zien. We kiezen maar voor deze snelle hap. Echter als ik wat wil bestellen is het er telkens njet, geen patat, hamburgers of pizza’s te krijgen wat we dan nog wel kunnen bestellen wordt me al helemaal niet meer duidelijk. We taaien dus maar af, ze willen zeker niets verdienen, apart hoor!

Bij de zaak erachter is een groot terras met muziek. Daar is het eigenlijk wel druk. Ze zijn er aan het dansen onder invloed van wat drankjes. Zo te zien is dit het terras waar iedereen graag zit, de andere terrassen zijn vrijwel leeg en hier is het gezellig druk. Hier zijn ze allemaal spiesjes aan het grillen, we kunnen kiezen uit “pork” of “chicken”. We kiezen van alles wat en krijgen er ook een beetje salade bij en ribbelfrieten. Ik zelf neem er een lekker Russisch biertje bij (kan ook Amstel krijgen uit de tap) en we vinden het allemaal wel heel erg lekker zelfs! Van afwassen houden ze hier niet: alles wordt geserveerd op plastic bordjes en met plastic bestek.

Pretparkje van Petrozavodsk, eten op het overdekte terras met een lekker Russisch biertje voor Karin en mij

Terwijl we hier zo zitten valt ons eigenlijk voor het eerst echt de openbare dronkenschap goed op.
Eerst komt er een dronken man bij de bar die 2 halve liters bestelt en gaat zitten. Even later brengen ze hem 2 menu’s die hij heeft besteld. Zowel de ene halve liter als het andere menu zet hij op de plek tegenover hem; het is net of hij doet alsof hij hier niet alleen zit te eten. Als hij een bord leeg heeft en slechts een paar slokken bier uit zijn eigen halve liter heeft genomen loopt hij weer naar de bar en komt weer met twee halve liters aanzetten. Nu zit hij dus met 4 halve liters alleen aan een tafeltje, het ziet er wel wat sneu uit zo. We proberen er maar niet al te veel op te letten. Even later schuift hij zelfs aan bij een tafeltje met 4 vrouwen, die blijken het niet erg te vinden, maar ze praten amper tegen hem. Hij zit er wat voor spek en bonen bij.

Daarna komt er nóg een man die ook 2 halve liters bestelt en aan een tafeltje plaatsneemt en het 2e glas tegenover zich zet. Die doet dus ook net of hij niet alleen zit te drinken.

Als we het eten bijna op hebben komen er twee vrouwen en een man aangelopen. De ene vrouw komt al slingerend en swingend bij een tafeltje vlak naast ons zitten. Ze stort zich op haar stoel en het scheelt niet veel of ze ligt ernaast. Met de andere vrouw valt wel mee zo te zien. De man komt vervolgens hoofdschuddend aanlopen dat het toch zo niet kan, maar neemt vervolgens wel drie halve liters bier mee. Ik zou dan zeggen tegen die vrouw je krijgt niets meer, maar die man denkt er anders over.

Voldaan van de maaltijd lopen wij langs de boulevard richting het hotel waar onze bus staat. Moe als we zijn van de lange dag gaan we lekker slapen.

Leuk filmpje over Kizhi (niet van ons)

Dag 10: 28 juli

Kivach waterval

Na de lange dag van gisteren hebben we het er even over gehad wat we nu verder gaan doen. Gisteravond heb ik wel hardop nagedacht of we toch niet in één keer door kunnen rijden naar de grens, ingegeven door het sombere weer van de afgelopen twee dagen. Maar nu na een nachtje slapen kom ik daar toch op terug, het is gewoon te veel kilometers rijden en onderweg willen we ook nog wat zien. Komt nog bij dat je de grens over wilt, en ja je hebt ook geen idee hoeveel uur je daar nog voor uit moet trekken? We besluiten toch maar om richting Kem’ te gaan en dan op dat moment maar te kijken hoe laat het is en wat we dan gaan doen.

Vannacht ook prima geslapen op de parkeerplaats. Als ik me heb gewassen en buiten bij de bus sta zie ik een vrachtwagen van een bekende transporteur uit Nederland langsrijden, maar er zit gewoon een Russisch kenteken op. Even later zie ik zelfs een touringcar van “De Jong Intra Vakanties” met dat bekende logo van die rood-blauwe lus, maar als die dichterbij komt zie ik ook hierop een Russisch kenteken. Toch raar dat je deze wagens hier ziet, waarschijnlijk afdankertjes of zoiets, maar dan wel vreemd dat de logo’s en namen er gewoon op blijven staan.

We rijden naar de Kivach Waterval toe, dat is zo’n 80 kilometer vanaf Petrozavodsk, een klein uurtje rijden dus.

We komen via de M18 in de buurt van de afslag, we weten dat het vlak voor het dorpje Sopokha is, te zien op onze kaart. Zo’n 20 kilometer terug werd de Waterval nog op een groot bord boven de weg aangegeven met “Kivach Waterfalls” in het Engels, maar daarna helaas niet meer. Een heel klein bordje in het Russisch staat bij de bewuste afslag, maar als je het niet weet rij je er zo aan voorbij.

Welkomsbord bij de Kivach Waterval, loopbrug en hefboom bij opgang parkeerplaats

Rond een uur of 11 stoppen we voor de toegangshefboom. Bij de kassa kopen we een paar entreekaartjes om door te mogen naar de parkeerplaats en vervolgens naar de waterval te lopen.

De Kivach waterval

Het weer is aardig beter geworden en de zon komt er bij. Het is niet zo ver lopen voordat we bij de waterval aankomen, er lopen wel meer mensen rond, vooral Russische toeristen.

De Kivach waterval

Het verval van de waterval is 10,7 meter en is volgens de officiële site van de Russische overheid de op één na grootste waterval van Europa. Het is inderdaad een prachtige natuurlijke waterval in een beschermde omgeving, om zuinig op te zijn. De jongens klauteren nog wat over de rotsen langs het wandelpad en op de parkeerplaats kijken we nog even bij een souvenirwinkeltje die daar aanwezig is. Verderop is iemand bezig met voorbereidingen voor een BBQ of zoiets?

Langs de M18 met lange rechte wegen en bos afgewisseld met meren, op enkele rotsen graffiti 

Na deze prachtige onderbreking gaan we weer verder over de M18 richting Kem’. Door eindeloze bossen met af en toe zicht op de meren die zich binnen de bossen bevinden en over lange rechte wegen. Op een gegeven moment rijden we langs rotsen die helemaal vol gekalkt zijn met graffiti.

De bekende hamer en sikkel, pas op voor brandgevaar en even een pauze inlassen

Kem' (kemb)

Tegen 17:15 nemen we de afslag naar Kem’. Bij de afslag hebben ze in de rivier ‘de Kem’ een waterkrachtcentrale aangelegd. Aan de oevers van deze rivier stroomafwaarts zie je al veel huizen staan. We wachten even voor de spoorwegovergang waar een gigantisch lange trein met ronde tanks met, neem ik aan, allerhande chemische middelen passeert. Die trein gaat wel tergend langzaam, maar ja misschien moet dat wel vanwege de gevaarlijke inhoud.

Gemeentegrens Kemb, spoorwegovergang en rivieroever bij Kemb

De Witte Zee - Rabocheostrovsk

Om bij de Witte Zee te komen moet je echter nog een dorp verderop zijn, “Rabocheostrovsk”,  zo’n 10 kilometer rijden. Daar kom je langs de riviermonding die uitloopt in de Witte Zee. Hier zie je dat het laag water is, alles is drooggevallen. De bootjes liggen op het droge en hele ladingen hout liggen hier in het water, nou ja op de bodem dan. Zullen ze hier niet aan jutten doen, zoals bij ons op de eilanden? Dan was dat hout volgens mij al lang weggehaald. Het is wel een mooi gezicht hoor.

Laag water langs de riviermonding van de rivier de Kem die uitmondt in de Witte Zee, veel aangespoeld hout

We rijden naar de haven in Rabocheostrovsk. Daarover is me verteld dat je daar kunt staan bij het ‘Princhal’ Hotel. Het is een klein complex bestaande uit een kantoortje, 8 huisjes, een restaurant en een sauna. In het restaurant moet je goed en tegen een betaalbare prijs kunnen eten.

Bij de ingang van de haven staat iemand naast een slagboom, daar kom je niet direct verder. De man vraagt wat we willen, en ik noem de naam van Hotel Princhal. Toevallig loopt er net iemand die daarvan is die ik dan kan volgen naar het kantoor toe. Daar vraag ik waar we een nachtje kunnen staan in ons busje bij het hotel. De drie mensen die daar zijn spreken echter alleen maar Russisch, op eentje na die spreekt een klein beetje Engels, hij begrijpt toch wat wij willen. Ze kunnen daarover zelf niets zeggen en bellen een manager op, ik moet 15 tot 20 minuten wachten voordat die aanwezig is en dat doen we dan maar.

Karin en de jongens staan nog steeds voor de slagboom te wachten. Ik loop ondertussen maar iets verder het gebiedje in naar het punt van waaruit de boten vertrekken. Ik loop over een parkeerterrein waar allemaal auto’s staan van mensen die van hieruit naar een ander belangrijke Russisch bezienswaardigheid gaan: de Solovetski-eilanden. Hier staat o.a. een fraai klooster dat in 1436 is gesticht, dit staat ook op de Unesco lijst. Er staan een dikke 200 auto’s, eentje ervan heeft een Duits kenteken de rest is van Russisch komaf. Als ik rondkijk zie ik nou niet echt een geschikte plek om er te staan met de kampeerbus. Het zal dan ergens hier op de parkeerplaats moeten zijn neem ik aan, verder zie ik hier geen mogelijkheden. Als ik aan de waterkant kom springen er jongens van een metershoge kade in het water. Ik kijk verder langs de kustlijn en zie in de verte iets roods staan achter een oud kerkje, dat lijkt me een kampeerbus, maar ik kan het niet goed zien. Ik loop even terug naar de auto want het is inmiddels een half uur verder, neem de verrekijker even mee en zeg ook tegen Karin en de jongens dat ze er maar even uit moeten komen. We lopen langs de slagboom en de man. Als je rechtdoor loopt, waar de auto’s langsrijden vanaf de parkeerplaats, loop je rechtstreeks naar het water toe. Echter van de man bij de slagboom mogen we daar niet langs lopen. Geen idee waarom niet, er rijdt toch niets langs op dit moment?

Solovetski-eilanden foto: Wikipedia

Nou ja hij doet er moeilijk over, we moeten het andere weggetje dat langs het hotel loopt hebben en dan kom je ook bij het water uit. Nu kan ik met de verrekijker goed zien dat het inderdaad een soort van kampeerbus is die daar staat. Als ik het goed bekijk lijkt het me daar een fantastisch plekje om te staan, maar ja, ik zou op de manager wachten. We lopen terug naar de auto langs het kantoor, inmiddels een dik uur verder, en er is nog steeds geen manager te bekennen. Ik vind het wel best zo en we besluiten maar om niet langer te wachten en gaan kijken of we bij dat andere busje in de buurt kunnen komen.

Ondertussen is er net een boot aangemeerd die vanaf de Solovetski-eilanden is gekomen. Er lopen ontzettend veel mensen met grote volgepakte rugzakken terug naar hun auto’s valt me op. Zouden ze daar dan ook kamperen op die eilanden?

Naschrift: in een zaterdageditie van de Volkskrant stond in het najaar van 2013 een artikel over een vertrekkend correspondent, die als laatste bijdrage een heel artikel schreef over zijn bezoek aan de Solovetski-eilanden. Een leuk stukje dat daarin stond wou ik even vertellen. Bij het vertrekken met de boot naar de eilanden viel hem ook al op dat mensen, vooral de Russen uit de stad, zich met volle bepakking en overdressed outdoor outfit de boot op stapten, net alsof ze de barre wildernis introkken. Echter op het eiland zelf kwam hij tot de conclusie dat het lopen met de bepakking veelal niet meer bleek dan een wandeling van de aanlegsteiger naar het hotel en dat hij daar diezelfde mensen tegenkwam die in de andere kamers van het hotel zaten. Dus dat kamperen op de eilanden is dan nog maar de vraag of ze dat deden. 

Nu we de auto weer instappen bij de slagboom, loopt een groep Russische mensen ook langs het weggetje waar wij niet langs mochten. De man ziet het wel, maar zegt er nu helemaal niets van. Nu is het ineens geen probleem meer?

We rijden 100 meter terug en slaan dan rechtsaf over een zeer slecht straatje over een afstand van een paar honderd meter. Er loopt hier een heel roedel honden, en manoeuvrerend tussen de vele kuilen in de weg en tussen die honden door zien we dat kerkje opdoemen, net buiten het dorpje. Je moet maar net zo’n hond aanrijden, dan heb je denk ik wel een probleem. Het weggetje gaat over in een nog smaller zandpad dat richting de kustlijn gaat en na een paar honderd meter komen we bij de kust uit en zien dat het inderdaad een oude rode Mercedes kampeerbus is die daar staat. We lopen even rond en zoeken een goed plekje uit om te staan en waar je ook kunt komen met de auto. We zijn niet de enigen, een aantal mannen is net voor ons aan en heeft al een goed plekje voor hun tentjes gevonden.

Uitzicht vanaf de kampeerbus richting Rabocheostrovsk haven

We hebben een mooie plek gevonden net 50 meter achter de rode bus, die heeft wel de mooiste plek hier. We hebben fraai uitzicht over de Witte Zee en staan uit het zicht van het dorpje. Dat is toch wel iets om even rekening mee te houden als je echt in het “wild” gaat kamperen in Rusland. De afstand lijkt me zodanig dat het voor een aan de drank geraakte persoon niet erg aantrekkelijk is om hier vanaf het dorp nog helemaal heen te zwalken. In het gebied staan bij elkaar naast de twee busjes nog een stuk of 5 tentjes. Dit is voor het eerst dat we Russische kampeerders zien. Met deze auto kun je hier nog net komen door de kuilen heen en tussen de bosjes door. Ik zal het met een caravan-achtige camper niet proberen, dat gaat niet goed ben ik bang.

Zwemmen in de Witte Zee!

Het is half 8 en ik zeg tegen de kinderen dat ze nog even kunnen gaan zwemmen, dan kan ik de voorbereidingen treffen om macaroni te maken. Ze zijn nog niet weg of ik bedenk me. Ik trek zelf ook snel de zwembroek aan, want wanneer kom ik hier ooit weer om in de Witte Zee te zwemmen? Met die gedachte laat ik de boel maar even de boel.

Eten bij de bus, oud kerkje van Rabocheostrovsk en kijken naar de IJseend 

Inmiddels is het water aan het stijgen en lopen de geulen tussen de steenmassa’s weer vol met water. Het water is nog wel wat fris, maar ja, je moet er even doorheen zoals altijd. Rondom de stenen is het wel wat lastig om in een open stukje water te komen, er drijven heel veel waterplanten en wieren, maar als je er wat verder en dieper in gaat heb je daar geen last meer van.

uitzicht over de Witte zee

Er loopt ook nog wat Russische jeugd in zwembroek en bikini rond, die vinden het te koud en komen er niet verder door dan hun kuiten. Het schijnt dat de Witte Zee kouder is dan de Barentsz Zee waarin die overloopt. Dit komt omdat laatst genoemde meer onder invloed staat van oceaanstromen en dat het in de witte zee dan min of meer “stil” staat. Het is een soort van inham van de Barentsz zee.

Na deze prettige en bijzondere ervaring zitten we dan om 21:30 alsnog aan de macaroni, en die gaat er goed in nu. Na het eten lopen we nog wat rond, het is nog steeds erg licht. Iets verder van de kant zie je ook nog een stenen huisje op een rotsblok in de zee staan. Daar vlak voor zie ik een IJseend zitten op de kant. Die wordt vervolgens weggejaagd door een zwemmer die tot vlak voor de IJseend onder water zwemt en het beestje dan met opzet laat schrikken als hij uit het water omhoog komt. Hij vliegt op en gaat een klein stukje verder zitten.

De Russische buurman van de rode bus is zijn auto aan het poetsen, onder het genot van af en toe een teug uit zijn wodka fles. Hij hoeft gelukkig niet meer te rijden vandaag.

Het blijft nog lang vrij licht ook als de maan al schijn, tijd voor een kampvuur

Rond middennacht maken we een kampvuurtje en helemaal donker wordt het niet hier. Om half 1 gaan we het vuurtje toch maar doven en genietend van de mooie luchten en het kleuren van de nacht om ons heen begeven we ons naar bed.

foto om 1 uur in de nacht genomen

Dag 11: 29 juli

De Witte Zee

Ik ben al weer op tijd wakker. De anderen slapen nog en ik pak de verrekijker en besluit nog eens eventjes een eindje langs de kust te gaan lopen om te gaan kijken of er nog wat mooie vogeltjes zitten. De Haakbekken en Witbandkruisbekken zitten hier ook op deze hoogte dat weet ik. Ik loop een eind naar achteren langs de zee waar ook veel naaldbomen staan. Het blijft echter bij wat algemene vogels als Vink en Gaai. Ik zie nog wel een paar overvliegende Kruisbekken, maar niet gezien of het Witbandkruisbekken betrof.

in de ochtend tijd voor koffie! en genieten van het uitzicht

Een eind verderop heeft ook een stelletje een tentje opgezet, die zijn net aan het opbreken. Als ik terugkom na een uurtje is alles nog stil rond de bus. De rode bus is inmiddels vertrokken. Het is 10 uur en ik maak ze maar eens wakker en ga koffie zetten. De rest komt in beweging en gaat zich wassen. We nemen een broodje en een lekkere bak koffie. Vlakbij ons zie ik een paartje Grauwe Klauwieren jongen voeren op de grond en vanuit de bosjes. Van een afstandje ga ik nog even een foto maken van het busje met wat natuur op de voorgrond. Ik loop daarbij langs de plek waar het rode busje stond. Dat vind ik smerig: heeft die vent daar gewoon zijn behoefte gedaan op het pad waar 10-tallen strontvliegen op af zijn gekomen voor een feestmaal. Waarom nou niet even ergens uit het zicht doen, genoeg ruimte hier! Ik maak een foto van de bus en zie op hetzelfde moment iets roods voorbijflitsen. Het landt vlak bij ons busje. Ik loop snel dichterbij en daar zie ik prachtig twee knalrode Roodmussen zitten, dat is wel even een heel mooi moment. Ze blijven er een paar minuten zitten en vliegen dan verder uit het zicht.

even wassen en stenen zoeken

Het is nu hoog water en de jongens zoeken nog wat stenen samen met Karin, voor de thuisverzameling van stenen uit alle landen waar ze geweest zijn. De meeste stenen zijn echter bij de goudvissen in de bak belandt thuis. Als we wegrijden zijn alle andere tentjes ook opgebroken en de mensen vertrokken. Dit is echt een prachtige plek en we zullen niet snel vergeten hoe mooi het hier is!

De auto past er net tussendoor, de bootjes langs de steiger en een mooi oud huis

In Kem’ zien we de bootjes nu ook in het water dobberen. Gisteren was het een mooier gezicht toen ze droog lagen, maar ja daar heb ik geen foto van gemaakt, stom. Van een oud huis dat ik ook zag gisteren neem ik nu wel een foto; het staat allemaal zo lekker schots en scheef bij. De kerkhoven zijn ook veelal in open stukjes tussen de bomen gesitueerd. De graven staan gewoon in het land dat verder weinig wordt onderhouden aan het hoge onkruid te zien. Wat wel apart is, is dat bijna alle grafstenen zijn voorzien van een foto van de overledene. Gezien de foto’s en de jaartallen die daar op staan is de gemiddelde leeftijd hier niet hoog. Overledenen ouder dan 50 zijn eerder uitzondering dan regel en je vraagt je af waardoor dat zou komen.

Sommige graven zijn wel indrukwekkend, en ze zijn allemaal voorzien van veel gekleurde plastic bloemen. Er staat hier ook een grotere container waar we dan maar even onze afvalzak achterlaten. Dat was de laatste dagen lastig om die ergens kwijt te raken. Vuilnisbakken af afvalbakken zie je hier niet, vandaar ook die stortplekken langs de weg in Rusland zeker.

Net als we hier weer weggaan leest Karin vanmorgen in een boek van Jelle Brandt Corstius "Rusland voor Gevorderden" (op blz. 172/174) dat Kem een verschrikkelijk oord is en dat hij daar 's avonds in de dorpsdisco in elkaar wordt geslagen. Dit in tegenstelling tot wat Lonely Planet er over zegt "een relaxed havenstadje in een pittoreske omgeving". Karin zegt dat het maar goed was dat ze dit niet van tevoren had gelezen, dan waren we hier nu niet geweest, zoals je leest hebben wij weer een andere ervaring.

Grafstenen bij Kemb, bord waarop staat nog 549 km van Moermansk, een groot stuwmeer onderweg

onderweg naar de grens

Vandaag gaan we Rusland verlaten en rijden we naar Oulanka Nationaal Park net iets boven Kuusamo in Finland. De totale afstand zal zo'n 330 km zijn en  we zijn ongeveer 6 uur onderweg. Als we terug zijn op de M18 moeten we na 10 km besluiten om nog een heel stuk (150 km) richting Moermansk over de M18 te gaan (de weg is tenslotte heel erg goed) en dan bij Loukhi de A136 te pakken richting Finland, of al meteen een kleinere A-weg te nemen: de A135, waarvan je niet weet hoe de weg erbij ligt. We nemen de gok en doen het laatste en nemen de A135, persoonlijk houdt ik wel van het "onbekende". 

Overigens was bij de voorbereidingen ons oorspronkelijke plan om door te rijden tot aan Loukhi, en van daaruit naar het duikcentrum aan de kust te gaan. Hier kon je de laatste jaren met Beluga’s zwemmen. Dat was ook ons plan, maar helaas twee weken van te voren kreeg ik te horen van het duikcentrum dat de Beluga’s verhuisd waren naar de Zwarte Zee en dat ze pas eind augustus andere Beluga’s krijgen. Dus helaas gaat dit plan niet door, maar we zijn blij bij Kem’ te zijn geweest aan de Witte Zee. Dat hebben we niet willen missen.

De eerste 60 km van de 155 km is de weg net vernieuwd, dus ik denk dat ziet er goed uit, maar daar blijft het dan ook bij helaas. De weg wordt steeds slechter; er is ooit eens asfalt neergelegd en vervolgens is hier weinig tot geen onderhoud meer aan gepleegd.

Maar ja, tot de eerstvolgende afslag moet er nog even een kleine 90 km worden doorgereden. De gemiddelde snelheid zakt van het eerste goede gedeelte 120-130 km/u tot nu 50-60 km/u. Je moet goed opletten voor gaten in de weg en “molshopen” die je continue moet ontwijken.

Het enige voordeel is dat er geen kip op de weg is, dus je kunt de volle breedte van de weg gebruiken en zo de beste track kiezen. Zo af en toe gaat ook het asfalt over in een gravelweg. deze is echter nog beter te berijden dan de gatenkaas van de asfaltwegen. Die worden zo nu en dan nog wat geëgaliseerd volgens mij.

Onderweg rijden we nog langs een heel groot stuwmeer en vooral door erg veel bos met een enkel dorp. Dan zal je hier 's winters behoorlijk op jezelf zijn aangewezen als er een dik pak sneeuw ligt en het vriest er dat het kraakt, denk ik.

Na de 155 km komen we in een dorp van iets meer betekenis, Kalevala, een dorp van een paar duizend inwoners. We stoppen hier even en Karin kijkt of er in het kleine supermarktje iets van brood of zoiets te krijgen is. Wij staan aan de kant van de weg en kijken uit over een klein marktje waar van alles en nog wat te koop is. Karin komt terug met weinig soeps, een hard brood en soort van koekjes. Nou ja, beter iets dan niets te eten, zeggen we dan maar.

Als we het dorp uitrijden komen we bij een volgende splitsing (die zijn er hier al niet zo veel) en gaan nu de A137 op, die uiteindelijk na 70 km uitkomt op de A136. Deze weg is volledig van gravel en rijdt redelijk door. Het enige is dat het wel veel lawaai maakt als je eroverheen rijdt, maar we moeten door en hebben geen keus. Wel mooie bossen hoor en af en toe is er een mooi meer te zien. Vanaf de splitsing met de A136 nemen we de A136 richting de Russische grens, en dat is dan nog 65 km rijden. Na zoveel km slechte weg begin je de kilometers wel af te tellen. Je krijgt koppijn van al dat lawaai en het gestuiter van die gravelweg als het zo lang duurt.

We maken na 10 km nog even een tussenstop in het dorp Pyaozersky. Hier staat het bezoekerscentrum van het nationaal park Paanajärvi, dat aan de Finse kant over gaat in het Oulanka nationaal park .

Bezoekerscentrum van het Paanajärvi nationaal park, zwemplas naast het centrum en de vlaggenmasten van het park

Binnen kijken we nog even en vragen wat er mogelijk is voor een overnachting. De huisjes zijn allemaal bezet en we kunnen alleen langs de rivier staan en die ligt 60 km verderop het bos in, en dan weet je nog niet wat daar precies is. Het is iets te ver weg om even heen te rijden op dit soort wegen, we besluiten toch om maar door te rijden naar de grens die nog 55 km rijden is. Het bezoekerscentrum ziet er verder goed uit. Het is mooi ingericht met wat er zich allemaal in het park afspeelt en ook de nodige opgezette dieren staan er die er leven, zoals de Wolf en Beer.

Buiten staat nog een koddig groen busje van de parkbeheerders en naast het centrum is nog een mooie zwemplas waar een aantal kinderen aan het zwemmen is. Het is bijna 18:00 uur en we rijden verder, we moeten de grens nog passeren en dan nog naar de Oulanka park camping toe.

De laatste 55 km naar de grens vanaf dit dorp worden steeds rustiger, we komen nog maar een paar auto’s tegen en rijden nog langs twee kleine dorpjes. In dit gedeelte liggen wel weer veel meer mooie meren en stromen enkele riviertjes. Een paar Hazelhoenders zie ik van het pad af het bos in schieten.

Filmpje van de zeer slechte weg van zo'n 230 km naar de grens met Finland via de A 135, 137 en 136, ca. 6 uur gereden
Het geluid is helaas zeer slecht door het wegdek, alleen waar we stil staan kun je alles volgen

Het wordt wel op de een of andere manier spannend, je denkt wat zullen we aantreffen? Doordat het zo rustig is en je geen auto’s meer tegenkomt begin je jezelf al af te vragen of er überhaupt wel een grensovergang is op dit grindpad. Bij de laatste 20 km staat een bord dat er vanaf hier extra gesurveilleerd wordt en er een controle kan worden uitgevoerd. Iets verder komen we nog voor een splitsing te staan, moeten we hier rechtdoor of rechtsaf? Van de borden die er staan worden we niet veel wijzer, zou gewoon handig zijn of er Suomi op het bord zou staan. Ik rijd een paar meter door en stop even om goed op de kaart te kijken en in één keer staat er een militair naast me. Ik schrik me rot, blijkt er een busje achter ons te staan, waar komt die vandaan? Hij vraagt wat in het Russisch, ik neem aan dat hij de paspoorten wil zien die geef ik hem dus maar even, hij checkt ons alle vier of het klopt en of wij op de foto’s staan. Daarna lopen er een paar man een rondje om de auto en krijg ik de paspoorten terug. Ik zeg dat we naar Finland willen rijden en hij wijst ons de weg naar rechts. We staan verkeerd en ik draai de bus de andere kant op. We mogen weer verder en komen nog langs een hoog uitkijkhokje. Vervolgens rijden we nog een heel eind voordat we bij een wegafzetting komen. Een groot hek staat over de weg en een man met een Kalasjnikov over de schouder komt aangelopen.

Stervende boom langs de laatste kilometers, uitkijktoren nog in Rusland en grensovegang naar Finland

Zou dit dan de grensovergang zijn? Hij controleert al onze  papieren en kijkt nog even in de auto en na een paar minuten zegt hij dat het allemaal goed is en opent de hekken. Ik heb mijn autocam de hele tijd aan laten staan en alles staat erop, geinig.

Als we een aantal km door zijn gereden hebben we geen idee of we nu al in Finland zitten of niet. Karin krijgt op haar mobiel al het “welkom in Finland” bericht binnen, maar ik weet het niet hoor.

Na nog eens een km of 5 doorrijden slaat de twijfel toe, en net op dat moment doemt daar een “echte” grensovergang op met kantoren en hefbomen, dus we zijn er dus toch nog niet!

We melden ons bij de controle, ze kijken wat verbaasd, waar komt die auto nou vandaan? We moeten er allemaal uitkomen en naar binnen komen, daar worden dan één voor één alle papieren gecontroleerd en doen ze nog van alles achter de balie. Je moet een bepaald parcours lopen door poortjes en verschillende ruimtes heen. Ik denk dat ik klaar ben en wil halverwege naar buiten stappen maar dat mag niet. We moeten ook nog door een paar scan poortjes lopen. Niets wordt er aan het toeval over gelaten. De beambten zijn verder aardig hoor, ze zijn blij dat ze eens iets te doen hebben denk ik.

Daarna mogen we terug naar de auto, deze moet dan nog wel even door een paar man van alle kanten bekeken worden, ook binnenin, verder vragen ze weinig, alleen of we nog terugkomen. Ik zeg nee hoor. Ook een rare vraag eigenlijk. Je kunt zo maar niet terug daarvoor moet je dan eerst weer die hele serie papieren invullen en noem maar op. Tussendoor zet ik nog even snel ongemerkt de autocam uit, want die staat ook nog steeds aan, voordat ze daarover beginnen.

Als alle inspectie achter de rug is mogen we weer instappen en kunnen we verder. We moeten een bochtje rijden en halverwege is er nog een kleine Taxfree shop. Ik stop even en van onze laatste roebels kopen Karin en de kinderen nog een paar zakken snoep. Van hieruit kun je de Finse grensovergang 100 meter verderop al zien liggen.

Filmpje van de grensovergang van Rusland naar Finland

We rijden door naar de Finse grenscontrole. Een paar mannen komen naar ons toe, eentje controleert de papieren en vraagt een paar dingen: waar zijn we allemaal geweest in Rusland en hoelang? Wat we daar gedaan hebben? En of we nog iets hebben aan te geven? Ze hebben ons wel zien staan bij de taxfree shop natuurlijk, dus ik zeg alleen wat zakken met snoep, en hij begint te lachen. Daarna volgt nog een controle in de auto, ook de achterklep moet open, ze controleren uitgebreider dan alle Russische controles, dat verbaast me dan wel enigszins, en zijn ook een stuk strenger. Die vragen had ik eerder van Russische grenswachten verwacht.

Afijn, als alles goed is rijden we door naar de laatste hefboom, die gaat open en dan zijn we eindelijk officieel in Finland! We krijgen er in ieder geval weer een uurtje bij, het is nu precies 19:00 uur Finse tijd.

Finland:

Even iets over mijn gedachten over de grensstreek: ik had gedacht dat je in zo’n grensstreek wel invloeden zou zien van welvaart van Finland richting Rusland, en dat naarmate je Rusland verder in zou rijden dat wel minder zou gaan worden. Maar als ik dat nu zie is het een wereld van verschil en zie ik daarvan niets terug. De fysieke afstand die gecreëerd is aan de Russische kant, zeg maar de laatste 20 km voor de grens maakt dat het een soort van onzichtbare muur opwerpt die het niet aantrekkelijk maakt om even over de grens te wippen. Je gaat hier niet voor je plezier even over volgens mij, alleen als het echt moet. Het verschil zeker in dit gebied is erg groot. Kijk maar naar de huizen en de wegen, zo zal het met de armoede ook wel zijn heb ik zo’n vermoeden.

De eerste Rendieren langs de weg, nog 20 km naar Oulanka, en jongens op de camping van Oulanka

We moeten nog een dikke 130 km rijden naar de “Oulanka National Park Camping Ground ”. De weg gaat via Kuusamo en we rijden weer op asfalt, wat een verademing na 230 km van slechte wegen, zandpaden en gravelroads. Na een paar km lopen er al de eerste rendieren over de weg. Bij Kuusamo gaan we even naar een supermarkt om wat broodjes te kopen voor het ontbijt van morgenochtend.

Pannenkoeken bakken en een biertje drinken op de goede reis die we gehad hebben door Rusland

Oulanka National Park Camping

Iets na negen uur komen we aan op de camping. Er is ruimte genoeg, dus we zoeken een aardig plekje uit. Zoals overal in Scandinavië is er op de camping altijd voldoende gelegenheid om er binnen te koken. Ook hier is er een ruimte met een paar keukentjes erin en een paar ruimtes waar je rustig kunt zitten. Ik ga pannenkoeken bakken en wij nemen er een biertje bij op de goede dagen die we hebben gehad in Rusland. Ik moet zeggen: er valt wel een druk van mij af nu we Rusland weer uit zijn. Niet dat ik daar echt last van had, maar ja, het is toch fijn dat alles goed is verlopen en je geen narigheid hebt meegemaakt, waarvoor je misschien toch onbewust wel een beetje bang voor bent gemaakt door wat je allemaal op internet leest. Dat is allemaal reuze meegevallen. Zolang je zelf gewoon normaal doet en je niet opvallend gedraagt en een beetje opgaat in de massa is er niets aan de hand. Doordat ik alles geregeld had voel ik me toch extra verantwoordelijk voor Karin en de kinderen, hun veiligheid staat toch voorop!

Filmpje vanaf de Russiche grens naar de Oulanka camping ground

De Russische mensen zijn ook gewoon wel bereidwillig om je te helpen. De enige barrière die er is, is de taal. Die maakt het in veel gevallen wat lastig communiceren, maar over het algemeen is daar ook wel uit te komen. Ik zie het maar zo, de meeste mensen spreken ook geen Italiaans, daar doet ook niemand moeilijk over om naar Italië te gaan. Dat vind ik geen argument om ook niet naar Rusland te gaan.

Buiten zit nog een groep Finnen om het kampvuur heen. Een dikke Fin in zijn blote pokkel heeft hier wel het hoogste woord, maar ze genieten van het vuur en de nodige biertjes.

Na 22:00 uur gaat bij ons het licht uit, het was een lange reisdag met veel indrukken zo onderweg en we dromen lekker weg in onze bus.

Dag 12: 30 juli

Oulanka National Park Camping

De kampeerplek op de Oulanka Camping park, met rechts de gebouwen met voorzieningen als keuken, kakdoos  en douches

We slapen lekker uit en eten rustig een broodje. De camping is ruim opgezet en per staplek heb je genoeg ruimte. De voorzieningen zijn op zich goed, we kunnen weer eens lekker douchen. Wat tegenvalt is dat ze hier ook ‘kakdozen’ hebben, de enige luxe is dat er een wc-bril op zit. Op de daken van alle gebouwen ligt ook begroeiing in de vorm van gras, mos en kruiden; dat ziet er wel natuurlijk uit zo in het bos. Bij de receptie betalen we eerst maar voor 1 nacht, we weten nog niet of we hier nog terugkomen, want op de kaart stond ook een campingplek aan de andere kant van Oulanka.

We gaan tegen 14:30 uur weg en rijden de camping af naar de weg toe en vervolgens nog een paar honderd meter doorrijdend gaan we eerst kijken bij het bezoekerscentrum. Het is een groot centrum waar je heel erg veel informatie kunt krijgen over wat je allemaal kunt doen hier. Ik informeer nog even naar kanotochten, dat is dan vooral een stukje van de rivier af varen en daarvoor moet je al in de ochtend zijn. Van hieruit kun je ook wandelingen maken, maar wij besluiten om te gaan wandelen bij de Oulanka Canyon een eindje rijden het park in. Veder is er ook nog een vogelroute waar de Blauwstaart voorkomt. Alleen om hem te zien geven ze ons weinig kans in de zomer; daarvoor moet je er volgens de mensen in het voorjaar zijn.

Receptie van de camping, het bezoekerscentrum van Oulanka national park, en de rechte golvende wegen

We rijden de lange rechte zandpaden af en komen af en toe nog een rendier tegen. Na een half uur rijden komen we uit bij een wegafsluiting. Er hangt een ketting over de weg met een groot hangslot erop. Toch nog maar eens goed op het plattegrondje gekeken dat we gekregen hebben, en het blijkt dat we toch ergens een afslag verkeerd hebben genomen. Tussentijds moeten we nog even stoppen omdat de wegen nogal bultje op, bultje af gaan en Finn behoorlijk pips kijkt. Hij moet eerst flink wat frisse lucht happen voordat we weer verder kunnen.

Oulanka Canyon

Begin wandelroute langs de Canyon, Eland uitwerpselen en wandelen maar

De hele weg weer terug rijden, nu wel de juiste afslag nemen en uiteindelijk om 17:50 kunnen we aan de wandeling bij de Canyon beginnen. Het is er niet druk, er staan maar twee auto’s op de parkeerplaats. Gelukkig blijft het lang licht dus dat maakt ons weinig uit, we hebben de tijd. De route bestaat uit een rondje lopen van 6 km, waar ongeveer 2,5 uur voor staat.

Veel last van muggen in dit gedeelte, en de jongens schieten de muggen uit de lucht :-)

Binnen nog geen kilometer lopen zien we al uitwerpselen liggen van een Eland, dus die zitten hier ook zeker. We lopen de route in de aangegeven richting. In het eerste gedeelte loop je geheel uit de wind in nat en vochtig gebied, het is er wat broeierig zelfs. In dit gedeelte stikt het ook van de muggen. Zolang je loopt heb je er niet veel last van maar zodra je even stil staat komen ze van alle kanten aan. Iets op je hoofd en je armen goed bedekken als je kunt is geen overbodige luxe. Het is een prachtig bos.

Af en toe een leuk meertje langs de route, soms over planken bij natte gedeelten en even poseren bij de top 

Soms loop je over vlonders in dichte natte berkendoorgangetjes langs kleine riviertjes, dan heb je echt het gevoel zo ergens oog in oog te komen met een Eland. Ook af en toe een mooi bosmeer waar je op de juiste tijd vast een Eland kunt betrappen, in de ochtend om 6 uur b.v. De wandeling maakt ook deel uit van een grote wandeling die dwars door Oulanka loopt. Hij is 80 kilometer lang en je kunt hem in 6 dagen lopen. Zo kom je hier ook schuilhutten tegen waar je kunt overnachten in je slaapzak bij een kampvuurplek. Bij de kampvuurplek zit een gezin met twee kinderen lekker vuurtje te stoken, we begroeten elkaar vriendelijk en lopen zelf door.

mooi uitzicht over de rivier beneden en vreemde bomen kijken je aan

Een goed uur later komen we om 18:50 aan op het mooiste en tevens hoogste punt van de wandeling. Van hieraf heb je een mooi uitzicht op de rivier “Oulanka” die beneden langs stroomt. De jongens schieten met steentjes naar beneden met de katapult die Morris in het bezoekerscentrum heeft gekocht. Hier staat ook wat meer wind en is het niet meer zo vochtig aan deze kant van de berg; van muggen heb je dan gelukkig niet veel last meer. We nemen hier even een break on wat te drinken en te eten.

De rivier van boven vanuit verschillende uitvalshoeken

Daarna lopen we weer verder en dalen langzaam af, soms gedeelten via houten traptreden. We komen nog langs een paar aparte bomen. In de ene gevelde boom zie je een hart uitgesleten, en een andere boom doet me denken aan een vliegenkopje, met die bolle ogen.

Ja ook een boom heeft een hart!, een mooie hangbrug over de Oulanka rivier

Op driekwart van de wandeling komen we bij een grote hangbrug uit, hier loopt die lange route verder het park in. Wij lopen er even op om boven de rivier te kijken. Hij wiebelt wel een beetje als je er met meerderen tegelijk op loopt, maar goed je valt er niet zo maar af. Naast de brug staat een open hut, een stuk groter dan de “shelter” waar je in kon liggen waar we net voorbij liepen. Dit is echt een boshuis waar je ook kunt overnachten, maar dan met veel meer voorzieningen. Het is volgens mij gratis voor wie het eerst komt die het eerst maalt. Een stel heeft er in ieder geval al hun intrek in genomen, die zitten al lekker aan een kopje thee zo te zien.

overnachtingshut, waarvoor je zelf je hout moet hakken!

Bij de schuur ligt gigantisch veel brandhout, je moet ze zelf wel even in mootjes hakken. Finn en Morris laten we voorzichtig maar even voelen hoe het is om houthakker te zijn. De bijl is toch wel zwaar vinden ze, maar met een ferme omhaal splijten ze toch een blok in kleinere stukjes onder toezicht van Karin.

Lekkere besjes voor de vogels en rechts paddenstoelen op dood hout

Verder zie ik hier wat planten staan met veel besjes eraan, ik heb die nooit eerder gezien, maar ze zien er aantrekkelijk uit voor vogels denk ik. Op vermolmd hout groeien nog wat mooie paddenstoelen. Tegen 20:10 komen we weer bij de auto uit. Dat van die 2,5 uur klopt dus wel redelijk goed, rustig lopend en genietend van de hele wandeling.

Kampeerplek aan meer

We moeten nu kijken waar we gaan overnachten. Op een kaart die we gekregen hebben staat een symbool van een camping langs weg 950 richting Salla. Als we er aankomen blijkt het bij een ander bezoekerscentrum te zijn, dat een stuk kleiner is dan dat bij de andere camping, 40 kilometer terug. Om deze tijd is het centrum natuurlijk al gesloten en van een camping is al helemaal geen sprake. Tja daar staan we dan, er staan alleen twee paaltjes waar je stroom uit kan halen en waar je met een camper kunt staan, alleen zijn die kastjes afgesloten met een slot. Dat is dus de hele kampeerplek volgens de kaart.

Hier langs de weg staan heeft ook niet zo veel zin en we besluiten om nog maar even rond te rijden en op zoek te gaan naar een camping. Die moet hier in de omgeving toch wel zijn denken we. Morgen willen we richting Rovaniemi en dat is vanaf hier nog een dikke 180 km rijden. We besluiten dan maar om die richting op te gaan en te kijken of we een plekje kunnen vinden in de buurt van Kemijarvi, waar veel meren zijn. Onderweg zien we een bord staan van camping. We rijden erheen en het blijkt iets van kamperen bij een iemand in de grote tuin te zijn, met uitzicht op een meer. Er staat welgeteld 1 caravan, en ze hebben twee huisjes te huur waar mensen in zitten. Karin gaat even naar binnen om te vragen of we er kunnen staan, maar ze vragen een absurd hoge prijs, voor wat je er voor krijgt dan. Ondanks dat het al wat later wordt rijden we toch door.

Overnachen met "eigen" zwemsteiger voor de deur

Nog ruim voordat we bij Kemijarvi aankomen rijden we een bord voorbij waar een zwemplaats staat aangegeven. Ik rij toch even terug. We nemen de afslag en na een paar honderd meter komen we bij een prachtig plekje uit. Er zwemt nu toch niemand meer en mocht het morgen druk worden, dan zijn we zo weer weg natuurlijk. Een mooi plekje aan een meer met een steiger voor de deur en omkleedhokjes. Er staat achter de bosjes een andere personenauto, die al geblindeerd is en waar mensen al in liggen te slapen, we zijn dus niet de enige. Wij zetten de auto aan de andere kant neer van het bosje, een paar meter vanaf het water. Het is ook al 22:30, dus we maken het niet laat meer, ook omdat we de andere mensen niet verder willen storen gaan we ook maar lekker slapen.

Filmpje waterval Kiutaköngäs in de Oulanka rivier van Charles Storm

Dag 13: 31 juli

Kampeerplek aan meer

Ook vandaag komen we langzaam op gang, het is geen strak blauwe lucht, maar af en toe kom het zonnetje even door. Er zijn in ieder geval geen mensen die willen zwemmen tot nu toe. De andere auto die achter ons stond vannacht is ook al lang weg van de plek, ik heb de mensen niet gezien.

De standplaats op een zwemplaats aan een meer

In het zonnetje is het dan nog even lekker soezen met de schuifdeur open. Als de zon er af en toe even bij komt maken we toch ook maar even gebruik van deze zwemplaats en nemen we even een groot bad met op de achtergrond de glooiende bergen.

Na 12:00 uur gaan we op pad. Vandaag gaan we bij de Kerstman op bezoek die in Rovaniemi woont. Niet iets waar je nou in de zomervakantie snel aan zou denken. Onderweg zien we nog een paar mooie rendieren, eentje met een prachtig gewei die over het groene gras rent, en de ander staat mooi op een rots langs de weg.

Rendieren langs de weg en het meer voor Kemijarvi

Vlak voor Kemijarvi zie je aan beide kanten van de weg grote meren liggen met de bergen op de achtergrond. het is een mooi en wijds uitzicht wat je hier langs de weg hebt. In het meer liggen heel veel eilandjes, ik denk dat je hier ook aardige kanotochtjes kunt maken.

Rovaniemi op bezoek bij de Kerstman thuis

Rond 14:15 komen we aan in Rovaniemi. We moeten even kijken waar we moeten zijn. Als je binnenkomt zie je al de grote borden van Santa Park, dit is een soort pretpark waarvoor je moet betalen. Naast dit park heb je Santa Claus Village, waar de Kerstman ook aanwezig is het hele jaar door. Hier is ook de Arctic Circle die veel mensen trekt om even op de poolcirkel te staan. Maar ja, wij komen van de andere kant aangereden en zijn er dus al lang en breed overheen. In Rusland gebeurt dat ongemerkt.

Hoeveel km is Amsterdam? en naar binnen bij Santa

Santa Claus Village is natuurlijk één grote commerciële bedoening met heel veel winkels met kleding en souvenirs. Links en rechts van de parkeerplaats heb je twee grote complexen met allerlei kleine winkels. De linker helft lijkt het meest aantrekkelijk, daar gaan we door de shops heen en drinken er even een lekkere bak koffie met een heerlijk stuk taart. Er staat ook een grote paal met allemaal houten aanwijzers met plaatsnamen erop met bijbehorende afstanden: Amsterdam is 1972 km.

Bij Santa Claus binnen

Nu gaan we naar de “echte” Kerstman. Achter een deur die van klinknagels is voorzien en waarop  ‘Santa Is Here’ staat, zit hij dan. Als je door de deur gaat kom je in mysterieuze gangen terecht. Je loopt over een soort van ijsschotsen met veel licht en geluidseffecten, en om ons heen zie je allemaal uitvergrote objecten die met tijd te maken hebben. Ik moet eerlijk zeggen: dit hebben ze wel mooi gemaakt, zeker kinderen vinden dit wel spannend. Aan het einde van de gangen en trappen kom je bij de ruimte uit waar de Kerstman zit achter een deur.

Achter deze deur zit hij!, Bij Santa Claus binnen

Er is een kleine wachtrij van een 10-tal mensen die met de Kerstman op de foto willen. Een meisje maakt telkens een praatje met de mensen die bijna aan de beurt zijn om zo wat details te horen van de mensen, die geeft ze daarna door aan de Kerstman, voordat die ze bij zich roept. Ze maken er wel werk van hier. Om op de foto te komen ben je al snel iets van 25 euro kwijt. Wij hoeven dat niet zo nodig, leuk om eens gezien te hebben hoor, maar zo veel hebben we er niet voor over. Er is wel een hele wand met fotolijsten met allemaal bekendheden van over de hele wereld die met de beste man op de foto staan. Op de een of andere manier is het toch een must voor velen.

Overal kun je op de foto en een Tippi van Rendierenhouders

We lopen daarna langs de Arctic Circle nog even naar het achter-terrein, daar zou een kleine rendierfarm moeten zijn. Er staan alleen twee tipi’s waar je even binnen kunt kijken, maar verder is er geen Rendier of rendierhouder te zien helaas. Onderwijl poseren we bij de vele kerstmannen van hout, lego of kunststof en lopen naar het rechter gedeelte van het gebied. Hier zijn ook nog een paar winkels en wel ja, hier zit ook een kerstman, dat komt dan wel raar over. We kijken ook even bij deze, maar eerlijk gezegd is dit eigenlijk een aanfluiting als je al bij de andere bent geweest. Je kunt zo naar die man toelopen en ziet hem zo zitten. Hier zit weinig mystiek bij, een beetje smoezelig komt die over, ik vind het jammer dat ze het zo weer verpesten. Morris zegt al, dit is niet de echte hé.

De breedtegraad van de Artic cirle, mutsen genoeg in allerlei gekke uitvoeringen

In de winkels hebben we ook nog wat dingen gekocht: Karin alvast een paar handschoenen waar je de vingertopjes af kunt halen en een T-shirt. Ik koop voor mezelf ook een mooi zwart T-shirt van de Arctic Circle. (Alleen thuis bij het uitpakken zie ik dat ik een Lady fit L heb gekocht. Balen, ik keek alleen maar naar maat ‘L’) Heeft Karin weer mazzel.  Bij het kleine VVV kantoortje vraag ik wat informatie over een dierentuin die in de buurt ligt. Daar had ik folders van zien liggen, je kunt er van hieruit mee op excursie. De dierentuin blijkt niet zo ver weg te liggen: 80km, bij de plaats Ranua, zodat we besluiten daarheen te rijden.

Terras, speelplaats en even op de sneeuwscooter

Ranua Zoo Camping

Aangekomen bij het park iets voor zeven uur kunnen we ons nog net aanmelden voor de camping die bij de dierentuin hoort. De camping is niet eens duur en wat wel aardig is is dat de sauna bij de prijs in zit. Van 18:00 tot 24:00 uur kun je er gewoon gebruik van maken. Nadat we een plekje hebben gezocht gaan we BBQ-en op zo’n wegwerpding. En even wat later ga ik samen met Finn en Morris de sauna uitproberen, en ze vinden het nog leuk ook. Karin moet helaas apart, het is wel gescheiden saunagang. Lekker schoon en relaxed zoeken we de matrassen op om morgen naar de dierentuin te gaan. 

Nog even lekkere taart bij de kerstman en op de camping bij Ranua Zoo

Dag 14: 1 augustus

Ranua Wildlife Park

Na vanochtend gewekt te zijn door het getrompetter van Kraanvogels, moet het wel eerst even tot me doordringen dat het vanuit de dierentuin komt natuurlijk. We zullen ze straks wel zien hoop ik.

De dierentuin is de meest noordelijke van Europa, en het is een dierentuin waar alleen maar dieren die in Noord-Europa voorkomen te zien zijn. Het is een leuke dierentuin: ruim opgezet en je kunt er op alle gemak rondlopen; de route is ongeveer 2,5 km lang.

Even na half twee wandelen we vanaf de camping naar de dierentuin. Onderweg staat nog een hele mooie paddenstoel met witte stippen naast het pad. Bij de kassa kopen we een kaartje voor twee dagen, dat is niets duurder dan een dagkaart. Zo kunnen de jongens als ze dat willen er zelf nog eens heen lopen, of er even naar de speeltuin gaan die er is of bij de boerderij dieren kijken.

Een vliegenzwam langs het pad, De IJsbeer die je niet ongehinderd voorbij komt, Finn test even de brandweerhelm :-)

Bij binnenkomst wordt je meteen al de weg versperd door een ijsbeer in pak met een fotograaf. Je komt er niet aan voorbij, nou vooruit dan maar even snel een foto laten maken. Later kun je de foto bekijken op vertoon van het bonnetje dat je krijgt. Karin neemt nog snel even een kiekje als wij er al bij staan, is voor ons voldoende hoor! We testen nog wel even of Finn de brandweerhelm past. Hij zit toch vrij ruim!

Laplanduil, Wespendief, Bruine Beer en Wolf

Het eerste gedeelte loop je langs de visotters, bevers en marterachtigen, daarna langs een aantal vogelsoorten zoals Laplanduil, Oeraluil, Sperweruil, Sneeuwuil, Steenarend, Raaf en Auerhoen. Stuk voor stuk allemaal prachtige dieren uiteraard. Het is mooi voor de jongens om zo te zien wat er zoal in het wild leeft in deze landen waar we rondrijden, alleen is de kans klein dat je er eentje ziet.

Oeraluil en IJsberen en hoe groot zijn de beren

Na de vogels kom je bij het groot wild en de roofdieren terecht. Eerst de ijsberen, die liggen alleen maar wat te liggen vandaag, weinig actie dus. Verder langs de route zien we achtereenvolgens de wilde zwijnen, bruine beer, wolf, lynx, veelvraat en wasbeerhond. Deze lopen wel wat heen en weer binnen hun gebiedje.

Lynx, Veelvraat, en hoe ver kan jij springen?

Vlak bij een hokje waar we een lekker ijsje kopen staan ook borden die laten zien hoe ver ieder dier kan springen. Hier kun je zelf ook even verspringen in het zand om te zien met welk dier je je ongeveer kunt meten, of te kijken wie er groter is?

Rustplaats met kampvuurmogelijkheid, en de jongens op een speelattribuut

Na langs de vos en poolvos te zijn gelopen heb je nog een rondje waarbij je langs de bosrendieren, herten  en elanden komt. Het bosrendier schijnt een andere soort te zijn dan het rendier, dat wist ik niet.

Lekker ijsje op zijn tijd, Bosrendieren en Otter

Op het eind staat dan nog een eenzame Muskusos. Het park is bezig om daar nog één bij te krijgen, want het blijft natuurlijk wel een soort kuddedier. Het is een imposant beest. Een paar jaar geleden hebben we ze echt gezien in het wild in Noorwegen in natuurgebied Dovrjefjell, daar stond je er 100 meter van af met niets tussen je in. Dichterbij moet je ook niet willen komen want ze kunnen zo een aanval inzetten. Een man die met zijn IPad en met zijn hoofd tussen de houten palen doorgaat wordt aangevallen, maar loopt goed af. Hij kwam te dicht bij, dat was natuurlijk ook een domme actie! Iedereen die daarbij staat schrikt zich rot en vanaf dat moment vindt Morris het niet leuk meer, ik mag van hem niet meer te dicht bij de hekken komen en we lopen dan maar door, het moet wel leuk blijven.

Close-up Bosrendier en Muskusos

Na de dieren komen we in het speelgedeelte terecht. Op klimwanden en kabelbaantjes kunnen ze de nodige energie weer even kwijt. Bij de uitgang hebben ze dan nog een soort van kinderboerderij, met gedomesticeerde beesten zoals o.a. koeien, paarden, cavia’s, konijnen en pluimvee. Een koe heet in het Fins Nauta. Karin en ik lopen om half vijf naar de camping. De jongens willen nog even blijven spelen. De camping is 500 meter verder, dus geen enkel probleem we zien ze wel verschijnen.

Otter, klimmuur, de koeien en lezen bij de kampeerbus

Een uur of zeven gaan we naar het restaurant dat bij de dierentuin aanwezig is. Daar genieten we nog van een warm buffet, lekker makkelijk even niet koken. Later op de avond gaan we nog een keer naar de sauna. Alleen Morris gaat mee, verder is daar niemand aanwezig. En zo vallen we later in slaap onder luid getrompetter van de Kraanvogels een paar honderd meter verderop, zoals het vanochtend ook begon!

Dag 15: 2 augustus

Ranua Wildlife Park

Ontbijten in dierentuin restaurant, Kraanvogel, IJsberen

We staan op tijd op, verlaten de camping en rijden naar de parkeerplaats bij de dierentuin. We melden ons af en gaan even ontbijten in het restaurant. Daarna lopen we, voordat we wegrijden, nog even snel een rondje door de dierentuin, we hebben toch een kaartje voor twee dagen gekocht, nietwaar? Gisteren zat er in de dieren weinig tot geen actie. Dat zal wellicht te maken hebben met de tijd dat we er waren:  later in de middag. Vandaag zijn we er om 10:00 uur en dat is een heel verschil. Vrijwel alle dieren zijn nu om deze tijd nog actief op de Bruine Beer na.

De twee IJsberen lopen wat rond over de rotsen. Een ervan gaat later voor een luik zitten wachten, daar zal zijn eten dan wel wegkomen denk ik.

De Wilde Zwijnen hebben territorium gevechten

De everzwijnen zijn in een heftig gevecht om hun territorium te verdedigen of uit te breiden? Ze staan de hele tijd tegen elkaar aan te duwen en lopen langs een denkbeeldige lijn heen en weer, om elkaar geen duimbreedte toe te geven.

Ook de Veelvraten hebben een territorium gevecht of stoeien gewoon

De Veelvraten rennen achter elkaar aan en volgens mij stoeien ze met elkaar. Ze laten af en toe de tanden wel even zien, maar bijten niet echt. Of dit ook deel van een spel is, ik weet het niet. Ze moeten tenslotte wel met elkaar door dezelfde deur en op hetzelfde stukje land leven.

Bruine Beer, Wasbeerhond em Poolvos

De Bruine Beer luiert maar wat op een steen en de Wasbeerhond en lopen zenuwachtig hun hokte tekens in en uit. De Poolvos die eerst helemaal achterin zat komt steeds dichterbij en tenslotte is die zo nieuwsgierig dat hij aan de overkant naar ons staat te kijken. Zo te zien is de vos in overgang van zomer naar winterkleed.

Saimaa merengebied

We rijden nu door naar Anttola in het Saimaa merengebied, dat is nog zo’n 600 km rijden. Het plan is om daar een meerdaagse kanotocht te maken. De bedoeling was eerst om in het Kolovesi Nationaal Park te kanoën, maar daarvoor moesten we ruim van te voren al vastleggen op welke datums we de kano’s wilden huren. Omdat dit voor ons lastig was en omdat we ons daarop niet vast wilden leggen besloten we een andere plek in het Saimaa merengebied te kiezen om te kanoën. Het is een gigantisch gebied, dus zijn er meer mogelijkheden. Eén daarvan is in Anttola, van daaruit zijn er wel plekken waar je kunt kanoën. Ik heb mailcontact met Sirkku van “Wild Canoe Saimaa” die daar ter plekke kano’s verhuurt. En hij heeft kano’s voor ons ter beschikking. Hij mailt ook dat hij verhuisd is met zijn standplaats. Op de “oude” plaats kon je ook de auto laten staan, of dat op de nieuwe plek ook kan is me nu nog wat onduidelijk. Afijn, we zullen wel zien.

We zijn vooral onderweg vandaag, veel bos en af en toe meren. De weg is goed, alleen opletten, want het stikt er van de flitspalen. Volgens mij ben ik er wel een paar keer te snel langs gegaan, maar heb tot nu toe nog geen bonnen thuis ontvangen.
Tegen 20:30 komen we in Anttola aan. Het is even zoeken waar we precies heen moeten en op een gegeven moment zien we de bordjes van “Wild Canoe” en kunnen we die volgen. We rijden het dorp uit en komen bij een haventje terecht. Naast de haven ligt het terrein van de kanoverhuurder. Er staan een paar auto’s, een grote legertent en een loods en er liggen heel veel kano’s, 10-tallen.

Ik bel Sirkku op dat we op zijn terrein zijn en vraag wat we moeten doen. Hij is zelf nog een paar honderd km verderop om zijn boot op te halen die hij had verhuurd. We spreken af morgen rond 11:00 uur hier op deze plek, waarvandaan we dan vertrekken met de kano. Ik moet alleen nog even nadenken over waar we de auto dan laten staan.

Zelf rijden we 4 km door naar de camping van Anttola. Daar kunnen we eerst een nachtje staan en we kunnen zelfs de auto voor een paar euro per nacht langer laten staan bij de camping mocht dat nodig zijn. Mooi aanbod om even in overweging mee te nemen morgen.

Het is nog warm weer en na negen uur, de jongens willen nog even zwemmen in het meer. Tot de zon onder gaat genieten ze er nog even van. Aan de overkant van het meer zie je de haven liggen van waaruit we morgen kunnen vertrekken. Dat is hemelsbreed misschien 500 meter.

Proost en lekker zwemmen in het meer van Saimaa

In de tussentijd kook ik een maaltje en we nemen er een lekker biertje bij, de een iets meer dan de ander :-). Naast ons kampeert een Russisch stel met een baby in een lage tent, dapper hoor.
Op de camping staan ook aardig wat huisjes en enkele tenten en caravans. De plek is wel mooi, maar de voorzieningen zijn minimaal. Slecht sanitair en de bekende “kakdoos” is ook hier van de partij. Bij de ingang kun je dan wel weer een lekker tapbiertje krijgen. Deze reisdag sluiten we af en zien al uit naar de dag van morgen, de weersvoorspellingen zijn in ieder geval goed. 

Dag 16: 3 augustus

Kanoën – Saimee merengebied

We zijn op tijd wakker. Het weer is prachtig, de zon schijnt en we genieten eerst van een goed ontbijt. Dit kunnen we goed gebruiken voor de fysieke inspanning die we straks moeten leveren.

Vandaag is het zover, hier hebben we naar uitgekeken: kano varen in een mooi gebied en daar 1 of meer nachten overnachten ergens op een eilandje of zoiets. Karin en ik hebben besloten om het maar bij één overnachting te laten en eerst maar eens te kijken hoe dat bevalt. Gisteren hebben we bij een grote supermarkt nog wat inkopen gedaan voor de komende twee dagen. We gaan zo’n wegwerp-BBQ meenemen voor het avondeten.

rustig wakker worden met een ontbijtje en de kano's inpakken

Voor de zekerheid bel ik nog even met de kanoverhuurder Sirkku om de tijd van 11:00 uur  te bevestigen. Als we er zijn aangekomen is hij daar aanwezig met zijn zoontje. Hij legt ons  wat dingen uit. We krijgen twee kano’s met toebehoren en een kaart van het gebied. Op de kaart staan wat punten aangekruist waar overnachtingsplekken zijn, één ervan zelfs voorzien van een sauna. Er liggen trouwens genoeg kano’s, vele tientallen; ook grote groepen begeleidt hij soms. De auto kan ik in overleg hier op zijn terrein laten staan, hij is er de komende dagen wel aanwezig, zegt hij. Van het aanbod van de camping zie ik dan maar af, we gokken het erop en vertrouwen dat hij gelijk heeft als hij zegt dat het gewoon wel veilig is.

Nadat we alles hebben ingepakt in 4 grote tonnen, kunnen we ook onze reddingsvesten aantrekken. Echter, eentje ervan is niet goed, maar helaas is de eigenaar al weg om wat te gaan eten, en alle spullen liggen in de loods achter slot en grendel. Ik bel hem maar even en krijg de cijfercode van het slot en zo kunnen we alsnog het vest omruilen. Daarna moet ik het weer op slot zetten, en ja hoor, Morris heeft aan de cijfercombinatie zitten draaien natuurlijk. Ik bel hem nog een keer om nu de loods weer op slot te kunnen zetten.

En daar gaan we op weg, even later kruisen we Grote Zaagbekken

Uiteindelijk tegen 12:20 zijn we zo ver en kunnen we werkelijk vertrekken. Door het riet heen varen we het grote open water op. Ik kom er al snel achter dat een waterkaart lezen wel heel wat anders is dan een wegenkaart lezen. Je moet echt op details letten: hoe het land loopt en hoe belangrijk het is om doorgangen te tellen zodat je de juiste afslag neemt. We gaan eerst rechtsaf van de grote oppervlakte af en varen door wat bredere geulen. Er varen nog wel redelijk wat speedboten rond die af en toe een paar grote golven produceren. Je moet wel even goed opletten dat je die goed met de punt van de kano benadert, dan heb je er weinig last van.

Een grote groep kanoërs komen we tegemoet

Het is genieten op het water. Na een goed half uurtje zwemt er een familie Grote Zaagbekken voor de kano langs. Even later passeren we een hele groep van meer dan 10 kano’s en kajaks. Het is tijd om maar eens even te pauzeren. Het is dus zoeken naar een geschikte aanlegplek. Nu is het zo dat je in principe overal vrij bent om aan te leggen zolang je maar niet bij een woning aanlegt. En juist dat is nu net wel een beetje het probleem. Bij de plekken die geschikt zijn staat ook bijna altijd wel een woning. Zelf had ik niet gedacht dat er zo veel houten huizen overal langs de kust stonden, ook op de eilanden was het niet anders. We leggen op een gegeven moment toch maar aan bij een steiger. Daar staan op korte afstand geen huizen, dus we doen het maar gewoon, er ligt verder geen enkele boot.

Op de kaart kijken waar we zitten em daarna aanleggen voor een pauze en even zwemmen voor Morris

We zijn nog maar amper aangemeerd of ik hoor al een plons, Morris kon zich niet meer inhouden en moest het water in! Als ik even een beetje omhoog loop kom ik wel voor een huis uit waar wel iemand zou moeten wonen. Alles staat open, maar er is verder niemand te bekennen. Na zo’n 40 minuten gaan we weer verder op pad in de kano. Het kaartlezen gaat tot nu toe nog goed. Ik weet nog waar we zitten en waar we langs moeten. Een paar doorsteken verder gaan we linksaf en zo komen we weer op hetzelfde grote open water uit. We kijken nu waar we nu heen zullen gaan om een van de aangekruiste plekken te vinden.

Tempo zit er lekker in

De jongens klagen en vragen waarom we eigenlijk zo’n stuk hebben omgevaren en waarom we eigenlijk met de kano gingen. Hun leek het een veel beter plan dit te doen met zo’n speedboot, daar hoef je ook niets voor te doen. Afijn we leggen ze uit dat het ook gaat om de beleving en niet alleen maar om de snelheid, maar af en toe zien ze dat (nog) niet, dat waarderen ze vast later nog wel eens :-).

We zijn nu op zoek naar een overnachtingsplek

We hebben de oversteek gemaakt en gaan aan de andere kant een geul in. Als je daar doorheen gaat kom je bij een eerste aanlegplek uit als het goed is. En vanaf hier gaat er iets fout, we kunnen de plek niet vinden en varen dan maar door naar het volgende kruisje op de kaart, en ook die kan ik niet vinden. Ik denk dat we niet helemaal zitten waar ik denk dat we moeten varen. Bocht na bocht hoop ik op een aanlegplek, maar tevergeefs. Wij varen al een tijdje uit het zichtveld van Karin en Finn en ik denk dat achter in een inham een plek is. Ik vaar er maar even heen, maar helaas weer niets. Ik word er wat moedeloos over of we nu op korte afstand nog een leuke plek vinden. We kijken nu al een half uur, maar zonder resultaat. Ik vaar snel een stuk uit de inham terug zodat ik Karin kan zien varen, zodat ze ons niet voorbijvaren, want elkaar kwijtraken is ook niet handig hier.

En de plek is in zicht!

Ik pak de verrekijker er maar eens bij en kijk goed in het rond, en dan zie ik volgens mij een eilandje in de verte met iets dat lijkt op een kampvuurplekje. Daar varen we heen en inmiddels zie ik Karin en Finn ook in de verte. We zwaaien even naar elkaar zodat we weten dat we elkaar gezien hebben. Voor roepen is de afstand nog veel te groot. Hoe dichter ik bij dat eilandje kom hoe enthousiaster ik word en als we er uiteindelijk zijn staan een paar Grote Zaagbekken ons al op te wachten op de stenen. Ik verontschuldig me, maar de zaagbekken moeten maar even een ander plekje opzoeken om te gaan zitten deze keer. We leggen aan bij de stenen waar ze op zaten, de Zaagbekken zwemmen rustig weg naar een ander plekje verderop. Het is echt een geweldig plekje, precies goed! Ruimte om de beide tentjes op te zetten, een kampvuurplaats en zelfs een gammel bankje om op te zitten.

Tijd om te rusten en de zwemmen

Het is een uur of vijf en we laden alles uit. Zo, eerst maar even rustig een lekker biertje nemen, en ondertussen ligt Morris al weer in het water. En dik half uur later zwemmen we allemaal. Vanaf een grote steen kun je geweldig duiken, en naast de kano’s kun je er makkelijk weer uitstappen, heerlijk.

Filmpje lekker zwemmen in het Saimaa merengebied

Na het zwemmen de tentjes op zetten

Terwijl de jongens blijven zwemmen zetten wij de tentjes maar alvast op. Ze gaan mooi op in de groene omgeving en van veraf vallen ze niet eens op; die blauwe tonnen dan weer wel. Wij zitten hier op een goed plekje, want de zware speedboten komen hier niet langs. Daar is het te ondiep voor in de geulen en hier mogen ze niet varen, dat geeft een hoop rust zo. Je ziet af en toe wel eens een kleiner bootje voorbijkomen, of eentje met vissers, dat is alles.

En de BBQ zorgt voor een lekker hapje en na afloop een kampvuurtje aanmaken

Rond 20:30 steken we de meegenomen BBQ aan en roosteren we de stukjes vlees. Met het zonnetje op het gezicht is het genieten van de rust, het eten en gewoon de omgeving. Een stukje verder zie ik Kleine Zwanen met jongen zwemmen.

De zon gaat langzaam onder en in de laatste zonnestralen is het nog lekker genieten 

Na de BBQ gaan we over op een kampvuurtje nadat ook de zon zich heeft laten zakken achter de horizon. Er ligt dood hout genoeg op het eilandje dus het valt reuze mee dat dit nog niet op was. De jongens zwemmen nog tot 22:30, die zijn haast niet uit het water te slaan. Ze warmen zich nog even op rond het kampvuur en gaan dan moe maar voldaan lekker slapen in de tent. Het duurt maar even of ze zijn al in diepe rust. Zelf nemen we nog even een wijntje en trekken later het andere tentje in. Helemaal donker wordt het niet echt, maar als we al eventjes liggen hoor ik in de stilte het geluid van de Parelduikers die in de buurt zwemmen en juist dat geluid zorgt voor mij voor het ultieme geluksgevoel! Het is een diep mysterieus (onheilspellend) indringend, wat klagerig geluid, dat wordt ook veel in films gemonteerd. Ik heb het zelfs wel eens gehoord bij een film die zich afspeelde in het oerwoud. Je hoort het dus bij de vreemdste plekken, waar ze helemaal niet voorkomen. En met deze mooie geluiden die wel een half uur aanhouden vallen we uiteindelijk ook in slaap.

Luister hieronder naar het geluid wat dan galmt over de meren en door de nacht.

 

En met een kampvuurtje sluiten we de avond af op deze prachtige plek

Dag 17: 4 augustus

Kanoën – Saimee merengebied

Om 5 uur in de nacht ga ik er nog even uit en geniet van de stilte om me heen. Over het water hangt dan gedeeltelijk een nevel en het ligt er rimpelloos bij, de geboorte van een nieuwe dag. Ik ga er overigens nog wel even weer in om een beetje uit te slapen.

Na half 10 worden ook de jongens wakker van de zon die inmiddels de tentjes al een beetje opwarmt. Ik ga maar eens koffie zetten en heb daarvoor ook de dingetjes meegenomen. Ik ben echter een ding vergeten: het koffiefilterhoudertje, ja hoe doe ik dat nou? Na even nadenken heb ik een idee. Onder het wegwerp-BBQ-tje zaten twee stangetjes. Van één daarvan fröbel ik provisorisch een houdertje waarin ik het koffiefilterzakje kan plaatsen en zowaar het werkt, en ik kan een lekker bakje koffie zetten!

Zonnetje op de tent, De parelduikers en het koffiefiltertje

In het water zwemt een 10-tal meters bij ons vandaan een echtpaar Parelduiker met 4 jongen. Dat waren vast de vogels die vannacht dat geluid maakten. Af en toe duiken ze onder en blijven soms wel heel lang onder water, zo kunnen ze makkelijk 200 meter verder weer opduiken. Terwijl wij genieten van onze koffie, nemen de jongens een bad in het meer. Aan de overkant zie ik weer die Kleine Zwanen zwemmen die overigens gisterenavond om ons eilandje zwommen, maar daarvan zijn de foto’s te donker geworden. Ik wil nog een poging wagen om ze op de foto te krijgen en ga alleen in de kano zitten. Dat vaart altijd wat moeilijker omdat de punt dan hoog uit het water steekt en er te weinig gewicht in de kano aanwezig is, maar zolang er niet veel wind is kun je daar wel om varen.

Kopje verse koffie in de ochtendzon, en maar hangen aan de kano!

Ik maak nog even een paar foto’s vanuit de kano van het eilandje en van de jongens die er voor zwemmen. Daarna roei ik naar de overkant toe waar de zwanen verdwenen zijn tussen het riet. Wat ik niet doorheb is dat Finn helemaal naar mij toe probeert te zwemmen. Als ik dat zie maan ik hem om direct om te keren omdat dat veel te ver is en ik er geen behoefte aan heb om iemand aan de boot te hebben hangen die leeg is, wat dan zeer onhandig is om terug te roeien, maar hij is al halverwege. Laat staan dat die zou proberen om er in te klimmen. Dan zie ik ons al wel omslaan en met de fotocamera in de handen lijkt me dat allerminst handig. Door dit gedoe kan ik de Kleine Zwanen niet meer vinden helaas.

En we zijn weer onderweg

Terug op het eilandje gaan we de boel maar inpakken. Alles moet weer in de tonnen en op zo’n mooie plek laat je natuurlijk geen rotzooi achter. Iets voor 2 uur zitten we weer in de kano’s. Tegenover ons ligt een heel groot rietveld en daar hebben tot twee keer toe een bootje uit zien komen. We besluiten om dat dan ook maar te gaan proberen. We gaan er dwars doorheen, want daarachter ligt het grote water waar we richting onze vertrekplaats kunnen varen.

Kanoën Saimaa merengebied

We hebben wind en golven tegen op open water; dat vergt wel even wat extra inzet om een beetje vooruit te komen. We varen niet te ver van de kant zodat je af en toe een stukje uit de wind zit. Hoe dichter we bij ons einddoel komen hoe meer speedboten we weer om ons heen zien.

Bij de aankomst maar even een sms sturen naar Sirkku dat we weer terug zijn

Rond een uur of half vijf zijn we weer terug bij het startpunt. We pakken alle spullen weer uit en leggen alle materialen netjes bij de loods neer. En de kano’s op de kop in de daarvoor bestemde kano-rekken. Ik stuur Sirkku even een SMS-je en dank hem voor het gebruik van de spullen. Matjes hebben we ook bij hem gehuurd, die hadden we zelf niet bij ons. Overigens kun je bij hem een complete uitrusting huren zoals tent en kookspullen om zelfs meerdere dagen op pad te kunnen. Hij dankt ons weer voor het feit dat we bij hem zijn geweest en wenst ons nog een prettige voortgang van de vakantie.

Alles zit weer in de auto en we kijken terug op toch wel een beetje een leuk kort avontuurtje. Zo’n nachtje slapen op een eilandje, van dit soort momenten kunnen we nog lang nagenieten. We hebben eigenlijk morgen nog één volledige vakantiedag te gaan en we moeten nu in de buurt van Helsinki komen. De afstand Anttola - Helsinki is zo’n 250 km, dat is voor de laatste dag te veel rijden om de boot te halen. We zijn langs een paar plekken gereden die in het campingmagazine van Finland staan, en hebben nog geen fatsoenlijke plek kunnen vinden, daardoor hebben we nu ook wel wat omgereden. Het liefst willen we  op een camping met wat voorzieningen, dan kunnen we weer even een lekkere douche nemen. Als we vanaf weg 5 via Mäntyharju een tussendoorweg nemen richting weg 15 zien we bij het kruispunt ineens een gigantische Aeroflot helikopter staan. Wat doet zo’n ding hier en hoe komt die hier? je kunt er wel bijkomen, maar er helaas niet binnenin kijken, alles zit op slot.

Helikopter op google maps:http://goo.gl/maps/pCnl5

We rijden nu nog een stukje door op weg 15 richting Kouvola, als we langs de weg een Camping(googleMaps) tegenkomen die ook op ons kaartje als kleinere blijkt te staan, aan het Korpijärvi meer. Het is al laat in de middag en ondanks dat we nu zo’n 60 km van Anttola zitten en meer dan 120 km gereden hebben, ben ik het wel zat. We gaan hier maar staan. De prijs is niet erg laag, maar veel keuze in andere campings is er ook niet meer en dan zit je al snel weer 1 tot 2 uur nog in de auto. We zoeken een plekje uit achterop het terrein voor kampeerders. Er staan een paar caravans en tentjes. We kunnen gebruikmaken van de douches bij de sauna en die zijn goed. De toiletten vallen tegen; ze zijn weer van het type “kakdoos”. Voor aan de weg is een terras waar ze “dure” broodjes verkopen en een biertje van de tap, dat is dan wel weer lekker. De sauna is dik aan de prijs: 25 euro per uur, dus die laten we schieten. Vlakbij staan nog een paar grote houten vakantiehuizen waar Russen in zitten. Als je hier vlakbij staat heb je in ieder geval wifi, die ze vóór bij de weg op het terras weer niet hebben.

Na op het terras gezeten te hebben en wat gedronken te hebben ga ik nog even wat koken bij de bus en als het donker wordt zoeken we ons bed maar weer op. Ligt toch iets lekkerder dan de matjes van afgelopen nacht. 

Sfeervol filmpje: Kanotocht Finland, Kolovesi Nationaal Park (niet van ons!)

Dag 18: 5 augustus

Camping aan Korpijärvi meer

Ik heb vandaag totaal geen zin om maar één meter te gaan rijden eigenlijk. We zitten nog 185 km van de boot af en dat is tussen de 2 en 2,5 uur rijden. Vanaf een uur of drie kunnen we de boot op die rond 18:00 uur vertrekt. Dus dat kunnen we vanaf hier makkelijk halen. We overleggen even en besluiten toch maar hier te blijven, ondanks de “dure” broodjes en het mindere sanitair.

Boek lezen, badmintonnen en zwemmen

Tijd om even rustig aan te doen. Een eindje achter de bus gaan we badmintonnen op een veldje en bij de bus kan Karin op haar gemak een boek lezen. Ik blaas nog even wat zwemspullen op en na de middag gaan we in het meer zwemmen. Het weer is half bewolkt, zon en af en toe schuift er een wolkje voor langs, maar de temperatuur van het water is prima.

Nog maar wat zwem en drijf plaatjes

Omdat we verder niet weg gaan eten we ook maar gemakkelijk vanavond. Een lekker broodje en een bord soep moeten voldoende zijn om de trek te stillen. Bij een steigertje aan het water drinken we nog even wat. Karin en ik een wijntje. We genieten van de ondergaande zon en zien de mooie luchten voor het slapen gaan.

Lekker en prijzig broodje, soepie en 's avond nog een zonsondergang meepikken 

Filmpje vakantie in Finland van Charles Storm

Dag 19: 6 augustus

Naar Helsinki - de boot

Na betaling van de camping vertrekken we op tijd en rijden we richting Kouvola. Daar gaan we  naar de supermarkt om wat broodjes te kopen die we dan onderweg wel ergens nuttigen. Rond 13:00 uur komen we bij de haven aan. Die is gemakkelijk te vinden, hij ligt geheel buiten de stad. In de verte zie je wel de Domkerk van Helsinki.

In de haven van Helsinki is het wachten en dan de boot eindelijk op

Bij het kantoor informeer ik of er op die boot geld te pinnen valt. Dat is niet het geval. Om wat contant geld te hebben moet ik een stukje teruglopen naar een benzinepomp; daar is een supermarkt en daar staat ook een geldautomaat. Ik loop langs de bus om het te zeggen. We staan in een wachtrij van slechts een paar auto’s. Ik maak Karin er nog even attent op dat er bij dat kantoortje nog een schip op schaal staat van “Finnlines”, leuk voor een foto misschien? Zelf loop ik naar de pomp en pin daar voldoende contant geld om er de komende 25 uur van de bootreis mee te kunnen doen.

Vertrek uit de haven, het eerste gedeelte nog langs een aantal eilanden

Op de parkeerplaats is het warm, maar we moeten het busje dicht houden omdat je daar aardig last hebt van wespen. Tijdens het wachten rijdt het maar door met vrachtwagens die allemaal als eerste de boot op gaan. Voor je gevoel komt daar maar geen eind aan, dik twee uur duurt dat. Rond 15:30 kunnen we eindelijk zelf de boot op rijden en in colonne moeten we een busje van Finnlines volgen dat ons naar de juiste boot brengt. Om 16:00 uur zitten we al aan een picknicktafel met een lekker drankje te beseffen dat het al bijna over is met de vakantie. Twee uur later vertrekt de boot uit de haven van Helsinki en een beetje weemoedig word ik er wel van.

Nog meer eilandjes waar je ook leuke optrekjes ziet staan

We genieten van het mooie weer dat we de laatste dagen gehad hebben en varen het eerste stuk langs wat eilandjes waar sommige Finnen ook een mooi huis hebben gezet met aanlegplek. Er zitten echt prachtige plekjes bij waar evenzo prachtige onderkomens staan. Die zullen niet goedkoop zijn denk ik zo, maar ja, als je de bijbehorende boten ziet weet je genoeg. We dachten dat er ook een zwembad aan boord zou zijn, maar helaas is dat niet het geval. Wel een sauna met bijbehorend bubbelbad. Samen met de beide jongens ga ik daar in (want dames en heren hebben gescheiden saunagedeeltes), eerst even in de sauna en daarna lekker in het bubbelbad. Er zijn weinig mensen, dus het is er rustig en relaxed.

Lekker eten aan boord en daarna in de sauna en het bubbelbad

Om half zeven zitten we aan de warme maaltijd. Die is op dit schip een stuk beter dan op het schip dat we op de heenweg hadden naar Klaipeda. Je moet in ieder geval zorgen dat je goed eet op een boot om misselijkheid te voorkomen; dat had Finn op de heenweg wel ondervonden. Na het eten gaan Morris en Finn nog een keer samen naar het bubbelbad, waar ik ze na 21:30, als de zon ondergaat, maar eens uit haal. Nog even wat drinken en dan maar slapen in de hut. 

Dag 20: 7 augustus

Naar Travemünde

Deze dag eerst uitslapen in de hut. De zee is rustig dus weinig schommeling van de boot. We moeten er nog tot 21:30 op zitten en het is best wel lang om al die tijd door te brengen op een beperkt oppervlak. Het weer is wel goed dus aan dek kunnen we er nog van genieten in de zon. Het is alleen jammer dat er maar een paar stoelen en bankjes staan op het bovendek. Het grootste gedeelte wordt in beslag genomen door een grote ronde cirkel waarop een helikopter kan landen, dat is jammer. We hebben wel eens andere boten meegemaakt waarop een bar en/of zwembad aanwezig was en waar het stukken gezelliger was om de uren door te komen.

Tijd nog voor een biertje en nog even een maaltijd voordat we weer in de auto zitten

Halverwege varen we nog langs de kust van Öland. Dat eiland herinner ik me nog van een paar jaar geleden, met als hoogtepunt (dieptepunt) de slechtste en goorste camping ooit. Dat vergeten we nooit weer, en we zijn best wel wat gewend. Daar kwam nog bij dat het de vreemdste campingbaas was ooit.

De monding van Travemünde

In de middag gaan we nog maar een rondje sauna doen en tegen een uur of vijf nemen we nog een lekker biertje aan dek. Dat kan nog wel even want het duurt nog meer dan 4,5 uur voordat we in de auto zitten. Daarna genieten we nog van een warm buffet.

Strandkorven, Driemaster en het dorp

Rond 20:45 varen we de monding bij Travemünde binnen. Langs het strand staan de typische Duitse strandkorven systematisch in slagorde opgesteld. Als je zo door het stadje vaart, lijkt het me wel een gezellig stadje toe: veel terrasjes en eetgelegenheden, maar zo te zien wel gemoedelijk allemaal. We varen nog langs een fraaie driemaster die daar ligt afgemeerd en om 21:15 draait de boot om en meert achterstevoren tussen twee andere veerboten af. Een half uurtje later rijden we van de boot af naar huis waar we tegen half twee in de nacht de deur van de auto achter ons dicht gooien en na drie weken weer eens lekker in ons eigen bedje kunnen liggen.

Achterstevoren de boot inparkeren

Conclusie

Om maar direct met de deur in huis te vallen: het was een vakantie waar we nog vaak met veel plezier aan terug zullen denken.

We zijn in totaal maar 8 dagen in Rusland geweest, maar hebben er het uiterste wel uitgehaald. Dankzij de goede voorbereidingen kost het je verder geen tijd om te denken waar je de volgende dag heen wilt gaan en dat geeft wel rust als je daar bent. Ook omdat we het Russisch niet machtig zijn en dat er voor toeristen buiten Sint Petersburg om weinig informatie voor handen is. Ons is ook wel aangegeven dat je goed op je veiligheid moet letten, en dat drankmisbruik daar in alle geledingen dagelijks aanwezig en zichtbaar is, en dat die mensen ook nog al eens voor overlast kunnen zorgen.

Wat onze ervaring een beetje is dat zeker in de buitengebieden het wel mee valt, als je zelf ook niet al te opvallend aanwezig bent. Criminaliteit waar we ook voor gewaarschuwd zijn zal er wel zijn, maar omdat ze er eigenlijk geen toeristen verwachten zijn ze er ook totaal niet op ingesteld volgens mij. Daarbij komt nog dat we maar kort ter plekke zijn en dus veel onderweg zijn. Je kunt natuurlijk pech hebben en toch een probleem krijgen, maar ja dat hebben we in Frankrijk ook wel eens gehad. De overnachtingsplekken waren soms nog wel even spannend, waar we zouden kunnen staan en wat we er zouden aantreffen. Dat was natuurlijk wel het voordeel van het busje, op een toilet en douche na heb je alles bij je, dus veel wensen heb je dan niet. Af en toe stroom en douche is al wel voldoende en moet je het maar mee doen.

Wat we allemaal gezien hebben was fantastisch, om er een paar te noemen: het goud van Peterhof, Sint Petersburg met de Hermitage, de Kivach Watervallen, Kizhi Island met de oudheden en zwemmen in de Witte Zee waren allen hoogtepunten van de vakantie in Rusland. Voor Finland is een verblijf in het Oulanka nationaal park en de tweedaagse kanotocht tocht in het Saimaa merengebied heel mooi om op terug te kijken. Hier hebben we meer genoten van de natuur, terwijl Rusland voor een groot gedeelte cultuur gericht was.

Het zelf rijden in Rusland viel me ook wel mee moet ik zeggen, je moet wel goed opletten want de regels nemen ze er niet zo nauw en je kunt altijd van alles verwachten, dus scherp blijven. En in de bevolktere gebieden kan zo een politieauto staan. De weg zelf is redelijk goed, De M10 zijn ze aan het opknappen en de M18 is goed tenminste tot aan Kem’ . De B-wegen zijn een ander verhaal, dat begon goed vanaf Kem’ naar de grens maar het grootste gedeelte was slecht hoor. Zie de video. Maar ja dat komt er van als je van kleine weggetjes houdt. Ik vind het ook niet erg maar dit was wel erg veel kilometers achter elkaar, na zo’n 225 km heb je het op een gegeven moment wel gezien. Het maakt vooral zo’n herrie tijdens het rijden.

De communicatie gaat wel wat moeizaam, men trekt al snel de schouders op en doet niet al te veel moeite om je willen te begrijpen als je met handen en voeten probeert om iets duidelijk te maken. Maar goed dat is dan zo en moet je je niet te snel uit het veld laten slaan en uiteindelijk komen we er dan wel uit. De mensen kijken dan soms wat nors maar ze zijn wel vriendelijk op zich.

Logica en efficiëntie zijn twee woorden waar ze in Rusland weinig mee van doen hebben, je mocht ook volgens het boek van Jelle Brandt Corstius nooit de “waarom?” vraag stellen, en dat klopte, deze vraag kwam ook meermaals naar voren, maar ja die mochten we niet stellen!

En de grensovergang is natuurlijk op zich al een belevenis, je snapt er niets van en af en toe vul je weer eens een formulier in en mag je weer een hokje verder en uiteindelijk ben je binnen en wordt je geen strobreed meer in de weg gelegd.

Wat ook opviel was dat je in Rusland bijna overal waar mensen zijn wel wifi ter beschikking hebt, dit in tegenstelling tot Finland waar wij geweest zijn daar hadden we dan meestal geen wifi. Is toch vreemd dit had ik eerder andersom verwacht. Finland is toch het land van Nokia nietwaar?

Voor Finland was het gewoon genieten van de natuur rust en de ruimte, dit zijn we wel van Scandinavië gewend trouwens. En we hebben ook ons eigen eilandje even gehad met Parelduikers geluiden in de nacht, dat was echt beleving optima forma in het tentje.

De 2e keer met zo’n busje op pad en zeker niet de laatste, tot over twee jaar! We doen om en om, het ene jaar kamperen en het andere jaar een busje huren. 

____________________  

 Fotogalerij van vakantie Rusland 2013:  Google Photo Albums

Fotogalerij van Vakantie Finland 2013:  Google Photo Albums

Links:

Veerdiensten:

• Baltic Ferries, hier heb ik beide bootreizen bij geboekt
• Finnlines: Helsinki - Travemünde
• DFDS Seaways: Kiel - Klaipeda

Campings:

Camping Litouwen
• Camping Klaipeda:“PAJŪRIO KEMPINGAS”-Seaside camping
• Camoing Zemsodis
Camping Estland
• Pullijärve Holiday Village in Misso

RUSLAND

Camping/Camperstaanplaats Rusland:

Novgorod
• Intourist Hotel: Camperplek op parkeerplaats
Sint Petersburg
• Campimg Shuvalovska: wordt ook geregeld via Camptom
• Camptom Rusland
• Citytel Hotel Olgino
• Motel Retur:(Russische site openen in Google chrome met vertalen)
• Elizer Hotel
• Konstantin palace Baltic Parking
Petrozavodsk
• Onego Palace Hotel:(op vrij Toegankelijke parkeerplaats alleen camera bewaking,vragen bij receptie)
• Wildlife creche, camperplek (ca. 70 km vanPetrozavodsk): google maps
Kem'(Kemb) bij Rabocheostrovsk
• Hotel Prichal:(in omgeving bij hotel, of je kunt in het wild staan, zie verslag)
Alternatieve camperplaatsen
• Belomorsk - Witte Zee:(Russische site openen in Google chrome met vertalen)
• Paanajärvi National Park Tent sites:(Russische site openen in Google chrome met vertalen)

Reisinformatie Rusland:

• Rusreis.nl
• Kola Travel
• Wereldwijzer Rusland Forum
• Rusland Startpagina
• Unesco - Historic Monuments of Novgorod and Surroundings
• Tourist Information Sint Petersburg
• Visit Sint Petersburg
• Karelia Tourist informatie
• Unesco: World Heritage List
• Unesco: Kizhi Island
• Reisburo Rusland o.a. naar Kizhi
• Duikcentrum "The Artic Circle" bij Loukhi aan de Witte zee(snorkelen met Beluga's)
• Bankautomaat zoeken in Rusland
• Reisschrijver: Jelle Brandt Corstius
Reisverslagen
• Reisverslag op Camperreis.nl - Moermansk en Karelie
• Ingrid en Henro reizen met de camper door Rusland

Nationale parken Rusland:

• Wikipedia: lijst Natinale parken Rusland
• Karelian Parks
• Paanajärvi National Park
• Paanajärvi National Park 2

FINLAND

Finland - Saimaa merengebied(Kano):

• WildCanoe Saimaa(Anttola)
• Guide-Tiina(Anttola)
• Finland Kanolife
• Kanoweb - Finland
• Seal Trail Canoe Outfitters

Natuur Finland:

• Metsähallitus
• Nationale parken Finland
• Panparks - Oulanka
• Outdoor in Finland
• Ranua Wildlife Park
• Grote Carnivoren in Finland
• Wildlife Safaris Finland
• Martinselkosen Eräkeskus! Wildlife Centre
• Wild Brown Bear, Bear photography and watching in Kuhmo Finland
• Salla Reindeer Park 

Campings Finland:

• Camping Anttola (Fins)
• Oulanka National Park Camping Ground
• Campings in Finland, hier is ook een pdf te downloaden met alle campings